ครัวไกลบ้าน • แสดงกระทู้ - ถ้าต้องไปเริ่มทุกอย่างใหม่หมดจากศูนย์ ตอนอายุ ๔๕ จะทำได้มั้ย

โดย **Jawan** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 3:57 am

สวัสดีค่ะพี่หมูแดง
วรรณเป็นคนถ่ายทอดเป็นตัวหนังสือไม่เก่ง..ขอแสดงมุมมองที่วรรณคิดค่ะ
ลองคิดอีกทีว่าเราจะกลับดีไหม?? เปรียบเทียบข้อดีข้อเสียค่ะ
วรรณแปลนไว้อีกห้าปีจะกลับไปอยู่ที่เมืองไทยเช่นกัน

เรื่องงานวรรณคิดว่าพี่หมูแดงชอบงาน สอน ที่เมืองไทยคงหาไม่ยากค่ะ
พี่เป็นผู้หญิงเก่งมีความสามารถ ทำงานประจำ มีงานเสริมบ้าง
ค่าใช้จ่ายขึ้นอยู่เรา กับสถานที่ กับสังคม กับหน้าที่การงานที่เราทำอยู่

วรรณมีน้องชาย(ลูกป้า)เคยอยู่ที่อเมริกามากว่ายี่สิบปี อยู่ตั้งแต่เรียนประถม...
ตอนนั้นเขาต้องกลับไปอยู่ที่เมืองไทย อยากไปอยู่ใกล้ๆคุณแม่เพราะคุณแม่เขาป่วย เขาสับสนว่าจะเริ่มต้นอย่างไรเพราะไม่เคยมีเพื่อนสังคมอยู่ที่เมืองไทย
โทรมาปรึกษาเราเสมอ...ทุกวันนื้ก็เจ็ดปีแล้วที่เขากลับไป
เป็นอาจารย์สอนภาษาในโรงเรียนเอกชนที่ปากช่อง..
มีงานเสริมเช่าบ้านเปิดโรงเรียนสอนภาษาเล็กในหมู่บ้าน
ทุกวันอยู่สบายไม่รวยแต่เขามีความสุขดีค่ะ

เคยดูหนังเรื่องหนึ่งมีคำถามที่ว่า....ถ้ามีเวลาเหลือเพียงแค่วันเดียวคุณอยากจะทำอะไร... ให้คำตอบตัวเองไว้เสมอว่า
จะกลับไปอยู่...กับพ่อแม่ที่ให้เราเกิด...กับถิ่นที่เรากำเนิด..

ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ
Best of luck

วรรณ

------------------------------------------------------------------------------------------------

พี่ชอบงานสอนจริงๆด้วยค่ะ ยังคิดว่าถ้าอะไรเข้าที่เข้าทางแล้ว จะหาคอมพิวเตอร์ซัก ๓ เครื่อง เอามาไว้ที่บ้านให้เด็กๆ หรือผู้ใหญ่แถวนั้นมาเรียนคอมพิวเตอร์กัน สอนฟรีค่ะ อยากสอน ชอบมากๆเลย แต่คงไม่ทำเป็นอาชีพหลักหรอกค่ะ เมื่อก่อนเคยเป็นครูอาสาสอนอยู่พักหนึ่ง เป็นโรงเรียนในเมืองนี่แหละแต่ไปขอเขาสอนเสริมให้ฟรีๆในวิชาที่เราถนัดน่ะค่ะ ยังรู้สึกว่าเครียดมาก เพราะต้องเตรียมตัวเยอะ อันที่จริงมีอีกหลายๆทักษะที่อยากสอนนะคะ ถ้ามีโอกาสคงทำแน่นอน ชอบค่ะ

โดย **obb** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 5:57 am

นุชคิดแบบนุชนะคะพี่หมูแดง ดูเหมือนว่าจะเหนื่อยๆไปหน่อยไหมค่ะ ถ้าต้องกลับมาเริ่มต้นจากศูนย์ตอนอายุ 45 ที่เมืองไทย ต้องหาสมัครงาน พี่คิดดู พี่อยากกลับมาเป็นลูกน้องคนอีกหรือค่ะ อายุขนาดนี้ นุชว่าทำกิจการเองเลยดีกว่า รวยเป็นรวย

บ้านเรา พออายุมากๆจะไปหางาน แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว ถ้าพี่เปิดสอนภาษาอยู่บ้าน นุชว่าพี่สามารถอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้เลยค่ะ รับพิมพ์งาน เปิดร้านเช่าหนังสือการ์ตูน หาทำเลที่นักเรียนอยู่มากๆหน่อย ถ้าพี่ว่าค่าเช่าแพง ก็ถามตัวเองใหม่ว่า ถ้าไม่เช่าตรงนี้ เราจะทำกิจการที่หวังได้ไหม วิธีเดียวคือลองดูค่ะ เพราะคนที่ชอบห้าม มักจะไม่เคยลองทำมาก่อน แต่กลัวก่อนเราเสมอ เปิดร้านเช่าวิดีโอ ซีดีด้วย สอนภาษาไปด้วย ตั้งโต๊ะส้มตำเล็กๆ ปิ้งไก่ ขนมนิดๆหน่อยๆ ถึงเศษฐกิจบ้านเราไม่ดี แต่ของกินขายได้เสมอ เข้าท่าออก นุชคิดง่ายๆได้เท่านี้ค่ะ จะคิดทำมาหารวยตอนนี้ นุชล่ะเหนื่อยแทนพี่หมูแดงจริงๆ

ทำแรกๆก็ต้องติดคัด เหมือนกันทุกคน ไม่รู้จะมีใครมาเรียนไหม คิดไปต่างๆนานา
สำคัญที่ปากค่ะ เราทำอะไร ไปไหนก็บอกทุกคนเข้าไป ติดป้ายโฆษณาไปเลย วันนี้ไม่มีมา พรุ่งก็มี ทำไปเรื่อยๆ นุชก็ทำอย่างนี้ล่ะค่ะ ที่บ้านแม่ยังเรียกนุช ว่าขุนดันเลยค่ะพี่

นุชอายุ32 ยังโสด แรงยังดี นุชก็เลยกลับมาอยู่เมืองไทย ทำงานบริษัทรับเหมาก่อสร้าง เงินเดือนแค่9,000บาท บ้างเดือนเขาก็สั่งหยุดงาน เพราะค่าวัสดุขึ้น นุชก็ทำขนมไปขาย อะไรออกในสวน ก็ตัดไปขาย ได้ร้อยได้สองร้อย..ก็โอเคค่ะ.. อยู่คนเดียว ซื้อแกงยี่สิบบาทกินได้แล้วค่ะ เกาะพ่อแม่ไปด้วย ดีออก..เหอเหอ เหอเหอ

แต่นุชอยู่ บ้านนอก ค่าเช่าไม่มี ปลูกบ้านเอง เงินไม่ถึงแสนบาทก็ทำได้(ต้องทำด้วยตัวเองนะคะ ถึงทำได้) วันไหนเห็ดออก ก็ไปเก็บเห็ด เลื้ยงไก่ไว้หลังบ้านกินไข่ ปลูกผักแปลงเล็กๆ ปลูกกล้วย ปลูกผลไม้ที่กินได้

นุชยังเปิดถ่ายเอกสาร เอาเครื่องปริ๊นเตอร์เล็กๆไม่กี่พันบาทนี้ล่ะค่ะทำ พิมพ์งาน เข้าเล่ม เข้าปก ขึ้นป้ายหน้าบ้านเลย วันหนึ่งได้ห้าสิบหกสิบ ก็ดีแล้วค่ะ อยู่บ้านนอกอย่างนี้ ถึงเงินจะไม่มาก ชีวิตเรื่อยๆ ซื้อเสื้อผ้ามือสองใส่ แต่มีความสุขมาก
นุชว่าการได้อยู่กับครอบครัว สิ่งที่เราอยากทำ มันไม่สามารถตีเป็นมูลค่าได้

เงินเท่าไร มันถึงจะพอ...ฮืมมม.... นุชคิดว่า มันขึ้นอยู่ที่พี่อยากอยู่ที่ไหน อยากใช้ชีวิตอย่างไรมากกว่า....เงินมันซื้อความสะดวกให้เราเท่านั้น
นุชมีเก้าพันบาท กับบ้างวันได้ห้าสิบหกสิบ นุชก็อยู่ได้ที่นี้ค่ะ ถึงจะไม่มีเงินเหลือเก็บเลย ยามป่วยไปไหน นุชก็มีสามสิบบาทรักษาทุกโรค แทบนี้ใครเขาก็ใช้กัน

