ครัวไกลบ้าน • แสดงกระทู้ - ถ้าต้องไปเริ่มทุกอย่างใหม่หมดจากศูนย์ ตอนอายุ ๔๕ จะทำได้มั้ย

โดย **หมูแดง** » พุธ ต.ค. 22, 2008 8:41 pm

นานแล้วเคยถามลุงเด๋อว่าถ้าเกษียณแล้วกลับไปอยู่เมืองไทยกันมั้ย ลุงเด๋อบอกไม่อยากไปอยู่เมืองไทยแบบถาวร อยากไปๆ มาๆ มากกว่า แต่ฐานะทางการเงินของเรามันทำยังงั้นไม่ได้ ถ้าจะอยู่ที่ไหนก็ต้องเลือกเอาซักที่หนึ่ง ตัดสินใจกันไปให้เด็ดขาด เราก็ถามตัวเองมาตลอดเวลาหลายปีว่าเราจะยอมตายอยู่ที่อังกฤษนี่จริงๆเหรอ คำตอบที่ได้ทุกครั้งก็คือ ไม่เด็ดขาด ยังไงก็ต้องกลับไปบ้าน หลายครั้งคิดอยากจะซื้อตั๋วเครื่องบินแล้วกลับไปเลยด้วยซ้ำ เวลาคุยกับเพื่อนทีก็อยากซื้อตั๋วที วันนี้เพื่อนที่ออฟฟิศถามว่าเมื่อไหร่จะกลับไปเมืองไทย ค่าตั๋วเครื่องบินก็ถูก ก็บอกเพื่อนไปว่ากลัวใจตัวเองว่าไปแล้วคงไม่กลับมาอีกแน่ๆ เลยจะรอเช็คให้แน่ใจว่าเราอยากทำอะไรกันแน่

ตอนนั่งรถกลับมาบ้านก็ถามลุงเด๋ออีกว่าถ้าจะกลับไปอยู่เมืองไทย ลุงเด๋อจะไปมั้ย ลุงก็ตอบเหมือนเดิมคือไม่อยากอยู่ถาวร เราก็เลยบอกลุงว่าเราก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ถาวรนะ อยากกลับบ้าน อยากไปอยู่เมืองไทย ถามลุงว่าถ้าเราแยกกันอยู่ ลุงจะอยู่คนเดียวได้มั้ย ลุงบอกว่าก็ต้องอยู่ให้ได้ แล้วลุงก็บอกว่าถ้าอยากกลับไปจริงๆเราก็คงต้องขายบ้าน เอาเงินใช้หนี้แบงค์ไปให้หมด เงินที่เหลือก็เอามาแบ่งครึ่งกัน ก็คงได้คนละนิดหน่อย เพราะบ้านเราหลังเล็ก ราคาไม่ได้แพงอะไร เราก็ถามลุงว่าลุงอยู่ได้มั้ยกับเงินเก็บแค่นี้ รายจ่ายต่อเดือนก็มีเงินเกษียณของรัฐกับของบริษัท เงินนี่ก็เก็บไว้ใช้ยามฉุกเฉิน หรือไปเที่ยว ลุงบอกว่าอยู่ได้สบายมาก เพราะที่อังกฤษสวัสดิการดี ยิ่งลุงอายุเลย ๖๐ ปีแล้ว อะไรหลายๆอย่างก็ฟรี มีส่วนลด ถ้าต้องขายบ้านจริงๆ ลุงก็จะกลับไปอยู่ที่เมืองที่เคยอยู่ เพราะมีเพื่อนรักอยู่ที่นั่นหลายคน เช่าบ้านของรัฐอยู่ราคาถูกๆ แค่แฟลตห้องนอนเดียวก็อยู่ได้แล้วสำหรับลุงคนเดียว เงินบำนาญในแต่ละเดือนก็จะพอใช้พอดีๆ

เป็นอันว่าปัญหาของลุงหมดไป ลุงสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้คนเดียวโดยไม่มีเราได้อย่างสบายตามอัตภาพ ไม่ลำบากหรืออัตคัตขัดสนอะไร แล้วตัวเราล่ะ ถ้าเราจะกลับไปอยู่เมืองไทยเป็นการถาวรตอนอายุ ๔๕ ต้องไปเริ่มต้นใหม่จากศูนย์ เพราะบ้านก็ไม่มีอยู่ งานก็ไม่มีทำ เราจะอยู่ได้มั้ย เดี๋ยวนี้คนที่อยู่เมืองไทยเขาต้องมีรายได้กันเดือนละเท่าไหร่ถึงจะอยู่รอด ในช่วง ๖ เดือนแรกเราคงยังสับสนว่าจะทำยังไงกับชีวิตดี คงไม่มีรายได้ เราจะอยู่ยังไง จะอยู่กับใคร คิดแล้วออกแนวน่ากลัวเหมือนกันนะ แต่อยากกลับไปจริงๆ อยากกลับมานานหลายปีแล้ว แต่ห่วงนั่นห่วงนี่ ห่วงลุงเด๋อนี่แหละมากที่สุด แก่แล้วจะอยู่ยังไง แต่ลุงยืนยันว่าอยู่ได้แน่ๆ ไม่ต้องเป็นห่วง ถ้ามีเงินเหลือจะบินไปเยี่ยมที่เมืองไทยเอง

เมื่อกี๊แอบย่องไปถามลุงอีกว่าอยู่ได้แน่นะ ลุงก็ว่าได้ ถามว่า upset หรือเปล่าที่ชวนคุยเรื่องนี้ ลุงบอกว่าไม่ได้ upset แต่คิดว่าต้องแยกกันมันก็เศร้า แต่ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะเคยคิดไว้เหมือนกันว่าสักวันต้องลงเอยแบบนี้ เพราะบุคลิกเราสองคนต่างกัน ลุงดูออกว่าเราอยากอยู่อย่างอิสระมากกว่าที่จะต้องอยู่กับใคร

