ครัวไกลบ้าน • แสดงกระทู้ - ถ้าต้องไปเริ่มทุกอย่างใหม่หมดจากศูนย์ ตอนอายุ ๔๕ จะทำได้มั้ย

การแต่งงานกับใครสักคน เพราะหนีปัญหาปัจจุบัน
คิอการพาตัวเองไปพบปัญหาอื่นในอนาคต

การอยู่ด้วยกันเพราะหน้าที่
ควรจะสมัครไปเป็นทหาร
เพราะทหารก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน แบบหน้าที่พึงมีพึงเป็น...
นอนเรียงๆกัน แต่ต่างคนต่างนอน
สามีภรรยาที่อยู่ด้วยกัน ถ้าไม่มีการมาโอบกอด เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่า
เรามีความสัมพันธ์ซึ่งกันและกันแบบสามีภรรยา
จะทำให้เป็นจุดเริ่มต้นของความห่างเหิน...จนในที่สุด
กลายเป็นว่า ต่างคนต่างอยู่ ในบ้านเดียวกัน
และไม่สามารถทำความตกลงอะไรในปัญหาชีวิตคู่ได้
เพราะไม่มีใครอยู่ร่วมกับใคร ในบ้านหลังเดียวกัน

การเดินจากคนที่เคยใช้ชีวิตร่วมกัน
แล้วกลับไปมองเขาอีกครั้ง...
ก็ควรจะมองเขาว่า เขาคือคนร่วมโลก
แต่ไม่จำเป็นต้องไปเอื้ออาทรเขามากเกินไป
เพราะการเอื้ออาทรนั้นจะทำให้เรารู้สึกผิดมากขึ้น ที่ทิ้งเขามา...
แม้ว่าการจากกันครั้งนี้ เขาเป็นคนที่ทำให้เราจากเขา...แต่เราก็ยังรู้สึกผิด

------------------------------------------------------------------------------------------------

เป็นความจริงค่ะที่การหนีปัญหารังแต่จะนำพาปัญหาใหม่มาให้ หากเป็นไปได้คงไม่มีใครอยากหนีปัญหากันหรอกค่ะ คนเรานะคะ ไม่มีใครจะเข้มแข็งไปได้ตลอดเวลา ทุกคนต้องมีวันที่ระทดท้อ วันที่หมดกำลังใจ วันที่อับจนหนทางด้วยกันทั้งนั้น ในวันที่เรามีกำลังกาย กำลังใจเข้มแข็ง เราก็สามารถที่จะเผชิญปัญหาทุกอย่างไปได้ แต่หากเมื่อใดที่เราเหนื่อย เราหมดหวัง เราสิ้นกำลังใจ เราท้อ แม้ปัญหาเล็กนิดเดียวเราก็ไม่สามารถที่จะหาทางออกได้หรอกค่ะ ในวันนั้น เวลานั้น หมูแดงแทบมองไม่เห็นทาง ทุกอย่างมันดูมืดมิด มีสมองก็เหมือนไม่มี คิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น พอลุงเด๋อเดินเข้ามา ก็เหมือนมีแสงสว่างนำทาง แม้จะเพียงริบหรี่ก็ยังดีกว่าไม่เห็นเส้นทางเลย หากปัญหานั้นเกิดขึ้นตอนนี้ ในวันที่เราเจริญวัยขึ้น มีสติ มีความคิด มีความแข็งแกร่งขึ้น มีประสบการณ์ในการใช้ชีวิตมากขึ้น การตัดสินใจแก้ปัญหาในวันนี้จะไม่เหมือนวันนั้นอย่างแน่นอน

ถึงแม้เราสองคนจะไม่สามารถจะใช้ชีวิตร่วมกันได้ แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้แน่นอน เราจากกันด้วยความเข้าใจและไม่ได้เกลียดกัน ถึงอย่างไรหมูแดงก็ไม่อาจทิ้งมิตรภาพฉันท์เพื่อนไปได้ หากลุงต้องการความช่วยเหลือ หมูแดงก็ยินดีจะช่วยอย่างเต็มกำลังความสามารถ ยังห่วงหาอาทรอย่างที่เพื่อนจะให้กับเพื่อนได้ ไม่มีมากไป ไม่มีน้อยไป มีเพียงให้เท่านั้นเองค่ะ

อ่านข้อความของคุณ หญิงป้า ปุ๊กไม่แน่ใจค่ะว่าจะต้องเรียกว่าพี่หรือว่าป้ากันแน่นะคะ แต่ใจความดีมากๆเลยค่ะ ขออนุญาตเซฟเก็บไว้เพื่ออ่านเตือนใจตัวเองเหมือนกัน หน่อยนะคะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

