ครัวไกลบ้าน • แสดงกระทู้

suk เขียน: ได้อ่านที่คุณหญิงป้าเขียน ครั้งนี้เป็นกระทู้ที่สองที่ได้อ่าน รู้สึกชอบความคิดเห็นก็กระทู้นี้แหละคะ ตอนอ่านที่กระทู้แรกของพี่หมูแดง ดูว่าแรงจัง แต่กระทู้นี้เป็นความจริงที่กินใจดีคะ ขอเป็นกำลังใจให้คุณมาราตีมีกำลังใจทำงานเพื่อคนแก่ต่อไปคะ

เพราะในชีวิตประจำวันของดิฉันมีเวลาให้กับทุกอย่างจำกัด
งานทุกอย่างที่อยู่ในความรับผิดชอบ จะต้องใช้เวลาในการตัดสินใจน้อย และผิดพลาดต้องเกือบจะเป็นศูนย์
ไม่ได้โตแบบเด็กไทยแท้ เพราะมีเลือดทางตะวันตก เขาเลี้ยงแบบตรงไปตรงมาแบบคนตะวันตก ถ้าเป็นภาษาปัจจุบัน ก็คงเรียกว่า แบบฟันธง

จากประสบการณ์ที่พบมาในเมืองนอก อยู่มานานกว่าชีวิตที่อยู่ในเมืองไทย
ทำให้รู้ว่า บางครั้ง ถ้าเราฟังคำพูดที่ไม่หวาน แต่ตรงจุด
เราจะเสียเวลาน้อยกว่า นั่งฟังอภิปราย แล้วไม่มีการลงมติ

คนที่เขารู้จักดิฉัน...ใหม่ๆ จะมีแต่คนรู้สึกว่า ดิฉันเป็นคนยะโส
หลายคนไม่ต้องการมาพูดด้วย เพราะดิฉันพูดตรงมาก ไม่นินทาใคร เล่นต่อหน้า

แต่พอเขาฟังไปนานๆ เขาจะเริ่มคุ้น
แล้วเขาก็จะรู้สึกว่า เขาคบกับเราง่ายเพราะเราไม่ปากหวาน ไม่พูดอ้อมค้อม แล้วก็ถ้าถูกก็สรรเสริญ ไม่ถูกก็ว่าว่ากันไปตามเรื่อง

ใครที่ชอบดิฉัน เขาก็จะชอบมาก
ใครที่เขาเกลียด เขาก็จะเกลียดมากเหมือนกันค่ะ
แต่ก็ไม่สนใจว่าใครจะคบหรือไม่คบเรา
ถือว่ามันอยู่ที่ใจของแต่ละคน

หนัง ละคร เรื่องเดียวกัน คนยังชอบไม่เหมือนกันเลยค่ะ

โดย **nong** » อาทิตย์ ธ.ค. 21, 2008 5:00 am

โหน่งชอบมาอ่านกระทู้ที่หญิงป้าตอบ ไม่ว่ากระทู้ไหนถ้าโหน่งเห็นหญิงป้ามาตอบเป็นต้องรีบเข้ามาตามอ่านทันที ชอบกระทู้นี้ที่หญิงป้าตอบจัง ทำให้คิดถึงตอนที่ทำงานที่บ้านพักคนชราขึ้นมาอีกครั้ง แต่ทำได้ไม่นานท้องแก่ คลอดเลยออกมาเลี้ยงเด็กแทนค่ะ ปัจจุบันก้อเลี้ยงเด็กสองคนค่ะ อยากกลับไปทำงานค่ะ จะติดตามอ่านกระทู้ที่หญิงป้าตอบไปตลอดเลยค่ะ

พี่รตีสู้ๆ นะคะ

ท้าวความหลัง

เมื่อสองปีก่อน เหตุที่ย่าต้องไปอยู่บ้านพักคนชรา คือ ย่าล้มที่บ้าน แล้วตัวไปฟาดกับเก้าอี้ไม้ ย่าเจ็บมาก จนเราต้องส่ง ร.พ

