ชีวิตที่เลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้

[indingolove]

ป้าดดด ในที่สุดยายหนูก็เจอพระเอกตัวจริงแล้ว รีบมาต่อเร็วๆ นะคะ

[littlenuch]

นุชติดตามมาตั้งแต่ตอนที่ 1 ค่ะ เชื่อเลยว่าชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย
นุชพอรู้เรื่องราวของยายหนูบ้าง แต่ไม่ละเอียด รู้แค่ว่าตอนนี้ยายหนูเป็นเจ้าของร้านอาหารอยู่ที่อลาสก้า และก็เคยอ่านเรื่องเกี่ยวกับการทำร้านของยายหนู แต่ก็ไม่เคยรู้เรื่องราวในอดีตของยายหนูค่ะ พอมาอ่านแล้วอึ้ง+ทึ่งจริงๆ ทำให้นุชได้มองเห็นถึงชีวิตของคนเราในอีกด้าน อีกแบบ ชื่นชมและยินดีกับยายหนูค่ะ ที่สามารถผ่านเรื่องร้ายต่างๆมาได้ มีท้อบ้าง ล้มบ้าง แต่ก็ฝ่าฟันมาจนมีวันนี้ ไม่ง่ายเลยนะคะกับชีวิตลูกผู้หญิงคนนึง รออ่านตอนต่อไปค่ะ

ปล. รูปยายหนูตอนสาวๆ เหมือนพุ่มพวง ดวงจันทร์เลยค่ะ มีใครทักมั่งหรือเปล่าเอ่ย

[ยายหนู]

แฟนจ๋า.... ไม่ต้องเป็นห่วง ถ้ารักพุ่มพวง แล้วจะสำบาย......

เคยไปนั่งทานอาหาร เด็กเสริฟบอกว่า หนูคุ้นๆหน้าพี่จังเลย เหมือนเคยเห็นที่ไหน ยายหนูบอกว่า นี่เป็นครั้งแรกน้อง แล้วพี่ก็ไม่ไช่คนแถวนี้ด้วย....เธอก็บริการไปเรื่อยๆ จนเช็คบิล น้องเขาบอกว่า หนูนึกออกแล้ว หน้าพี่เหมือนพุ่มพวง...เอาไปเลยน้อง 500 ไม่ต้องทอน...เด็กรับเงินไปไม่ยักกะยิ้มแฮะ.....
ลูกชายยายหนูถามว่า แม่..ค่าอาหารเท่าไรอ่ะ ....
อ๋อ...480 บาท ทำไมหรอ...
แล้วจะให้เด็กมันยิ้มได้ไง๊ ทิปแค่ 20.....
เอ๊อ...ดีกว่าไม่ได้เลย... นี่ถ้าไม่ชมว่าหน้าเหมือนพุ่มพวง แม่จะเก็บเงินทอน เอาไว้เป็นค่ารถสองแถว....ตั้ง 20
แหงว....

[ยายหนู]

ก่อนมาอเมริกา ชอบดูละครโทรทัศน์ เรื่องบุญรอดมาก และคิด(เข้าข้างตัวเอง)ว่า ชีวิตของตัวเองโลดโผนกว่านางเอกในละคร ตรงที่ลำบาก สมบุกสมบันมาตลอด.... ถึงคราวสบายแต่งานกับฝรั่ง ได้ไปอเมริกา นั่นคือตอนจบที่เคยเขียนไว้.... มันดูดีนะ เพื่อนๆว่ามะ... ลองนึกวาดภาพ ครอบครัวของนางอเก มาส่งที่สนามบิน แล้วก็อำลากัน ฉากสุดท้ายคือเครื่องบิน ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า จบบริบูรณ์ .......