หญิงป้าได้ยินจะต้องดีใจมากแน่ๆค่ะ

(เพิ่มเติมค่ะอิอิ..) แบบว่ามันอาจจะตรงกับเรื่องของปุ๊กที่เป็นอดีต มากกว่าพี่หมูแดงมั้งคะ ส่วนข้อความของคุณ หญิงป้า ปุ๊กชอบและมันอาจจะตรงแต่สำหรับทางโลกค่ะ ทางหลักธรรมจำเป็นต้องมี พรหมวิหารสี่ คือเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ซึ่งพี่หมูแดงทำดีที่สุดแล้วค่ะ เพราะถ้ายอมรับและจากกันด้วยดีทั้ง 2ฝ่าย คงไม่มีใครต้องรู้สึกผิดหรือเสียใจใช่มั้ยคะ...

โดย **Hommy** » พฤหัสฯ. พ.ย. 13, 2008 2:19 pm

พี่หมูแดงขา ทำไหมมันเศร้าจังเลยค่ะ ...
ถ้าจะไปอยู่เมืองไทยจริงๆๆ ก็ต้องทำอะไรสักอย่างเป็นของตนเองดีกว่า ไปทำงานให้คนอื่นเค้านะคะ อีกอย่างถึงเราจะมีความสามารถก็จริงอยู่ แต่คนอื่นเค้าก็ไม่อยากจ้างเรา จ่ายน้อยก็เราไม่คุ้ม เค้าจะจ่ายแพงเค้าก็ไม่มีเงินจ้างเรา พร้อมกับความเกรงใจที่เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว คือแบบว่าไม่จ้างดีกว่าอะไรประมาณนี้น่ะค่ะ แนะนำนะคะ สร้างหอพักเป็นของตนเองจะดีกว่าค่ะ เสียครั้งเดี่ยวแต่ได้กินตลอดไปค่ะ หรึอจะทำเกสเฮ้าเล็กๆๆและมีร้านอาหารเล็กๆด้วยก็ดีค่ะ ขอให้พี่หมูแดงมีความสุขๆๆนะคะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

อย่าเศร้าค่ะ พี่หมูแดงไม่เศร้าเลย ดีใจด้วยซ้ำที่ตัดสินใจได้ และเรื่องทุกอย่างก็กำลังคลี่คลายไปอย่างที่มันควรจะเป็นมานานแล้ว เรื่องงานพี่ก็ต้องลองหาดูค่ะ จะเป็นลูกจ้างเขาก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร งานอะไรก็ตามหากทำแล้วมีความสุขก็ดีทั้งนั้น จะเป็นลูกจ้างหรือไม่เป็นไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอกค่ะ เราเพียงทำหน้าที่ของเราให้เต็มที่ก็พอแล้ว

โดย **Pan299** » พฤหัสฯ. พ.ย. 13, 2008 4:37 pm

สวัสดีค่ะ พี่หมูแดง

ป่านก็อยากกลับบ้านค่ะ
แต่กลับไปจะไปทำอะไร เพราะมันก็เหมือนเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่
ก็คงต้องก้มหน้า ก้มตาเก็บเงินได้ซักก้อนนั่นแหละค่ะ
ถึงจะกลับบ้านได้

คุยกับแฟนเหมือนกัน
แฟนบอกว่า คงอีกหลายปี
เพราะตอนนี้มีเงินเก็บไม่เท่าไหร่
และคงไม่ทำงานกินเงินเดือนหรอกค่ะ
คงต้องหาไรทำ พอประทังชีวิต

ป่านไม่อยากตายที่นี่ ยังไงซะ ก็ต้องกลับไปดูแล พ่อกับแม่ค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

พี่ขออวยพรให้ป่านเลือกตัดสินใจในสิ่งที่ถูกต้องและเหมาะสมนะคะ

โดย **มดดำ** » พฤหัสฯ. พ.ย. 13, 2008 8:26 pm

โดยความคิดเห็นส่วนตัวของดิฉันคิดว่า คุณหมูแดงต้องทำได้ค่ะ เมืองไทยของเราน่าอยู่เหมือนเดิมค่ะ ถึงแม้ว่าจะมีบางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปบ้าง ไม่ได้น่ากลัวอย่างคนบางคนคิด ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ครอบครัวของดิฉันคงจะสาปสูญไปจากโลกนี้แล้วล่ะค่ะ ดิฉันไม่ได้กลับเมืองไทยบ่อยเพราะมีเหตุผลหลายอย่าง แต่ถ้ามีโอกาสได้ย้ายกลับอย่างถาวรเมื่อไรละก็จะไม่มาอาศัยอยู่ต่างบ้าน ต่างเมืองอีกอย่างเด็ดขาด คิดถึงครอบครัวและความอบอุ่นเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ที่สำคัญที่สุดคืออาหารไทยค่ะ ยังไงดิฉันก็ขอเป็นกำลังใจให้ คุณหมูแดงนะคะ ดิฉันเคยตัดสินใจผิดพลาดมาแล้วค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