ไม่มีอะไรหัก แต่ก็ เจ็บ ชำ เขียวไปครึ่งตัว และ ตรงซี่โครงจะบวม ต้องนอน ร.พ ถึง สามอาทิตย์ ระหว่างที่อยู่ ร.พ นั้น อาการเจ็บของย่าก็เริ่มดีขึ้น แต่อาการใหม่เริ่มมาแทน เช่น " ดีเม้นซ์ " อาการของคนแก่ หลงๆลืมๆ

นอนๆอยู่ ก็ ลุกเดิน จน หมอ พยาบาลหากันให้ทั่ว แต่ย่าก็เดินเรื่อยเปื่อย ออกนอกแผนกไป
แล้วก็หาทางกลับห้องไม่ถูก เป็นหนักๆเข้า ก็ จะ จับแก รัดเข็มขัด แต่แกก็ปลด แล้วพยามหนีได้อีก จนหมอ ต้องย้ายออกจากห้อง แล้ว พาเตียงมาไว้หน้าห้อง หมอเอง

กินแล้วบอกว่ายังไม่กิน เห็นพวกหมอ พยาบาล เป็นพนักงาน โรงแรม นอนอยู่ ร.พ ก็ บอกว่าตัวเองอยู่โรงแรม และ จะพูดแต่ภาษาอังกฤษ กับทุกๆคน ถ้าใครไม่พูดภาษาอังกฤษด้วย ก็หาว่า พวกชาวนา พูดไม่รู้เรื่อง... ย่าเริ่มเปลี่ยนไปมากในเวลานั้น จนหมอต้องเรียก ลูกชาย ไปพบ และบอกย่าไม่เจ็บอะไรแล้ว แต่ย่า เริ่ม ดีเม้นซ์ อันนี้เราต้องคุยกับหมอส่วนตัวของย่าอีกทีในเรื่องที่จะทำอย่างไรต่อไป
ส่วนเรื่องการรักษาอาการเจ็บของย่า ตอนนี้ก็หายดีแล้ว เพราะฉะนั้นเรา ให้คนไข้กลับบ้านได้แล้ว..

เมื่อเกิดอาการแบบนี้ เราก็กลัว ที่จะรับย่ากลับบ้าน กลัว หลายๆเรื่องๆ เพราะย่าอยู่คนเดียว ชั้นล่าง เราอยู่กัน ชั้นบน ต่างคนต่างอยู่ ถึงแม้จะบ้านเดียวกัน แต่เราก็ เหมือน สองครอบครัว สองบ้าน ที่แยกกันทุกอย่าง

สิ่งที่เรากลัวกันมาก...ถ้ารับย่ากลับบ้าน ก็ เรื่องแก๊ส ที่อพาร์ทเม้นท์ ของย่า หลายๆอย่างใช้แก๊ส
เครื่องทำความร้อน เตาหูงต้ม ก็ เป็นแก๊ส และเรื่องแก๊สนี้ ย่าเคยเปิดเตา ทำซุป แล้วลืมปิด มาสามครั้งแล้ว จนทุกครั้ง ต้องมีอะไรไหม้ และได้กลิ่นทั่วบ้าน เราถึงจะรู้ตัวกัน (ปิดแล้วบางก็ ก็ เอาฝากหม้อครอบ) และที่ร้ายกว่านั้น ย่านั้งอยู่ในบ้านตัวเอง ไม่เห็นและไม่ได้กลิ่นไหม้นั้น เราต้องคอยดู คอยเช็ค

ก่อนที่ย่าจะออกจาก ร.พ เราก็ปรึกษาหมอส่วนตัวของย่า เค้าก็ไม่แนะนำให้นำย่ากลับบ้านในตอนนี้
อีกอย่าง ถ้าย่ากลับไปตอนนี้ ก็ จะเป็นอันตรายได้ เพราะ เราก็ทำงานกันทั้งสองคน
ลูก ก็ไป โรงเรียนแต่เช้า ย่าต้องอยู่คนเดียว ครึ่งวัน ซึ่ง ย่าต้อง ทำอาหารเช้า กินเอง

ต้องเปิดเตา ใช้แก๊ส " หลายครั้งเราโชคดี แต่ เราจะโชคดีแบบนี้ทุกครั้งหรือเปล่า "
หมอประจำตัวย่าบอกเรา