แต่มาสะดุดตรงที่ คนที่คิดว่าจะน่าจะเป็นพระเอก ดูไม่ค่อยจะดีเลย ทะเม่งทะเม่ง สงสัยงานนี้ละครจบไม่ได้แน่ ต้องมีต่อ ก็เลยเหวี่ยงลงตะกร้าไป แล้วเก็บเรื่องราวชีวิตนั้นไว้ในความทรงจำ..... พอได้มาอยู่อเมริกา ชีวิตกลับเปลี่ยนไป(ในทางเลว)มากกว่าที่คิดเอาไว้ เลยต้องรอก่อน

หลังจากพระเอกกลับกลายเป็นตัวโกง (แหม..พูดยังกะลิเกแน่ะ) วัศวินก็ขี่ม้าขาวเข้ามาช่วยไว้ได้ ในทันทีทันใด นั่นคือความเข้าใจหลังจากที่ได้เจอกับคุณบิล แต่ไม่อยากจะคิดมากไกลเลยเถิดไปให้เหมือนในหนังเรื่อง พริตตี้ มูเม่น เพราะคุณบิลไม่ได้เป็นนักธุรกิจ มหาเศรษฐีแบบพระเอกในเรื่อง คุณบิล มีแต่ตัวกับหัวใจมาให้ เรื่องราวชีวิตก็เลยยังจุดจบไม่ลง....

จนถึงวันนี้ 6ปีกว่า ที่บุญบิลหลงเข้ามาติดบ่วง ร่วมชะตะกรรมกะยายหนู และช่วยกันฝันฝ่าอุปสรรคนาๆประการ เพื่อให้ได้ซึ่งความฝันที่สองเราได้สร้างเอาไว้ ใกล้จะเสร็จสมบูรณ์ ซึ่งคิดว่าอีกไม่นานเกินรอ....

วันนี้ปวดหัว เพราะคืนก่อนอดนอน เลยไม่ได้เข้ามาเล่าต่อ พรุ่งนี้ก็แล้วกันนะ เนี่ยะ ถ้าไม่ไช่ คุณพิมมาขออนุญาตก็อปเรื่องเพื่อเอาไปลงในเว็ปโน้น ยายหนูก็ยังไม่รู้หรอกว่า เรื่องของตัวเองที่เคยลงไว้หายไป หรือตัวเองลบทิ้งก็ไม่รู้นะ....เลยมาเล่าต่อให้ละเอียดอีกนิด และการที่เอารูปมาขั้นก็เพื่อไม่ต้องการให้ผู้อ่านตาลาย ได้ดูรูปนางเอกจะได้เป็นการพักสายตาไปในตัว ฮิฮิ...

[Ping]

สวัสดีคะพี่ยายหนู

ผิงรออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ คิดว่าต่อไปยายหนูคงจะเจอแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตคะ

ผิง

[มะเหมี่ยว]

คนอ่านได้แต่ภาวนาว่า ขอให้นางเองพบเจอแต่ความโชคดี be comfortable กับพระเอกลุงบิล ยายหนูจะมีต่ออีกใช่ไหมคะ ...แฟนคลับกำลังรออ่านค่ะ

[rattikal]

พี่ยายหนูคะ ถ้าว่าง ๆ ก็แวะมาเล่าต่อนะ อย่าปล่อยให้น้อง ๆ ตั้งตารอเก้อ ตอนนี้ติดนิยายของพี่ยายหนู ยิ่งกว่า"สงครามนางฟ้า" อีกค่ะ และที่สำคัญพี่ยายหนูรักษาสุขภาพบ้างนะ เดี๋ยวแฟน ๆ จะอดอ่านหลายวัน
[COLOR=blue]อยู่ไกลกันแต่รู้สึกผูกพันเหมือนใกล้

[saifon]

พี่ยายหนูค่ะ ฝนพึ่งเข้ามาอา่นวันนี้เองค่ะ ชื่นชมความสู้ชีวิตของพี่มากค่ะ มีต่อไหมค่ะสนุกและให้ข้อคิดดีค่ะ ขอบคุณมากนะคะทีนำสิ่งดีๆมาให้อ่าน EM161

[สาวน้อยในเทือกเขาร็อคกี้]

สวัสดีค่ะพี่ยายหนู ไม่ได้ตอบเสียนาน แต่ก็เข้ามาดูแบบผลุบๆ โผล่ พี่ยายหนูเขียนเล่าได้ดีมากเลย น่าเอาไปลงหนังสือตีพิมพ์นะคะพี่ ไม่ลองไม่รู้ ก็เป็นอีกคนนึงที่ชื่นชมพี่ยายหนูอยู่นะคะ ชีวิตต้องสู้ค่ะ