คนทุกคนมีสิทธิ์เดินผิดพลาดได้ทั้งนั้นค่ะ ไม่มีใครจะทำอะไรถูกต้องไปหมดเสียทุกอย่างได้หรอก เราพลาดแล้วเราก็แก้ตัวใหม่ คนเราจะล้มกี่ครั้งก็ได้ สำคัญที่ว่าล้มแล้วต้องลุกขึ้นมาให้เร็ว ลุกขึ้นด้วยตัวเอง อดีตเป็นสิ่งที่เราเรียกคืนมาไม่ได้ เราเพียงทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอค่ะ หมูแดงเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ

สวัสดีค่ะพี่หมูแดง

เข้ามาอ่านหลายรอบแล้วค่ะแต่ยังไม่มีโอกาสได้เขียนตอบกระทู้ซักที ก็ยุ่งๆเรื่องย้ายบ้าน(เช่า)ใหม่ค่ะ ก่อนอื่นก็ขอเป็นกำลังใจให้พี่หมูแดงโชคดีและประสบผลสำเร็จกับการใช้สติในการตัดสินใจครั้งสำคัญอีกครั้งของชีวิตค่ะ

เมืองไทยดีที่สุดสำหรับคนไทยค่ะ (โดยเฉพาะอาหารการกินอุดมสมบูรณ์เหลือเกิน..คิดถึงทุกวันและทุกครั้งที่ไปซื้อของเพื่อทำกับข้าว)

เมื่อไหร่ที่เราคิดอยากกลับบ้านก็หมายความว่าเราไม่แฮ็ปปี้ที่จะอยู่ต่อไปในต่างประเทศ อาจจะต้องกลับไปเพิ่มพลังแล้วกลับมาใหม่หรือกลับไปแล้วไม่กลับมาอีกก็ได้(กรณีไม่มีพันธผูกพันธ์ใดๆกับคนที่ต่างประเทศ)

แต่ต้องยอมรับว่าการที่พี่ใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศเจ็ดแปดปี อะไรๆเราก็จะเริ่มชินกับการใช้ชีวิตแบบฝรั่ง คงอาจจะต้องไปปรับตัวใหม่กับสังคมไทยเรา ไม่รู้นะคือตอนนั้นแค่มาอยู่ได้ปีเดียวแล้วกลับไปเยี่ยมเมืองไทย เอออะไรๆมันก็ดูแปลกตา (ไม่ได้ดัจจริต) พอถึงสุวรรณภูมิ มองออกไปทำไมผู้คนดูเตี้ยๆแคระๆตัวเล็กไม่ชินตา (เหอๆ หารู้ไม่ว่าตัวเองก็แคระพอๆกัน) เพราะความที่เราชินตากับผู้คนตัวใหญ่อ้วนโย่งทุกวันๆ

พอเรียกแท็กซี่ (ไปกับสามีฝรั่ง) ทำไมต้องผิดทุกทีกับแท็กซี่หละ พอบอกไปไกลหน่อย ...พี่ผมว่ามันไกลนะ พอบอกไปใกล้เข้ามาหน่อย ผมอุตส่าห์รอคิวหลายชั่วโมงไปใกล้นิดเดียว..เสียเวลา (ตกลงแค่ไหนถึงจะพอดี...ไม่ต้องกดมิเตอร์ ไม่ต้องทอน ฝรั่งรวย ..แท็กซี่ได้ใจก็จะทำแบบนี้ตลอด สามีฝรั่งงง แต่เรารู้สึกอึดอัดค่ะ) สรุปว่าถ้าเดินทางในกรุงเทพฯจะเลี่ยงไปใช้รถไฟฟ้าแทนค่ะยกเว้นกรณีจำเป็นจริงๆ เช่นไปสนามบิน ส่วนต่างจังหวัดก็จะใช้รถที่บ้านแทน

