ครัวไกลบ้าน • แสดงกระทู้ - ถ้าต้องไปเริ่มทุกอย่างใหม่หมดจากศูนย์ ตอนอายุ ๔๕ จะทำได้มั้ย

โดย **aorangelus** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 5:59 pm

เห็นด้วยกับน้องต้าค่ะ อย่ากลับเมืองไทยเลยพี่หมูแดง ตอบแบบบ้านๆตรงๆเลยนะคะ อยู่ไม่ได้หรอกเพื่อนอ้ออยู่เมกา 17ปี ไม่เคยกลับไทยเลย 2ปีที่แล้วกลับมาเที่ยวเมืองไทย อยากอยู่เมืองไทย เลยไปลาออกจากงาน ย้ายมาอยู่เมืองไทย หางานทำปีกว่า หาไม่ได้ เพราะอายุเยอะแล้ว อีกอย่างพอบริษัทเค้ารู้ว่าเคยอยู่เมืองนอก เค้าก็ไม่กล้าจ้างกลัวว่าจะจ่ายเงินเดือนแพง เพื่อนหางานจนท้อเลยค่ะ สุดท้ายต้องกลับไปอยู่เมกาเหมือนเดิม
อีกอย่างบ้านเมืองเราตอนนี้เศรษฐกิจล่มจริงๆ เพราะความไม่สงบทางการเมือง โรงงานหลายโรงและบริษัทหลายบริษัทก็ปิดตัวลง คนตกงานก็เยอะ คนล้มละลายก็มาก เพราะกู้เงินจากบริษัทเงินกู้ต่างๆเอามาใช้ล่วงหน้าจนกลายเป็นดินพอกหางหมู ถึงจะมีเงินมาลุงทุนทำกิจการเล็กๆก็ใช่ว่าจะไปรอด ความเสี่ยงสูงเพราะตัวแปรหลายอย่างที่เราไม่สามารถควบคุมได้
อยู่เมืองนอก เข้าตาจนจริงๆยังทำงานเสริฟ หรือทำความสะอาดได้ยังพออยู่ได้นะคะ งานพวกนี้ในบ้านเรากับเศรษฐกิจแบบนี้ อยู่ไม่ได้แน่ๆ
พี่หมูแดงลองคิดดูให้ดีๆอีกทีดีกว่านะคะ บ้านเราอยู่ยากกว่าเมื่อก่อนเยอะนะคะ
เป็นห่วงจริงๆนะคะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

เล่นฟันธงกันเลยเหรอเนี่ย

โดย **kiwi** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 6:09 pm

ดาวเห็นด้วยกะพี่ๆหลายคนเลยค่ะ พี่หมูแดงคิดให้ดีๆก่อนนะคะ ยังไงดาวก็ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณค่ะน้องดาว

โดย **ทัพพี** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 6:31 pm

ทัพพีเห็นด้วยกับทุกๆคนค่ะ คิดให้หนัก คิดให้ไกล และขออวยพรให้ประสบแต่ความสำเร็จค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณมากค่ะ

โดย **nongtai** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 8:27 pm

เข้ามาให้กำลังใจหมูแดงเหมือนกันค่ะ อ่านเสร็จแล้วก็ใจหายจะจากกันไปหรอนี้ สำหรับตัวต่ายเอง ถ้าเลือกได้ก็อยากอยู่เมืองไทยค่ะ แต่ปัญหาอยู่ตรงที่แฟนต้องทำงานที่นี่และแฟนก็เป็นลูกชายคนเดียว พ่อแม่ก็แก่แล้วทิ้งเขาไปไม่ได้ ก็จำเป็นต้องอยู่ละค่ะ แต่ยังงันก็ชอบอยู่เมืองไทยมากกว่า แต่ว่าคงจะไม่อยู่ที่นี่จนแก่หรอกค่ะ เพราะทีนี่อากาศหนาว ค่าคลองชีพก็สูง ช่วงหน้าหนาวหิมะก็ตก เห็นคนแก่แถวนี้ก็อยู่แต่ในบ้านกัน ยังไงก็อยากกลับไปตายที่เมืองไทยละค่ะ ถึงจะตัดสินใจอย่างไรก็สู่ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ แต่อย่าเพิ่งใจหาย ยังไม่ทิ้งกันไปไหนหรอกค่ะ ยังคงเห็นหน้ากันอีกนาน