[Mary UK]

สวัสดีพี่ค่ะยายหนู สบายดีหรือเป่าหว่างนี้ เมรีตามอ่านชีวิตรันทดของพี่ยายหนูครบทุกตอนแล้วนะ แต่เพิ่งเข้ามาทักทายอย่างเป็นทางการก็วันนี้แหละ ด้วยว่าช่วงนี้พยายามอย่างไม่ค่อยเต็มที่ในการเตรียมสอบอยู่ เรื่องสั้นชีวิตรันทดของพี่ยายหนูเขียนได้เห็นภาพมากเลยค่ะ ทุกวันนี้เมรีอดภูมิใจตัวเองไม่หาย ที่มีพี่เลิฟเป็นถึงเจ้าของร้านอาหารไทยในต่างแดน เมรีก็ขอให้พี่มีกับครอบครอบมีความสุขมากๆตลอดปี 08 นะคะ xxx

[ยายหนู]

อุ๊ย..มิตรรักแฟนคลับ มายืนรอเข้าคิวกันหน้าสลอน ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ซื้อตั๋วกันหรือยังจ๊ะ นางเอกขอไปแต่งตัวก่อนนะ เดี๋ยวจะไปเปิดวิก(ตั้งกระทู้)จะได้แสดงตอนต่อไป...แล้วอย่าลืมเอาพวงมาลัยติดแบ็งมาคล้องด้วยล่ะ....

[dalove]

ขอบคุณค่ัะสำรับเรื่องของยายหนู สมแล้วกับสโลแกน หญิงแกร่งแห่งอลาสกา ขอให้มีความสุขตลอดไปนะคะ

[ยายหนู]

หลังจากที่ศาลตัดสินให้ฉันกับสามีหย่าขาดจากกันได้ ฉันชวนคุณบิลมาเช่าอพาร์ตเม้นท์อยู่ คุณบิลบอกว่า ตอนนี้ยังไม่มีเงิน เพราะเขาเพิ่งย้ายขึ้นมาจากไมอามี่ได้เพียง 4เดือน และทำงานได้ยังไม่ถึง 2เดือน เงินเดือนที่ได้มาก็ต้องส่งไปให้เมียเก่า เพราะติดหนี้บัตรเครดิตอยู่ แล้วยังต้องจ่ายค่าเช่าบ้านและค่าอาหารให้น้องสะใภ้อีกส่วนหนึ่ง ฉันบอกว่าเพเช็คงวดนี้ของฉันคงพอเป็นค่าวางมัดจำและค่าเช่า เพราะฉันทำงานสองที่ ทั้งกลางวันและกลางคืน คุณบิลถามอีกว่า แล้วข้าวของเครื่องใช้ล่ะ ฉันตอบว่า ฉันจัดการเอง

ฉันปรึกษากับผู้จัดการสาวเพื่อนรัก เพื่อขอยืมเตียง ที่นอน และโชฟาของหล่อนมาใช้ก่อน รวมไปจนถึง ผ้าปูที่นอนและผ้าเช็ดตัวของโรงแรม ไมโครเวฟ โทรศัพย์ ซึ่งเป็นของเก่าของโรงแรมที่ไม่ได้ใช้แล้ว ส่วนของใช้ในครัว ฉันไปซื้อของเก่ามาใช้

หลังจากที่เราย้ายออกจากบ้านน้องชายคุณบิล น้องสะใภ้ก็เริ่มแสดงท่าทางไม่พอใจเมื่อเจอหน้าฉันในที่ทำงาน เธอมาเป็นหัวหน้าฉันในวันเสาร์และอาทิตย์ ฉันไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เพราะคิดว่าเธอคงจะเข้าใจ ลำพังแค่เธอกับสามีคือน้องชายคุณบิลนั้นไม่เท่าไรหรอก แต่ทั้งสองฝ่ายมีลูกติดฝ่ายละหนึ่งคน และยังมีแฟนพ่วงกันมาอีก การกินการอยู่จึงค่อนข้างลำบากสำหรับฉัน

