<span style='color:deeppink'>หนูตา...
หญิงป้าก็อ่านเรื่องของหนูมาเรื่อยๆ ไม่ได้คิดว่าจะต้องมาให้ความเห็นอะไร
เพราะคิดว่า หนูต้องการสารภาพความรูhสึกผิด ที่เคยเป็นหญิงบริการมาก่อน
ซึ่งมันก็เป็นสิ่งที่ควรทำ ถ้าทำแล้วสบายใจขึ้น
แต่หนูคงจะยอมรับว่า หนูไม่สามารถลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตได้
อาจจเพียงแต่เลือน แล้วก็จะมีชั่วขณะหนึ่ง ที่หนูเกิดอาการรังเกียจตัวเองที่เคยใช้ชีวิตเช่นนั้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
พอมาถึงตรงนี้ หญิงป้าถามหนูว่า
หนูมีรู้สึกอย่างไรต่อตัวเอง?
หนูใช้ชีวิตปัจจุบันกับครอบครัวอย่างมีความสุขตามอัตภาพหรือเปล่าคะ?
ถ้าหนูกำลังใช้ชีวิตเช่นคนอื่นตามปกติ
มีครอบครัวให้ดูแล...
หนูก็ไม่ควรจะมานั่งสมเพชเวทนาตัวเอง
หนูควรจะภูมิใจ ที่ตัวเองพ้นกรรมตรงนั้นมาได้แล้ว
ผู้หญิงที่เคยทำงานขายบริการมาก่อน
เมื่อเลิกอาชีพนั้นได้แล้ว ทุกคนจะให้ความนับถือ
แต่ผู้หญิงที่เคยขายบริการมาก่อน
เมื่อมาแต่งงานมีครอบครัวแล้ว ยังไม่สามารถเลิกสิ่งที่เคยเป็น
ไม่ว่าจะเป็นอากัปกิริยา ความคิด คำพูด นิสัยใจคอ ยังคงความเป็นโสเภณีอยู่
จนทำให้ผู้หญิงไทยคนอื่นๆ เดือดร้อนไปกับการถูกดูหมิ่นดูแคลน
ผู้หญิงที่เคยขายบริการประเภทนี้ต่างหาก ที่ไม่มีคนให้ความนับถือ
ไปไหนก็จะมีแต่คนรังเกียจ
แต่ทั้งนี้และทั้งนั้น คนที่เคยผ่านอาชีพนี้มาก่อน
จะมีปมด้อยในหัวใจกันทุกคน
หญิงป้าคิดว่า...ไม่ว่าใครจะให้ความเห็นเกี่ยวกับคนอาชีพนี้อย่างไร
หนูไม่จำเป็นต้องเก็บมาคิดให้ไหวหวั่น
เพราะถ้าหนูคิด มันจะทำให้หนูคิดถึงวันที่ผู้ชายมายุ่งเกี่ยวกับหนูโดยที่หนูไม่เต็มใจ
หนูพ้นจากตรงนั้นมาแล้ว
เล่าเรื่องของหนูจบ...หนูก็ควรจะจบความหมองใจอันนี้ได้แล้วนะคะ
คิดว่าหนูฝันร้ายไปชั่วขณะหนึ่ง
แล้วตอนนี้ หนูตื่นขึ้นมาอยู่กับโลกส่วนที่ยังเห็นในความดีของหนู
เชื่อหญิงป้านะคะ...</span>