พี่หมูแดงโชคดีค่ะที่มีเพื่อนดี และเจ้านายเก่ายังพอจะช่วยรับเข้าทำงานได้ แต่สำหรับหนูแล้วคิดว่าจะกลับไปเหยียบที่ทำงานเก่าเมื่อมีเงินไปซื้อหุ้นหรือไม่ก็เทคโอเวอร์บริษัทนั้นเพื่อไปเป็นเจ้านายค่ะ อยากจะรู้ว่าถ้าสถานะเราเปลี่ยนไปจะเป็นยังไงหนอ..คิดแล้วมีความสุขจัง ..ฮิฮิ ไม่ได้แค้นเคืองใครหรอกค่ะแต่อยากรู้.. แต่ก็นั่นแหละค่ะคงเป็นไปไม่ได้ เอาเป็นว่าไม่กลับไปเป็นลูกจ้างใคร เดินหน้าแล้วไม่ถอยหลังค่ะ จะเปิดร้านขายส้มตำๆสาระพัด หรือไม่ก็ร้านกาแฟ..ขนมนมเนย หรืออะไรก็ได้ค่ะขายหมดขายไม่ได้กินเองชั่งมัน อิอิ ..ขยันแล้วไม่จนค่ะ เป็นเจ้านายตัวเอง..ถ้าไม่เจ๋งก็งเจ๊ง..แล้วจะไปเป็นชาวนา..ชาวสวน

ก่อนจะมาอยู่ต่างประเทศก็มีงานทำ มีบ้านมีรถยนต์เป็นของตัวเอง ชินกับการใช้ชีวิตอิสระอยู่คนเดียว อยากไปไหนไป ไม่อยากไปก็อยู่บ้าน แต่พอมาอยู่ที่นี่ก็ต้องปรับตัวใหม่หมด ปรับตัวทุกวันค่ะสามปีแล้วก็ยังต้องปรับตัวทุกวัน เพราะเราใช้ชีวิตร่วมกับคนอีกคน มันไม่เป็นอิสระค่ะ แต่ก็มองในแง่บวกจะเรียกว่าปรับตัวหรืออดทนหรืออะไรก็แล้วแต่ เอาแบบไม่มีขีดจำกัดก็แล้วกัน..ไปเรื่อยๆสองคน

อ่านจากหลายๆความเห็นก็เห็นด้วยค่ะ ให้คิดดีๆคิดนานๆ โอกาสที่มาอยู่ต่างประเทศไม่ได้มีง่ายๆ ยิ่งมีงานดีๆทำด้วย อยู่ต่อเพื่อเก็บเงินซักพักก่อนก็ดีค่ะ (มีเงินเขาถึงเรียกว่าน้องมีทองเขาถึงเรียกว่าพี่) ไม่ได้ให้เห็นแก่เงินหรืออยู่เพื่อเงิน แต่ถ้าไม่มีเงินเพียงพอแล้วลำบากค่ะ ไม่แน่โชควาสนาอาจจะได้เจอคนที่ใช่จริงๆ หรือถ้าไม่เจอก็ไม่เป็นไร หาโอกาสไปเยี่ยมเมืองไทยบ้างตามสมควร

แต่ท้ายที่สุดแล้วก็อยู่ที่พี่หมูแดงค่ะว่าจะตัดสินใจไปในแนวทางใด เพราะตัวเราเองย่อมจะรู้ดีที่สุดว่าเราต้องการอะไร รับอะไรได้รับอะไรไม่ได้ จะคอยเป็นกำลังใจและติดตามเรื่องราวชีวิตของพี่ค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ฟังดูเหมือนมีความหลังฝังใจอยู่ที่ทำงานเก่านะคะ พี่อยากบอกว่าอย่าไปคิดแค้นเคือง หรือฝังใจกับอดีตมากนักเลย อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ เรามาทำวันนี้ให้ดีที่สุดกันดีกว่าค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

พี่หมูแดงขา..ขอบคุณที่ตอบกระทู้และคำแนะนำค่ะ เรื่องที่ทำงานเก่าเป็นแค่ความเบื่อหน่ายสะสมในรายละเอียดปลีกย่อยจิปาถะเท่านั้นเองค่ะ เพราะทำงานที่เดิมและที่เดียวเป็นเวลานานมากๆสิบกว่าปี ตำแหน่งหน้าที่การงานและผลตอบแทนดีจนถึงจุดอิ่มตัวและคิดว่าพอแล้วหละกับลักษณะการทำงานแบบนั้น อยู่มืองไทยการเปลี่ยนงานหรือหางานไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ยิ่งอายุเพิ่มมากขึ้น ต้องคิดหนักสำหรับการเปลี่ยนงาน และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมทำงานอยู่ที่เดิมนาน และจะไม่กลับไปที่เดิมอีก ส่วนการเทคโอเวอร์นั้นฝันกลางวันค่ะเราต้องมีเงินเป็นพันๆล้านค่ะ อิอิ..ถึงได้บอกว่าแค่คิดแล้วก็มีความสุข

พอมาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองไม่ต้องสวมหน้ากากไม่ต้องใส่หัวโขน รู้สึกว่าสบายใจดีไม่อึดอัดทำให้มีมุมมองที่กว้างขึ้น มีความสุขหลุดพ้นไม่กดดัน ตื่นก็สุขหลับก็สุขค่ะ แต่เรื่องอาหารการกินความอุดมสมบูรณ์และมิตรไมตรีต่างๆ วัฒนธรรมความเป็นอยู่ก็แตกต่างจากบ้านเราโดยสิ้นเชิง

คราวนี้เมื่อหันกลับไปมองที่บ้านเกิด ทัศนะคติเรื่องอาชีพเปลี่ยนไปค่ะ อาชีพอิสระ ค้าขาย หรือแม้แต่เกษตรกรรม อยู่กับครอบครัวญาติพี่น้องความสุขก็น่าจะอยู่ที่ตรงนั้น ส่วนสามีฝรั่ง ณ นาทีนี้บอกว่าเราไปอยู่ที่ไหนก็ไปด้วยกันค่ะ (แต่นาทีอื่นๆไม่รู้...เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์) แต่ที่แน่ๆถ้าจะกลับไปอยู่เมืองไทยแบบถาวรฝรั่งต้องซ้อมวิ่งข้ามถนนเอาชีวิตให้รอดเสียก่อน จะเดินเรื่อยๆเฉื่อยๆแบบนี้ไม่ได้ เพราะบ้านเขาหยุดรถให้คนข้ามถนน.. แต่บ้านเราทั้งบีบแตรไล่ทั้งเหยียบคันเร่งใส่ ..ถึงตอนนั้นคุณก็ต้องปรับตัวแล้วค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

คนที่อยู่เมืองนอกนานๆ จะติดและชินกับวิถีชีวิต เมื่อต้องกลับไปใช้ชีวิตที่บ้านเกิดเมืองนอนของตัว จึงต้องใช้เวลาปรับตัวและปรับใจกันพอสมควร โดยพื้นนิสัยของคนไทยเป็นคนโอบอ้อมอารี มีเมตตา เออออห่อหมก สบายๆ จึงค่อนข้างจะหย่อนในเรื่องวินัย เพราะความที่เป็นคนยังไงก็ได้ ไม่มีอะไรเหลือบ่ากว่าแรง ขอร้องกันได้ พูดกันได้ เรื่องวินัยเลยพร่องไปบ้าง แม้จะอยากให้คนไทยมีวินัยกว่านี้ แต่ก็ต้องไม่ลืมคติที่ว่า เข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตาม ด้วยนะคะ

ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบในโลกนี้ วิถีชีวิตแบบไทยอาจจะดูบกพร่องในบางเรื่อง แต่ก็ใช่ว่าวิถีชีวิตแบบฝรั่งจะดีพร้อมไปเสียหมด ตัวเราเองต่างหากที่ต้องปรับตัวปรับใจของเราให้สามารถใช้ชีวิตร่วมกับผู้อื่นได้อย่างไม่ทุกข์มากนัก ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด

โดย **pensij** » พุธ ธ.ค. 24, 2008 2:22 am

สวัสดีค่ะพี่หมูแดง เพิ่งมาเจอกระทุ้นี้ค่ะ ชอบและขอบคุณค่ะ อยู่มอลทรีออลมานาน สิบห้าปีแล้วค่ะ คิดทุกครั้งนะคะว่าจะอยู่ไหนดี ก็ยังตอบตนเองไม่ได้เลยค่ะ ก็คือว่าที่ไหนก็ดีไงคะ เหอ เหอ เครียดเช่นกันค่ะ แต่ก็ขอบคุณค่ะสำหรับกระทู้และคำแนะนำต่างๆ ที่สำคัญคือดิฉันขอเป็นกำลังใจให้พี่หมูแดงนะคะ เทคแคร์ค่ะ

Merry Christmas and Happy New year...ka...