หมอประจำตัวย่า แนะนำ ให้ย่าไปพัก บ้านพักคนชรา แบบชั่วคราว 4 อาทิตย์ รอดู อาการของย่าว่า เป็นยังไง และ ระหว่างนั้น เราจะเปลี่ยนแปลงอะไรในบ้าน ก็ ให้เริ่มทำได้เลย เพราะจะสะดวกกว่าถ้าย่าไม่อยู่ในบ้าน

สรุปเราก็เชื่อฟังหมอประจำตัวของย่า ทำตามที่เค้าแนะนำ เค้าจะจัดการให้เราเรื่อง หาบ้านพัก และ ก็หาได้ ที่ใกล้บ้าน ที่สุด แต่อาจจะไม่ดีที่สุด หมอบอกว่า บ้านพักคนชราที่ไหนๆ แพงแค่ไหน การดูแล ก็ เหมือนๆกัน

ที่นี่ ที่ย่าได้เข้าพัก เป็นตึกใหญ่โตล้อมรอบ ด้วย ปาร์ค สวย สงบ ธรรมชาติมาก มีร้านกาแฟ ร้านอาหาร มีห้องจัดเลี้ยง และ ห้องที่ย่าได้ อยู่ชั้นสี่ ห้องใหญ่ไม่อยู่รวมกับใคร ห้องน้ำส่วนตัว มีครัวแบบ มินิ ให้ด้วย
ภายในห้อง จะมีแต่ เตียงคนไข้ให้ นอกนั้นเราต้อง มาจัดเอง

สถานที่นี้ก็ อยู่ไม่ไกลจากบ้านเรานัก ปั่นจักรไป ก็ 15-20 นาที ก็ถึง สะดวก เรา ที่จะไปหาย่าได้ เกือบทุกวัน ราคาก็ไม่หนักเกินไป แต่ก็ยังอยู่ในขั้นแพง นั้นแหละ

และ หมอประจำตัวของย่า ก็ เป็นหมอ ประจำบ้านพักคนชราแห่งนี้ด้วย
" มันจะดีอะไรขนาดดนี้ " เราพูดกัน

เราก็ได้ย้ายย่า จาก ร.พ มา บ้านพักคนชรา ย่าไม่รู้เรื่องเลยว่า ตัวเอง อยู่ที่ไหน และ กำลังจะไปไหน ถึงแม้ว่า เราพยายามจะบอกย่า ให้ย่าเข้าใจ แต่

ย่าก็ยังนึกว่า ตัวเองย้าย โรงแรม ก็ สนุกกับการ เก็บของ และการย้ายที่อยู่ใหม่ ตอนนั้นย่ายังเดินเองได้ เข้าห้องน้ำและ กินข้าว กินน้ำเองได้ ดี

ตอนนั้นถึงแม้ว่า ย่า จะหลงๆลืมๆ แต่ย่าก็ ยังจำพวกเราได้ทุกคน และ ยังพูดคุย กับเราปกติ แต่พุดเรื่องที่ แกเชื่อเท่านั้น ถ้าเราไม่เชื่อตาม ย่าก็ จะ โกรธ งอน และร้องไห้ เศร้าเสียใจ ที่เราไม่เชื่อในสิ่งที่แกพูด (พูดเรื่อยเปื่อย ตาม แฟนตาซี ของแกเอง)

dora_jam ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ตั้งแต่รรับย่ามาอยู่ด้วย ยิ่งทำให้เราเห็น อนาคตตัวเองมากขึ้น ยิ่งคิดมากขึ้นว่า ถ้าเราแก่ แล้วเราเป็นเหมือนเค้า เราจะอยู่ที่ไหน ยังไง และทำให้ใคร มาลำบากกับเรามั่งน่ะ คิดแบบนี้แล้ว เริ่มคิดถึงเรื่องที่จะกลับไปอยู่เมืองไทยค่ะ (ปกติไม่เคยอยากกลับไปอยู่ไทยแบบถาวรเลย)