อยากถามคนอยู่เมืองไทยจังว่าทำงานได้เงินเดือนเท่าไหร่ จะมีใครกล้าตอบมั้ยเนี่ย คืออยากรู้น่ะว่าแค่ไหนเขาถึงจะอยู่กันได้ เราจะได้เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ล่วงหน้า

พี่หมูแดงพูดจริงหรอค่ะ อยากกลับเมืองไทย ตีคุยกับเพื่อนๆที่ทำงานเก่า บริษัทโฆษณา ตีเคยทำให้เงินเดือนพนักงานค่อนข้างสูง ตำแหน่ง AE จบใหม่ วุฒิปริญญาตรี ไม่มีประสบการณ์เงินเดือนขั้นต้นประมาณ 15,000 บาทขึ้น ส่วนจบปริญญาโท ไม่มีประสบการณ์เงินเดือนขั้นต้นประมาณ 25,000 - 30,000 ส่วนพวกมีประสบการณ์จบปริญญาตรี เงินเดือนอัพตามประสบการณ์ประมาณ 30,000ขึ้นไป พวก AS ไม่ต้องพูดถึง 45,000 ขึ้นไปจนถึง 60,000 บาท พวก AD เล่นเกือบแสนแนะ ตีไม่รู้ที่อื่นเขาให้กันยังงั๊ยนะคะ ไอ้พวกนี้เงินเดือนมากก็จริงใช่ว่าจะพอใช้ เงินเดือนมาก ความต้องการก็มากตาม สังคมก็เยอะ มันบ่นกันว่าเหมือนกันว่าของแพง สามปีที่แล้วก่อนตีออกมาตีได้เงินเดือน 45,510 หลังจากหักภาษีและประกันสังคมแล้ว ยังไม่รวมเงินเดือนที่ได้รับจากบริษัทที่ตัวเองเปิดร่วมกับเพื่อนชาวอเมริกัน(ตียังใช้เดือนจนเดือนเลยพี่หมูแดง) เงินเดือบปรับ 10% ทุกปีๆ ถ้าอยู่ตีคงได้เงินเดือนขึ้นโขแล้ว ถ้ากลับไปเมืองไทยไม่รู้ว่าจะได้เงินเดือนเท่าเดิมหรือเปล่า

อีคุณสาของตีเค้าอยากไปปักหลักใช้ชีวิตที่เมืองไทย เค้าเบื่องานที่ทำมาเกือบ 23ปี อีกสองปีเค้าจะ ครบ ห้าสิบ ถ้าที่ทำงานมีออกจากราชการก่อนเกษียณ เค้าก็จะเอา แต่ตียังไม่อยากกลับ อยากให้ข้าหลวงเข้าโรงเรียนที่นี้จะได้ไม่ต้องเสียตังค์ แต่ก็เป็นไปไม่ได้คุุณเธอไม่ยอม ถ้าไปอยู่จริงๆคงทำงานหัวฟูหาเงินส่งลูกเรียน(ตีอยากให้ลูกเรียนโรงเรียนอินเตอร์) แต่ว่าก็ว่าจะหางานทำได้หรือเปล่าไม่รู้เหมือนกัน ตีกลุ้มล่วงหน้ามาสามปีแล้วค่ะว่าถ้ากลับไปเมืองไทยชั้นจะกลับไปทำมาหากินอะไร....

------------------------------------------------------------------------------------------------

อยากกลับจริงๆค่ะ ไม่ได้พูดเล่น แต่ติดว่าจะกลับเมื่อไหร่ แล้วกลับไปทำอะไรเท่านั้นแหละค่ะ เงินติดตัวไปก็คงจะพอมีบ้างแต่ก็จะไม่มากพอที่จะซื้อบ้านหรือทำกิจการอะไรใหญ่โตหรอกค่ะ ก็เลยต้องคิดดีๆว่าจะทำยังไง

โดย **pimlapas** » พุธ ต.ค. 22, 2008 9:14 pm

อารมณ์เดียวกันเลยค่ะ น้องหมูแดง เปิดประเด็นมาแบบนี้ พี่พิมก็เห็นคล้อยตามเลย ไม่เคยคิดจะอยู่ที่นี่ถาวรเลยค่ะ ใจอยากกลับเมืองไทยทุกวินาที ติดอยู่ก็เป็นห่วงลุงเหมือนกันค่ะ เพราะหากเราไปอยู่เมืองไทยกันตอนนี้ คงลำบาก เพราะเงินคงไม่พอแน่ๆ เพราะต้องเริ่มต้นใหม่หมด แต่ลุงของพี่พิม ใจอยากไปอยู่เมืองไทยมากเลยค่ะ พี่พิมมีบ้านอยู่แล้วที่เมืองไทยหลังนึง ยังคิดหนักเลยค่ะ ว่าจะพอกินเปล่าเพราะเราไม่มีเงินเก็บเยอะ แล้วเงินที่เราจะต้องใช้ต้องจ่ายกันนี่สิ มันจะพอหรือเปล่า คิดทุกวันเลยค่ะ เลยได้คำตอบว่า รอให้ลุงเกษียณ ได้เงินจากรัฐ เป็นรายเดือนค่อยกลับกันดีกว่า เฮ้อ...