ค่อนข้างจะเห็นด้วยกับคุณหญิงป้าและคุณบุษนะคะ อยากให้คุณหมูแดงคิดย้อนหลังไปนิดหน่อยว่า เพราะอะไรที่ทำให้เราตัดสินใจมาอยู่กับลุงเด๋อในประเทศนี้ แล้วชีวิตเราดีขึ้นหรือเลวลง และความสุขของเราอยู่ตรงไหน ความคิดถึงบ้านนั้น เชื่อว่ามีกันทุกคนค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

อันที่จริงหมูแดงได้คำตอบสำหรับคำถามต่างๆที่คุณยกมานานแล้วค่ะ แต่เพราะมีเหตุผลและความจำเป็นบางอย่าง ทำให้ทำตามที่ใจต้องการไม่ได้ซักที เลยรีรอเรื่อยมา ยังไงก็ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ

ตั้งใจจะตอบให้หมดทุกคนแต่ไม่ไหวแล้วค่ะ คืนนี้เหนื่อยและง่วงมาก แปะโป้งเอาไว้คืนพรุ่งนี้นะ จะมาคุยต่อค่ะ

โดย **pimlapas** » พฤหัสฯ. ต.ค. 23, 2008 11:44 pm

อยากอยู่ใกล้ ๆ จังนะคะหมูแดง อยากไปนั่่งคุยกันจิบกาแฟ กินคุกกี้ แล้วคุยกันจะได้มีหลายๆ ทางและคงทำให้หมูแดงผ่อนคลายได้บ้าง หรือว่าจะรำคาญนะ อิอิ เข้ามาแซวเล่นค่ะ ค่อยๆ คิดน๊อ ปัญหามันก็ใหญ่ คิดเร็วคงไม่ได้ ไงก็ค่อยเป็นค่อยไปจ้า กำลังใจส่งให้ทุกวินาที

------------------------------------------------------------------------------------------------

หนูก็อยากนั่งคุยกับพี่พิมนานๆเหมือนกันนะคะ นั่งคุยแบบเห็นหน้าเห็นตานะคะ เดี๋ยวก็ขึ้นเครื่องบินไปหาซะเลยนี่ ดีมั้ยจ๊ะ

โดย **obb** » ศุกร์ ต.ค. 24, 2008 3:03 am

นุชนั่งยิ้มอยู่ค่ะพี่หมูแดง...นุชเป็นพวกคิดต่าง สนับสนุนให้ทำตามใจตัว..นุชคิดอย่างนี้...อาจเป็นเพราะว่านุช ไม่เคยใช้ชีวิตครอบครัว เลยคิดอย่างนี้ ขอบอกว่าจริงค่ะ

นุชคิดแล้วว่าพี่หมูแดงมีคำตอบในใจแล้ว ก่อนจะส่งกระทู้ลง พี่เพียงต้องการความแน่ใจและมั่นใจ..นุชชอบเลือกค่ะ..นุชมาเพื่อยุเลยทีเดียว...เหอเหอ เหอเหอ
และเรื่องของลุงเด๋อ พี่ก็มีทางออกแล้ว นุชจึงไม่ถามเรื่องลุงเด๋อ...นิสัยผู้ชายถ้าบอกว่าได้ คืออยู่ได้จริง พวกเขาเป็นมนุษย์ที่ไม่คิดซับซ่อนมาก

