เคยเป็นแบบนี้กันบ้างมั้ยคะ

[Burberry]

อิ๋งก็เคยเป็นค่ะ แบบว่าไม่อยากพูด หน้านิ่งๆ ใครพูดอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด ไม่ได้โกรธใครนะคะ แต่ไม่อยากพูด อยากอยู่คนเดียว เงียบๆ ไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากแต่งตัว อะไรทำนองนั้นค่ะ มันก็มีบ้าง บางครั้งก็เพราะว่าจะเป็นประจำเดือน แต่บางทีมันก็เป็นขึ้นมาเฉยๆซะงั้น เป็นไม่บ่อยหรอกค่ะ แต่ไม่หายขาด เหอะๆ อิ๋งคิดว่ามันผู้หญิงก็คงเป็นกันทุกคนหรือเปล่าค่ะ เป็นบ้าง นานๆครั้งก็หายไป แล้วก็เป็นใหม่ แต่ก็คงแล้วแต่ว่าใครเป็นมากเป็นน้อย

ถ้าเป็นบางทีอิ๋งก้ปล่อยให้มันเป็นสักพัก แต่ถ้า 3-4 วันแล้วไม่หาย อิ๋งก็จะพยายามฉุดตัวเองอออกมาจากตรงนั้นค่ะ ไม่อยากออกบ้านก็ต้องออก ไปหาดูอะไรมั่ง ไม่อยากคุยกับใครก็พยายามคุย จะได้รู้สึกดี เพราะไม่งั้นมันก็จะจิตตกอยู่อย่างงั้น ก็พยายามเอาค่ะ เราไม่ได้อยู่ใกล้ๆพ่อแม่ ญาติพี่น้อง หรือว่าเพื่อนพ้องที่สนิท ก็ต้องหาวิธีช่วยตัวเองให้รู้สึกดีค่ะ สู้ๆจ้า

[pornchalit]

ตอนนี้พรเป็นหมือนคุณสุเลย หงุดหงิด ขี้โมโห เอาแต่ใจ ใครพูดอะไรไม่ถูกใจก็จะวีนเขา ตอนนี้พรรู้สึกเบื่อตัวเองจัง ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้น๊า เมื่อก่อนก็ไม่เคยเป็น สงสารก็แต่สามีโดนพรวีนให้ตลอด แต่พรรู้สาเหตุุนะพรคิดว่าพรเครียดมากถึงมากที่สุด เหงา คิดถึงเมืองไทย คิดถึงแม่ คิดถึงบ้าน เบื่อที่นี่มาก หิมะกำลังจะตก อากาศหนาว ทำงาน 6 วันต่อหนึ่งอาทิตย์ 9-12 ชั่วโมงต่อวัน พรอยากกลับเมืองไทยมาก แต่ปีนี้กลับไป 3 รอบแล้ว และพรไม่ไว้ใจให้ใครดูร้านให้ ไปเที่ยวก็ไม่สนุกเพราะห่วงร้าน บางทีก็ลังเลไม่รู้จะทำอะไรในชีวิต สับสนและเบื่อมาก ขอโทษทีนะคุณสุพรบ่นเยอะจัง ยังไงก็เป็กำลังใจให้คุณสุ โชคดีค่ะ

[pamie]

โอโห สุ มีกำลังใจและแนวทางเยอะนะ ปอมดีใจด้วยบางที อาจจะทำให้สุหาทางออกที่ดี่ที่สุดกับตัวเองได้ เหมือนกับที่พี่พิมพูด คุยกับแฟนมาอยู่ส่วนตัวไปเลยบอกเขาเลยว่าเราแย่แล้ว หรืออย่างทีบอกไปทำงานตังรกรากต่างประเทศไปเลยสาวหล่า เรื่องพ่อผัวแม่ผัวกับลูกสะใภ้อยู่ด้วยกัน ปัญหาไม่มีทางจบหรอก วันนี้พี่ยังไปเล่าให้เฟี่อนร่วมงานฟังเขาเป็นอินเดียและเขาก็ประสบปัญหาเหมือนสุเลย แต่จากที่พี่ฟังแม่ฝัวเขาหยาบกับเขาไปเลยเวลาทะเลาะกัน แม่แกบอก ออกไปจากบ้านฉันเลย ผัวเขาก็ด่าตามเลยว่าไปเลย พอดีกันก็บอก เอออยู่ต่อได้ไม่เป็นไรแล้ว โอ้ย น่าสงสาร พอทะเลาะกันที หล่อนมาก็ไม่เป็นอันทำงานร้องไห้ทั้งวัน ก็พีแหละต้องทำแทนมัน แหละอีกอย่างเขามาแบบ arrange married นะไม่มีญาติอยู่ที่อังกฤษเลย