เมืองไทยตอนนี้อะไรก็แพงนะคะ น้องหมูแดง เราต้องไปเริ่มใหม่ทั้งหมดอีก คงจะลำบากเหมือนกันนะ
ในส่วนของพี่พิมนั้น มีงานรออยู่แล้วค่ะคือพี่ทำงานตรวจประเมินโรงเรียนของกระทรวงอยู่ด้วย ค่าแรงไม่มาก แต่ก็อยู่ได้อย่างสบาย ๆ แต่หากพ่วงลุงฝรั่งไปด้วยนั้น จะพอหรือเปล่าไม่แน่ใจเลยค่ะ ไงพี่พิมเป็นกำลังใจให้นะคะ ค่อยๆ คิดหาหนทางค่ะ แต่ใจจริงไม่อยากให้ทิ้งลุงเด๋อไว้คนเดียวเลย สงสารลุงอ๊ะ พี่พิมก็ใจอ่อนแบบนี้แหละ เลยไปจากลุงหนวดไม่ได้เหมือนกัน วันนี้มีงอน ๆ เพราะแม่ย่ามาอยู่ด้วย ลำบากใจสุด ๆ อยากซือ้ตั๋วกลับมัน วินาทีนี่เลยค่ะ เฮ่อออ ชีวิตนะ ไม่ได้โรยด้วยดอกไม้เลย อยู่กันสองคนมีความสุขสุด ๆ ตอนนี้มีคนมาอยู่เพิ่มอีก มีแต่เรื่องกันได้ทุกวันสิน่า บ้านแม่ย่าแกก็มีนะ แต่มาอยู่กับเรา คอยบงการเราทุกอย่างช้ำใจจัง
ใจยิ่งไม่อยากจะอยู่ๆ แล้ว ยิ่งหดหู่เข้าไปใหญ่ โอ๊ย ดันมาบ่นให้ฟังซะอีก

------------------------------------------------------------------------------------------------

จริงๆหนูไม่ได้อยากทิ้งลุงเด๋อเอาไว้ที่นี่หรอกนะคะ แต่ลุงไม่ยอมไปอยู่เมืองไทยด้วยกันนี่ซิพี่พิม เลยต้องแยกกัน แล้วอีกอย่างนะคะ ช่วงแรกๆที่หนูกลับไป อะไรๆมันก็ยังไม่ลงตัว บ้านก็ไม่มีจะอยู่ งานก็ไม่มีทำ จะเอาลุงไปด้วยก็คงจะแย่ แต่ถ้าเมื่อไหร่อะไรเข้าที่เข้าทาง ก็คงจะให้ลุงตามไปอยู่ด้วยได้ ลุงอยากอยู่นานแค่ไหนก็เรื่องของเขา อยากกลับอังกฤษเมื่อไหร่ก็เรื่องของเขา ลุงน่าจะชอบแบบนี้มากกว่า

หนูซิคะจะแย่เอาเพราะงานก็ไม่มี บ้านก็ไม่มี เงินเก็บก็มีน้อย ไม่พอซื้อบ้านแน่ๆ แล้วถ้าต้องไปเช่าบ้านหรือเช่าคอนโดอยู่ จะต้องเสียค่าเช่ากันเดือนละประมาณไหน ต้องมีเงินเดือนแค่ไหนถึงจะเอาอยู่ เรื่องนี้แหละค่ะที่หนูคิดหนักเลย เราก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว ต้องมาเริ่มต้นทุกอย่างใหม่จากศูนย์ตอนอายุเท่านี้ มันไม่ง่ายจริงๆนะคะ

โดย **นิรินธนา** » พุธ ต.ค. 22, 2008 9:19 pm

หมูแดง เขียน:
อยากถามคนอยู่เมืองไทยจังว่าทำงานได้เงินเดือนเท่าไหร่ จะมีใครกล้าตอบมั้ยเนี่ย
คืออยากรู้น่ะว่าแค่ไหนเขาถึงจะอยู่กันได้ เราจะได้เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ล่วงหน้า

อยากรู้เหมือนกันค่ะพี่
เนี่ยหนูอ่านกระทู้ห้องแม่เด็กในพันทิบ
โห เสื้อผ้าของ ใช้เด็กที่เมืองไทยแพงมาก
(คือไอ้ที่เหมือนๆลูกหนูใช้อยู่ทุกวันนี้น่ะค่ะพี่)
คนที่เมืองไทยต้องทำงานกันได้เงินเดือนหลักแสนกันแน่ๆ
ของใช้ลูกเกือบหลักหมื่น โอ้ยหนูลมแทบจับ
ถ้าหนูกลับไปอยู่เมืองไทยคงต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำแน่ๆเลยพี่

เนี่ยอยากรู้เพราะหนูคิดอยากกลับไปอยู่เมืองไทยเหมือนกันน่ะค่ะพี่
แต่สามีคงหางานยาก แต่ก็ไม่เคยหยุดคิดที่จะกลับไปอยู่บ้านเลยค่ะคิดมาตลอด

------------------------------------------------------------------------------------------------

ก็ได้ยินเหมือนกันว่าอะไรๆก็แพงไปหมด ถึงกลัวไงว่าจะไปไม่รอด ต้องมีเงินแค่ไหนถึงจะอยู่เมืองไทยได้โดยไม่เป็นหนี้ แต่พี่ยังดีที่ไม่มีลูก ตัวคนเดียวคงง่ายหน่อย ถ้ามีเด็กมันต้องคิดหน้าคิดหลังเยอะไง การตัดสินใจมันก็จะยากขึ้น

โดย **pimlapas** » พุธ ต.ค. 22, 2008 9:54 pm

พี่พิมลองคำนวณให้คร่าว ๆ นะคะ จากพี่สาวพี่เองค่ะ คือสามีทำงานคนเดียว เงินเดือนสามหมื่นบาท ลูกสองคน สิบสองขวบ กับ เก้าขวบ ค่ะ
บ้านก็เช่าอยู่ของการเคหะ ค่ะ ประมาณ สามพัน บวกน้ำไฟ ก็ห้าพันบาทนะคะ ก็เห็นเค้าอยู่ได้นะคะน้องหมูแดง

เรื่องงานต้องหาบริษัทเก่าแล้วล่ะค่ะ ลองสอบถามเค้าดู คนเก่ง ๆ อย่างน้องหมูแดงรับรองได้อยู่แล้วค่ะ หากลุงเด๋อ เธอชอบไปๆ มาๆ ก็คงไม่ลำบากสำหรับลุงนะคะ อยากกลับด้วยจังเลย