ส่วนเศรษฐกิจตอนนี้ ไม่รู้ซิ ก็จริงทุกอย่างแพงขึ้น แต่ชีวิตเดียว ปากท้องเดียวจะกินเท่าไร น้ำตาลขึ้นมากิโลสามบาทห้าบาท แต่หนึ่งกิโลใช้เดือนหนึ่ง มันจะหนักขนาดนั้นเลยเหรอ(เหตุผลแบบชีวิตบ้านนอก) น้ำมันขึ้น วันนี้มันก็ลด เท้ามีเดิน จักรยานเอามาปั้น นุชไม่เห็นพี่พูดเรื่องลูก แสดงว่าพี่ไม่มีปัญหาเรื่องลูก รายจ่ายพวกนี้ยกออกไป ปากเดียวแล้วที่นี้..คิดง่าย

พี่พูดเหมือนเพื่อนนุชหลายคน พวกนั้นทำงานอยู่กรุงเทพ ชอบโทรมาบ่นด้วยบ่อยๆ มันอิจฉาชีวิตที่ไม่มีอะไร ชีวิตเรื่อยๆ ออกไปดูบ่อปลา ไปปลูกต้นไม้ ขึ้นโคก เข้าป่า ทำสวน เลี้ยงสัตว์ นั่งถกปัญหาชาวบ้านกันไป มันว่าอยู่กรุงเทพ คนมากแต่เหงา ไม่มีอะไรทำ นอกจากออกไปทำงาน เดินไปขึ้นรถ อยากลาออกมาทำนา แต่พ่อแม่มันด่าไว้ เพราะกลัวเพื่อนบ้านดูถูกว่าลูกออกมาทำนา ไม่มีเงินเดือนหลายหมื่นกิน กับตำแหน่งหัวหน้าหายไป...ฟังแล้วเหนื่อยจริ๊ง

นุชอยากให้พี่มาอยู่บ้านเรานะ คนสมองดีๆ เห็นโลกมามากมาย น่าจะมาทำอะไรดีๆให้บ้านเราได้ ที่นุชอยู่ ไม่มีคนหนุ่มสาวเท่าไร ส่วนใหญ่จะเป็นคนแก่ กับพวกเด็กๆที่กำลังเรียนเพื่อจะจบ จบแล้วก็หวังว่าจะไปทำงานกรุงเทพ ทำงานในเมือง นุชนั่งดูทุ่งนาทั้งวัน เดินไปสวนหลังบ้านก็เจอทุ่งนา...ถ้าหมดรุ่นคนแก่เฒ่าพวกนี้เมื่อไร ใครจะกลับมาทำนา แล้วเมื่อไรใครจะกลับมาพัฒนาบ้านเราจริงสักที

ทุกวันนี้เราเกาะกลุ่มกับสังคมใหญ่ พึ่งตัวเองไม่ได้...ถ้าพี่ชอบชีวิตแบบพอเพียง อย่างในหลวงท่าน ถ้าพี่ทำจริง พี่จะรู้ว่า เศรษฐกิจพอเพียงของท่านไม่มีวันสำเร็จได้เลย เพราะเมื่อเราลงมือทำ เราจะเห็นสิ่งใหม่ๆเกิดขึ้นมาตลอด มันจะค่อยๆเติบโตขึ้น จะทำให้เรามีอะไรคิด อะไรทำตลอดเวลา ไม่มีวันจบสิ้น จะเป็นไปแบบช้าๆ แต่ขอบอกว่ามั่นคงจริง ถึงจะไม่มีเงินมากในมือ แต่พี่จะไม่อดกินสักมื้อเดียว นุชยืนยันค่ะพี่

นุชยังคงยืนยันว่า กลับมา จะตอนไหนก็แล้วแต่ที่พี่พร้อม

------------------------------------------------------------------------------------------------