------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณมากค่ะ ขอให้มีความสุขเช่นกันค่ะ

โดย **picky** » พฤหัสฯ. ธ.ค. 25, 2008 2:40 pm

MERRYCHISTMAS AND HAPPYNEWYEAR l
สวัสดีคะ คุณหมูแคง ไม่มีอะไรไหนโลกที่จะสายสำหรับเรา พี่ก็เริ่มจากศูนย์เมื่อายุ พี่ 45 เหมือนกัน คะ สู้ต่อไปคะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจ ตอนนี้เรื่องหย่าก็ส่งไปที่ศาลแล้ว มีเอกสารอะไรต้องกรอกมากมาย อาทิตย์หน้าก็ต้องไปศาลอีกแต่ไม่ว่างเลย ยังไม่รู้จะทำยังไงเลยเนี่ย คงต้องขอเลื่อนไปหลังปีใหม่

โดย **boom2522** » เสาร์ ธ.ค. 27, 2008 9:31 pm

สวัสดีคะพี่หมูแดง ได้อ่านเรื่องของพี่หมูแดงแล้ว บุ๋มเข้าใจความรู้สึกของพี่หมูแดงทุกอย่าง เพราะว่าคนเราถ้าอยากหรือคิดจะทำอะไรในสิ่งที่ๆเราอยากมาก ๆ แล้ว มันยากที่จะอยากกลับไปอยู่แบบเก่า ส่วนบุ๋มคิดว่าการทำอะไรสักอย่างที่เราตั้งใจแล้ว ต่อให้ล้มแค่ไหนเราก็ต้องสู้ต่อไป (ไม่ได้หมายความว่าพี่หมูแดงจะทำอะไรล้มที่ประเทศไทยนะคะ) และไม่มีคำว่าสายเกินไป คะ

และบุ๋มก็เข้าใจความรู้สึกของลุงเด๋อด้วยคะ เพราะว่าฝรั่งมีความคิดที่แตกต่างกันไป บางคนก็อยากไปอยู่ประเทศไทยกับภรรยาหลังเกษียณ บางคนก็อยากไปอยู่ซะตอนนี้โดยไปทำงานที่ประเทศไทย บุ๋มมีเพื่อนที่ทำอยางนี้ ภรรยาอายุ ประมาณสามสิบกว่า ๆ ส่วนสามี ก็สามสิบกว่า ๆ เช่นกัน ย้ายไปอยู่เมืองไทยได้ประมาณ สิบเดือนได้แล้วคะ
ภรรยาที่เป็นเพื่อนของบุ๋มเค้าทำงานให้กับบริษัทที่เจ้าของเป็นคนอังกฤษ เงินเดื่อนค่อนข้างแยะ(ตอนเค้าย้ายไปอยู่ใหม่ ๆ เค้าก็ยังหางานทำไม่ได้) ประมาณ 50,000 - 60,000 บาท ต่อเดือน ส่วนสามีทำงานเป็นครูสอนภาษา เงินเดือนประมาณ 30,000 - 40,000 บาทต่อเดือน
แต่ก็มีฝรั่งบางคนที่ไม่อยากกลับไปอยู่ประเทศไทยก็อาจจะไป ๆ มา ๆ แต่ก็อย่างที่พี่หมูแดงว่ามันต้องมีค่าใช้จ่ายแยะ แต่สำหรับพี่หมูแดงบุ๋มคิดว่าคงไม่มีอะไรทำให้พี่หมูแดงเปลี่ยนใจแน่นอน แต่อาจจะช้าหรือเร็วก็ขึ้นอยู่กับพี่หมูแดง บุ๋มขอให้พี่หมูแดงประสบความสำเร็จนะคะ และขอให้ได้งานเร็ว ๆ และเงินดี ๆ ด้วยนะคะ ยังไงจะเป็นกำลังใจให้คะ ถ้าพี่หมูแดงตัดสินใจยังไง ก็บอกกล่าวพี่น้องในครัวไกลบ้านบ้างนะคะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจ เดี๋ยวพี่เล่าต่อข้างล่างถึงสถานการณ์ล่าสุดนะคะ

โดย **phimmanee** » อาทิตย์ ธ.ค. 28, 2008 1:39 pm

ไม่มีที่ไหนในโลกจะดีไปกว่าเมืองไทยหรอกคุณหมูแดง พี่ก็อยากกลับเหมือนกัน ติดอยู่ว่าลูกยังไม่เป็นฝั่งเป็นฝาเลย อีกอย่างถ้ามีหลานก็คงอยากอยู่ใกล้ลูกใกล้หลาน แล้วอีกอย่างก็ไม่รู้ว่าจะไปทําอะไรกิน มีอยู่อย่างเดียวคือคงจะหอบเอาปริญญาจากที่นี่กลับไปสมัครงานเป็นครูสอนภาษา นั่นก็ยังไม่ร้ว่าจะมีใครรับเข้าทํางานหรือเปล่า แถมยังต้องโหนรถเมล์ไปทํางานอีก ตายแน่เลยเรา ถึงยังไงคุณหมูแดงก็คงไม่ลําบากหรอกค่ะ พี่จะเป็นกําลังใจให้อีกคน