------------------------------------------------------------------------------------------------

เมื่อ ๘ ปีก่อนที่หนูทำงานเมืองไทย จำได้ว่าเงินเดือนสุดท้ายสี่หมื่นกว่า ก็อยู่ได้อย่างสบายนะคะ ผ่อนบ้านด้วย ให้พ่อแม่ด้วย เหลือเงินใช้ไม่ขาดมือเลย ถ้าตอนนี้ทำงานได้เงินเดือนขนาดนี้ก็น่าจะอยู่ได้นะคะ พี่สาวพี่พิมมีลูกมีครอบครัวยังอยู่กันได้เลย เรื่องงานหนูคิดว่าหาไม่ยาก ถ้าหนูตัดอีโก้ตัวเองลงได้นะคะ เชื่อว่าถ้าเดินกลับไปหานายเก่าก็คงมีงานทำค่ะ แต่คงไม่ได้เงินเดือนมากขนาดที่เคยได้ เพราะนั่นเป็นเงินเดือนที่ทำกับบริษัทฝรั่ง คงได้อย่างมากก็คงสองหมื่นกว่ามั้งคะหนูว่า เพื่อนคนหนึ่งก็มีบริษัท เขาก็เคยชวนให้ไปทำงานด้วย แต่หนูไม่อยากไปรบกวนใครนี่ซิคะ เลยอยากหางานทำเองก่อน หรือหาอะไรทำเป็นกิจการของตัวเองยังงั้นน่ะค่ะ

โดย **เจ้าหญิง** » พุธ ต.ค. 22, 2008 9:54 pm

เมื่อสามปีก่อนย้ายมาฝรั่งเศส เงินเดือนที่เมืองไทย สามหมื่นกว่า ก็เดือนชนเดือนแล้ว พี่หมูแดง คือบางทีมานั่งคิด มันเหมือนไม่ได้ใช้อะไร แต่มันหมดไปทุกเดือน แทบไม่มีเงินเก็บ ยังดีที่บริษัทหักเก็บให้ทุกเดือน แล้วทำงานมานานสิบปี ไม่งั้น ตอนลาออก คาดว่าจะไม่มีเงินเก็บแน่นอน หลังจากออกมาแล้ว บริษัท จ้างพนักงานทุกคนออกหมด โดยให้ทุกคนสิบสองเดือนล่วงหน้า แล้วไปจ้างเอเจนต์ซึ่งจ่ายเงินเดือนถูกกว่าเดิมครึ่งหนึ่ง ณ ตอนนี้เพื่อนๆที่เคยสนิทกัน ก็แยกย้ายกันไปทำงานสายการบินอื่นๆ ด้วยตำแหน่งหน้าที่ต่างกันไป ถามแต่ละคน ก็บอกว่าได้กัน สี่หมื่น สี่หมื่นกว่า ห้าหมื่น ไม่รู้โม้เปล่า แต่ก็ยังมีคนที่ไม่มีทางเลือก ต้องกลับไปทำสายการบินเก่า แต่ยอมเป็นแค่เอเจนต์ ไม่ใช่พนักงานสายการบินโดยตรง ซึ่งก็ได้กันอยู่ที่ สองหมื่นห้า-สองหมื่นแปด ได้เยอะกว่าเด็กจบใหม่ เพราะมีประสบการณ์ เพื่อนๆเหล่านั้นก็บอกว่า พอกินเหมือนกัน เพียงแต่ว่า มันก็ต้องระมัดระวังในการจับจ่ายใช้สอย ข้าวของแพงขึ้นมากหลายเท่าตัว จากที่เมือ่ก่อนเคยกินบะหมี่ข้างทางได้ที่ชามละสิบห้าบาท ตอนนี้ไม่มีแล้ว สามสิบ สามสิบห้าขั้นต่ำ ค่าน้ำมัน จากเมื่อก่อน เติมเต็มถัง ห้าร้อยหกร้อย เห็นตอนนี้บอกว่าขึ้นปรี้ดไปเป็นพันได้มั้ง คือ เดี่ยวนี้ทุกอย่าง มันแพงขึ้นมาเท่าตัวอ่ะพี่ นี่หนู ยังไปจำ เหมือนตอนสมัยเด็กว่า ขึ้นรถปอ ขั้นต่ำ หกบาท เดี๋่ยวนี้มันไม่ได้แล้วอ่ะพี่

ปล หนูเคยคิดเหมือนพี่ว่า ถ้ากลับเมืองไทย จะไปทำไร ก็ตอบตัวเองว่า คงจะเอาความรู้ที่ได้จากเวปครัวไกลบ้านนี้ไปใช้ เปิดร้านอาหารตามสั่ง แถวคอนโด แถวอพาร์ตเมนต์ที่คนอยู่เยอะๆ คิดว่า อย่างน้อย คนยังไงก้ต้องกินข้าวละวะ ก็คงจะมีลูกค้าบ้าง เพราะถ้าจะให้กลับไปทำงานบริษัทอีก ไม่รู้จะไหวมั้ย กลัวจะไปสู้เด็กๆรุ่นใหม่ไฟแรงไม่ได้อ่ะพี่

------------------------------------------------------------------------------------------------

คนเรานะคะ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป เชื่อว่าถ้ากลับไปจริงๆก็คงสามารถดิ้นรนเอาตัวรอดได้ค่ะ ของสมัยนี้ได้ยินว่าอะไรๆก็แพงไปหมด คนก็คงจะอยู่กันลำบากมากขึ้น แต่ก็ต้องอยู่กันให้ได้ละนะคะ