หุบยิ้มได้แล้วนะน้องนุช แหม.. ชมนิดเดียวยิ้มใหญ่เลย พี่ก็เป็นพวกคิดต่างเหมือนนุชนั่นแหละ เลยขัดใจกับที่บ้านบ่อยๆ พี่ไม่ชอบกรุงเทพฯหรอก พี่อยากอยู่แปดริ้ว พี่ว่ายังพอหาที่ทางไม่แพงปลูกกระท่อมหลังเล็กๆอยู่ได้ เพราะพี่คิดจะทำธุรกิจเองจากที่บ้าน ถ้ามันเป็นไปได้นะ ว่าแต่นุชเป็นช่างเหรอ เก่งจริง ยังงี้มาช่วยพี่วางงบสร้างกระท่อมหลังเล็กๆหน่อยซิ พี่จะได้รู้ว่าพี่จะกลับไปอยู่บ้านได้เมื่อไหร่

ไทยแท้แท้ เขียน: ความสุขของเราอยู่ตรงไหน

ความสุขของคนเราอยู่ที่หัวใจค่ะ

คนที่หัวใจมีความสงบ
ไปอยู่ที่ไหนก็มีความสุข

คนที่หัวใจกระวนกระวาย
อยู่ที่ขั้วโลกเหนือ ก็ร้อนรุ่ม
อยู่ที่ปากปล่องภูเขาไปที่กำลังคุ ก็หนาวเหน็บ

ไม่มีใครสามารถให้ความสุขเราได้
ถ้าหัวใจของเราไม่เปิดรับ

ไม่มีที่ใดสุขเท่า หัวใจของเราบอกว่า
ฉันมีความสุขที่นี่
ตรงนี้...ณ จุดที่ฉันสามารถสัมผัสหัวใจของฉันเอง

------------------------------------------------------------------------------------------------

จริงค่ะ เห็นด้วย อะไรก็ไม่สำคัญเท่าใจของเราเอง ถ้าใจเราสงบ อยู่ที่ไหนก็สงบ แต่ถ้าใจร้อนรุ่ม อยู่ที่ไหนก็เหมือนมีไฟสุมอกอยู่ตลอดเวลา

โดย **kuk** » ศุกร์ ต.ค. 24, 2008 5:51 am

อ่านกระทู้พี่หมูแดง แล้ว เห็นความเห็นของแต่ละคนก็ต่างจิตต่างใจ หลาย ๆ คนออกความเห็นที่โดนใจไปหมดแล้ว พูดในฐานะที่อยู่เมืองไทย อยู่กรุงเทพฯ ตลอดไปเคยไปใช้ชีวิตอยู่ต่างจังหวัด ไม่เคยออกนอกประเทศ ไม่รู้ว่าค่าครองชีพในต่างจังหวัดแพงมากน้อยกว่ากรุงเทพฯเท่าไร

อยากบอกว่าเห็นด้วยกับป้าติ๋วมาก ๆ คะ เรามีน้อยก็ใช้น้อย มีเงินเดือนมากภาษีสังคมก็มากตามคะ ไม่เคยอายที่เพื่อน ๆ หรือใครมาถามว่าทำงานมานานตอนนี้เงินเดือนเท่าไรแล้ว บอกตรง ๆ เลยคะพี่หมูแดง ข้าราชการเงินเดือนน้อยนิด เพิ่งแตะ 19,000 บาท เดือนนี้เองคะ (ทำงาน18 ปี) เบิกค่ารักษาพยาบาลโรงพยาบาลรัฐ เคยใช้บริการแค่ตอนคลอดลูก กับเบิกตรงให้พ่อกับแม่ตอนนี้คะ ส่วนค่าเล่าเรียนก็เบิกได้แค่เทอมละ 2,260 บาท (ค่าเทอมปีละประมาณ 30,000บาท)

รวมกับคุณพ่อบ้านก็ข้าราชการเงินเดือนใกล้เคียงกัน บางครั้งมีค่าเบี้ยเลี้ยง กับค่าคุมงานบ้าง ส่งบ้านเดือนละ 5,000 บาท ไม่ต้องส่งรถ ให้แม่เค้าเดือนละ 5,000 บาท แม่เราไม่ต้องเพราะมีเงินเยอะกว่าเราคะ รวมแล้วสองคนมีเงินได้ เท่าที่เห็นคะ ไม่มีเงินเก็บ ใช้เดือนชนเดือนเหมือนกัน แต่ก็อยู่อย่างมีความสุข ตามอัตถภาพคะ