เราจัดงานแต่งกันแบบเรียบง่ายที่อพาร์ตเม้นท์ โดยมีผู้จัดการสาวเป็นแมรี่ให้ ฉันทำอาหารไทยๆ เลี้ยงแขกเพื่อนๆประมาณ10คน ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน เพื่อนๆมากันแล้ว เจ้าสาวยืนทอดปอเปี๊ยะอยู่ในครัว ในชุดสีขาวยาวกรอมพื้น เพื่อนๆอย่าเพิ่งวาดภาพเริ่ดหรู มันเป็นชุดที่เราไปซื้อมาจากห้างในราคา 160เหรียญเท่านั้น แหวนก็ซื้อมาจากโรงจำนำ เพราะนิ้วคุณบิลหาขนาดไม่มี ต้องสั่งและรอนานและที่สำคัญเงินเรามีไม่มาก คุณบิลกระซิบเสียงอ่อยๆว่า วันหนึ่งจะซื้อแหวนเพชรมาแทนวงนี้



เดือนถัดมาเราก็หาซื้อรถมือสองราคา 1,800 เหรียญมาใช้ และต่อมาก็หาซื้อข้าวของเครื่องใช้ภายในบ้าน และส่งของที่ยืมมาจากโรงแรมกลับคืน เราประหยัดกันมากๆ กินแต่ไข่เจียวเป็นอาหารหลัก คุณบิลก็แสนจะกินง่าย ฉันทำอะไรให้กินก็กิน ยังกะเกิดแถวๆบ้านนอกในเมืองไทยงั้นแหละ กะปิปลาร้าก็ไม่เกียง

วันหนึ่งซึ่งเป็นวันหยุดของเรา ฉันชวนคุณบิลไปขับรถเล่น และอดไม่ได้ที่จะแวะร้านขายของเก่า คิดอยู่ในใจว่า อาจจะมีอะไรถูกใจบ้าง ฉันเดินตรงซิงไปที่เครื่องครัว เห็นหม้อเล็กๆน่ารักดี ราคา 2เหรียญ ฉันคว้าและเงยหน้ามองสามี เป็นการถามว่าคุณเห็นด้วยหรือไม่ เขาทำตาเศร้าๆ และบอกว่า ฉันไม่มีแม้กระทั่งเหรียญเดียว ฉันวางหม้อใบนั้นและคล้องแขนเขาออกมานั่งในรถ น้ำตาร่วงโดยไม่รู้ตัว ไม่ได้โกรธ แต่อธิบายไม่ถูก.....ฉันน่าจะรู้ดีแต่ทำไมยังดันเดินเข้าไปดูและต้องการซื้ออีก...

เรื่องของฉันกับสามีเก่า ดูน่าจะจบสิ้น แต่เขากลับตามมาด่าฉันถึงบ้าน ในขณะที่คุณบิลไปทำงาน เขาบอกว่า "ฉันเสียเงินไปมาก เพื่อแต่งงานและเอาเธอมาอยู่ด้วย แต่เธอกลับไป_F.....กับคนอื่น" ทันใดนั้นคุณบิลก็มาถึง และไล่เขาออกไป โดยขู่ว่าจะเรียกตำรวจ หลังจากที่เขากลับไป คุณบิลบอกว่า ฉันเห็นเขาเข้าไปในที่ทำงานฉันแล้วก็ออกไป ฉันจึงเอะใจ คิดว่าเขาต้องมาดูว่าฉันกำลังทำงานอยู่หรือไม่ จึงตามมาดูที่บ้าน

หลังจากวันนั้น เราก็อยู่แบบไม่ค่อยจะเป้นสุขเท่าไรนัก เพราะเกรงว่าถ้าสามีเก่าเกิดเมาแล้วบุกมายิงฉันตายจะทำอย่างไร เพราะเขาบอกว่าเพื่อนฟิลิปปินส์ของฉันว่า "พวกเขาแต่งงานกันได้ก็ต้องเลิกกันได้"

[ยายหนู]