โดย **mummy2jasmine** » พุธ ต.ค. 22, 2008 10:24 pm

บ้านอ้ำก้อเป็นอีกหนึ่งครอบครัวค่ะ ที่วางแผนจะกลับไปอยู่เมืองไทย
ในอีกไม่เกิน ๔-๕ ปีนี้ อยู่อังกฤษก้อสุขสบายดีนะ ไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะ
แต่ว่าชอบอยู่บ้านเรามากกว่า อ้ำโตมาใกล้ชิดกับครอบครัวมากๆ
บ้านแม่ บ้านพี่ก้ออยู่ติดกันหมด อยากกลับไปใช้ชีวิตกับครอบครัวเหมือนเดิม
ครอบครัวไทยๆ พ่อแม่พี่น้องหลานๆพร้อมหน้า

ส่วนเรื่องรายได้นั้น สามีบอกว่าแน่นอนมันต้องน้อยกว่าที่นี่ (เสียดายตรงนี้ล่ะ)
แต่คนไทยก้ออยู่กันได้นิ อีกอย่างถึงไม่ได้ร่ำรวยแต่ก้อพอมีเงินเก็บแล้ว
ทำงานที่สบายๆหน่อย ไม่ต้องเครียดเหมือนทำงานที่นี่ ได้มามาก
จ่ายภาษีเพียบบบบ เบื่อค่ะ เราก้อวางๆแผนกันไว้แล้วบ้าง
ที่สำคัญคือ สุขใจได้อยู่กับครอบครัว ลูกๆโตมาแบบมีญาติล้อมรอบ
อบอุนดีค่ะ

สามีบอกว่าเค้าไม่อยากให้ลูกๆโตแล้วย้ายออกจากบ้าน แบบเด็กฝรั่ง
อยากอยู่ด้วยกันตลอดไป ดูแลกันไป แบบครอบครัวไทยเรา
อ้ำเลยบอกงั้นสบายเลย เด็กไทยเรียนมหาลัยพ่อแม่ยังไปรับส่ง
กันเยอะแยะ อิอิ

ไม่ฟุ่มเฟือย วางแผนใช้จ่าย รับรองอยู่ได้ค่ะ
ญาติพี่น้องเราก้ออยู่กันได้สบายเนาะ
(อย่าเพิ่งเอ่ยถึง เรื่องค่าเทอมลูกล่ะค่ะ อันนี้ขอเว้นไว้ก่อน ฮ่าฮ่า)

------------------------------------------------------------------------------------------------

มันก็ดีคนละอย่างนะคะ อยู่อังกฤษถึงภาษีจะแพง แต่อะไรหลายๆอย่างก็ดีและสะดวกกว่าเมืองไทย และเป็นตัวของตัวเองได้มากกว่า แต่อยู่เมืองไทยจะอบอุ่นกว่าในแง่ของญาติพี่น้อง ก็ต้องคิดให้ดีละค่ะว่าเราต้องการแบบไหนกันแน่ ยิ่งมีลูกด้วยยิ่งต้องคิดให้รอบคอบเลยค่ะ ผลีผลามตัดสินใจเองไม่ได้

โดย **pa-tew** » พุธ ต.ค. 22, 2008 10:33 pm

สวัสดีจ้ะ หมูแดง ป้าติ๋วไม่ค่อยมีเวลาเข้าครัวบ่อยเหมือนเมื่อก่อน วันนี้เข้ามาเห็น

กระทู้ของหมูแดง เลยอยากบอกสักหน่อยว่า เงินเดือนมากแค่ไหน ถึงจะพอใช้ มัน

เป็นเรื่องที่บอกได้ยาก ป้าว่ามันขึ้นอยู่กับว่า ความต้องการที่จะใช้เงินมีมากแค่ไหน

