Culture Shock

[aorangelus]

ต้องขอโทษคุณยายหนูเป็นอย่างมากค่ะ เพราะช่วงนี้ อ้อ ยุ่งๆกับการย้ายบ้านค่ะ
เลยไม่มีเวลาแปลให้ยายหนูค่ะ เดี๋ยวจะแปลให้ในคุยกันเจ๊าะแจ๊ะนะ บอกคุณยายหนูก่อนนะว่าสำนวน อ้อ ไม่ค่อยดีเท่าไรนะคะ เอาฮาน่ะได้ เพราะชอบแปลอะไรทะลึ่งๆตึงตัง จะเอาสาระคงลำบากค่ะ ไม่ว่ากันนะ

[montanut]

ยายหนู พอดีมีเวลาตอนลูกหลับค่ะ เลยถือโอกาสแปลให้ คงไม่ว่านะคะ
แปลไม่ได้ไพเราะ และแนบเนียนนะคะ ได้แค่นี้อ่ะ ถ้าใครมีข้อแนะนำคำสรวยๆ ตรงประโยคไหน ก็บอกได้นะคะ

<span style='font-size:14pt;line-height:100%'>DON'T QUIT

When things go wrong as they sometimes will,
when the road you're trudging seems all up hill,
When the funds are low, and the debts are high,
And you want to smile, but you have to sigh,
When care is pressing you down a bit,
Rest if you must, but don't you quit.

Life is queer with its twists and turns,
And many a failure turns about,
When he might have won had he stuck it out,'
Don't give up though the pace seems slow,
You may succeed with another blow.

Success is failure turned inside out,
The silver tint of the clouds of doubt,
And you never can tell how close you are,
So stick to the fight when you're hardest hit,
It's when things seem worse,
that you must not quit.

อย่าย่อท้อ

บางคราวทุกอย่างมันไม่เป็นดั่งใจ
บางคราวเหมือนเดินทางขึ้นหุบเขาที่สูงใหญ่
บางคราวเงินเหลือน้อย แต่หนี้มีสูงทับถม
บางคราวอยากจะยิ้ม ก็ได้แต่ถอนหายใจ
บางคราว ความห่วงใยกลับเป็นภาระ
จงพักสักนิด แต่อย่าได้ย่อท้อหรือเลิกรา

ชิวิตนี้แปลกนัก มีแต่สิ่งประหลาดคาดไม่ถึง
ในชีวิตเราก็จะเผชิญความล้มเหลว
เคยนึิกบ้างไหมว่า คุณอาจจะชนะถ้าคุณไม่เลิกล้มเสียก่อน
จงอย่าย่อท้อ ถึงแม้คิดว่าจะไม่สำเร็จ
เพราะเราอาจจะถึงจุดนั้นได้ เพียงสู้ต่ออีกแค่ก้าวเดียว

ผลสำเร็จคือความล้มเหลวที่พลิกกลับ
ผลสำเร็จคือเส้นสีเงินสายเล็กๆแทรกอยู่ในความกังขา
เราไม่มีทางรู้ได้ว่าเมื่อไหร่เราจะถึงจุดนั้น
จงสู้ต่อไป ยิ่งตกต่ำเท่าไหร่ยิ่งต้องสู้
เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างในชิวิตเราแย่ลง
นั่นคือเวลาที่เราต้องสู้ และไม่้ท้อถอย</span>

[aorangelus]

คุณนัทแปลได้เยี่ยมยอดเลยค่ะ สำนวนก็ดีมากๆ ขอบคุณค่ะ

[montanut]

คุณอ้อ ขอบคุณค่ะ โชคดีในการย้ายบ้านนะคะ นัทรู้เลยหล่ะว่าการย้ายบ้านมันเครียดแค่ไหน

[ยายหนู]

ขอบคุณมากนะคะคุณนัท อ่านแล้วขนลุกค่ะ มีน้ำตาซึมนิดหน่อยด้วย...จะก๊อปเก็บเอาไว้นะคะ