ถ้าเป็นนุช นุชคิดจะกลับบ้าน นุชกลับเลย มาตายดาบหน้า อย่างน้อยๆ ไม่เป็นดังใจที่คิด พี่ก็มีลอนดอนที่กลับไปใหม่ได้

วันที่นุชกลับเมืองไทย มีเงินทั้งเนื้อทั้งตัว23,000บาท และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับชีวิตตอนนั้น วันนี้นุชมี0บาท..เลวกว่าเมื่อสองปีเยอะ..แต่อยู่ได้ค่ะ เพราะใจอยากอยู่...ใครจะว่าคิดสั้น กลับมาทำไม ทำไมไม่แต่งงานกับฝรั่งไปเลย จะได้รวยจะได้สบาย ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าคนพวกนี้ รู้ได้ยังไงว่าแต่งกับฝรั่งแล้วจะรวยจะสบาย....น้ำหน้าอย่างนุช แต่งไป คงไม่พ้นไปล้างส้วมช่วยสามีเป็นแน่...เพราะความสามารถที่มี ไม่สามารถนำไปใช้ที่นั้นได้แน่....แต่นุชไม่สนใจ เรามีครอบครัวที่เข้าใจ นุชคิดถึงแค่พรุ่งนี้ ถ้าคิดไปก่อนไกลๆ มันจะทำให้กลุ้ม

มาเถอะค่า มาเลย นุชเชื่อว่าพี่จะคิดออกเอง อย่างน้อยก็หน้าจะมีญาติพี่น้องเพื่อนฝูงที่รอให้คำปรึกษาอยู่ แค่เชื่อว่าเราจะทำเท่านั้นเองค่ะ
พี่ผ่านอะไรมา มากมายกว่านุช นุชว่าพี่มีไอเดียดีกว่านุชแน่

------------------------------------------------------------------------------------------------

อันที่จริงพี่ก็คิดเอาไว้ค่ะว่าอยากทำอะไร พี่อยากใช้ชีวิตเรียบๆ ง่ายๆ แบบของนุชนะ อยู่บ้านนอก สงบ รายได้อาจจะไม่มาก แต่รายจ่ายก็ไม่มากเช่นกัน พี่อยากปลูกบ้านหลังเล็กๆ ปลูกต้นไม้ ปลูกผักเก็บกินเองแบบนั้นน่ะค่ะ พี่ไม่ชอบอยู่ในเมืองหรอก สมัยอยู่เมืองไทยพี่ก็หาทางออกไปบ้านนอกเกือบจะทุกวีคเอนด์ พี่ว่าพี่ชักจะเริ่มอิจฉานุชแล้วละที่ได้อยู่ในที่แบบนั้น คนเรานะคะ ถ้าเราบอกตัวเองว่าพอเสียอย่างเดียว เงินก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่หรอกค่ะ

โดย **naddyswiss** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 6:41 am

สำหรับโหน่งอยากกลับไปเมืองไทยหรือไม่ บอกได้คำเดียวว่าสองจิตสองใจค่ะ ตอนนี้บ้านเมืองไทยก้อโกลาหล และก้อไม่รู้จะเป็นอีกนานสักเท่าไหร่ เศรษฐกิจเมืองไทยตอนนี้เริ่มเน่าหนอน ไม่รู้ว่าจะไปเริ่มทำอะไรดี ณ ตอนนี้น่ะค่ะ

อยากกลับเมืองไทยเพราะมีเหตุผลเดียวคือ คิดถึงพ่อแม่เราเท่านั้น แต่เคยบอกสามีไว้แล้วว่า ถ้าพ่อแม่เราแก่กว่านี้ แบบแก่ชรา ขอกลับไปดูแลพ่อแม่ตอนบั้นปลายของชีวิตพ่อแม่ตอบแทนบุญคุณพวกเค้านะ และสามีก้อโอเค แต่ไม่ได้หมายความโหน่งจะทิ้งเค้าไปตลอดชีวิต

อีกอย่างสามีเค้าทำงานคุ้นเคยกะลูกค้าที่นี่ เค้าอยู่รอดได้มากกว่าที่เมืองไทย ถ้าให้เค้าทิ้งบริษัทที่นี่ไปเปิดเมืองไทย เค้าไม่ทำแน่นอน เพราะเค้ารู้ว่ามันต้องเจ๊งไม่เป็นท่า สามีจะไม่ทำธุรกิจในประเทศที่เค้าไม่รู้ทางหนีทีไล่ค่ะ

ส่วนลูกอีกกลับไปเรียนก้อต้องเรียนอินเตอร์อยู่ดี ถ้าเทอมก้อแพงโข อยู่่สวิสค่าเรียนก้อฟรี

คิดว่าตอนแก่อายุ 45 ปีคงใช้ชีวิตไปๆกลับมากกว่าค่ะ

พี่หมูแดงไม่สงสารลุงเหรอคะ เค้าต้องแอบเศร้าแหง๋ๆเลยค่ะพี่หมูแดง คนเคยๆอยู่ด้วยกันมานะคะ

โหน่งกำลังจะกลับเมืองไทยเดือนหน้า ทุกครั้งที่โหน่งกลับไปเป็นเดือนสามีโหน่งก้อคิดถึงลูกหน้าดูค่ะ

แต่พ่อกะแม่โหน่งที่เมืองไทยเค้าก้อใช้เงินกันตกเดือนละประมาณ สองหมื่นบาท สองคนตายาย (มีตัวดูดมาเกาะกินด้วยนะคะ) ค่าเช่าบ้านก้อเดือนละประมาณ 7500 บาท(รวมน้ำไฟ)

อพาร์ทเม้นท์ที่เพื่อนโหน่งเช่าก้อเริ่มที่เกือบสามพันอัพน่ะค่ะพี่ ยิ่งพี่อยู่ในเมืองมากเท่าใด ค่าครองชีพก้อสูงขึ้นเท่านั้น ข้าวแกงในกรุง หากินสิบบาทไม่ได้แล้วนะคะ อย่างน้อย 25 ถึง 30 บาทอัพแล้วค่ะ

กรุงเทพของแพงกันหมดค่ะแล้วค่ะ แพงจนโหน่งคิดว่าค่าใช้จ่ายโหน่งอยู่สวิสยังถูกกว่าโหน่งกลับไปอยู่เมืองไทยอีกค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

เหตุผลสำคัญอย่างหนึ่งที่พี่อยากกลับบ้านคืออยากกลับไปดูแลพ่อแม่ด้วยค่ะ พี่อยากทำก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ทำ พี่เสียเวลากับความไม่เข้าใจกันไปหลายปี เพิ่งจะมาปรับความเข้าใจกันได้เมื่อไม่กี่ปีนี้เอง พี่ก็เลยอยากกลับไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับพ่อแม่ ไม่อยากปล่อยเวลาไว้นานแล้วอาจจะต้องมานั่งเสียใจภายหลังว่ารู้อย่างนี้น่าจะกลับไปซะตั้งนานแล้ว สงสารลุงเด๋อก็สงสารค่ะ แต่เดี๋ยวไปเล่าต่อใน คคห. ของหญิงป้านะคะ จะได้ไม่ต้องเขียนซ้ำ

การแก้ปัญหาทางด้านนี้ มันไม่ได้อยู่ที่ว่าขายบ้านแล้ว ลุงเด๋อของคุณสามารถอยู่ได้ โดยไม่มีคุณ แล้วไปอยู่รัฐที่เพื่อนอยู่หรอกค่ะ

มันอยู่ที่ว่า เมื่อคุณจากเขาไปแล้ว ลุงเด๋อจะมีชีวิตอยู่อย่างไรโดยไม่มีเห็นรอยยิ้ม รอยปั้นปึ่ง ของคุณ ทุกอย่างที่เป็นคุณ วันนี้ยังอยู่กับเขา เขามองมันด้วยหัวใจมีความสุข และอาจจะหมั่นไส้คุณนิดๆ แต่ด้วยความรักอย่างแน่นอน แต่เมืองคุณจากเขาไปแล้ว
เขาจะวาดภาพที่เป็นคุณ จากจินตนาการที่เขาเคยมีอยู่ในหัวใจ เขาอยากจะมายืนใกล้ๆคุณ แต่เขาคงทำได้เพียงคิดว่า เขาเคยยืนใกล้ๆคุณ ไม่มีอีกแล้ว กลิ่นน้ำหอม กลิ่นแชมพูสระผมที่เขาเคยได้สัมผัสจากคุณ คุณเป็นฝ่ายตัดสินใจทิ้งให้เขาอยู่ที่บ้านเมืองของเขา คุณอาจจะทนคิดถึงเขาได้ดีกว่าที่เขาจะทนคิดถึงคุณค่ะ แต่ถ้าไม่มีปัญหาขัดแย้งภายในครอบครัว และเขายอมให้คุณไปอย่างนี้ เขาย่อมเสียใจ เขาอาจจะบอกว่า เขาไม่เสียใจ แต่ดิฉันเชื่อว่าเขาผิดหวัง หากความรัก เขายอมให้คุณทำในสิ่งที่คุณต้องการ