อยู่กรุงเทพฯ คนละบ้านกับพ่อแม่ ใจก็อยากกลับไปอยู่ใกล้ ๆ เค้า ทั้ง ๆ ที่ไม่ไกลกันเลย บางครั้งก็เข้าใจความรู้สึกของคนไกลบ้าน ที่ต้องทำอะไรเองทุกอย่าง

เข้าใจความคิดของพี่หมูแดง และคิดว่าคงมีเหตุผลหลาย ๆ อย่างที่สะสมมา แต่เรื่องที่อดนึกไม่ได้ อ่านความเห็นของใครก็จำไม่ได้ข้างบนนะคะ ... แล้วโดนใจมาก ๆ นี่แหละตัวเราเลยคะ การที่เราแยกจากคนที่รักโดยไม่ได้ทะเลาะกัน มันเป็นเรื่องเศร้ามาก ๆ คะ ตัวเองเคยทะเลากับคนที่บ้านแล้วกลับไปพักที่บ้านแม่ ก็ไม่รู้สึกอะไรไม่นึกถึงเค้าว่าจะเหงาไหม เพราะเราทะเลาะกันมา อารมณ์ร้อนอยู่ แต่ถ้าแยกไปพักอยู่แบบดี ๆ กัน เราจะนึกถึงเค้าตลอด เค้าจะกินอะไร จะเหงาไหม ทำอะไรอยู่ หลาย ๆ อย่างเข้ามาในสมอง

ถ้าพี่หมูแดงจะกลับมาในอนาคตจริง เรื่องงาน เห็นด้วยกับพี่บุษคะ ลองดูลู่ทางให้แน่นอนก่อน ชัวร์แล้วค่อยว่ากันอีกที ถ้าได้ทำงานบริษัท ให้อยู่ตัว สักพักแล้วค่อยมองหาธุรกิจส่วนตัว เมื่ออะไร ๆ เข้าที่เข้าทาง ถึงตอนนั้น ลุงเด๋ออาจจะมาอยู่กับเรา หรือเราเดินทางไปมาก็ได้

ขอให้โชคดีนะคะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ไม่คิดเลยว่าข้าราชการเงินเดือนจะน้อยขนาดนี้ คุณกุ๊กเก่งที่สามารถบริหารรายได้ให้พอใช้ไปได้โดยไม่เป็นหนี้ เรื่องเป็นหนี้สำคัญมากเลยค่ะ ถ้าไม่มีหนี้เสียอย่างเดียว อะไรๆก็จะง่ายขึ้น ก่อนที่จะซื้อบ้านนี้นะคะ หมูแดงก็เป็นหนี้หัวโตเหมือนกัน เรียกว่าเงินเดือนสองคนที่ได้มาปุ๊บ มันหายไปปั๊บเลย ตัวเลขเป็นตัวแดงตลอดเวลา ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่เคยพอ ขนาดว่าไม่เที่ยว ไม่กินข้าวนอกบ้านก็ยังยาก คุณกุ๊กเป็นข้าราชการหน่วยงานไหนคะ ถามเผื่อว่าหากมีปัญหาอะไรอาจจะขอคำปรึกษาบ้าง