ตอนที่ย้ายบ้านลงมาเมืองนี้(เคยเอามาลงในบ้านหลังเก่าแล้วคงผ่านตาเพื่อนๆมาแล้ว)
เก็บของใส่ลังกระดาษประมาณ 3-4วัน หลังเลิกงานขนขึ้นรถบรรทุกขนาดกลางอีกทั้งคืน เช้ามืดขับคนละคัน 5ชั่วโมงถึงปลายทาง ระหว่างทางเครียดเพราะโดนพายุหิมะ แบบมองไม่เห็นอะไรเลยแม้กระทั่งลอยล้อรถคุณบิลซึ่งขับออกหน้าก็ถูกหิมะกลบหมด (มือใหม่เพิ่งขับเองคนเดียวครั้งแรก) ถึงปลายทางขนของเข้าบ้าน เช้าต้องรีบเอารถไปคืนกลัวโดนปรับเกินเวลา จัดของเข้าที่อีก2วัน...น็อคเลยป่วยอยู่ประมาณเดือนพอดี น้ำหนักลด เกือบสิบกิโล หลังจากนั้นก็พุ่งพรวดขึ้นมาอีกเกือบ 20กิโล 555...ได้กำไร ยังไงก็ให้เหมือนยายหนูเน้อคุณอ้อ....

[aorangelus]

จริงๆ ไม่ชอบย้ายบ้านเลยค่ะคุณยายหนู เหนื่อยมากๆเลย คุณพ่อบ้านช่วยได้แต่เรื่องขนของใหญ่ๆ ส่วนของเล็ก จิปาถะ(มีมากกว่าของใหญ่)เป็นหน้าที่เราหมด ของบางอย่างที่ควรทิ้งเค้าก็ไม่ทิ้งเก็บทุกอย่างค่ะ ขนาดกางเกงในยางยืดแล้วยืดอีกก็ยังเก็บเอาไว้ ไม่รู้จะเก็บทำไมเหมือนกัน พวกบ้าสมบัติขยะค่ะ 555

[montanut]

ขนาดกางเกงในยางยืดแล้วยืดอีกก็ยังเก็บเอาไว้ ไม่รู้จะเก็บทำไมเหมือนกัน พวกบ้าสมบัติขยะค่ะ 555

เนี่ยเหมือนกับตาสามีเราเลยอ่ะ 555 ถ้าเผลอลืมเช็คสักสามสี่เดือน กกน ยานหมดเลย 555 นัทมีหน้าที่ซื่อใหม่และเปลี่ยนให้ค่ะ ถุงเท้าก็ด้วยนะ

[ยายหนู]

ของเล็กของน้อยยายหนูจะเก็บใส่ลังแล้วเขียนกำกับไว้ว่าเป็นของใช้ที่ไหน เช่นห้องน้ำห้องครัว เวลาจัดเข้าที่จะได้ง่ายขึ้น
ชอบจังเลยเรื่องนินทาสามี...
นาฬิกาปลุกเดินๆหยุดๆแถมไม่ตรงเวลา ยังเก็บเอาไว้เลย กล้องถ่ายรูปก็ตั้งแต่สมัยไหนก็ไม่รู้แบบถูกๆด้วยนะถ้าแพงจะไม่ว่าเลย เขาไม่ยอมทิ้งอ่ะ ย้ายบ้านมา3-4ครั้งแล้วก็ยังเก็บไว้...

ตายแล้ว...คิดว่ามีแต่สามีเรา กางเกงยีนส์ตัวโปรด วันนั้นซักผ้าเห็นเป้าขาดเลยท้งลงถังขยะ เขาเห็นพอดีเก็บขึ้นมาอีก เย็บแล้วเย็บอีก เย็บไม่สวยอีกต่างหาก เราบอกว่าซื้อใหม่เถอะ เขาตอบว่า ไม่มีใครจะมาก้มมองที่เป้าหรอก 555..ดูเอาเถอะ เนี่ยนะ..ถ้าไม่แกล้งฉีกเป้ากางเกงตัวนั้นให้ขาดสงสัยไม่ยอมซื้อใหม่หรอก เสื้อซับใน กางเกงในเหมือนกันเลย แหม...ผู้ชายเป็นกันอย่างนี้ทั้งหมดหรือเปล่านะอยากรู้จัง....

เวลาไปช็อปปิ้งเราจับตัวไหนก็ว่าดีไปหมด มาถึงบ้านป๊าด..มันไม่ได้เหมาะกับเราเล้ยยย...สามียายหนูไม่มีคำว่า No Okey ตลอดหรือไม่ก็ Notbad ก็ตอนเลือกเสื้อผ้าดันไปนึกถึงหุ่นตอนสาวๆ ลืมตัวไปชั่วขณะ ต้องแพ็คเก็บไว้ รอเอาไปคืนเดือนหน้าโน่น....