ลองคิดให้ดีๆว่า อะไรที่ทำให้คุณคิดจะปล่อยให้ลุงเด๋อของคุณอยู่คนเดียว แล้วคุณกลับไปทำมาหากินที่เมืองไทย หาสาเหตุุุุุุุนั้นให้เจอ หลายคนที่กลับมาเมืองไทย แต่ปรากฏว่า การที่อยู่เมืองนอกมานาน ทำให้ทัศนคติของตัวเองที่มีต่อเมืองไทยเปลี่ยนไป โดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว

กลับมาคิดว่า ก่อนที่คุณจะตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่กับลุงเด๋อนั้น อะไรที่เป็นปัจจัย ทำให้คุณต้องการดูแลเขาและต้องการให้เขาดูแลคุณ วันที่มาใช้ชีวิตร่วมกันครั้งแรก คุณเคยคิดจะทิ้งเขาให้เขาอยู่คนเดียวหรือเปล่า...

ถ้าคุณคิดว่า คุณกลับไปเมืองไทยคุณจะมีความสุขมาก กลับไปตั้งต้นใหม่ โดยไม่ต้องพาลุงเด๋อไปด้วย กลับไปเถอะค่ะ... แล้วอย่าไปคิดถึงลุงเด๋อว่า แกจะอยู่อย่างไร เพราะถ้าคุณคิดแล้ว คุณจะเป็นห่วงแก

แต่ถ้าเคยกลับเมืองไทยคนเดียว ไปเที่ยวอย่างไรก็ไม่มีความสุข เพราะมองแต่ตั๋วขากลับ เป็นห่วงลุงเด๋อ...เป็นห่วงบ้าน

เที่ยวที่กลับไปเมืองไทยแบบถาวรที่จะถึง คุณจะมีความรู้สึกกระวนกระวายในชีวิตมากกว่านี้ และที่ทุรนทุรายมากที่สุด คือความรู้สึกว่า " I do not really know where I belong to..."

ลุงเด๋อของคุณมีชีวิตอยู่ได้ ในขณะที่คุณไปอยู่เมืองไทย แกชงกาแฟเองได้ แต่นั่งดื่มคนเดียว แกหาอาหารกินได้ แต่มันไร้รสชาติ คุณถามหรือเปล่าว่า How could he spend the rest of his life without me?

ดิฉัน...ทำงานทางด้านดูแลคนแก่ (และคนพิการ)มานานมาก เลยมองภาพลุงเด๋ออกว่า ต่อไป ถ้าไม่มีคู่ชีวิตอยู่ด้วย ลุงเด๋อของคุณจะดำเนินชีวิตต่อไปโดยไม่มีคุณอย่างไร ในยามที่เขาแก่จริงๆ

ลองให้คำถามนี้กลับทางนิดหน่อย แบบ If I were you...ไงคะ ดิฉันถามคุณว่า ถ้าลุงเด๋อต้องการขายบ้าน แล้วย้ายไปอยู่ที่อื่น ปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวบ้าง แล้วไปๆกลับๆ เยี่ยมเยียนคุณ ถามคุณว่า คุณสามารถอยู่ได้หรือไม่...คุณจะรู้สึกอ้างว้างหรือเปล่า
ที่ลุงเด๋อถามคุณแบบนี้

ต้องขอโทษล่วงหน้า หากคำพูดของดิฉันแรงเหมือนกับไม่ได้กลั่นกรองมาก่อน ดิฉันเป็นคนที่ไม่พูดอ้อมค้อม มาอ่านเจอกระทู้ของคุณที่ตั้งไว้ คิดว่า คุณคงพอจะรับคำพูดของคนอื่นหลายๆด้านได้ จึงมาตั้งกระทู้ให้ตอบ.. ก็ตอบแบบ ผู้หญิงคนหนึ่งที่เห็นโลกของคนที่อยู่อย่างไร้คู่ชีวิตมามากเท่านั้นเอง

ว่าแต่ทำไมกระทู้ที่ดิฉันตอบ จึงมีดอกไม้วับวูบ ในขณะที่กระทู้อื่นมีเป็นหัวใจหมุนติ้วล่ะคะ?

------------------------------------------------------------------------------------------------

อ่านคำตอบคุณแล้วต้องรีบขอบคุณเลยค่ะที่ตอบแบบนี้ รับรองว่าไม่โกรธแน่นอน เพราะหมูแดงชอบที่สุดเลยคนที่พูดตรงไปตรงมาอย่างใจคิดเนี่ย อุตส่าห์เขียนซะยาวเลย ถ้าไม่ตั้งใจตอบคงไม่เขียนยาวแบบนี้ ตอนที่ตั้งกระทู้นี้ยังคิดเลยว่าจะมีใครกล้าตอบหมูแดงมั้ย คิดว่าหลายคนคงเกรงใจเลยไม่พูดตรงๆ ยังดีใจที่เห็นหลายคนตอบมา แต่คำถามของคุณมันต้องตอบยาวเลยค่ะ เพราะต้องอธิบายภูมิหลังด้วย เดี๋ยวขอไปตอบ คคห. อื่นๆก่อนนะคะ แล้วจะวกกลับมาตอบอีกที ตอนนี้ขอตอบเฉพาะเรื่องดอกไม้ไหวก่อนละกัน เจ้าดอกไม้เต้นระบำ หรือหัวใจสีต่างๆมันเป็นสัญญลักษณ์ของกระทู้ซึ่งขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติค่ะ ดอกไม้ไหวคือมีคำตอบใหม่ๆในกระทู้นั้น ส่วนหัวใจสีอะไร แทนความหมายอะไร ต้องกลับไปดูข้างล่างสุดของหน้าค่ะ หมูแดงก็จำไม่ได้เพราะมันหลายสีเหลือเกิน เอาละ แค่นี้ก่อน เดี๋ยววกกลับมาตอบเรื่องลุงเด๋อใหม่ค่ะ

มาตอบต่อที่ตอบไว้จากเมื่อคืนนะคะ ตอนที่ตัดสินใจแต่งงานกับลุงเด๋อนั้นก็ตั้งใจว่าไม่ว่าจะอย่างไร ก็จะประคับประคองชีวิตคู่ให้ตลอดรอดฝั่งไปให้ได้ เพราะตัวเองเป็นคนหัวโบราณพอสมควร ไม่อยากแต่งงานหลายครั้ง แต่งงานแล้วไม่อยากหย่า ไม่อยากเลิกกัน ทั้งๆที่ตอนนั้นความรู้สึกของตัวเองค่อนข้างชัดเจนว่าลุงไม่ใช่คนที่เราจะฝากชีวิตไว้ได้แน่นอน นิสัยของลุงหลายอย่างทำให้เราขาดความมั่นใจ แต่เมื่อตัดสินใจว่าจะแต่งงานกันแล้วก็พยายามประคับประคองเรื่อยมา แต่เพราะตัวเองเป็นคนชัดเจนและเด็ดขาด ไม่ลังเล แค่ไม่กี่เดือนหลังจากที่เราแต่งงานกัน เราก็บอกตัวเองได้ว่าเราไม่สามารถอยู่กับลุงในฐานะสามีภรรยาได้อีกต่อไป ก็เลยขอยุติและอยู่ด้วยกันแบบเพื่อนนับแต่นั้นมา จนถึงวันนี้ก็ ๗ ปีกว่าแล้วค่ะ ความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนก็คงเป็นเพียงเพื่อนกันเท่านั้นเอง เราไม่มีความผูกพันกันทั้งทางด้านจิตใจและร่างกาย สิ่งเดียวที่ผูกเราไว้ด้วยกันก็คือใบทะเบียนสมรสเพียงอย่างเดียว แต่ถึงแม้ว่าสถานะของเราจะเปลี่ยนไป ก็ไม่เคยคิดจะทิ้งลุงเด๋อเลยนะ คิดเสมอว่าเราจะอยู่เป็นเพื่อนกันไปจนตายจากกันนั่นเลย