หลังจากเราอยู่กินด้วยกันเพียงแค่ 6เดือน ฉันโหมงานหนัก ร่างกายก็ทรุดโทรม เส้นที่หัวเข่ายอก ต้องหาหมอ ในที่สุดก็ต้องพักงาน และล่าสุดฉันถูกส่งตัวไปหาหมอที่โรงพยายาลในเมืองใหญ่ เพื่อเอ็กซเรย์กระดูกและเส้นเอ็น คุณบิลจึงทำเรื่องขอย้ายที่ทำงานไปอยู่เมืองใหญ่ ซึ่งเป็นบริษัทในเครือเดียวกัน และได้เงินดีกว่า ด้วยเหตุผลที่ว่า 1 หนีสามีเก่า และ2 ฉันอาจจะต้องถูกหมอนัดบ่อยๆ ซึ่งถ้าเราอยู่ที่นี่ไม่สะดวกแน่นอน

หลังจากที่เราย้ายมาอยู่เมืองใหญ่ ฉันเห็นเขาโฆษนาในทีวีขายเฟอร์นิเจอร์ไม่ต้องดาวน์ ไม่ต้องเสียดอกเบี้ยหนึ่งปีเต็ม ฉันชวนคุณบิลไปดู เมื่อพนักงาน เช็คเครดิตฉัน บอกว่า คุณไม่มีเครดิตและแนะนำให้ไปทำ ขั้นแรกเราจะต้องเอาเงินของเราไปฝากกับธนาคาร 1,000 เป็นบัญชีประจำ แล้วก็ขอกู้เงินจำนวนที่เราฝากนั่นแหละ โดยเสียดอกเบี้ย พอส่งหมด เราก็จะได้เครดิต ฉันคงจะทำไม่ได้ในตอนนี้เพราะฉันไม่มีเงิน

ที่ทำงานใหม่ของคุณบิลไม่ไกลจากที่พักของเรามากนัก ฉันอยู่บ้าน เพราะหมอสั่งพัก 6อาทิตย์ เมื่อครบก็กลับไปหาหมออีก และหมอให้พักอีก 4อาทิตย์ โดยประกันที่ทำงานเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายและทดแทนเงินเดือนให้ฉัน...ฉันจึงเอาเงินนั้นบวกกับเงินเดือนคุณบิล มาซื้อโชฟา คอมพิวเตอร์และของใช้ที่จำเป็น และหลังจากที่ฉันหายดี แต่ยังไม่เป็นปกติ ฉันก็หาสมัครงาน ก็งานโรงแรมนั่นแหละ สมัครไว้ 4ที่ เรียกเข้ามาทั้ง 4ที่ แต่ฉันเลือกที่ๆใกล้บ้านที่สุด เพราะฉันยังขับรถไม่เป็น ต้องอาศัยให้คุณบิลคอยรับ-ส่ง


อาชีพลูกจ้าง พนักงานทำความสะอาด ต้องอยู่ภายใต้กฏและข้อบังคับ บางครั้งฉันก็อดที่จะมีปัญหากับหัวหน้าไม่ได้ แต่กับเพื่อนร่วมงานดี เพราะฉันทำงานเร็วและมักจะถูกส่งตัวให้ไปช่วยเพื่อนคนอื่นๆทั้งๆที่เราก็มีห้องที่จะต้องทำเท่าๆกัน มันช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย ทำดีแค่ไหน ก็ได้แต่เพียงคำชม และขอบคุณ เดือนหนึ่งจะมีบัตรกำนัลให้ไปกินอาหารในราคา 20เหรียญ ฉันติอยู่ในใจ และไม่อาจจะพูดอะไรได้.....กลับถึงบ้านมักจะบ่นให้คุณบิลฟังเสมอๆ และบอกว่า อยากหาร้านเล็กๆแบบที่เขาขายกาแฟ เปิดขายอาหารไทยแบบ ทูโก.....

รถเก่าสร้างปัญหา เกเร เสียอยู่บ่อยๆ เราจึงพากันไปเดินดูรถใหม่ในโชว์รูม ทั้งๆที่รู้ดีว่าไม่มีปัญญาซื้อหรอก เครดิตก็ไม่มี เงินสดที่จะดาวน์ก็น้อย แต่ก็อยากดู พนักงานต้องการขายก็เข้ามาชวนคุย เห็นเราชอบคันนี้ และในที่สุด เขาก็อนุมัติ โดยให้วางดาวน์4พัน ผ่อนเดือนละ 4ร้อย 4ปีหมด ดอกเบี้ยร้อยละ 9 ฉันต้องเอาทองไปขาย เพื่อเอาเงินมาผสมเพราะต้องการรถใหม่