[แก้วเจ้าจอม]

หรือว่าผู้ชายชอบสะสมกางเกงเก่าๆ ไม่รู้ สามีเอ๋เก็บกางเกงเก่าๆ เยอะเหมือนกัน ยีนส์ เกือบ 10 ตัว เอ๋ดูไซส์แล้วถาม นี่ของเธอเหรอ เพราะมันตัวเล็ก ตอนนี้เขาอ้วนมาก ก็ยังไม่ทิ้งอีก แต่มีกางเกงสุดโปรดอีกตัวเป็นชุดนอน ซื้อมาจาก โมร๊อคโค ลายสก๊อต นี่เป้าขาด แถมใส่ไม่ได้อีกต่างหาก เนื้อผ้าก็ยุ่ย ดึงนิดเดียวก็จะขาดแล้ว ก็ยังไม่ยอมทิ้ง บ่นเสียดายๆ ตอนนี้เอ๋ก็ต่อเติมบ้านอยู่ ย้ายของทุกวัน ย้ายๆ เช็ดๆ กวาดๆ ถูๆ แล้วก็นั่งนึกจะย้ายไปไหนนี่ของขนาดนี้ บ้านก็หลังนิดเดียว กลุ้มคะ EM120 EM128 EM123 EM129 EM150 EM127 EM141

[montanut]

ยายหนูคะ ไอ้คำว่า Okey กับ Not bad เนี่ย นัยสามีก็ใช้บ่อยติดปากมากๆเลย โดยเฉพาะ คำว่า Not badddddddddd

คุณเอ๋ ไม่อยากนึกภาพ กางเกงลายสก๊อตเลยอ่ะ 555

[ยายหนู]

หลังๆมานี่ยายหนูก็ถามเขาเลยว่า ทำไมถึงไม่พูดคำว่า No good ไปซะเลยล่ะ เราจะได้รู้ว่ามันไม่ดี บอกว่า Not bad เราก็คิดว่า มันไม่เลว เลยคว้ามา เสียเวลา....เขาหัวเราะ...

[prettypass2000]

ขอนอกเรื่องนะคะ จะถามพี่ยายหนูว่าได้ชุดพริกน้ำปลาหรือยังค่ะ พอดีจะถามเพื่อนให้ว่าเจ้าของร้านที่เพื่อนทำงานซื้อจากที่ไหนนะคะ

[poussin]

ยายหนูคะ โอ้โห . . .

อ่านแล้วใช่เลยค่ะ เกด เป็นแบบนั้นจริงๆ ด้วย

ตอนที่เกดเป็น มันแย่มากๆ กรี๊ด ด้วยค่ะ แล้วก็วิ่งหนี ด้วยค่ะ สามีกับน้องชายตกใจกันมาก

คือมันรู้สึกเครียด กดดันหลายๆ ด้าน เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลกเลยค่ะตอนนั้น

อยู่ที่นี่ภาษาอังกฤษของเกด เป็นหมันไปเลยค่ะ พูดกับ สามีแล้วก็น้องชายสามีเท่านั้น

ต้องเรียนภาษาฝรั่งเศส จะเป็นลม ตอนอยู่เมืองไทย กว่าภาษาอังกฤษจะกระดิก ก็แทบแย่ นี่ต้องมาเริ่มนับ 1 ใหม่กับ ภาษาฝรั่งเศส

แต่ตอนนี้ก็ดีขี้นแล้วค่ะ รู้สึกว่ามีความสุขขึ้น

คิดถึงช่วงที่เรารู้สึกแย่ แล้วสงสารสามีจับใจ

เดี๊ยวเค้ากลับมาต้องเล่าให้ฟังซะหน่อยว่า ไอ้ที่เกดเป็นน่ะ มันมีชื่อเรียกด้วยนะ
เค้าจะได้เข้าใจไม่คิดว่าเราสติแตก 555+

ยังไงก็ขอบคุณยายหนูมากนะคะ

รักค่ะ . . . น้องเกด เบลเยี่ยม . . .