โดย **modnoi** » ศุกร์ ต.ค. 24, 2008 6:32 am

คุณหญิงป้า.....ถ้อยคำของคุณหญิงป้า ช่างเป็นกัลยาณมิตรเหลือเกิน นับถือค่ะ

คุณหมูแดง....คิดว่าคุณหมูแดงคงวางแผนอนาคตไว้แล้วอย่างแยบยล
เรื่องการกลับเมืองไทยไม่น่ามีปัญหา เพราะเงินเดือนแค่ไหนก็คงอยู่รอด
ประกอบกับคุณหมูแดงเองเป็นคนมีความสามารถเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว
แต่จะอยู่อย่างไรให้มีความสุขเมื่อขาดคนที่เรารัก และอยู่ห่างกันคนละชีกโลก
ทำงานกลับบ้านมาต้องอยู่คนเดียวไม่มีใคร คิดดูแล้วมันเหงาๆยังไงบอกไม่ถูกค่ะ
แต่ถ้่ามีความสุขกับการที่ได้อยู่ในแบบที่ตัวเองต้องการ ก็ยินดีด้วยค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ความเหงามันก็คงจะมีบ้างนะคะ แต่หมูแดงคงมีความสุขกับการอยู่คนเดียวกว่าการที่จะต้องอยู่กับใครซักคนค่ะ ไม่เคยคิดเลยว่าจะอยู่กับใครได้นานขนาดนี้ เพราะเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงมาก ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย ถามนั่นถามนี่จู้จี้จุกจิก แล้วก็รู้ตัวเองค่ะว่าไม่ชอบที่จะต้องดูแลใครเลย การอยู่คนเดียวเป็นสิ่งที่ต้องการมากที่สุดแล้วค่ะ แต่ถึงแม้ว่าเราจะแยกกัน เราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เมื่อไหร่ที่เราพร้อม ลุงเด๋อก็อาจจะมาอยู่กับเราได้อย่างที่ลุงอยากทำคือไปๆ มาๆ ระหว่างสองประเทศ

modnoi เขียน: คุณหญิงป้า.....ถ้อยคำของคุณหญิงป้า ช่างเป็นกัลยาณมิตรเหลือเกิน นับถือค่ะ

ขอบคุณมากค่ะ
ปกติเป็น "หญิงฮ่า" ค่ะ
ชนิดที่ พอใครรู้ว่า ดิฉันจะไปที่ไหน บ้านใคร
สาวๆที่ฮอลแลนด์ ก็จะตามกันไปตรึม
พอบอกว่า หญิงป้าไปด้วย...ลงชื่อกันเพียบ
เผอิญบ้านของดิฉันอยู่กึ่งกลางของฮอลแลนด์พอดี
เลยเป็น "ศูนย์ฮาและตลกบริโภค" โดยปริยาย

ที่จริงแล้ว เวลาใครมีข้อถาามอะไรจะไม่ตัดสินให้เขาหรอกค่ะ
แต่จะบอกส่วนที่เขาจะได้รับความเสียหาย โดยที่ไม่คาด
แต่บางครั้ง คนเราทุกคนต้องสัมผัสประสบการณ์นั้นด้วยตัวเอง
จึงจะตระหนัก

รู้กับตระหนัก ต่างกันนะคะ
รู้ยังไม่ได้เรียน
แต่ตระหนักนั้น เป็าการรู้ที่เกิดจากการเรียน

เราในฐานะเพื่อนมนุษย์ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้จักกันโดยตรง
เราก็สามารถให้ความปรารถนาดีต่อกันได้

การเหนี่ยวรั้งให้เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ได้หยุดคิด
ก็ถือว่า เราทำหน้าที่ของเพื่อนที่ดีค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ชอบคำนี้จัง การเหนี่ยวรั้งให้เพื่อนมนุษย์ด้วยกันได้หยุดคิด ก็ถือว่าเราทำหน้าที่ของเพื่อนที่ดี เห็นด้วยค่ะ

โดย **jay-jay** » ศุกร์ ต.ค. 24, 2008 9:09 am

มาอ่านข้อคิดของหลายๆคน ทำให้เจๆ ย้อนมองตัวเองว่าอนาคตจะกลับไปอยู่ที่เมืองไทย ต้องวางแผนอะไรบ้าง ยังไงก็ต้องขอบคุณพี่หมูเดงที่ ตั้งกระทู้นี่ขึ้นมา เพราะเป็นประโยชน์ ต่อคนที่ไม่ค่อยคิดถึงปัญหาเลย(เจๆ เอง)
หญิงป้า เจๆ อยากขอลายเซ็นต์ จังคะ เพราะว่าดูเหมือนเป็นนักเขียนเลย