แต่ยิ่งนานวันที่เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเรายิ่งเห็นแผลของกันและกันมากขึ้นทุกที สิ่งที่เราเคยคิดว่าเราทนได้ เรารับได้ ถึงวันหนึ่งมันก็กลับทนไม่ได้รับไม่ได้ขึ้นมา บวกกับปัจจัยอื่นๆอีกหลายอย่างทำให้เราสองคนเดินมาถึงจุดที่คิดว่าเราควรจะแยกกันดีกว่า เพื่อดำรงสถานภาพความเป็นเพื่อนเอาไว้ ดีกว่าอยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ กระทบกระทั่งกันไปเรื่อยๆ แล้วในที่สุดวันหนึ่งแม้ความเป็นเพื่อนก็จะไม่มีเหลือ และด้วยความรู้สึกที่ว่าเราเป็นเพื่อนกันนี่แหละ เลยทำให้เป็นห่วงลุงเด๋อมาก พยายามหาข้อมูลและเช็ความรู้สึกลุงมาหลายปีว่าลุงจะทำอย่างไรหากต้องอยู่คนเดียว พยายามช่วยลุงเคลียร์หนี้สินและจัดระเบียบการเงินให้ลุงใหม่ จากที่เคยเป็นหนี้ก้อนโต ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย ลุงก็มีระเบียบขึ้น เงินทองเข้าที่เข้าทาง รู้จักยับยั้งชั่งใจไม่ใช้เงินเกินตัวเป็น อีกทั้งเคยมีโอกาสได้คุยกับเพื่อนสนิทของลุงหลายคนซึ่งพวกเขาก็ใช้ชีวิตในบั้นปลายกันคนเดียวว่าเขาอยู่กันอย่างไร ก็เลยมั่นใจว่าลุงจะอยู่ได้โดยไม่ลำบาก และไม่เหงามากนักเพราะมีเพื่อนสนิทอยู่ใกล้ๆกัน ลุงมีญาติน้อยมากและไม่ค่อยจะได้ติดต่อกันด้วย แต่ลุงติดเพื่อนมากนะคะ คุยกับเพื่อนทุกอาทิตย์ เขียนจดหมายหากัน อีเมลล์คุยกัน ลุงคุยกับเพื่อนมากว่าคุยกับญาติและหมูแดงซะอีก ปัจจัยสำคัญอีกอย่างที่ทำให้ตัดสินใจว่าจะกลับไปเมืองไทยก็คือพ่อกับแม่ค่ะ ต้องพูดตรงๆว่าระหว่างเราสามคนมีปัญหาไม่เข้าใจกันมาตลอดนับตั้งแต่เราเริ่มโตขึ้น สัมพันธภาพระหว่างเราไม่ดีนักและเริ่มเลวร้ายลงเรื่อยๆจนในที่สุดก็แตกหักกัน เราไม่เข้าใจกัน ไม่พูดกันมานานหลายปี เพิ่งจะมาปรับความเข้าใจกันได้เมื่อ ๒ ปีมานี่เอง เราก็เลยอยากจะกลับไปใช้ชีวิตอยู่กับพ่อแม่ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อยากทำก่อนที่จะไม่มีโอกาส

ข้อคิดที่คุณหญิงป้าให้มามีนัยสำคัญและน่าสนใจมาก แต่คงจะเหมาะกับคู่สามีภรรยามากกว่าคู่เพื่อนอย่างหมูแดงกับลุงเด๋อ ถึงวันนี้ยังคิดว่าไม่อยากทิ้งลุงเด๋อไว้คนเดียว แต่ทำยังไงลุงก็ไม่ยอมไปอยู่เมืองไทย เราก็อยากไปอยู่ใกล้ๆพ่อแม่ได้ทำหน้าที่ของลูกบ้าง ในเมื่อเราไม่สามารถทำให้ความคิดเห็นของเราสองคนตรงกันได้ ก็เลยพยายามหาจุดกึ่งกลางว่าเราจะกลับไปเมืองไทยก่อน ลุงเด๋อก็จะกลับไปอยู่บ้านเดิม พอเราหาที่อยู่ได้ก็จะเตรียมที่ทางไว้เผื่อลุงด้วย เมื่อไหร่ที่ลุงอยากไปอยู่เมืองไทยลุงก็ตามไปได้ ลุงเคยบอกว่าอยากอยู่ ๒ ประเทศแบบไปๆ มาๆ ก็อาจจะทำได้หากเราวางแผนดีๆ ลุงจะได้ไม่เหงา เมื่อไหร่คิดถึงเราก็ไปหา เมื่อไหร่คิดถึงบ้านก็กลับมา ถึงนาทีนี้คิดได้แค่นี้เองค่ะ ยังคิดหาทางออกอื่นไม่เจอเลย

พี่หมูแดงคะ...ทำไมพี่ไม่ลองกลับไปเมืองไทยดูก่อน วางแผนการ ดูที่ทาง ความมั่นใจ ให้แน่วแน่ก่อนจะตัดสินใจย้ายเลยล่ะค่ะพี่....ไปพักผ่อน และหาช่องทาง ให้ดีก่อนดีกว่าค่ะบุษว่า...อย่างเพิ่งตัดสินใจไปเลยทีเดียวเลยค่ะ....อย่างน้อยๆพี่อาจจะเห็นอะไรๆที่ถ่องแท้มากขึ้นที่เมืองไทย...บางทีพี่คิดว่าอาจจะเป็นอย่างนี้ แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิดก็ได้ค่ะ...

บุษไม่ได้สนับสนุนหรือว่าขัดแย้งค่ะ เพียงแต่ว่า อยากให้พี่ไปดูไปเห็น แค่นั้นก่อน ส่วนพี่จะตัดสินใจทีหลังยังไง ก็ขึ้นอยู่แล้วแต่พี่กับลุงเด๋อค่ะ....นึกสงสารลุงเด่อ จับใจเลยค่ะที่ต้องใช้ชีวิต อยู่คนเดียว ถึงจะไปๆมาก็ตามแต่เถอะค่ะ....มันเหงาๆยังไงชอบกลค่ะพี่....

นี่แค่เป็นความคิด ของบุษเท่านั้นค่ะ....อยากให้พี่พิจารณาถ้วนถี่อีกครั้งค่ะพี่ ถามบุษว่าอยากกลับบ้านเราไหม อยากกลับค่ะ...แต่ก็มีคำถาม เหมือนพี่น่ะค่ะ อายุปูนนี้แล้ว จะไปทำอะไรที่เมืองไทยกันน๊อ...เรื่องการกินการอยู่ เราก็ดูฐานะเรา ให้พอสมควรกับตัวเราเอง เท่านั้นเราก็อยู่ได้ค่ะพี่ อันนี้บุษไม่อยากกล่าวอะไรมากมาย เพราะคิดว่าพี่เป็นคนไม่ฟุ่มเฟือย แน่แท้...ออกจะติดดินด้วยซ้ำ ขอพูดตรงๆนะคะ ไม่ได้ดูถูกและเป็นการดี ที่หายากมากแล้วด้วย ...ความรู้สึกแบบนั้นจริงๆค่ะ

บุษคิดว่าการย้ายกลับสู่บ้านเกิดของเรา คือปัญหาใหญ่อีกเช่นกันค่ะ แต่ขึ้นอยู่กับลักษณะนิสัย ของแต่ละบุคคลด้วย อันนี้ไม่ได้ว่าใครทั้งนั้นนะคะ บางคนลุยเป็นลุย ถึงไหนถึงกัน ไปตายเอาดาบหน้าได้ แต่บางคนก็ต้องคิดจิปาถะ ร้อยแปดพันประการ...ให้ละเอียด รอบคอบก่อนตัดสินใจ

ไม่ว่าพี่จะคิดหรือตัดสินใจอย่างไร บุษก็ขอให้พี่โชคดีทุกสิ่งทุกอย่างนะคะ เขียนด้วยความปรารถนาดีค่ะพี่...รักและชอบพี่หมูแดงจากใจจริงค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

เป็นคำแนะนำที่ดีมากๆเลยค่ะ มีหลายคนแนะนำให้กลับไปดูลู่ทางก่อนแล้วค่อยตัดสินใจอีกที พี่ก็อยากทำอย่างนั้นนะคะบุษ แต่พี่กลัวใจตัวเองเหลือเกินว่าไปแล้วจะไม่อยากกลับมาที่นี่อีก อีกใจหนึ่งก็อยากจะทำงานเก็บเงินไปสักพักก่อน ก็ยังสองจิตสองใจอยู่ บางทีการกลับไปดูลู่ทางน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดก็ได้นะะค ขอบคุณบุษสำหรับคำแนะนำและกำลังใจค่ะ