[triya]

เรื่อง Culture Shock เป็นเรื่องที่ออฟเองก็เรียนในห้องเหมือนกันค่ะ ยายหนู
ตัวออฟเอง เรื่องอื่นๆ ปรับได้หมดไม่มีปัญหา ไม่ว่า ดินฟ้า อากาศ อาหารการกิน ฯลฯ แต่เิืรื่องเดียว ที่เบื่อ และรับไม่ได้คือ

เรื่องการรักษาำพยาบาล เหตุเพราะว่าเมื่อได้มาลองรับการรักษาในแบบที่ต่างกับบ้านเราราวฟ้ากับดิน (บ้านเราเป็นฟ้านะคะ อิอิ) คือ คนที่นี่เวลาป่วยมักหายาทานเอง ถ้าไม่เพียบหนักจริงๆ เค้าจะไม่ชอบไปหาหมอค่ะ

สาเหตุุู เป็นเพราะว่า ถึงแม้ที่นี่ เครื่องมือการแพทย์จะทันสมัย แต่หมอ ไม่มีคำว่าห่วงใยในตัวคนไข้เลยยยยยยยย คือง่ายๆ ถ้าไม่ป่วยจนถึงขีดสุดเค้าจะไม่ให้ยา ค่ะ เพราะเค้าถือว่าให้ใช้วิธีธรรมชาติ แล้วทานน้ำผลไม้ หรือวิตามินซีอะไรเทือกนั้น ล่าสุด ออฟเป็นหวัด ตอนแรกดูเหมือนว่าจะหายแต่มันกลับกลายเป็นว่าเริ่มมีอาการไอ ไอจนนอนไม่ได้ทั้งกลางวันและกลางคืน ที่นี่ ถ้าจะหาหมอ จะไม่มีการตรงไปที่โรงพยาบาล หรือคลินิกแบบ บ้านเราค่ะ ที่นี่จะต้องไปหา หมอบ้านก่อน ซึ่ง คุณหมอบ้านสาว ที่ออฟใช้บริการนี้ ออฟก็บอก อาการเสร็จสรรพ เค้าก็ขอตรวจโดยให้ตรวจเสื้อออก ออฟก็เออ ว่าคงจะดูในคอว่าแดงมากรึเปล่า้เหมือนหมอบ้านเรา ไม่ค่ะ แค่ฟังชีพจร เฉยๆๆ จบ
ก็ถามว่ามีไข้มั้ย ออฟก็ว่าไม่มีแต่ไิิอหนักจริงๆ หมอตอบออฟกลับมาว่า ดูไม่ป่วยมากนะคะ ออฟนี่แทบกรี๊ดเลย หา ไอจนไม่มีแรงจะเดินนี่ดูไม่ป่วยเหรอ สรุปท้ายที่สุด ต้องไปหาหมออีกรอบ (ไม่ได้เจอคนเดิม)เพราะทนไอจนเจ็บทั้งตัวไม่ไหว ดีหน่อยที่หมออีกคนยังมีแก่ใจเห็นว่าเออ ออฟอาการแย่แล้วเลยส่งไปตรวจที่โรงพยาบาล

โดยรวมแล้ว คนที่นี่จ่ายค่าประกันสุขภาพรายเดือนต่อคนแพงมากๆๆ แต่แทบไม่เคยได้ใช้รู้ตัวอีกทีเป็นโรคร้ายก็สายเสียแล้ว เงินที่จ่ายๆมา เต็มที่ก็จ่ายค่าโรงพยาบาล เฮ้อ คิดแล้ว คิดถึงหมอที่บ้านค่ะ

ต้องขออภัยถ้าเกิดออฟดูจะบ่นเยอะไปซักหน่อยนะคะ

[ยายหนู]

ถูกต้องค่ะน้องออฟ ที่นี่เขาจะดูแลตัวเอง ไม่ไปหาหมดแบบพร่ำเพรื่อเหมือนที่เมืองไทย เพราะเขารู้วิธีปฏิบัติตนเองเมื่อเริ่มป่วยเนื่องมาจากอากาศเปลี่ยน ซึ่งไม่จำเป็นจะต้องไปหาหมอ พักผ่อนดื่มน้ำมากๆอาการก็จะดีเอง อาการไอจะทุเลาได้ถ้าเราดื่มน้ำอุ่นๆ......แต่...

เมื่อปีที่แล้วหลังจากที่ลาออกจากงาน ยายหนูก็ดันป่วยซะนี่ (ตอนมีประกันไม่ป่วยนะ) เนื่องจากพักผ่อนไม่เพียงพอ ยายหนูก็ปฏิบัติตามขั้นตอนนั้นๆ แต่ก็ไม่ดีขึ้นแต่ก็ไม่แย่ลง นอนอยู่อย่างนั้น เดือนเต็มๆ ซึ่งถ้าอยู่บ้านเราไปหาหมอ อาจจะได้รับฉีดยาหรือให้น้ำเกลือก็ได้ เพื่อรอดูอาการอื่นๆ แต่ที่นี่ไม่....และอาจจะตกงานไปเลยก็ได้ เพราะไม่มีคำสั่งจากหมอ