ความทรงจำที่ยากจะลืม

[wanna11]

ผ่านมาก็หลายปีแล้วซินะ ที่เราผ่านความเจ็บปวดตรงนั้นมาได้ แต่เราไม่เคยลืมมันได้เลย เริ่มเรื่องเลยนะคะ ตัวเราเกิดในครอบครัวที่พ่อแม่ แยกทางกัน เราจำไม่ได้หรอกว่าตอนนั้นเราอายุเท่าไรที่พวกเขาแยกทางกัน แต่พอจำได้เลือนลางว่าเรายังเด็กมาก โดยที่เราได้รับการเลือกให้อยู่กับพ่อ ส่วนน้องชายได้ถูกเลือกไปอยู่กับแม่ หลังจากนั้นมาเราไม่เคยมีโอกาสได้เจอกันอีกเลย จนเราได้เจอกันอีกทีก็ตอนเราโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว น้องชายโชคดีที่ถูกเลือกให้อยู่กับแม่ แต่เราโชคร้ายสุดๆ เพราะหลังจากที่แม่ไปไม่นาน พ่อก็มีภรรยาใหม่ เราจำไม่ได้หรอกว่าตอนเราอายุเท่าไร แต่จำได้ว่าพอเริ่มโตมาก็อยู่กับเขาแล้ว พ่อจะไม่ค่อยได้อยู่บ้าน จะไปทำงานต่างจังหวัดบ่อยๆ ประมาณครั้งละสองถึงสามเดือน ทิ้งให้เราอยู่กับแม่เลี้ยงตามลำพัง ซึ่งตอนนั้นเขามีลูกเล็กๆ กับพ่อเราสองคน คุณๆทราบไหมคะ ว่าเราต้องทำงานรับใช้เขาทุกอย่าง เช่น ตักน้ำจากลำคลองให้เขาอาบกัน ทั้งๆ ที่คลองก็อยู่แค่หน้าบ้าน ซักผ้าให้พวกเขา ทำอาหาร เลี้ยงลูกให้เขา ตื่นก่อนเขาเพื่อมาหุงข้าว บางครั้งวันหยุดต้องไปเลี้ยงวัวด้วย ตอนนั้นเราเพิ่งอยู่ประถมต้นๆ เอง หากไม่พอใจอะไรแม่เลี้ยงก็จะทุบตีเราเยี่ยงทาส ทั้งกระทืบ เอาไม้กวาดตี ตบหัว เขาชอบตบหัวมากๆ แต่ยังดีที่หัวเราหนาเลยสมองไปฝ่อไปก่อนโต ชอบระบายอารมณ์กับเรา โดยเฉพาะเวลาโมโห เราไม่เคยมีโอกาสได้บอกกับพ่อเลย เพราะโดยขู่ว่าหากพ่อรู้เราจะโดนหนักกว่านั้น จนทำให้เราเป็นเด็กซึมเศร้า ไม่ค่อยพูด จากเด็กที่เคยพูดเก่ง พอพ่อกลับมาบ้านทีก็อยู่ประมาณสองสามวันก็ไปอีก ทุกครั้งที่พ่อกลับมาเราจะรู้สึกมีความสุขมากเพราะจะไม่โดนตี ไม่ต้องทำงานหนัก เขาจะทำเองหมด เราใช้ชีวิตอยู่กับเขาตั้งแต่จำความไม่ได้ จนจบประถมหก กำลังจะเริ่มมัธยมต้น พ่อก็มารับให้ไปอยู่ด้วย ตอนนั้นพ่อมีภรรยาอีกคน โดยทั้งคู่เปิดร้านอาหารด้วยกันที่กรุงเทพ พอแม่เลี้ยงคนแรกรู้ว่าพ่อจะรับเราไปอยู่ด้วย ก็กลัวจะไม่มีคนช่วยทำงานและรองมือรองเท้า สั่งให้เราบอกพ่อว่าไม่อยากไป แต่เราคดว่าคงจะดีกว่าอยู่กับเขาเลยไม่ปฏิเสธพ่อ คุณคะทราบมั้ยดิฉันเหมือนหนีเสือปะจระเข้จริงๆ คิดว่าพ่อรักจะรักไปอยู่ด้วยที่ไหนได้เขาต้องการคนช่วยทำงานค่ะ แม่เลี้ยงคนใหม่ร้ายเหมือนกันเป๊ะ เขาไม่เคยตี ไม่เคยด่า แต่ชอบใส่ไฟให้พ่อเกลียดเรา จากพ่อที่เคยพูดดีกับเรา กลายเป็นไม่เคยพูดดีกับเรา ด่าทอแต่คำพูดหยาบคาย พ่อที่ไม่เคยตีเรา เราโดนตีตลอดเลย เราทนจนถึงอายุสิบเจ็ดตอนนั้นกำลังเรียนมัธยมปลาย เป็นช่วงปิดเทอมที่เราตัดสินใจหนีไปตายเอาดาบหน้า โชคดีตอนนั้นเรามีคนดีๆ คอยช่วยเหลือทำให้ชีวิตไม่ได้ทำอะไรผิดพลาดไป เขาช่วยประสานงานกับทางมูลนิธิเด็กให้ เพื่ออยากให้เรากลับไปเรียนอีกครั้ง โดยมีการพูดคุยกับพ่อ จะให้เราไปอยู่ให้ความอุปการะของคนที่พ่อรู้จัก และเขาก็มีลูกอยู่ในวัยเดียวกันกับเราจะได้ช่วยเหลือกันเรื่องเรียน หลังจากที่เราได้ไปอยู่กับผู้ใหญ่ท่านนั้น ชีวิตมีความสุขขึ้น มีอิสระ ได้เรียนอย่างเต็มที่ นานๆ ได้แวะไปเจอพ่อบ้าน แต่มันเหมือนแก้วที่แตกแล้ว เรากับพ่อไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป พ่อกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเรา เรามีปัญหาเราไม่เคยคิดถึงพ่อเลย เราได้อยู่กับผู้รับอุปการะจนเรียนจบมัธยมปลาย ก็ย้ายไปอยู่หอพัก เพื่อเตรียมเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ชีวิตของเราจะแย่อย่างไร เราไม่เคยทิ้งการเรียน เรารักการเรียนของเรามาก เราเชื่อว่าการเรียนจะผลักดันให้ชีวิตเราดีขึ้น ดังนั้นเราจึงตั้งใจเรียน หาเงินเรียนเองพร้อมทั้งกู้เงินรัฐบาลเป็นค่าเทอมด้วย เพราะเรารู้เราคงเพิ่งพ่อไม่ได้อีกแล้ว เราหาเงินส่งตัวเองเรียนจนจบมหาวิทยาลัย หลังจากเรียนจบเราได้งานทำที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ทำได้ประมาณสองปีก็เจอกันกับแฟนคนปัจจุบัน ตอนนี้ดิฉันย้ายมาอยู่กับแฟนมีครอบครัวของตัวเองที่อังกฤษแล้วค่ะ