โดย **jay-jay** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 8:23 am

เจๆ ก็อยากกลับคะ นี่มาอยู่ได้แค่ 3 ปี เอง ไม่อยากอยู่แล้ว และเจๆ ก็เข้าใจพี่หมูแดงว่ามันสับสน เพราะมีหลายครั้งที่เจๆ อยากกลับไปเมื่องไทยไปอยู่บ้าน แต่ก็ทำไม่ได้เพราะ ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับสามี และก็ไม่อยากทิ้งให้เขาอยู่คนเดียว แต่เจๆ ก็ไม่อยากรอจนอายุมากแล้วต้องไปเริ่มต้นใหม่ ตอนนี้ เจๆ 25 คงมีโอกาสใจการทำงานมากกว่า
แต่ว่าสามีเค้าก็อยากไปอยู่เมืองไทยเหมือนกัน เราเลยพยายามหางาน บริษัทของฝรั่งที่เมืองไทย แต่ก็ยังไม่เข้าท่าเพราะเงินเดือนน้อยกว่าที่นี่มาก ยังไงเจๆก็จะเป็นกำลังใจให้พี่หมูแดง มีทางออกที่ดีนะคะ และจะคอยติดตามข่าว

------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ

โดย **bakerkitchen** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 8:33 am

พี่หมูแดงขา เข้ามาให้กำลังใจค่ะ และป้อมก็เห็นด้วยกับความเห็นพี่บุษค่ะ ไม่ได้ก๊อปแต่เห็นด้วยจริง ๆ ค่ะ ตัวเองยังไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย แต่เราก็ปลูกบ้านที่เมืองไทยไว้หลังนึงค่ะ เอาไว้เพื่อเวลากลับไปเจอครอบครัว เจอเพื่อนเราจะได้ไม่ต้องไปเช่าโรงแรมอยู่และก็เป็นบ้านหลังแรกของเราจริง ๆ ค่ะ แต่จะเป็นหลังสุดท้ายหรือเปล่าอันนั้นก็ยังไม่รู้เลยค่ะ ทุกวันนี้ชีวิตก็ยังตะลอน ๆ หาเงินประทังชีวิตและใช้หนี้ตามประสามนุษย์ทั่วไปค่ะพี่ แต่ความสุขใจก็ตรงที่เราได้อยู่ใกล้ชิดดูแลกันในแต่ละวันนี่แหละค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

คิดดีแล้วค่ะ ขอให้มีความสุขเช่นนี้ตลอดไปเลยนะคะ เป็นกำลังใจให้ด้วยค่ะ

สวัสดีค่ะพี่หมูแดง มุ้ยเอง ไม่ทราบพี่หมูแดงยังจำได้มั้ยคะ

มุ้ยเองก็เป็นเหมือนกันอารมณ์อยากกลับไปอยู่บ้าน ยิ่งที่นี่ไม่ได้มีสวัสดิการให้คนต่างถิ่น อยู่ไปกี่ปีๆ เราก็ยังเป็นคนต่างชาติ ไม่ได้มีสวัสดิการอะไรให้ทั้งนั้น ยิ่งเดี่ยวนี้ มีแต่เพิ่มค่าธรรมเนียมทุกอย่างที่เป็นของรัฐ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเหนื่อยค่ะ

มุ้ยขออนุญาตออกความเห็นตามที่พี่หมูุแดงเล่ามานะคะ

1.เรื่องงาน..... มุ้ยว่าด้วยประสบการณ์ ความรู้ พี่หมูแดงน่าจะหางานได้เงินเดือนค่อนข้างดีทีเดียวค่ะ จำได้ว่าก่อนไปอังกฤษพี่หมูแดงก็ทำงานกับเจ้านายฝรั่ง มีเครดิตเยอะ ยังไงก็ค่อนข้างได้เปรียบค่ะ ปัญหาคือ อาจหางานได้ช้าหน่อยค่ะ (ยกเว้นถ้าดวงดี หรือ มีเส้น) อันนี้ึืคือ ฟังจากเพื่อนมุ้ย เค้าไปต่อโท ออสเึตรเลียมา กลับเมืองไทย หางานยากมาก เพราะบริษัท บอกว่าจบสูงไป เค้าเอาคนวุฒิ ป.ตรีมาทำงานเหมือนกันได้ จ่ายน้อยกว่า ยกเว้นเราจะยอมทำด้วยฐานเงินเดือนเดียวกัน แล้วอีกข้อก็ด้วยอายุ เดี๋ยวนี้มุ้ยว่า เกิน 28 ก็หางานยากแล้ว มีข้อจำกัดเยอะ แตุุ่้ถ้าเน้นเข้าไปสมัครพวกบริษัทต่างชาติ ที่เค้าเอาคนทำงานเก่งจริงๆ พวกนั้นมุ้ยว่าพี่หมูแดง รับรองฉลุยค่ะ

2. เรื่องค่าใช้จ่าย.....มุ้ยแนะนำว่าพี่หมูแดงอย่างเพิ่งคิดว่าต้องหาเท่าไหร่ถึงพอ คิดแบบนี้เหนื่อยนะคะ ใจมันทุรนทุรายอ่ะพี่ ลองเปลี่ยนเป็นคิดว่า เรามีเท่านี้ ทำยังไงให้พอดีกว่า เริ่มใหม่ๆมีน้อย ก็อยู่ห้องเล็กหน่อย ทานน้อยหน่อย ถ้าเราพยายามมันจะพอค่ะพี่ คนเราก็ไม่ได้เงินเดือนสูงกันทุกคน แต่ทุกคนก็อยู่รอดกันได้ทั้งนั้น ยิ่งเมืองไทยมุ้ยว่า เราอยู่บ้านเรา ยังไงเราก็ไม่มีวันอดตาย อาจลำบากเป็นบางช่วง แต่ยังไงเราก็ยังอยู่้ีรอดค่ะ

3. เรื่องลุงเด๋อ.....พี่หมูแดงตอนนี้อาจคิดว่าห่วงลุงเด๋อ แกจะอยู่ยังไง ลุงเด๋อมุ้ยว่า คุณลุงคงอยู่ได้เหมือนกันค่ะพี่ คนเรามีสัญชาตญาณการเอาตัวรอด เราต้องอยู่ให้่ได้อยู่แล้ว คุณลุึงมีเพื่อนกลับไปที่เก่าๆ คุณลุงก็คงสุขใจได้เจอเพื่อนๆ แต่คุณลุงก็คงอดไม่ได้แน่ที่จะรู้สึกขาดอะไรไป เพื่อนก็เพื่อน คู่ชีวิตก็อีกแบบ แทนกันไม่ได้ ความรู้สึกเดียวกัน ตอนนี้พี่หมูแดงอาจรู้สึก ใจมันร้อน มันคิดถึงบ้าน อยากกลับ ห่วงคุณลุง แต่พี่หมูแดงยังไม่ได้คิดห่วงตัวเองเรื่องจิตใจ คิดแต่เรื่องปากท้องของจำเป็นก่อน ลองเผื่อเวลาคิดเรื่องความรู้สึกห่วงหากันนิดๆนะคะพี่ อันนี้่คนอื่นคงตอบอะไรไม่ได้ มี 2 คนเท่านั้นที่รู้ดี

สรุปคือ มุ้ยเชื่อว่าพี่หมูแดงยังไงกลับเมืองไทยก็ไปรอดแน่นอนค่ะ แล้วก็ค่อนข้างมั่นใจว่าจะไปได้ดีด้วย เพราะเท่าที่มุ้ยรู้สึก จากที่อยู่ในครัวมาระยะนึง พี่หมูแดงเป็นคนสู้ เป็นคนอดทน ไม่ท้อ แล้วก็เป็นคนเก่ง (ไม่ได้ชมนะคะ อันนี้่มาจากใจที่รู้สึก) ถ้าพี่หมูแดงตัดสินใจจะกลับจริงๆ มุ้ยว่าลองลางานกลับไปสักเดือน ดูลู่ทาง ลองหางาน คิดเปรียบเทียบ บางทีอาจได้ไอเดียมาตัดสินใจว่าเอาไงจะดีแน่ แล้วช่วงนั้น อาจได้รู้ด้วยว่า ถ้าต้องห่างคุณลุงเด๋อนานๆ หรือ แยกจากกันไปเลย ใจเราจะเป็นยังไง