คุณบิลพูดให้เพื่อนที่ทำงานของเขาฟัง และบางครั้งเมื่อมีโอกาศฉันก็จะคุยกับเพื่อนผู้จัดการสาวของฉัน ทุกคนสนับสนุนให้เราขายอาหารไทย แต่ฉันจะเริ่มต้นตรงไหน อย่างไร มันไม่ไช่ตบลาดสดในเมืองไทย ที่นึกจะขายก็ตั้งโต๊ะขายได้เลย อีกอย่าง เงินล่ะ เครดิตคุณบิลก็เสียตั้งแต่อยู่กับเมียเก่า ส่วนฉันยังไม่เคยมีกะเขาเลยสักกะใบ

คุณบิลพาฉันไปปรึกษากับแหล่งงินกู้เพื่อลงทุนการค้า แต่คุยกันเกือบ 2ชั่วโมง เขาปฏิเสธที่จะให้เงินเรามาลงทุน ด้วยเหตุผลที่ว่า ร้านอาหารเยอะแยะ คุณขายอาหารไทย จะแน่ใจได้อย่างไรว่าจะไปรอด ประมาณนั้น อีกอย่างคุณยังใหม่ในประเทศนี้ เครดิตก็ยังไม่มี จึงไม่มีหลักอะไรค้ำประกันได้ว่าจะใช้เงินคืนเขาได้ ฉันเสียใจเดินคอตกออกมา ถึงบ้านได้แต่นอนก่ายหน้าผาก ไม่พูดคุย คุณบิลได้แต่ปลอบใจว่า "สักวันหนึ่ง"

แล้ววันหนึ่งคุณบิลก็พาฉันไปธนาคาร เพื่อสร้างเครดิตตามขั้นตอน โดยกู้เงินของตัวเองและชำระคืน 6งวด หลังจาก 6เดือน ฉันก็ได้เครดิต เป็นใบแรก 500เหรียญ และใบอื่นๆก็ตามมาเสนอ ฉันเลือกเอาเฉพาะที่ไม่เสียค่าธรรมเนียมแรกเข้าและรายปี แต่เราก็ไม่ได้ใช้บัตรนั้นสักที.....

หลังจากทำงานกัน 3ปี จะเก็บเงินเพื่อกลับไปเยี่ยมบ้าน เดือนละร้อยสองร้อยก็แสนจะยาก แล้วยังงี้ ชาติไหนถึงจะมีเงินเก็บ ถึงจะรวย....ฉันเริ่มวาดและสร้างความฝันแบบลมๆแล้งๆทุกวันในขณะทำงาน เอาความลำบากในวันนี้เป็นกำลังใจให้ตัวเองมุมานะเพื่อหวังว่า "สักวันหนึ่งความฝันจะต้องเป็นความจริง"แต่ฉันจะเริ่มมันตรงไหนล่ะ เงินก็ไม่มี กู้ก็ไม่ได้

[ยายหนู]

แล้ววันหนึ่ง ในภาคฤดูร้อนของปี 2004 เราก็ขับรถลงมาเยี่ยมหาเพื่อนๆในเมืองโฮมเมอร์ ซึ่งเป็นเมืองที่เราเคยอยู่กันมาเมื่อ 3ปีก่อน