------------------------------------------------------------------------------------------------

หากกระทู้นี้จะมีประโยชน์บ้าง ก็ถือเป็นเรื่องน่ายินดีค่ะ

โดย **obb** » ศุกร์ ต.ค. 24, 2008 1:59 pm

นุชชอบ การชี้แนะของหญิงป้าค่ะ เหมือนอ่านหนังสือดีๆซักเล่ม
สงสัยงานอดิเรก ชอบเขียนหนังสือแน่นอน..จริงไหมค่ะ...
ลงพิมพ์ยังค่ะ..จะไปเป็นลูกค้าที่ดี ช่วยอุดหนุน(ถ้าเข้าเมือง)
คงออกแนวโรแมนติก พร้อมมีความคิดดี ลงไปในหนังสือ

รู้กับตระหนัก ต่างกันนะคะ
รู้ยังไม่ได้เรียน
แต่ตระหนักนั้น เป็นการรู้ที่เกิดจากการเรียน

ข้อความนี้ จริงอย่างยิ่ง

เวลาใครมาถามว่าจะทำนั้นทำนี้ดีไหม..นุชบอกว่า..ทำเลย...ดีทั้งนั้น...เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง มุ่งมั่น...ไม่ได้ดี ก็ได้เลว เดี๋ยวรู้....เกิดมาก็ต้องใช้ชีวิตให้มันรู้ทุกอย่าง อย่าปิดกั้นตัวเอง เพียงแค่ความคิดคนอื่น ที่ไม่เคยลองออกไปไหน หรือลงมือทำ กลัวผิดพลาด กลัวเสียหาย กลัวผิดหวัง ชีวิตมันก็มีการผิดหวังกันทุกคน เพิ่มอีกซักเรื่อง สองเรื่อง มันไม่ทำให้ชีวิตแย่ลงนักหรอก นับแล้วก็นับอีกได้....เมื่อไม่ลงมือทำ เวลาล่วงผ่านไป ร่างกายเริ่มอิดโรย อ่อนแรง เมื่อยล้า นั่งมองเดือนดาว มองหน้ากันไป คงทำได้แต่นั่งฝันและช้าไปแล้วเท่านั้นเอง ...นุชเคยนั่งเอาหัวโขหน้าต่าง แล้วเดินทางเป็นหมื่นไมล์หาตัวเองหาความต้องการของตัวเองเหมือนกัน จนรู้ว่าตัวเองต้องการอะไร

------------------------------------------------------------------------------------------------

นับว่าน้องนุชโชคดีที่ค้นพบตัวเองได้เร็ว และได้ทำสิ่งที่ตัวเองต้องการ ขอให้น้องโชคดีและประสบความสำเร็จในสิ่งที่คิดที่หวังนะคะ

โดย **pimlapas** » ศุกร์ ต.ค. 24, 2008 3:06 pm

อิอิ เรามีลายเซ็นต์หญิงป้าแล้วจ้า ดีใจจริงๆ ไม่ได้โดยตรงแต่มีคนส่งมาให้ค่ะ
ไม่บอกนะคะให้หญิงป้าเฉลยเองดีกว่า พิมไปแล้วนะคะ เดี๋ยวหญิงป้าค้อนเอา
แค่เข้ามาบอกว่า เห็นด้วยกับหญิงป้าทุกประการ พิมยังเป็นแฟนเหนียวแน่นเหมือนเดิมค่ะ คิดถึงเหมือนเดิมจ้า อยากอ่านเรื่องราวดี ๆ และสูตรอาหารอร่อยๆ เหมือนเดิมเช่นกันค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

พี่พิม.. ตกลงคุณหญิงป้าเป็นใครเหรอ หนูงงอ่ะ มีแจกลายเซ็นต์ด้วย

ถ้าต้องไปเริ่มทุกอย่างใหม่หมดจากศูนย์ ตอนอายุ ๔๕ จะทำได้มั้ย

ผู้ใช้งานขณะนี้