Rotjana Geneva

พี่รจตั้งใจเขียน จนรตี อายที่จะตอบพี่สั้นๆด้วยคำแค่ " ขอบคุณค่ะ" แต่ก็ยังอยากใช้คำสั้นๆ คำว่า " ขอบคุณพี่สาวมากๆเลยคะ " อยู่ดี อ่านแล้วก็ มีกำลังใจ ปลื้ม ที่เราไม่ได้อยู่คนเดียว คิดคนเดียว ทำคนเดียว ยังมีพี่ๆเพื่อนๆที่นี่ ที่มีน้ำใจเสมอ ไม่ว่า จะเรื่องทุกข์ หรือ สุข ที่นี่เป็นที่ ที่รตีคิดถึงเสมอค่ะ

เรื่องย้ายบ้านพัก ของย่า นอกจากที่นี่แล้ว ก็มีแต่ที่ไกลบ้าน ซึ่งไม่สะดวกเราที่จะไปหาย่าได้บ่อยๆคะ ที่นี่ เป็นที่ ที่ใกล้บ้านที่สุด และ ก็ การเป็นอยู่ก็ไม่เลวร้ายมากนัก...เพียงแต่ ที่นี้เค้าลดพนักงานบ่อย ลดมากจนไม่พอที่จะดูแลคนไข้ จากที่ย่าเข้าไปตอนแรกๆ ชั้นที่ย่าอยู่ มีคนไข้ ประมาณ 20 กว่าคน พยบาล 5-6 คน
แต่ตอนนี้เหลือแค่ 2 คนเองคะ ดูแลให้ดียังไงก็ไม่ทั่วถึงค่ะ

ส่วนเงินแปดร้อย ทางประกันสุขภาพจ่ายให้ค่ะ ข้อนี้ ไม่ลำบากเราเลยค่ะ แต่ถ้าให้มาสามเวลา ก็ต้องแพงกว่านี้ ซึ่งเราก็ ต้องออกเองค่ะ อันนี้ที่จริงก็ไม่มีปัญหา...แต่รตีคิดว่า ตัวเองยังทำได้ ก็เลย ได้ประหยัดส่วนนี้ไปค่ะ

ส่วนคุณสามี เค้าทำงานส่วนตัว โต๊ะทำงานอยู่ที่บ้านค่ะ แต่อยู่ชั้นสาม ด้านบนสุดของบ้าน ถ้าช่วงที่เค้าทำงานรตีก็จะไม่รบกวนเค้า แต่เค้าก็ บอก มีอะไรเรียกเค้าได้เสมอ...(แต่ก็มีบ้าง เรียกแล้วมาไม่ได้)
ส่วนมาก ตอนเย็น ช่วง สองทุ่ม หลังจากให้ย่านอนแล้วเค้าจะอยู่เป็นเพื่อน แม่เค้า จนห้าทุ่ม แล้วจะขึ้นบ้าน หลังจากสองทุ่ม รตีก็ จะได้ ทานอหารเย็น ดูแลลูกเข้านอน พักผ่อนดูทีวี แต่ถ้าระหว่างนั้น ย่าไม่หลับ ร้องไห้ กรี๊ด ถอดเสื้ัอผ้าทิั้ง หรือ ลุกมาบอกว่า จะเข้าห้องน้ำ รตีต้องเป็นคน จัดการเองค่ะ ไม่ว่าจะดึกแค่ไหน หรือกำลังทำอะไรอยู่ รตีก็ ต้องลงมาค่ะ... เพราะ เรื่องนี้ คุณสามี ไม่ทำค่ะ บอกว่า ทำไม่ได้ (รตีอ้างให้ว่า เออ..ผู้ชาย มั่งค่ะ)

ส่วนค่าตอบแทน รตีก็ได้เงินเดือนค่ะ ก่อนเริ่มงานนี้ รตีบอกคุณสามีว่า รตีไม่ชอบแบมือขอเงิน เพราะไม่เคยทำ และ ไม่อยากทำ ทำไม่ได้.. แต่รตีก็ ยังเป็นคนที่อยากมีเงินเป็นของตัวเอง อยากใช้เงินอย่างอิสระเหมือนที่เคยเป็น ยังอยากให้พี่ ให้น้อง ให้แม่เหมือนเดิม เพราะฉะนั้น รตี ต้องขอส่วนนี้ค่ะ
เค้าก็ ให้เท่ากับเงินเดือนที่เคยได้จากที่ทำงานคะ...ส่วนค่าใช้จ่ายในบ้าน ก็ต่างหาก แล้วแต่รตีจะจัดการ และเค้าก็ เห็นใจรตีคะ และถามบ่อยๆว่า ถ้าหนักเกินไป เราก็ จ้างคนเพิ่มก้ได้ แต่รตี ก็ไม่อยากให้มีค่าใช้จ่ายมากเกินจำเป็น สิ่งไหนทีทำเองได้ ก็ จะทำเองดีกว่า...แบบนี้ เรียกว่า งก หรือเปล่าค่ะ EM101