ต้องการมีความเป็นอยู่อย่างไร ถ้าอยู่อย่างที่ในหลวงของเราสอน คืออยู่อย่างพอเพียง

รู้จักกิน รู้จักใช้ ไม่ต้องใช้ของแบรนด์เนม กินอาหารร้านธรรมดา หรือทำกินเองซึ่ง

ปลอดภัยกว่าซื้ออาหารสำเร็จรูป เที่ยวเตร่พอประมาณ อยู่คนเดียว 30,000 บาท

ป้าว่าอยู่ได้อย่างสบาย และน่าจะพอเก็บได้เล็กน้อยด้วยซ้ำไป ใช้มากใช้น้อยขึ้นอยู่

กับตัวเราเอง คนที่ใช้แบบตามใจตัวเอง หาได้เท่าไหร่ก็ไม่มีวันพอ 

ในกรณีที่หมูแดงยังไม่มีบ้าน ถ้าอยู่ลำพังคนเดียว แล้วก็หาบ้าน หรือห้องเช่าใกล้ที่

ทำงาน ก็จะตัดรายจ่ายเรื่องค่ารถ ค่าเสียเวลาในการเดินทาง ป้าหมายถึง ถ้าหมูแดง

ต้องเข้ามาอยู่กรุงเทพฯ เพื่อหางานทำนะ ความรู้ภาษาอังกฤษดีๆ หมูแดงก็มีชัยไป

กว่าคนอื่นแล้ว หางานหลักที่ต้องใช้ภาษา แล้วก็ยังสามารถรับแปลเอกสารได้อีก

ภาษาอังกฤษดีๆ มีคนอยากรับเข้าทำงานมากมาย

ป้าอยากแนะนำว่า หมูแดงน่าจะลองติดต่อเพื่อนในเมืองไทยดูก่อน ว่าเขาสามารถ

แนะนำงานให้บ้างได้หรือเปล่า ส่งเอกสารที่บอกถึงเรื่องความสามารถในการทำงาน

ประสบการณ์ที่เราเคยทำงานมา เพื่อเพื่อนจะได้รู้ว่าหมูแดงเหมาะสมกับงานชนิดใด


ป้าอยากแนะนำงานที่สามารถหาเงินได้มากพอสมควร ถ้าความรู้ด้านภาษาอังกฤษดี

ขนาดอยู่ทำงานที่อังกฤษได้อย่างหมูแดง ก็คือ รับสอนภาษาอังกฤษ เหมือนพี่สาว

ป้า ปัจจุบันก็รับสอนอยู่ ช.ม. ละ 300 บาท นี่คือราคาแบบกันเองนะ มีคนสนใจเรียน

เยอะมาก บ่นให้หมูแดงอ่านซะยาว เบื่อหรือเปล่า คิดว่าคงเป็นประโยชน์กับหมูแดง

บ้างไม่มากก็น้อยนะจ๊ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

จริงค่ะป้า เงินเดือนมากแค่ไหนก็ไม่พอหรอกนะคะ ถ้าเราไม่รู้จักใช้ หนูไม่ใช่บอก brand addicted หรอกค่ะ เชื่อว่าสามหมื่นนี่หนูน่าจะอยู่ได้อย่างสบายๆ ส่วนเรื่องงานหนูคงทำอย่างอื่นไม่เป็นนอกจากงานเลขา หรืองานแอดมิน ก็คิดว่าคงจะกลับไปหานายเก่า เพราะเขาเคยชวนไว้หลายครั้ง หรือไม่ก็จะช่วยเพื่อนทำที่บริษัทเขาไปพลางๆก่อน หาเช่าห้องอยู่ใกล้ๆที่ทำงาน จะได้ประหยัดค่าเดินทางอย่างป้าติ๋วว่า อันที่จริงหนูมีโครงการทำธุรกิจของตัวเอง ว่าจะลองชวนเพื่อนดูว่าเขายังอยากทำอยู่มั้ย เคยคิดกันไว้เมื่อก่อนที่จะมาอังกฤษ แต่พอดีต้องมาที่นี่เสียก่อนก็เลยพับโครงการไปค่ะ ถ้าทำได้จริงก็คงอยู่ได้ค่ะ แถมได้อยู่ต่างจังหวัดด้วย เข้าทางเลย

โดย **chocolate** » พุธ ต.ค. 22, 2008 10:58 pm

วรรณก็เป็นคนหนึ่งที่อยากกลับไปอยู่เมืองไทยมากๆ คิดเกือบทุกวันว่าจริงๆ แล้ว เราจะอยู่ที่อังกฤษนี่ได้ไปอีกนานสักแค่ไหนกัน ทุกวันนี้อยู่แบบเบื่อหน่ายสุดๆ แต่ถ้ากลับไปเมืองไทยก็ไม่รู้ว่าจะไปเริ่มต้นใหม่ตรงไหนดี โดยเฉพาะเราเคยอยู่ในการเลี้ยงดูของพ่อแม่มาตลอด ยังไม่เคยมีประสบการณ์ ในการทำงานมาก่อน แล้วก็แต่งงานมาอยู่ที่อังกฤษเลย ยิ่งมืดแปดด้านเลยค่ะ แต่ถ้ากลับไปเมืองไทยแล้วสามารถเลี้ยงดูตัวเองได้ มีบ้านหลังเล็กๆ สักหลัง มีเนื้อที่พอปลูกผักกินได้และมีแมวสักตัวหนึ่ง นั่นคือฝันที่ต้องการของวรรณเลยค่ะ

ส่วนกับแฟนเขาก็ไม่เคยคิดจะไปอยู่เมืองไทยเลย แต่ถ้าไปช่วงหยุดพักร้อนก็พอไหวสำหรับเขา เพราะฉนั้นถ้าวรรณจะกลับบ้านก็คงต้องแยกกันอยู่กับแฟนเหมือนอย่างกรณีของพี่หมูแดงค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

แสดงว่าคุณวรรณอายุยังไม่มาก ถ้าคิดจะเริ่มต้นทำอะไร ก็ยังมีเวลาเหลือเฟือให้เริ่มต้น แต่พี่อายุไม่น้อยแล้ว การจะเริ่มต้นใหม่มันก็เป็นเรื่องที่ต้องคิดหนักเหมือนกันค่ะ

โดย **แม่Faris** » พุธ ต.ค. 22, 2008 11:02 pm

chocolate เขียน: วรรณก็เป็นคนหนึ่งที่อยากกลับไปอยู่เมืองไทยมากๆ คิดเกือบทุกวันว่าจริงๆ แล้ว เราจะอยู่ที่อังกฤษนี่ได้ไปอีกนานสักแค่ไหนกัน ทุกวันนี้อยู่แบบเบื่อหน่ายสุดๆ อัดอั้น แต่ถ้ากลับไปเมืองไทยก็ไม่รู้ว่าจะไปเริ่มต้นใหม่ตรงไหนดี โดยเฉพาะเราเคยอยู่ในการเลี้ยงดูของพ่อแม่มาตลอด ยังไม่เคยมีประสบการณ์ ในการทำงานมาก่อน แล้วก็แต่งงานมาอยู่ที่อังกฤษเลย ยิ่งมืดแปดด้านเลยค่ะ แต่ถ้าสามารถกลับไปเมืองไทยแล้วสามารถเลี้ยงดูตัวเองได้ มีบ้านหลังเล็กๆ สักหลัง มีเนื้อที่พอปลูกผักกินได้และมีแมวสักตัวหนึ่ง นั่นคือฝันที่ต้องการของวรรณเลยค่ะ

ส่วนกับแฟนเขาก็ไม่เคยคิดจะไปอยู่เมืองไทยเลย แต่ถ้าไปช่วงหยุดพักร้อนก็พอไหวสำหรับเขา เพราะฉนั้นถ้าวรรณจะกลับบ้านก็คงต้องแยกกันอยู่กับแฟนเหมือนอย่างกรณีของพี่หมูแดงค่ะ

แสดงว่าคุณวรรณอายุยังไม่มาก ถ้าคิดจะเริ่มต้นทำอะไร ก็ยังมีเวลาเหลือเฟือให้เริ่มต้น แต่พี่อายุไม่น้อยแล้ว การจะเริ่มต้นใหม่มันก็เป็นเรื่องที่ต้องคิดหนักเหมือนกันค่ะ

Excuse me,if I may ask?

