สวัสดีค่ะ
ไฟในอย่านำออกไฟนอกอย่านำเข้า เห็นทีงานนี้จะใช้ไม่ได้กับหน่อยแล้วค่ะ
หน่อยจะเล่าเรื่อง (ขำๆ ที่บางทีขำไม่อกในตอนนั้น)ของสามีให้ฟังค่ะ
เรื่องความอ่อนไหวของสามี 1(ขี้ตกใจ)
วันหนึ่งหน่อยกับคุณสามีคุยกันว่าเราน่าจะออกไปรับประทานอาหารนอกบ้านกันบ้าง เพราะตั้งแต่แต่งงานกันเราก็ไม่ออกไปทานข้าวนอกบ้านกันเลยสักครั้ง
(สงสัยมันเริ่มไม่อยากทานฝีมือเราทำกับข้าว เริ่มเบื่อว่างั้นเถอะ)
ขณะที่เราแต่งตัว
คุณสามี "ที่รัก คุณนี่สวยจริงๆ" สามีหน่อยบอกขณะที่หน่อยพยามใส่ต่างหูหน้ากระจกในห้องน้ำ(ไม่ได้ปิดประตู)
หน่อย "ขอบคุณค่ะ" ยิ้มแก้มปริถึงใบหู (ถึงจะแค่สามีคนเดียวที่ชมก็เหอะ)
แล้วสามีก็เดินหายไป(สงสัยเดินไปรอหน้าประตูออก)
หน่อยก็แหม นะ สามีชมว่าสวย เลยยืนส่องกระจกเพื่อเช็คความมั่นใจนิดสสส์ หนึ่ง สวยเหมือนกันนะเนี่ยเรา (สาบานได้ค่ะว่ายังไม่ได้ขยับไปไหนเลยจากที่เดิมแม้เพียงมิลลิเมตรเดียว)
สามี "หน่อยๆ รีบๆหน่อยสิ " หน่อยได้ยินเสียงสามีเรียก
หน่อย "คคคคคค่า"
หน่อยได้ยินเสียงสามีเดินกลับมา หน่อยก็หันไปมองหน้าประตูห้องน้ำเพราะได้ยินเสียงสามีเดินมา
สามีมองหน้าหน่อย
" โอ้ววววเฮ้ยยยย เย้ยยยยยย" สามีร้องตกใจ
"นี่เป็นไรอ่ะ" หน่อยตกใจถามแบบเป็นห่วง(แทบตาย)
"โอวว เปล่าที่รัก ฉันแค่ตกใจเธอเท่านั้นเอง"
หน่อย"............"
อ้าวนี่มรึงหมายความว่าไงวะ เมื่อสามนาทีที่แล้วบอกตูสวย แต่ตอนนี้ตกใจ หัวใจแทบวาย ไม่น่าไปถามเลยว่าเป็นไง น่าปล่อยมันหัวใจวายตายจริงๆเลยอ่ะคะ