เอาใจช่วยนะคะ พี่หมูแดงเลือกทางไหน มุ้ยก็ขอให้ประสบความสำเร็จค่ะ

ป.ล. ไอ้เรื่องคุยกับเพื่อน แล้วมีคนถามเรื่องจะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่เนี่ย อยากบอกว่าเป็นคำถามกดดันจริงๆนะคะ มีคนถามทีไร เลือดรักชาติ อยากกลับบ้านพลุ่งปรี๊ดทุกที แล้วพอเรายังไปไม่ได้ เราก็หดหู ไม่อยากอยู่ที่นี่ อยากกลับๆ จนแฟนบอก สังเกตตัวเองมั้ยคุยกับเพื่อนที่เมืองไทยทีไร เธอออกอาการทุกที แต่ถ้าไม่มีไรกระตุ้น เธอก็อยู่ของเธอได้ไปวันๆ (พูดอีกก็ถูกอีก) เฮ้ออ

รูปภาพ

------------------------------------------------------------------------------------------------

จำได้ซิคะมุ้ย ไม่เห็นตั้งนาน ขอบคุณนะคะที่แวะมาคุยด้วย งานที่เมืองไทยหายากจริงๆสำหรับคนที่อายุมากแล้ว แต่พี่เชื่อว่าหากพี่อยากกลับไปทำงานเลขาฯอีกจริงๆ พี่คงเดินกลับไปหานายเก่าได้ แต่ใจจริงแล้วอยากทำอะไรของตัวเองมากกว่า คิดเอาไว้ ๒-๓ อย่าง อยากทำให้เป็นรูปเป็นร่าง เป็นงานที่รายได้ไม่มากหรอกค่ะ แต่พี่เชื่อว่าพี่จะอยู่ได้แน่กับเงินเท่านี้ ยิ่งถ้าได้อยู่บ้านกับพ่อแม่ด้วยแล้ว น่าจะไม่มีปัญหาอะไรเรื่องเงิน แต่สิ่งที่ยังห่วงอยู่ก็คือเรื่องความรู้สึกมากกว่าว่าถ้าเราได้มีโอกาสอยู่ใกล้กันจริงๆแล้ว เราจะกระทบกระทั่งกันจนถึงขั้นแตกหักอีกมั้ย ตรงนี้มากกว่าที่พี่ห่วง สำหรับลุงเด๋อ ไม่ใช่พี่ไม่ห่วงนะคะ แต่เพราะเราคุยกันมา เช็คความรู้สึกกันมา ดูลู่ทางกันมาระยะหนึ่งแล้ว ก็เลยคิดว่าการแยกกันอยู่น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดตอนนี้สำหรับเราสองคนน่ะค่ะ ที่ยกปัญหาเรื่องปากท้องมาถกก็เพราะอยากให้แน่ใจว่าถ้ากลับไปแล้วจะไม่ไปทำความลำบากให้พ่อกับแม่ต้องมาเลี้ยงลูกอีก เพราะทั้งสองคนก็แก่มากแล้ว ไม่อยากทำให้ท่านเดือดร้อนเลยต้องคิดให้หนักกว่าเรื่องอื่น

โดย **dalove** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 9:30 am

สวัสดีค่ะ พี่หมูแดง ดาว่าอายุ45อาจจะดูเยอะไปหน่อย สำหรับการเริ่มต้นอะไรใหม่ๆที่เมืองไทย แต่สำหรับพี่ ที่มีงานลองรับอยู่แล้ว ดาคิดว่าไม่ยาก ยิ่งที่บ้านเราจะเปิดกิจการอะไรสักอย่าง ก็เป็นอะไรที่ง่าย ไม่ยุ่งยากเหมือนที่นี่ และภาษา อาหาร ไม่ต้องปรับตัวใหม่ เพราะคือประเทศของเรา และใช้ชีวิตอย่างพอเพียง และเพียงพอ เพราะฉะนั้นตัดปัญหาเรื่องพวกนี้ไปได้เลย แต่ปัญหาคือพี่จะมีความสุขหรือเปล่า ถ้าต้องแยกจากลุงเด๋อ ดาว่าการแยกจากกันทั้งๆ ที่ยังมีความรู้สึกดีๆให้กัน มันเศร้ามากๆ ไม่ว่าจะเป็นลุงเด๋อ หรือตัวพี่เอง ขนาดดาเห็นหัวข้อของพี่ ยังใจหายเลย พี่ลอง เอาร้อยตั้ง แล้วเอาความรัก ความห่วงใย ความผูกพันของลุงเด๋อคูณเข้าไป แล้วหารออกด้วยความอยากกลับไปอยู่เมืองไทยของพี่ ผลลับที่ได้คือคำตอบ แต่ไม่ว่าพี่จะตัดสินใจยังไขอให้พี่มีความสุขนะคะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

จริงๆเรื่องแยกกันนี่ตัดสินใจมานานแล้วค่ะ แต่ไม่เคยทำให้มันเป็นจริง ต้องยอมรับว่ามันไม่ง่ายเลย คิดน่ะคิดได้ แต่พอต้องทำจริงๆมันก็ยากมากค่ะ

โดย **kaibicker** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 10:49 am

ไก่ก็อยากกลับไปอยู่เมืองไทยเหมือนกันค่ะพี่หมูแดง แต่ว่าสามีไก่เขาไม่ค่อยอยากไปอยู่เมืองไทยเลยค่ะ เขาบอกว่าเมืองไทยอันตรายมากๆค่ะ ไม่ปลอดภัยเหมือนอยู่ที่ฮอลแลนด์

เราก็เลยปรึกษากันว่า ขออยู่ที่เมืองไทยหกเดือน และอยู่ที่เมืองนอกหกเดือนค่ะ ไก่คิดว่าจะกลับไปอยู่เมืองไทยตอนอายุห้าสิบห้าค่ะ เพราะว่าสามีไก่เขาไม่มีเงินปลดเกษียรกับเขาหรอกค่ะ เราต้องเก็บกันเอาเองค่ะ ก็เลยต้องรอนานหน่อยค่ะ

พี่หมูแดงค่อยๆคิดนะคะ ถ้าพี่จะกลับไปอยู่เมืองไทย ไม่ไช่เรื่องง่ายเลยนะคะพี่ ไก่ลองเริ่มต้นมาแล้วค่ะ พลาดอย่างไม่เป็นท่าเลยค่ะ เมื่อสองปีที่แล้ว ความที่ไก่อยากกลับไปอยู่เมืองไทยไวๆ ไก่ก็เลยชวนสามีเปิดบริษัทเป็นของตัวเองที่เมืองไทยค่ะ ไก่เปิดบริษัทซ่อมตู้คอนเทนเนอร์อยู่ที่ศรีราชา จังหวัดชลบุรีค่ะ

ไก่ต้องเริ่มต้นจากศูนย์จนมีคนงานทั้งหมดยี่สิบห้าคน มีงานเข้ามาเยอะมากๆค่ะ แต่ต่อมาเศรฐกิจไม่ค่อยดี บริษัทไปไม่รอดค่ะพี่หมูแดง ไก่หมดเงินไปทั้งหมดเกือบสามล้านบาท โดยที่ไม่ได้อะไรกลับมาเลยค่ะ ทุกวันนี้ที่เราไม่มีความทุกข์เพราะว่าเรายังอยู่เมืองนอก ยังมีโอกาสหาใหม่ได้ค่ะ ไก่เพิ่งปิดบริษัทไปได้แค่สองเดือนเองค่ะ ลงทุนแล้วไปไม่รอดค่ะ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยค่ะพี่ที่จะไปเริ่มต้นอะไรใหม่ๆในเมืองไทย

ถ้าไก่ไม่ได้อยู่ที่เมืองนอกไก่คงจะฆ่าตัวตายไปแล้วค่ะ เพราะว่าเสียเงินไปเยอะมากๆค่ะ และอีกอย่างนึงไก่ไม่ทุกข์ไม่ร้อน เพราะว่าเป็นเงินเก็บของเราสองคนที่เก็บกันเองค่ะ ไม่ได้ไปกู้หรือยืมใครเขามาค่ะ ไม่ต้องไปใช้หนี้ใครก็เลยไม่กลุ้มค่ะ

พี่หมูแดงค่ะ นี่เป็นประสบการณ์ที่ไก่ได้รับบทเรียนที่แพงที่สุดในชีวิตค่ะพี่ ไก่ไม่อยากจะเล่าค่ะ เพราะว่ากลัวคนเขาจะสมนํ้าหน้าเอาค่ะ แต่ไก่อยากให้พี่หมูแดงได้อ่านและคิดดูให้ดีๆนะคะ ลูกน้องไก่ทำงานได้เดือนละสามแสนบาท ไก่ลดลูกน้องให้เหลือแค่สิบห้าคน ยังไปไม่รอดเลยค่ะ ไก่ขอเป็นกำลังใจให้พี่หมูแดงคิดดูให้ดีๆนะคะ ขอให้พี่หมูแดงโชคดีด้วยนะคะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