หลังจากเกษียณแล้วพี่กลับแน่ พี่กับแฟนเราคุยกันไว้ว่าหลังจากเรารีไทร์แล้วเราจะไปอยู่เมืองไทย แฟนพี่เขาก็ไม่อยากไปอยู่เมืองไทยเป็นการถาวร ก็เลยตกลงกันว่า winter เราจะไปอยู่เมืองไทย พอ summer ที่เมืองไทยเราก็กลับมาอเมริกา ฝรั่งเขาบอกว่าอายุ 40 เพึ่งเป็นการเริ่มต้นชีวิต ซึ่งไม่สายเกินไปหรอกค่ะสําหรับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ เราเดินหลงทางมานานตอนนี้เจอทางที่ถูกต้องแล้วมันก็คงจะง่ายขึ็้นกับการเดินทางต่อไป ขอเพียงอย่าท้อ เราชาวครัวไกลบ้านจะคอยให้กําลังใจอยู่ที่นี่ค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ถ้าทำอย่างนั้นได้มันก็ดีค่ะ พอหนาวก็กลับไปหาอากาศอุ่นๆที่บ้านเรา ถ้ามีรายได้พอก็เป็นเรื่องน่าทำ คิดว่าหลายคนก็อยากทำอย่างนี้แต่ไม่สะดวกน่ะค่ะ หมูแเดงเคยมีเพื่อนชาวแคนาดาคนหนึ่ง เขาเป็นโสดนะคะ คือหย่ากับภรรยาหลายปีแล้ว ชอบเมืองไทยมาก เพราะบ้านเขาที่นั่่นหนาว เขาเลยไปอยู่เมืองไทยเพื่อหลบหนาวปีละ ๓-๔ เดือน เขาเล่าว่าช่วงที่อยู่แคนาดาก็ต้องทำงานหนักเพื่อเก็บเงิน จะได้มีเงินใช้จ่ายพอตลอดระยะเวลาที่หลบหนาวที่เมืองไทย ใช้ชีวิตง่ายๆ ขี่จักรยานเที่ยวที่นั่นที่นี่ ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว ไม่รู้ตอนนี้ยังทำอยู่มั้ย

โดย **Moei** » อาทิตย์ ธ.ค. 28, 2008 9:44 pm

เข้ามาอ่านเป็นระยะๆ แต่ไม่กล้าออกความคิดเห็นเลยค่ะพี่หมูแดง เพราะเหมือนเป็นนักชกนอกสังเวียน พี่ซะอีกที่อยู่ในเวที ขอแสดงความดีใจกับพี่ด้วยที่ทุกอย่างกำลังเข้าที่เข้าทาง การตัดสินใจของพี่เด็ดขาด และเป็นแนวทางให้อีกหลายคนที่กำลังเผชิญเหตุการคล้ายๆกัน

ขอให้พี่หมูแดงเดินทางโดยสวัสดิภาพและทุกอย่างดำเนินไปด้วยความราบรื่นนะคะพี่ ขอเป็นกำลังใจให้พี่อีกคนค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจ

โดย **หมูแดง** » เสาร์ ม.ค. 10, 2009 1:13 pm

เล่าสถานการณ์ล่าสุดให้ฟังว่าตอนนี้เรื่องหย่าอยู่ที่ศาลเรียบร้อยแล้วละ เมื่อวานเพิ่งไปให้คำยืนยันคำให้การที่ศาลมา ตอนนี้ก็แค่รอว่าศาลจะอนุมัติให้หย่าหรือเปล่าเท่านั้นเอง ก็คงไม่เร็วหรอกค่ะ อย่างน้อยก็ต้องถึง ๖ เดือน บางรายใช้เวลาเป็นปีกว่าจะเรียบร้อย ขึ้นอยู่กับว่าศาลจะมีคดีค้างพิจารณามากน้อยแค่ไหน และคดีมีความซับซ้อนเพียงใด

ในฐานะที่มีประสบการณ์ตรง เดี๋ยวว่างๆจะเล่าให้ฟังถึงขั้นตอนการหย่าที่ประเทศอังกฤษนี่ก็แล้วกันค่ะ เผื่อใครที่ต้องการหย่าจะได้ทราบเป็นแนวทางว่าต้องทำอย่างไรบ้าง ทั้งนี้ทั้งนั้น ไม่ได้ยุให้สาวไทยลุกขึ้นมาหย่าสามีนะคะ ชีวิตคู่เมื่อมีปัญหาก็ต้องช่วยกันแก้ไข ทั้งสามีและภรรยาต้องหันหาเข้าหากัน คุยกันก่อนแล้วก็ช่วยกันสะสางปัญหาให้เรียบร้อย เมื่อพยายามแล้วจนถึงที่สุดแน่ใจแล้วว่าไม่สามารถจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้อีกต่อไป การหย่าก็คือคำตอบค่ะ