เขามีลูก 3 คน เขาถืงทนนะ แต่ช่วงนี้คงดีขื้นมั่งรืว่าเขาปล่อยวางทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นรึ
เปล่าก็ไม่รู้ ไม่เห็นหล่อนร้องไห้มานาน แต่เขายังแนะนำมาเลยว่า ถ้าไม่ปลงก็คงต้องสุขภาพจิตเสียแน่เพราะดุจากเพื่อนร่วมงานปอม อินเดียนี้ 70% และเขาก็เป็นคนไม่ค่อยนึกถืงใจเขาใจเรานะพวกเขาจะพูดตรงๆไม่ถนอมนำใจ (รวมถีงตัวเจ้าหล่อนด้วย)
โดยที่เขาไม่รูเลยว่าทำให้เราโกรธ แรกๆ ปอมยังรับไม่ได้เลย แต่หลังๆ ชินแล้วไม่สนใจ เป็นห่วงสุนะขอให้หาทางออกได้โดยไว ขนาดกินไม่ได้เนี้ยะน่าเป็นห่วง


คุณอ้วน เนี้ยะอีเจ๊มันยังไม่หยุดอีกเรอะ ปอมว่าคุณอ้วนถอยออกมาอยู่กับบ้านรักษาตัวดี่ไหมคะ ปอมว่ายิ่งอยู่ไปคุณอ้วนจะป่วยหนักมากไปกว่านี้ แล้วอย่าลืมทีปอมบอกไว้นะคะ ถืงออก ก็ฟ้องบริษัทมันเลยเรื่อง bully at work เพราะเป็นความผิดของบริษัททีไม่ดูแลพนักงานให้ดี ปล่อยให้เขามารังแกเรา ฟ้องบริษัทนั้นแหละคะถ้าบริษัทแพ้ต้องจ่ายเงินคุณอ้วน เดี่ยวนังเจ๊ก็โดนพักงานหรืออาจจะโดนไล่ออกด้วยซ้ำ ลองติดต่อกับ city council ของเมืองที่อยุ่ ปอมว่ากฏหมาย EU เหมือนกันหมดและคะ ค่อนข้างจะแข็งเรื่อง equal opportunity เล่าให้ทาง city council ว่าเราอยากจะทำเรื่องฟ้อง ดีไม่ดีจะมีทนายฟรีให้ด้วยนะคะ

[lifeisajourney]