พี่เชื่อว่าไม่มีใครไม่เคยล้มนะคะ หากใจเราสู้เมื่อล้มแล้วเราก็จะกลับขึ้นมายืนได้ใหม่อีกครั้ง พี่เป็นกำลังใจให้ไก่ด้วยนะคะ

โดย **bunny** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 11:22 am

บันนีเห็นด้วยกะพี่ หญิงป้าคะ ทุกอย่างคะ และก็พี่บุษด้วย

ตัวบันนีเอง ก็คิดว่าจะกลับไปอยู่เมืองไทย แต่เราก็มีแผนว่า กี่ปี่ ว่าจะทำไร

เช่นจะอยู่ที่ไหน จะทำอะไร ปูทางเอาไว้ก่อนคะ ถ้าเรารู้ว่าเราอยากอยู่ที่ไหน
ก็เริ่มจากการชื้อที่ ปลูกบ้านเล็กๆ (หมายถึงทำงาน เก็บเงินชื้อคะ)ในระหว่างที่เรายังไม่กลับ....แต่พี่หมูแดงคงคิดนานละ เหอๆ

พี่หมูแดงไม่ลองกลับไปบ้านเราดู แล้วอยู่นานๆดู แล้วชั่งใจว่า อยู่ตรงไหนดี
อยู่ได้มั้ย พร้อมกับถามใจ ตัวเอง จริงๆๆ ตัวเราต้องการอะไร

ถามว่าเงินเดือนเท่าไรที่เมืองไทย สำหรับคนทั่วไป ปริญญาตรี จบใหม่ ก็ได้ ที่ 8000 บาท คนทั่วๆ ไป และ บริษัท ทั่วๆไป คงจ้าง ในระยะ 8000- 15000 บาท คนเดินดิน กินข้าวแกง ทั่วไป ก็อยู่ในฐานเงินเดือนแค่นี้ละ คะ

นอกจากว่า อาชีพเฉพาะ อย่างหมอ วิศวะกร ที่รายได้ อาจจะเยอะ ขึ้นมาหน่อย
เมืองไทย ต้องมีจำกัดด้วยนะ ว่า อายุเท่าไร ถึงเท่าไร แบบนี้ เรียกว่า เป็นการ ลำเอียงโดยชัดเจน

จำได้ว่า เงินเดือนล่าสุด ได้ หมื่นห้า ห้องเช่า อยู่กะเพื่อน ก็อยู่ได้สบาย แถมมีเงินเหลือ ส่งให้แม่ ไม่มากมาย แต่ก็ได้ส่งให้คะ
อันนี้มันขึ้นอยู่กะคนจริงๆ คะ

สำหรับพี่หมูแดง ถ้าคิดจะทำงาน บริษัทคงไม่ยากหรอกคะ เพราะพื้นฐานภาษาอังกฤษดีอยู่แล้ว แถมมีประสบการณ์ทำงานอยู่เมืองนอกด้วยแล้ว เป็นข้อได้เปรียบคะ

แต่ทั้งนี้ ทั้งนั่น นะคะ บันนีก็อวยพรให้พี่หมูแดง โชคดีคะ ในทุกๆด้าน งาน และสุขภาพคะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณนะคะสำหรับคำอวยพร พี่ก็คงจะกลับไปดูลู่ทางก่อนน่ะค่ะ ไม่แน่นะคะสิ่งที่เราคิดวันนี้อาจจะผิดก็ได้ หลายคนก็เตือนว่าเมืองไทยไม่เหมือนก่อน ลึกๆพี่ก็ยังเชื่อว่าบ้านเรา ถึงอย่างไรเราก็ต้องอยู่ได้ ทีต่างบ้านต่างเมืองเราก็ยังอยู่มาได้ตั้งนาน ก็ต้องคอยดูกันต่อไปค่ะ

เหมี่ยวได้ยินพี่หมูแดงพูดแบบนี้แล้ว...ความรู้สึกแรกคือ แอบสงสารความรู้สึกลุงเด๋อค่ะ เหมี่ยวคิดแบบที่หญิงป้าคิดน่ะค่ะ...

ส่วนการกลับไปเริ่มต้นใหม่จากศูนย์ที่บ้านเกิดเมืองนอนของเรา สำหรับผู้หญิงที่อายุ 45ปี ที่มีดีกรี มีใบปริญญา มีประสบการณ์ และภาษาอังกฤษดีเยี่ยมอย่างพี่หมูแดงก็ยังไม่สายเกินไปหรอกค่ะ...ในความคิดเหมี่ยว

ทำในสิ่งที่ตัวเราเองเชื่อมั่น และมั่นใจ ดีที่สุดค่ะ...

เรื่องการกลับไปเริ่มต้นใหม่ที่เมืองไทย....เหมี่ยวเชื่อว่าพี่หมูแดงจะผ่านทุกอย่างด้วยปัญญาค่ะ...แต่ต้องเข้มแข็งมากๆไม่ใช่อะไร ที่แข้มแข็งน่ะคืออย่าแอบเศร้าล่ะ ถ้าวันนั้นคิดว่าลุงเด๋อจะทานข้าวหรือยัง(กิ๊กๆๆ แอบแซวค่า)

อย่างไรก็ตาม เหมี่ยวขอพรจากคุณพระศรีรัตนตรัยขอพรที่ประเสริฐที่สุด...จากใจ ให้พี่หมูแดงไม่ว่าจะคิดหรือตัดสินใจทำอะไรก็ตาม ไม่ว่าพี่จะอยู่ไหนก็ตาม ขอให้พี่หมูแดงพบแต่ความสำเร็จ และโชคดีเท่านั้นค่ะ.... 

------------------------------------------------------------------------------------------------

พี่ก็สงสารลุงเด๋อเหมือนกันค่ะ แต่พี่ก็สงสารตัวเองด้วย หลายครั้งที่พี่ถามตัวเองนะคะว่าตัวเรามาทำอะไรอยู่ที่นี่ เราอยู่ผิดที่ผิดทางหรือเปล่า ถึงเป็นคนเข้มแข็งยังไงมันก็มีสิทธิ์เป๋ได้เหมือนกันนะ จะบอกให้

โดย **Bonita** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 4:01 pm

สวัสดีค่ะพี่หมูแดง

อ่านแล้วมีความรู้สึกว่า เหมือนพี่กำลังเหนื่อย ๆ อยู่หรือเปล่าคะ? ไม่ว่าจะเหนื่อยกาย เหนื่อยใจ หรือเหนื่อยอะไรก็ตามค่ะ เหมียวเห็นด้วยกะหลาย ๆ ความเห็นข้างบนนะคะ

เหมียวเห็นด้วยกับพี่บุษนะคะ ว่าพี่ลองลางานดูก่อนดีไหมคะ ลองกลับไปพักที่เมืองไทยดูสักเดือนสองเดือนก่อน มองหาลู่ทางดู ว่าเราจะเอายังไง จะอยู่อังกฤษหรือไทย ค่อย ๆ คิดอีกทีดีไหมคะพี่ เห็นใจลุงเด๋อด้วย อย่างที่หญิงป้าบอกแหละค่ะ สงสารแกนะคะ และเหมียวเองเคยทำงานดูแลคนแก่มาก่อน เห็นภาพเลยค่ะ มันเหงานะคะพี่ เหมียวเชื่อลุงเด๋อ สามารถอยู่คนเดียวได้ แต่ว่าอยู่ได้แบบเงียบ ๆ ไม่มีความสุขค่ะ มันเหงานะคะพี่ เพื่อนก็คือเพื่อน แต่เรามันยิ่งกว่าเพื่อน แน่นอนว่ามันคงผ่านไปได้ไม่ง่ายเลย สำหรับลุงเด๋อ และแน่นอนสำหรับพี่หมูแดงด้วยค่ะ ตัวเหมียวเองก็อยากอยู่เมืองไทยค่ะ แต่พอไปเมืองไทยทีไร ก็คิดถึงนอร์เวย์ค่ะ ไปก่อนพี่ยิ้มทุกครั้ง และทุกครั้งที่ไปก็จะคิดถึงพี่ยิ้ม มันเหมือนเราอยู่ด้วยกันน่ะค่ะพี่ พอห่างกันไป ใจมันว่าง ๆ ไงไม่รู็ รอนับวันพี่ยิ้มจะมาไทย และเวลาพี่ยิ้มกลับนอร์เวย์ก่อน ก็ดูตั๋วขากลับ แบบคุณหญิงป้าว่าเลยค่ะ มันยังมีความรัก ความผูกพันกันอยู่นะคะพี่ พี่ยิ้มเองก็เป็นค่ะ เหมียวว่าคนที่ได้ตกลง ร่วมชีวิต อยู่ด้วยกันแล้ว ย่อมมีความรู้สึกนี้ค่ะ