แค่อยากจะเล่าให้เพื่อนๆ พี่ฟังค่ะ เป็นข้อคิดสำหรับผู้หญิงที่เป็นแม่คน ถึงแม้วันหนึ่งคุณจะไม่ได้อยู่กับพ่อเด็กแล้ว แต่คุณอย่าทิ้งลูกนะ ดิฉันทราบความรู้สึกลูกที่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับแม่เลี้ยงอย่างลึกซึ้งเลยทีเดียว

[pimlapas]

โอ ...อ่านแล้วก็เห็นภาพเลยค่ะ เหมือนละครในทีวีหลายๆเรื่องเลยนะคะ แต่มันก็คือเรื่องจริงของคนเรานั้นเอง ยังไงน้องก็เก็บอดีตที่มีส่วนดีๆ ในบางช่วงไว้เป็นความทรงจำของน้องนะคะ ส่วนสิ้งที่ไม่ดี ไม่อยากจำก็แกล้งลืมๆมันไปนะคะ ตอนนี้น้องมีครอบครัวของตัวเองแล้ว และคิดว่าน้องต้องเป็นคนดีมากๆ เลยล่ะค่ะ ที่นำเรื่องของตัวมาเล่าเพื่อเป็นข้อเตือนใจให้กับคนอีกหลายคนได้รับรู้ ขอให้น้องโชคดี มีลูกและสามีที่น่ารักอย่างนี้ตลอดไปนะจ๊ะ