เราได้รับการต้อนรับจากเพื่อนคนหนึ่งให้ไปพักที่บ้านของเธอ ซึ่งปลูกเพิ่งเสร็จ เธอจะทำเป็น B&B (บ้านพักรายคืน) คืนนั้นเราคุยและปรึกษากันถึงเรื่องจะขายอาหารไทย แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไร เธอจึงบอกว่า มีฝรั่งมาเปิดขายอาหารไทยอยู่ที่ Spit (ในแหลมซึ่งแหล่งนักท่องเที่ยว)เธอมีเมนูทูโกของร้านเธอด้วย เมื่อฉันได้เปิดดูก็เห็นรายการอาหาร แปลกๆ และที่สำคัญ ฉันสะดุดตรงด้านหลังซึ่งเป็นเรื่องราวประวัติความเป็นมาของเธอและร้านความว่า เขาดั้งด้นลากเทลเล่อร์มาจากโคโรลาโด้ระยะทาง 4000ไมล์ ปีแรกเปิดขายในเทลเล่อร์ ได้รับการตอบรับดี ปี2เธอจึงบินไปเมืองไทย ไปเรียนทำอาหารเพิ่มเติมและกลับมาบริการคนในเมืองนี้ และปีนี้เป็นปีที่ 3ที่ประสบความสำเร็จ เพื่อนฉันว่า เขาทำอาหารอร่อยดีเหมือนกัน แต่ฉันค้านในใจ ใครจะมาทำอร่อยเท่าคนไทยล่ะ และคิดเข้าข้างตัวเองอีกว่า ฉันเป็นคนไทย ต้องทำได้ดีกว่าเธอแน่....และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่มุ่งมั่นว่าจะต้องทำให้ได้ในเร็วๆนี้ เพราะเราไม่ต้องมาสำรวจว่า ฝรั่งในเมืองนี้ชอบอาหารไทยหรือไม่ ลูกค้าของเธอนั่นแหละจะมาเป็นลูกค้าของฉันในวันข้างหน้า.....

เราเริ่มมองหาเทลเล่อร์อย่างที่เธอว่า เพราะฉันไม่รู้ ไม่เคยเห็น ฉันจึงเข้าไปดูในอีเบย์ แล้วก็อยากได้จนตัวสั่น ว่านั่นแหละ ไช่เลย เพราะในเทลเล่อร์นั้นมีเครื่อง
ครัวครบครับ จนลืมนึกถึงเรื่องอากาศของรัฐอลาสก้าเสียสนิท

หลังเลิกงาน ฉันก็จะง่วนอยู่กับเน็ต ค้นหาเทลเล่อร์แบบนี้ในอลาสก้า แต่หาเท่าไรก็ไม่มี คุณบิลเลยบอกว่า เราสามารถดัดแปลง โดยซื้อรถมอเตอร์โฮม แล้วดัดแปลงภายในให้เป็นครัวแบบ" Commercial"

และแล้ววันหนึ่ง เราก็เจออยู่ที่เมืองโฮมเอมร์นี่แหละ จึงขับรถลงมาดู แล้วก็ถูกใจ เล็กกระทัดรัด มีห้องน้ำด้วย จึงตัดสินใจซื้อในราคา 2,500 เหรียญ แล้วก็ฝากจอดไว้ที่นี่
กลับไปบ้าน ปรึกษากันว่าจะทำยังไงกับงาน คุณบิลบอกว่าจะลาออกปลายเดือนมีนา ตอนนี้หน้าหนาวก็พอมีเวลาทำงานเก็นเงินอีกตั้ง 6-7เดือน

ด้วยความหวังดี คุณบิลจึงบอกกับหัวหน้าล่วงหน้า ว่าจะลาออก แต่มันกลับเป็นผลร้ายเมื่อทุกๆฤดูหนาวเขาจะต้องคัดคนงานออก และเปิดรับใหม่ในฤดูร้อนอีกครั้ง คุณบิลคือคนแรกที่ถูกเลือก ด้วยเหตุผลที่ว่า ถ้าให้คนอื่นออก หน้าร้อนคุณบิลออกก็ต้องเปิดรับคนใหม่ ฝึกงานกันใหม่ ทางที่ดีก็ให้คุณบิลออกซะตอนนี้เลย หน้าร้อนก็ไม่ต้องรับคนใหม่.....ก็ถูกของเขานะ

ทีนี้จะทำอย่างไร การเงินสะดุด แปลนก็ต้องถูกเปลี่ยนไปด้วย ถึงเวลาที่จะงัดเอาบัตรเครดิตมาใช้แล้ว ทุกๆวันหยุด เราจะวิ่งลงมาลื้อของเก่าออก และซ่อมแซมเพื่อติดตั้งของใหม่ และต้องรีบย้ายลงมาโฮมเมอร์ก่อนกำหนดในกลางฤดูหนาว เพราะไม่มีงานทำแล้ว ย้ายลงมาดีกว่าจะได้ไม่ต้องขึ้นๆล่องๆอย่างนี้........