อยากให้พี่ลองหาเวลาพักให้หายเหนื่อยก่อนดีไหมคะ แล้วคิดดูใหม่อีกทีนะคะ อย่างพี่หมูแดง ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่ตกงานหรอกค่ะ เหมียวเชื่อ ส่วนเรื่องเงินเดือน เท่าไหร่ถึงจะพอ อันนี้ก็แล้วแต่บุคคลค่ะ ตอนเหมียวเป็นครู และเป็นลูกจ้างประจำ ม.ราชภัฏฯ เงินเดือนน้อยก็ยังพอใช้เลยค่ะพี่ เหลือเก็บด้วย แต่พอทำงานใหม่ เงินเดือนเยอะ แต่กลับใช้แทบไม่ค่อยจะพอ เดือนชนเดือน อันนี้มันแล้วแต่คนนะคะพี่ ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ตัดสินใจนะคะพี่ ลุงเด๋อเองก็คงรอฟังคำตอบของพี่อยู่เหมือนกันค่ะ สู้ ๆ นะคะพี่ คิดซะว่า อย่างน้อยก็ยังมีอีกหลาย ๆ คนที่อยากกลับไปอยู่เมืองไทยเหมือนกันกับเรา แต่เค้าก็ไม่ได้กลับไป (อย่างเหมียวเป็นต้นค่ะ) แต่คนเราเหตุผลไม่เหมือนกันค่ะ ค่อย ๆ คิด ทบทวนนะคะพี่ ใจเย็น ๆ เหนื่อยนัก ก็พักก่อนนะคะ รักษาสุขภาพด้วยค่ะ

กลับไปพักอยู่กับครอบครัว พ่อแม่ พี่น้องที่บ้านเราดูสักพักนะคะพี่ เหมียวเคารพการตัดสินใจของพี่ค่ะ และขอให้พี่ผ่านช่วงเวลาเหนื่อย ๆ ท้อ ๆ (แต่ห้ามถอยนะคะ) ไปได้ด้วยดีค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ช่วงนี้พี่เหนื่อยจริงๆด้วยค่ะ เหนื่อยกับลุงเด๋อนี่แหละมากที่สุด รู้สึกเหมือนถูกเอาเปรียบนะ สองคนทำงานนอกบ้านเหมือนกัน แต่เรากลับบ้านมาก็ต้องมาทำงานบ้านอีก เหมือนเป็นคนรับใช้ยังไงไม่รู้ แถมต้องคอยปากเปียกปากแฉะเรื่องอื่นอีก มันเหนื่อยค่ะบอกตรงๆ ความเหนื่อยมันเป็นแรงขับให้การตัดสินใจชัดเจนขึ้น ถ้าลุงเด๋อเหมือนพี่ยิ้มพี่ก็คงไม่ต้องตัดสินใจอย่างนี้หรอกค่ะ เหมียวโชคดีแล้วที่ได้คู่ครองอย่างพี่ยิ้ม ขอให้รักกันนานๆเน้อ

โดย **Tarta** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 4:24 pm

พี่หมูแดงคะ ต้าอยู่ที่ไทยค่ะ บอกตามตรงนะคะ อย่ากลับมาเลยค่ะ มาเที่ยวน่ะได้ แต่อย่ามาเริ่มต้นที่นี่เลยค่ะ ค่าครองชีพแพงมาก แต่รายได้ต่ำ เรื่องประท้วงก้อมีผลอย่างแรงค่ะ เศรษฐกิจไม่ดีเลย พอจะดีก้อร่วงทุกที เพื่อนต้าทำงานมาสิบปีอะ ไปสมัครที่ใหม่ บริษัทอิเล็กทรอนิกส์ดังมาก ไม่อยากเอ่ยชื่อ งานด้าน import export boi มันให้ 10000 บ้ามาก ตอนนี้บางโรงงาน ก้อจ่ายเงินช้าด้วยนะคะ แล้วเดี่ยวนี้ คนตกงานเยอะมาก ย้ำค่ะว่าเยอะ เพื่อนต้าลาออกจากงานเกือบปีแล้วค่ะ ป่านนี้ยังไม่ได้งานเลย โจร ขโมยก้อเยอะ ข่าวปล้นแบ็งค์ กะ ร้านทองยังมีเรื่อยๆ ข่าวนี้ชี้วัดได้ดีค่ะ ว่าเกิดอะไรขึ้น
แล้วต้าจะบอกว่า ตอนนี้บ้านเราสถาบันเงินกู้เยอะมากกกกกกกก ทั้งในและนอกระบบ คนที่กู้เงินบางคนเงินเดือนสามหมื่นสี่หมื่นด้วยซ้ำ ที่รู้เพราะเพื่อนทำงานด้านนี้ค่ะ

ต้าตอนนี้ออกจากงานก้อกลับมาเกาะที่บ้านค่ะ ยังไม่ค่อยจะพอยาไส้เลย เมื่อก่อนอยู่กรุงเทพ ค่าใช้จ่ายก้อมีค่าห้องอย่างถูกนะคะ รวมน้ำไฟด้วย 3500 ไม่มีแอร์นะคะ ร้อนตับแล่บ ค่าใช้จ่ายส่วนตัวอีก เพราะเราเป็นผู้หญิงไงคะ เราต้องดูแลบ้าง โอ้ย ไม่อยากบรรยายเลยค่ะ เอาเป็นว่า อยู่โน่น ณ ตอนนี้และต่อๆไปดีกว่าค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ฟังแล้วน่ากลัวจังเลย เมืองไทยไม่น่าอยู่ถึงเพียงนี้เชียวหรือนี่

โดย **แตง** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 4:45 pm

เห็นด้วยกับความคิดป้าติ๋ว ที่บอกว่าจะอยู่ได้หรือไม่ขึ้นอยู่กับความพอใจของแต่ละคน และเห็นด้วยกับที่น้องบุษ บอกว่าลองกลับไปดูท่าทีและหาลู่ทางดูก่อนติดต่อเรื่องต่างๆให้เรียบร้อยแล้วค่อยตัดสินใจเด็ดขาด ทุกคนที่อยู่ต่างแดนก็มีความหวังว่าสุดท้ายอยากกลับบ้านเกิดเมืองนอนทุกคน พี่ก็อยากกลับไปอยู่บ้านเราเหมือนกัน แต่ติดที่ลูกต้องเรียนที่นี่เค้าจะได้สวัสดิการต่างๆที่ดีกว่า เราห่วงลูกเลยคงต้องอยู่มันทั้งสองประเทศนี่แหละ มีความรู้ภาษาอังกฤษดีอย่างหมูแดง คงหางานทำได้ง่าย อย่างน้อยก็เปิดธุรกิจรับสอนภาษาได้ ว่าแต่หมูแดง ใจแข็งมากนะถ้าตัดใจแยกกับอยู่กับลุงเด๋อได้อย่างที่บอก

ป.ล. ไม่มีคำว่าแก่หรือสายเกินไปสำหรับคนที่คิดจะเริ่มต้น เริ่มจากศูนย์ มันก็ยังมีทางไปหนึ่ง สอง ..... ดีกว่าไม่เริ่มมันยิ่งกว่าศูนย์ซะอีก

------------------------------------------------------------------------------------------------

การตัดสินใจมันเกิดขึ้นมานานแล้วไงคะคุณแตง แต่มันไม่ได้มีการหยิบขึ้นมาปฏิบัติจริงจัง หมูแดงเป็นคนเด็ดขาดค่ะ ตัดสินใจแล้วไม่ลังเล จะตัดสินใจผิดหรือถูกก็ไม่เคยเสียใจกับสิ่งที่ทำไปแล้ว เพราะถือว่าเป็นคนตัดสินใจเอง ไม่มีใครมาบังคับ ก็คิดว่าคงจะทำตามหลายๆคำแนะนำที่ว่าให้ไปดูลู่ทางก่อน ดีกว่าจะตัดสินใจพรวดพราดไปเลยทีเดียว

ถ้าต้องไปเริ่มทุกอย่างใหม่หมดจากศูนย์ ตอนอายุ ๔๕ จะทำได้มั้ย

ผู้ใช้งานขณะนี้