[mnanta]

อืมมม คุณเป็นคนอดทนดีมากๆ เลยค่ะ ที่อยู่กับสิ่งแวดล้อมแบบนั้นได้ตั้งนาน สามารถมากขอบอกค่ะ เป็นนุชนะ นังแม่เลี้ยงคนแรกนั้นคงได้นอนขึ้นอืดอยู่ในคลองเป็นแน่ ทำกันขนาดนั้นนะคะใครจะยอม นุชยินดีด้วยจากใจเลยที่ชีวิตคุณดีขึ้นแล้ว เป็นเพราะคุณไม่ทิ้งการเรียนและใฝ่ดีมาตลอด นุชก็เป็นคนนึงค่ะ ที่ชีวิตครอบครัวไม่สมบูรณ์แบบ มีแม่เลี้ยงเหมือนกันค่ะเพราะแม่นุชเสียไปตั้งแต่เด็ก แต่แม่เลี้ยงนุชเค้าไม่เคยทำร้ายร่างกายนุชค่ะ จะมีก็แต่ทำร้ายจิตใจเรากับพ่อเท่านั้น แต่ก็ไม่เคยลืมหรอกค่ะ ยากส์ หึหึหึ....และนุชก็โชคดีอีกอย่างนึงที่พ่อนุชก็รักนุชมากๆ เรียกว่าแม่เลี้ยงแตะไม่ได้เลย หุหุหุ พูดแล้วคิดถึงพ่อจัง ขอบคุณที่เขียนให้อ่านกันนะจ๊ะ ขอให้คุณมีแต่ชีวิตที่ดีหลังจากนี้ค่ะ

[meawmark]

ได้ข้อคิดจากเรื่องที่อ่านค่ะ เป็นเหมือนสิ่งเตือนใจ

[yukky]

ค่ะ ถือว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งผลักดันให้คุณสู้ และทำดีเพื่อให้มีชีวิตที่ดีขึ้นนะคะ ขอชื่นชมคุณมากๆ เพราะสมัยนี้เด็กบางคนได้รับดูแลและความรักจากครอบครัวเป็นอย่างดี กลับไม่ยอมอยากจะเรียน

[wanna11]

ขอขอบคุณ คุณแม่หนูดี คุณmnanta คุณmeawmark คุณyukky ที่กรุณาเข้ามาอ่านกระทู้ของดิฉันค่ะ ดิฉันพยายามจะลืม แต่มันยากนะ มันผ่านมานานหลายปีแล้ว แต่ในความรู้สึกลึกๆ มันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานเอง

[ทัพพี]

<span style='color:green'>สู้สู้ค่ะ ขอให้ชีวิตของคุณดำเนินไปได้ด้วยดีนะคะ</span>

[tawud]

อ่านแล้วมานั่งนึกว่าละครน้ำเน่าที่เราดูๆอยู่มันก็คงเอามาจากเรื่องคนจริงๆแน่
ผมโชคดีที่เกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่นแต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะโชคร้ายที่เกิด
ในครอบครัวที่พ่อแม่แยกทางกัน ในทางกลับกันผมกลับมองว่าคุณได้ผ่านประสบการณ์
ร้ายๆในชีวิตวัยเด็กมาได้ด้วยดี นั่นก็แสดงให้เห็นว่าคุณเป็นคนที่มีภูมิต้านทานในชีวิต
มากกว่าผมที่เกิดจากครอบครัวที่มีพ่อและแม่ครอบ ภูมิใจเถอะครับว่าคุณได้นำชีวิต
ของคุณผ่านพ้นช่วงเวลาร้ายๆนั้นมาได้ด้วยตัวคุณเอง อย่าเอาประสบการณ์ร้ายมา
เป็นตัวบงการอนาคตที่คุณจะต้องทำมันได้ดีว่าในอดีตได้อย่างแน่นอน ผมเชื่อครับ

[Lakornthaidvd]

สู้ต่อไปนะคะ มันต้องมีสักวัน ที่เป็นวันที่มีแต่สิ่งดีๆๆของเรา บ้างละค่ะ
เอาใจช่วยนะคะ fighting ค่ะ