------------------------------------------------------------------------------------------------

จะถามอะไรเหรอคะ

โดย **แม่Faris** » พุธ ต.ค. 22, 2008 11:07 pm

Why does everyone sound so sad here....woooo...I thought u were lucky to live in a country that open so much not like me here in Saudi Arabia..I thought it was only me who wanna go back to Thailand...Cheer up! never too late to start and especially for someone like u!!!

------------------------------------------------------------------------------------------------

มันไม่ใช่อารมณ์ sad นะคะ แต่มันเป็นอารมณ์ของความผูกพันกับบ้านเกิดเมืองนอนมากกว่า ประเทศเสรีไม่ใช่ว่าจะดีเสมอไปนะคะ อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้สึกอุ่นใจเหมือนเมืองไทยหรอกค่ะ เรารู้สึกยังงั้น ถึงได้คิดจะกลับบ้านไงคะ เขาบอกว่าคนเราเริ่มต้นใหม่ได้ทุกนาที ก็คงจะจริงนะคะ อายุเท่าไหร่ก็คงไม่สำคัญ ถ้าใจเราสู้ซะอย่าง

โดย **แม่Faris** » พุธ ต.ค. 22, 2008 11:19 pm

u r right...we miss our home,our land,our country....nothing like Thailand...u ll do fine for sure coz u r so able...good luck na ka

------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณค่ะสำหรับคำอวยพร

โดย **Nok HI** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 1:36 am

ความคิดเดียวกะพี่หมูแดงจ๊ะ.... คือบั้นปลายชีวิตอยากกลับไปอยู่เมืองไทย คุยกะสามีอยู่บ่อย ๆ ค่ะ โชคดีที่เค้าชอบเมืองไทย และอยากอยู่เมืองไทย ตอนนี้อีกไม่กี่ปีก็จะปลดเกษียณแล้ว หลังปลดเกษียณก็คิดกันว่า ถ้าอยากกลับไปอยู่ไทยเมื่อไหร่ก็พากันกลับได้เลย เพราะเงินเกษียรของสามีก็โอเค อยู่เมืองไทยก็สามารถกินอยู่ใช้จ่ายอย่างสบาย...

แต่.....ตอนนี้ติดอยู่ที่ว่ายังอยากให้ลูกเรียนอยู่เมกามากกว่า อีกหลายปีเลย...แต่ดูก่อนเผื่อหาโรงเรียนถูกใจ และสบายกระเป๋าได้ในเมืองไทย ก็คงจะพากันย้ายจ๊ะ..... แต่ก่อนย้าย....สามีก็บอกอย่างน้อยเราควรมีเงินเก็บสำรองในแบ้งค์เยอะหน่อย หนีสินต้องไม่มีทั้งที่นี่และเมืองไทย ตอนนี้ก็เก็บเงินค่าเล่าเรียนให้ลูกหน้าตั้งเหมือนกันจ๊ะ....

------------------------------------------------------------------------------------------------

มีลูกก็ต้องคิดถึงลูกก่อนคนอื่นจริงๆด้วยนะ เป็นกำลังใจให้นะ

โดย **prettypass2000** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 1:42 am

หนูก็อยากกลับไปอยู่เมืองไทยเหมือนกันค่ะ สามีก็อยากไปแต่ถ้าให้ไปอยู่ถาวรเลยตอนนี้ก็ยังคงไม่ได้ คงต้องรอจนกว่าเด็กๆจะเข้ามหาลัยก่อน เลยตัดสินใจกันว่าระหว่างนี้ให้หางานที่ไปทำที่เมืองไทยก่อนจะได้ไปๆมาๆได้น่ะค่ะ แต่คงต้องอีกห้าปี

หนูไม่แน่ใจเหมือนกันนะคะว่าต้องได้เงินเดือนเท่าไหร่ถึงจะอยู่ได้ แต่เมื่อห้าปีก่อนที่หนูจะย้ายมานั้นพ่อกะแม่ให้เงินเดือนละสองหมื่นนะคะ ตอนนั้นยังเรียนอยู่น่ะค่ะ สองหมื่นนี่เป็นค่าใช้จ่ายทั้งเดือนนะคะ บ้านตัวเองแต่ก็ต้องจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าน้ำมันรถ ค่าอาหาร ค่าเดินทางก็แทบไม่เหลือน่ะค่ะ แต่ก็ขึ้นกะว่าพี่หมูแดงจะไปเช่าหรือซื้อบ้านที่ย่านไหนด้วยนะคะ เรื่องงานตอนนี้ที่กรุงเทพก็หายากเหมือนกันเพราะเศรษฐกิจไม่ดีน่ะค่ะ แต่คนเก่งอย่างพี่หมูแดงหางานไม่ยากหรอกนะคะ ใครๆก็ต้องอยากรับอยู่แล้ว โชคดีนะคะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

มันก็ไม่แน่หรอกนะคะ ถึงเก่งยังไงแต่เมืองไทยไม่ชอบรับพนักงานอายุมาก ลองสังเกตดูตามที่เขาประกาศรับสมัครงานซิ อายุน้อยๆทั้งนั้นเลย กีดกันกันสุดฤทธิ์สุดเดช

โดย **Amelia** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 2:31 am

เงินเดือนเท่าไหร่ถึงจะพอ แต่ละคน แต่ละครอบครัวก็ไม่เหมือนกันค่ะ นี่ถ้าสามีแจ่ไม่มีรายได้พิเศษ กินแต่เงินเดือน ค่าผ่อนบ้านกับค่าน้ำมันรถก็หมดแล้วค่ะ