ขอยืมกระทู้ตอบคุณปอมนะ หลังจากที่คุยเคลียร์กันแล้วเจ๊แกก็เพลาลง คงเพราะแกรู้ว่าเราต้องทำแทนแกเพราะแกจะไปพักร้อน ช่วงแกพักร้อนงานก็ราบรึ่นดี มามีปัญหาใหม่เอาวันจันทร์ ทีนี้มันเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นจากเราได้รับไฟล์ข้อมูลที่ไม่สมบูรณ์จาก Hamburg โดยตอนนั้นเราก็ไม่รู้ประจวบกับโปรแกรมใหม่ที่เพิ่งลองใช้ ดึงเอาข้อมูลเก่าที่มีใน history มาเมิร์จกัน วันอังคาร เจ๊แกกลับมา แต่แกไม่ทำงานเลย แกบอกแกยังพักร้อนอยู่ จริงๆ แล้วแกรู้ว่างานมีปัญหา แต่แกปล่อย พอเราถามก็ถูกตวาดกลับบ้าง ทำท่าไม่อยากบอกบ้าง เราเลยลงไปคุยกับ IT ทีนี้ต้องคุยกันนานเพราะนั่งเสริร์ชหาใน SQL ด้วยกัน พอแกลงมาตามแล้วก็ตวาดลั่นชั้น 1 เลย แต่พอหัวหน้าใหญ่ของ IT มาแกก็ทำพูดดี เราเครียดทั้งงานของแกแล้วก็งานของเราด้วย คือเราทำงานคร่อมสองแผนก พูดง่ายๆ พอเราเข้าไปช่วยงานแก กลายเป็นว่านั่นเป็นงานของเราด้วย วันอังคารเรานั่งทำงานคนเดียวจนถึงสามทุ่มครึ่งก็กลับบ้านก็คิดว่า โอเค เคลียร์ปัญหาจบแล้ว แต่วันพุธตอนบ่ายปรากฎว่า ปัญหายังไม่จบแกก็มาระเบิดลงกับเรา เราก็พยายามหาว่าปัญหามันอยู่ตรงไหนเพราะมันวุ่นไปหมด ไหนจะงานเราอีก พอวันพฤหัสปัญหามันแก้ไม่จบ พอเราถามแกก็ไม่อยากจะบอกเท่าไหร่ ทำท่าทางใส่เราบ้าง พอโดนตวาดครั้งสุดท้ายแล้วเราใส่กลับแบบสุภาพ แกก็ตะคอกกลับมาอีก คราวนี้เราเลยหลุดเลย เราขึ้นไปร้องไห้ในห้องน้ำแบบว่ารู้สึก ท้อแท้ โกรธ แต่ทำอะไรไม่ได้ แล้วลงมานั่งทำงานต่อ พอเจ๊แกรู้ว่าเราร้องไห้ แกก็ทำเป็นพูดดี คือแกรู้ว่าต้องเล่นอย่างไร เพราะคิดว่าเคสเราไม่ใช่เคสแรก อีกอย่างที่เราท้อเพราะว่าเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ เฉย ทุกคนปล่อยให้เจ๊แก bully เรา เพราะว่าคนอื่นจะได้ไม่โดน

วันศุกร์เราเลยไปหาหมอ เพราะเรารู้สึกควบคุมตัวเองไม่ได้ หมอเค้าก็บอกขั้นตอนมา โชคดีที่หมอเค้าก็เป็นคนต่างชาติเหมือนกัน เค้าเลยเข้าใจเรา เรานัดฝ่ายบุคคลไว้วันจันทร์ ที่ต้องเข้าไปคุย เพื่อนร่วมงานที่สนิทก็ให้กำลังใจและให้ข้อมูลเราว่าควรจะทำอย่างไร ตอนนี้เราคิดว่าในเมื่อเพื่อนร่วมงานในแผนกเราเค้ายังไม่แคร์ แล้วทำไมเราจะต้องไปแคร์เค้าด้วย เพราะฉะนั้นเราจะพูดทุกอย่างให้หมด ที่แผนกเราทุกคนทำงานเหมือนเอาตัวรอดไปวันๆ ตอนนี้เราก็พอกันที

เราก็เริ่มหางานใหม่ไปด้วย ถึงจะยากในช่วงนี้ แต่บริษัทนี้ขอบอกว่าเหลือเดนจริงๆ
ขอโทษน๊า เล่าซะยาวเลย แต่มาเป็นกำลังใจให้น้องสุต่อไป และขอบคุณปอมนะจ๊ะที่เข้ามาแชร์กัน

[pamie]

คะคุณอ้วนก็ก็ขอให้ พบฝ่ายบุคคลและทำให้ทุกอย่างดีขื้นนะคะ บอกเขาทุกเรื่องเลยแม้กระท้งเรื่องทีเราป่วยเพราะเครียดกับยัยเจ๊ และก็ขอให้หางานใหม่ได้เร็วๆ นะ คะ ดูแลสุขภาพ ทั้งคุณสุ คุณอ้วน

[Malonindy]

<span style='color:blue'><span style='font-size:14pt;line-height:100%'>สุต้องขอขอบคุณสำหรับ คำแนะนำ กำลังใจ