โดย **thantawan** » อาทิตย์ ม.ค. 11, 2009 12:16 pm

ไม่ค่อยจะได้เข้ามาเขียนอะไรๆบ่อยนัก..แต่ก็ติดตามอ่านมาตลอด...ไม่รู้ว่าจะแสดงความเสียใจ..หรือดีใจกับพี่หมูแดงดี...แต่ก็รู้สึกดีไปด้วยที่พี่หมูแดงตัดสินใจใช้ช่วงชีวิตที่เหลือ..ทำในสิ่งที่พี่อยากทำ...ขอให้คุณพระคุ้มครอง..และมีความสุขมากๆนะคะ..กลับไปอยู่เมืองไทยแล้ว..ผ่านไปมวกเหล็ก สระบุรี..ก็ส่งเสียงบ้างนะคะ..อยากต้อนรับค่ะ...

------------------------------------------------------------------------------------------------

ก็ต้องแสดงความยินดีด้วยซิคะ เพราะไม่มีอะไรจะต้องเสียใจเลยในเรื่องนี้ การหย่าเป็นสิ่งที่พี่อยากทำมานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้ทำจนกระทั่งตอนนี้ คนเรานะคะบางคนก็ไม่เหมาะที่จะเป็นคู่ครอง แต่เหมาะที่จะเป็นเพื่อนกันมากกว่า นี่ยังคุยกับลุงเด๋อเลยนะคะว่าหย่ากันแล้วเราก็จะไปเช่าแฟลตอยู่ด้วยกันอีก เป็น Flat Mate โดยสมบูรณ์ ไม่ใช่เป็นแต่โดยพฤตินัยเหมือนทุกวันนี้ ตอนนี้ก็แค่ภาวนาว่าขอให้ศาลเห็นใจและเข้าใจในเหตุผลที่เราแจ้งไปเถอะ อย่ายกฟ้องเลย

thantawan เขียน: นี่ยังคุยกับลุงเด๋อเลยนะคะว่าหย่ากันแล้วเราก็จะไปเช่าแฟลตอยู่ด้วยกันอีก เป็น Flat Mate โดยสมบูรณ์ ไม่ใช่เป็นแต่โดยพฤตินัยเหมือนทุกวันนี้ ตอนนี้ก็แค่ภาวนาว่าขอให้ศาลเห็นใจและเข้าใจในเหตุผลที่เราแจ้งไปเถอะ อย่ายกฟ้องเลย

จะไปตามเก็บเสื้อผ้า ถ้วยชาม ของลุงเด๋ออีกเหรอคะ ฮ่าฮ่าฮ่า
ล้อเล่นนะคะ อย่าลืมหัวเราะกับชีวิตที่ลิขิตได้ของตัวเอง

------------------------------------------------------------------------------------------------

แหม.. แซวเชียวนะหญิงป้า คือมันเป็นเหตุผลทางเศรษฐกิจค่ะ ถ้าเราเช่าแฟลตอยู่ด้วยกัน มันจะถูกกว่าเราไปเช่าอยู่คนเดียว เพราะแฟลตที่นี่ส่วนใหญ่ก็จะมี ๒ ห้องนอน เราก็แบ่งกันคนละห้อง เรื่องอื่นๆหาร ๒ หมดค่ะ ไม่มีการรับผิดชอบอะไรให้ลุงเด๋ออีกแล้ว บอกลุงว่างานบ้านต่างๆจะไม่ทำให้แล้วนะ ลุงต้องทำเอง แต่จะจ้างคนมาทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้ง จ่ายคนละครึ่ง ค่าภาษี น้ำ ไฟ หารสองหมดค่ะ อาหารก็ซื้อใครซื้อมันเพราะปรกติไม่ได้กินอย่างเดียวกันอยู่แล้ว ลุงเด๋อเนี่ย อยู่ด้วยแล้วสบายใจเพราะแกไม่เรื่องมาก ไม่ขี้บ่น ไม่หือไม่อืออะไรกับใคร เหมาะที่จะเป็นเพื่อนบ้าน แต่ไม่เหมาะที่จะเป็นสามีค่ะ อีกอย่างที่เห็นว่ามีประโยชน์แน่คือเอาไว้ใช้ให้ขับรถไปโน่นไปนี่ไงคะ

ถ้าต้องไปเริ่มทุกอย่างใหม่หมดจากศูนย์ ตอนอายุ ๔๕ จะทำได้มั้ย

ผู้ใช้งานขณะนี้