Tarta ขอบคุณสำหรับคำอวยพรคะ

แม่หนูดี แหมพี่พิมจ๋า ชมกันออนแอร์เลยน๊า..เอ๊ะหรือว่า รตีทำทองแดงร่วงไปหลายเข่งเอ่ย EM101 EM101

คุณหญิงป้า.. เหมือนที่เพื่อนๆหลายๆคนบอกคะ รตีชอบความคิดเห็นของคุณหญิงป้ามากเลยคะ แต่บางครั้ง รตีก็ ไม่สามารถเขียนเรื่องราวให้ละเอียดได้ รตีไม่เก่งเรื่องเขียนค่ะ
(เก่งแต่พูด...มีคนบอกมา อิอิ) แล้วยิ่งเขียนยาวๆด้วยแล้ว อันนี้ยิ่งไม่ได้เรื่องเลยคะ

แต่อยากบอกให้คุณหญิงป้าทราบว่า ข้อความของคุณ รตีเอาไปคิด ไปใช้ได้ดีเลยค่ะ ถึงแม้บางครั้งรตีเข้ามาตอบช้าบ้าง แต่รตีก็ได้อ่านและเก็บไปทำการบ้านน่ะคะ เช่นตอนนี้เรามี พยาบาลมาช่วยส่วนตอนเช้าแล้ว..และยังมีคนมาช่วยอยู่เป็นเพื่อนย่า ในเวลาที่เราจะออกไปทานอาหารกลางวัน วันอาทิตย์ เหมือนที่เราเคยทำ พ่อ แม่ ลูก ออกเดินเที่ยวหลังอาหารเที่ยงวันอาทิตย์ ตอนนี้ ก็ เริ่มจะกลับมาเหมือนเดิมบ้างแล้ว และอีกหลายๆอย่างที่กำลังทำการบ้านอยู่ค่ะ

suk ขอบคุณสำหรับกำลังใจอันแสนอบอุ่นน่ะคะ

kaibicker ตอนที่พยาบาลไม่มาเทรนให้ รตีก็ ยกไม่เป็นคะ ก็หนักและลำบาก ทุลัก ทุเล มากมาย แต่พอเค้ามาสอน ว่าต้องยกยังไง ไม่ให้หนัก และไม่ให้คนไข้ และเราเจ็บ ต้องปรับระเตียงแค่ไหนเราถึงไม่ก้มมากจนเจ็บหลัง อะไรมาณนี้ค่ะ อันนี้ ดีมากๆเลยคะ

คุณสามีบอกว่า รตีเรียนรู้เร็วมาก ตอนนี้ รตียกย่าได้ดีกว่าตอนแรกๆมากเลยคะ ถึงแม้ บางครั้ง ย่าจะไม่ทำตามก็ตาม เมื่อก่อน ตอนยกย่าลุกจจากเตียง รตียังไม่รู้จังหวะ การวางรถเข็ญ บางทีใกล้เกินไป ห่างเกินไป แต่ตอนนี้ ไม่มีปัญหาแล้วคะ จะมีปัญก็ เรื่องรองเท้านี้แหละคะ เวลาย่าหงุดหงิดตอนเรากำลังใส่รองเท้าให้ ก็ ได้กิน บาทา โดยบังเอิญบ้าง อันนี้ยังหาวิธีแก้ไข ไม่ได้ค่ะ EM101

nong จ้าพี่จะสู้ๆๆๆค่ะ

คลิกฟังผู้ช่วยคนเก่งของรตีอ่านหนังสือให้ย่าฟังได้ที่รูปค่ะ

<a href='http://s48.photobucket.com/albums/f215/ratee/?action=view¤t=MOV02252-2.flv' target='_blank'> รูปภาพ