มีลูกก็รายจ่ายสูงมาก ค่าโรงเรียนแพงมากค่ะ ถ้าเป็นเอกชน เงินทั้งเดือนหมดไปกับค่าใช้จ่ายลูกหมดค่ะ ถ้าลูกเรียนอินเตอร์ยิ่งแล้วใหญ่ เอาแค่อินเตอร์บ้านนอกของกรุงเทพฯก็ตกเทอมละ ๒ แสนบาท ยังไม่รวมค่าอะไรต่อมิอะไรนะคะลูกแจ๋ก็เรียนแค่โรงเรียนไทย แต่เป็นหลักสูตรอินเตอร์คือ มีเรียนวิชาที่เป็นภาษาไทยด้วยครึ่งหนึ่งค่ะ เพราะคิดว่า เราอยู่เมืองไทยต้องแน่นภาษาของเรา ที่สำคัญ ส่งไปอินเตอร์ไม่ไหวด้วยค่ะ เพราะแฟนทำงานคนเดียว แจ๋เป็นชาวเกาะ แค่นี้เฉพาะค่าเทอมลุก ก็ ๗ หมื่นบาทต่อเทอมแล้วค่ะ ยังไม่รวมค่าหนังสือ กิจกรรมอื่นๆ บางคนต้อองมีเรียนพิ้ศษซึ่งเป็นที่นิยมสำหรับพ่อแม่ในเมืองไทยค่ะ(ถ้าอยู่เมืองนอกก็ตัดปัญหาเรื่องค่าเทอมลูกไปได้)
พี่ก็ตัดปัญหาเรื่องลูกไปได้ อันนี้คือปัญหาใหญ่ ที่ต้องให้เรียนเอกชน เพราะบ้านเรารร.รัฐบาลก็แล้วแต่สถานที่และสิ่งแวดล้อมด้วยเหมือนกันค่ะ

อายุเกิน ๔๐ แล้ว บ้านเราหางานยากค่ะ ถ้าเป็นงานใหม่ นอกจากเป็นงานสาขาที่ต้องการมากจริงๆและขาดแคลน หรือของคนรู้จัก พี่ก็ลองปรึกษาที่ทำงานเก่าของพี่ดูก่อนน่าจะดีกว่า บริษัทก็ปปิดกิจการไปมากเหมือนกันทั้งๆที่เป็นบริษัทใหญ่ และถ้าทำงานธุรกิจส่วนตัว เศรษกิจตอนนี้ที่ไหนๆก็ไม่น่าเสี่ยงค่ะ ทั่วโลกกำลังมีปัญหา จะลงทุนอะไรยังต้องชะลอไว้ก่อน มีเงินอยู่กับตัวก็เก็บไว้ก่อนดีกว่าค่ะ อะไรๆก็ไม่นิ่งค่ะ ทองก็ขึ้นๆลงๆ หุ้นก็ยังไม่น่าเสี่ยง นอกจากซื้อกองทุนรวมที่เอาไปหักภาษีได้เพราะจำเป็นแค่นั้นค่ะที่แฟนแจ๋ทำได้

ค่าเช่าบ้านแจ๋ก็ไม่ทราบ แต่ค่ารถเมล์ก็ขึ้นมากค่ะ แต่เฉพาะในกทม.ก็มีรถเมล์ร้อนฟรีจนถึงสิ้นปีนี้นะคะ ค่าครองชีพก็สูงขึ้นมาก แจ๋ไปห้างซื้อของใช้เข้าบ้าน ของกิน ขนมลูก ก็ครั้งหนึ่งก็เป็นพันค่ะ สัปดาห์ก็ประมาณ ๒-๓ ครั้งตอนนี้ก็แค่ลูกคนเดียวนะคะ ยังไม่คลอดอีกคน จ่ายบัตรเครดิตเดือนก็เหยียบแสนค่ะ ไม่รวมเงินสดที่ใช้มากในเมืองไทย

ยังไงพี่ก็ต้องวางแผนให้ดีก่อน และที่สำคัญ พี่ต้องหาทางทำประกันสุขภาพด้วย ถ้าไม่หวังใช้สิทธิรักษาฟรี หรือที่เรียกว่าบัตรทองในรพ.ของรัฐ(เราต้องมีทะเบียนบ้านอยู่เขตนั้นด้วย)

ยังๆก็ขอเป็นกำลังให้พี่นะคะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องประกันสุขภาพนี่ก็เป็นเรื่องใหญ่ที่พี่คิดนะคะแจ๋ การกลับไปอยู่เมืองไทยต้องมีเงินสำรองเอาไว้รักษาตัวยามเจ็บไข้ได้ป่วย แต่ถ้าอยู่อังกฤษเราไม่ต้องสำรองเงินตรงนี้ไว้ เพราะทุกอย่างฟรีหมด พี่ก็คิดหนักเรื่องนี้อยู่นะคะ ถึงตอนนี้เราจะไม่ได้เป็นอะไร แต่ใครจะรู้ล่ะว่าเราจะป่วยขึ้นมาเมื่อไหร่ ฟังเล่าแล้วค่าใช้จ่ายเมืองไทยแพงจังเลยเดี๋ยวนี้ ยังดีนะที่พี่ไม่มีลูก ไม่อย่างนั้นคงจะต้องคิดหนักกว่านี้แน่ๆเลย ส่วนเรื่องงานถ้าอยากทำจริงๆก็คงจะพูดกับนายเก่าได้ไม่ยาก หรือไม่ก็ไปทำกับเพื่อน แต่ใจจริงแล้วอยากทำกิจการของตัวเองมากกว่า คิดไว้ ๒ อย่างที่อยากทำ แต่ไม่รู้จะเป็นไปได้แค่ไหนน่ะซิ

ถ้าต้องไปเริ่มทุกอย่างใหม่หมดจากศูนย์ ตอนอายุ ๔๕ จะทำได้มั้ย

ผู้ใช้งานขณะนี้