สิ่งดีๆจากพี่น้องในครัวฯทุกท่านด้วยใจจริง

ขอบคุณอีกครั้งขอบคุณมากๆ บอกตามตรงนะคะตอนนี้รู้สึกซึมเศร้าอีกแล้ว

ไม่อยากทำอะไรเลย ทำอะไรไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับชีวิตกันแน่ สามวันดี สี่วันแย่ค่ะ

สุต้องขอตัวสักพัก ไว้หากดีขึ้นสุจะกลับมาตอบกระทู้ พี่น้องในครัวทุกท่านนะคะ

ต้องขอโทษจริงๆค่ะ</span></span>

[penpimon]

<span style='font-size:14pt;line-height:100%'><span style='color:blue'>ก็ขอเป็นกำลังใจให้อีกคนนะคะ เพราะหนูก็เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน ขนาดอยู่เมืองไทยแท้ ๆ ไม่ได้อยู่กับแม่สามี อยู่กันแค่สองคนนี่แหละ เหมือนเก็บกดอาละวาด (พี่สาวบอกว่าเป็นตั้งแต่เกิด) ถ้าคุณสุลองบวกลบ ดูเอาว่าถ้าวันนี้เราอยู่แบบนี้ ดีกว่าหรือแย่กว่า แต่ก่อน ถ้าไม่ดีก็ไม่ต้องทนอาละวาดต่อไป แต่ถ้าดีกว่าก่อนแต่งงาน ก็ค่อย ๆ ยิ้มสู้ระงับอารมณ์ อยู่เพื่อคนที่เรารักและรักเรา จ้า (แต่ตัวเราเองก็ยังอาละวาดอยู่บ้างปะปาย) สู้ ๆ ค่ะ</span></span> EM127

[Sweet_Meaw]

เหมียวก็เคยเป็นค่ะ แต่ช่วงนี้เพลาๆ ลงนิดหน่อย พยายามเอาธรรมะเข้าข่มค่ะ EM104 EM104 EM104

[Phakdee]

เป็นธรรมดาของมนุษย์ค่ะ อารมณ์ความรู้สึกมันเปลี่ยนไปกับสภาพแวดล้อมที่เกิดขึ้นรอบตัว
ใหม่ๆอาจไม่รู้สึกพอนานเข้ามันก็ระเบิดออกมาทางอารมณ์
เรื่องแม่สามีกับลูกสะใภ้ เห็นเป็นประจำค่ะ พี่ไหมไม่เคยมีประสบการณ์ด้วยตัวเอง แต่เข้าใจค่ะ
เห็นเพื่อนคนไทย ที่นี้คนหนึ่งก็เป็นเหมือนกัน ก่อนนี้อยู่ 2 คนกับสามีก็แฮปปี้กันดี แต่พอแม่สามีมาอยู่ด้วยเธอก็เกิดอาการคล้ายๆ กับน้องสุนั่นแหละ แต่เธอไม่กล้ากับสามีนะ แต่กับแม่ผัว วัย 83 เธอจะหงุิดหงิดใส่ประจำ สุดท้ายแม่สามีเลยย้ายไปอยู่บ้านพักคนชรา และเสียชีวิตไป เมื่อวัย 84 พี่ไหม ไม่ได้เจอกับตัวเองเลยไม่รู้รสชาติ แต่ถ้าเจอกับตัวเองคงคิดว่า ต้องอดทน(ถ้ารักสามีมากๆ) และโดยส่วนตัวเป็นคนที่เข้าใจคนแก่ คิดว่าถ้าเจอกับตัวเองคงเอาอยู่
ที่เขียนแบบนี้ไม่ได้ว่าน้องสุเป็นคนไม่อดทนนะ เพราะคนเรานิสัยแต่ละคนแตกต่าง แม่สามีน้องสุก็อาจจะทำตัวน่าเบื่อมากๆก็ได้


อดทนนะคะน้องสุ(เพราะเราเลือกแล้ว) ทำใจปล่อยวางเสียมั่งแล้วจะดีเองจ๊ะ
พี่ไหมเป็นกำลังใจให้นะ