</a>

ขอบคุณที่เห็นว่าความคิดของดิฉันมีประโยชน์สำหรับคุณและครอบครัว

อย่าไปเสียดายเงินที่ต้องซื้อความสบายให้กับครอบครัว
เพราะคนที่รับรู้ความเจ็บปวดนี้ คือคุณ ลูกและสามี
ตอนนี้คุณทำในสิ่งที่ "ปกติ" ของที่นี่
อย่าไปรู้สึกผิด ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับคุณย่า ตอนที่คุณและครอบครัวไปไหนมาไหนกันข้างนอก สำหรับสนุษย์ทุกคนแล้ว ไม่จากเป็น ก็ต้องจากตาย..
คุณยังจากครอบครัวที่เมืองไทยมาก่อน แล้ววันหนึ่งไม่คุณก็เขา ก็จะตายจากกัน

แต่มีอีกสิ่งหนึ่งที่คุณอาจจะคาดไม่ถึงก็คือ
การที่คุณย่ากรี๊ดออกมา ถ้าเป็นกลางวัน ก็อาจจะไม่เท่าไหร่
แต่ถ้าเป็นกลางคืน เพื่อนบ้านจะรู้สึกอย่างไร
คุณเคยไปถามเขาหรือเปล่า...
ถ้าคุณไม่เคยถาม และเพื่อนบ้านรู้สึกว่า คุณย่ากลายเป็นสิ่งรบกวนพวกเขา
คุณและครอบครัว จะเป็นที่น่ารังเกียจอยู่ในความเงียบของเพื่อนบ้าน

ทุกคนรักพ่อแม่ของตัวเอง
แต่เพื่อนบ้านไม่ควรมารับผิดชอบความเจ็บป่วยอันนี้

ที่ดิฉันพูดออกมา ก็เป็นการพูดจากประสบการณ์ของการทำงานค่ะ
และสิ่งนี้ ทำให้ทุกคนในครอบครัวที่เมืองไทยบอกว่า
ดิฉันเป็นคนที่แข็งกับพวกคนแก่ททางเมืองไทยมาก

ดิฉันบอกเขาว่า เพราะดิฉันอยู่กับความจริงที่เป็นไปของโลกนี้
ไม่ใช่ใจร้ายไส้ระกำกับคนแก่ของตัวเอง
แต่เห็นความเป็นไปของโลก ตามที่พระพุทธองค์ตรัสไว้
แล้วการมาทำงานกับคนแก่อาทิตย์ละเป็นสิบๆคน
ทำให้เรารู้ว่า พระพุทธองค์ทรงสั่งสอนไว้เป็นจริงทุกอย่าง
เรามีคำสั่งสอนที่ดี จารึกไว้เป็นพันๆปีแล้ว ทุกคำตรัสของท่านอยู่ในใจของทุกคน
เพียงแต่เราคิดถึงหรือไม่ ทำตามที่ท่านสั่งสอนไว้หรือไม่...เท่านั้นเอง

เป็นกำลังใจให้พี่รตีจ้า เข้าไปดูคลิปมาแล้ว หลานกะย่าน่ารักมาก น้องเจมส์อ่านหนังสือให้ย่าฟัง ประทับใจ น่ารัก อิอิ แต่เสียดายฟังไม่ออกว่าอ่านไรให้คุณย่าฟังจ๊ะน้องเจมส์

โดย **kingkoi** » อาทิตย์ ธ.ค. 21, 2008 2:26 pm

ย่ากะหลานน่ารักจังค่ะ น้องเจมส์เล่าได้อารมณ์ดีมากค่ะ เป็นกําลังใจให้พีิรตี [ขอเรียกพี่น่ะค่ะ ]อีกคนค่ะ EM130

มาราตี เขียน:คุณหญิงป้า.. จะมีปัญก็ เรื่องรองเท้านี้แหละคะ เวลาย่าหงุดหงิดตอนเรากำลังใส่รองเท้าให้ ก็ ได้กิน บาทา โดยบังเอิญบ้าง อันนี้ยังหาวิธีแก้ไข ไม่ได้ค่ะ EM101

อย่าไปอยู่ข้างหน้ารองเท้า
ให้นั่งย่อเข่า เอาสีข้างตัวของคุณแนบที่ขาของคุณย่า

<a href='http://s156.photobucket.com/albums/t33/Suwadee/algemeen/?action=view¤t=voorbleed.jpg' target='_blank'> รูปภาพ

</a>

เอาตัวอย่างมาให้ดู แต่ตอนนี้เขาใส่รองเท้ากันเรียบร้อยแล้ว
ตอนใส่รองเท้าคุณย่า ก็ส่งตุ๊กตานุ่มๆใส่มือเธอด้วย
(เพราะถ้าเธอฟาดศีรษะคุณ จะได้ไม่สลบไปทันที ที่จริงแล้วเลี้ยงคนแก่ที่อาละวาด เราน่าจะไปเช่าชุดทหารโรมันมาสวมทุกครั้งที่เข้าใกล้พวกเธอท้ิงหลายค่ะ)

โดย **มาราตี** » พุธ ธ.ค. 24, 2008 2:44 pm

ขอบคุณทุกๆความคิดเห็น และ ทุกๆกำลังใจน่ะคะ สิ่งดีๆจากพี่ๆเพื่อนๆที่มอบให้ จะไม่มีวันลืมเลยค่ะ

โดย **noi_geleen** » พุธ ธ.ค. 24, 2008 7:24 pm

โอ้ .. เกิดอะไรขึ้นค่ะพี่มาราตี ขอให้พี่เข้มแข็ง นะคะ เป็นกำลังใจให้พี่ค่ะ

โดย **แตง** » พุธ ธ.ค. 24, 2008 8:56 pm

เกิดอะไรขึ้นกับน้องมารตี ทำไมต้องร่ำลาอย่างนี้ อ่านดูแล้วใจหายนะ เป็นห่วงเสมอ
ถ้ากำลังรู้สึกท้อแท้ ก็ออกไปทำอะไรนอกบ้านให้สบายใจสักพักก่อน เห็นใจที่ต้องทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ แต่น้องมารตี ก็พยายามทำดีที่สุดเท่าที่ทำได้แล้ว อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด ไม่ต้องจริงจังกับชีวิตมากนัก ทำเท่าที่เราทำได้ก็พอ

โดย **ออย** » พุธ ธ.ค. 24, 2008 9:21 pm

อ้าว...พี่รตีจะลาไปไหนก็ไม่บอกกล่าว ไม่เอาน่า...ท้อได้แต่อย่าถอยไปนานนะคะ

ความรู้สึกท้อแท้กับการต้องมาดูแลคนอื่น...โดยเฉพาะคนที่ไม่ใช่แม่เรา

แถมยังมางี้เง่าใส่เราอีก ออยก็เคยเป็นนะ มันไม่สบายทั้งกายและใจเลย

แล้วยิ่งต้องมาถกเถียงทะเลาะกับสามีตลอด ภาษาและความคิดต่างกันมันยิ่งทำให้เครียดมาก

แอบร้องไห้ก็หลายครั้ง อยากหนีไปให้พ้นๆ อยากกลับเมืองไทยมันถ้าเดียว แต่ถอยไม่ได้ บอกใครก็ไม่ได้

หายใจเข้าลึกๆ ตั้งสติให้กำลังใจตัวเองให้มากๆ เวลาหมุนผ่านไปทุกวัน ตอนจบมันต้องมี (จะอยู่ค้ำฟ้าได้ก็เอาซี้ ฮิๆ)...แล้วทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง

เข้มแข็งนะคะ ออยเป็นกำลังใจให้

กำลังจะค่อยๆสอนวิธีเลี้ยงคนแก่ที่ไม่ใช่พ่อแม่ของเราซักหน่อย
มาลาไปซะแล้ว...เฮ้อ ป่านนี้ไปร้องไห้ขี้มูกโป่งที่ไหนก็ไม่รู้
ใครอยู่ใกล้ๆ บอกให้หลังไมค์ไปหาหญิงป้าที
จะคุยด้วยน่ะ

เรื่องจริง ที่อยากบอก

ผู้ใช้งานขณะนี้