อดีตที่ใม่อาจลืมเลือน

[Phailin]

มาปูเสื่อรออีกรอบค่ะ อิอิ สนุกดี

[bchaiwan]

มาติดตามต่อค่ะ ชีวิตเรามันก็ผันแปรไปเรื่อยๆ เนอะ มีทั้งสุขและทุกข์ มันเข้ามาเรื่อยๆ ถ้าเรายอมรับมัน มันก็จะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เอาใจช่วยจ๊ะ

[mila]

อ่านมาตั้งนานแต่ไม่ได้คอมเม้นให้พี่ตาสักที่ พี่ตาเขียนได้น่านติดตามมากเลยคะ พี่ตาจะกลับไทยเมื่อไหร่คะ นิตอยากเจอพี่ตาคะ นิตจะบินวันที่ 27 นี้คะอยู่ถึงเดือนเมษาคะ
แอบกังวลอยู่เหมือนกันเพราะบินกับลูกสองคนคะ หวังว่าเราคงได้เจอกันคะ

[ต้มแซ่บค่ะ]

มาปูเสื่อรออีกรอบค่ะ อิอิ สนุกดี

ขอบคุณที่มาปูเสื่อรอค่ะ เพิ่งเข้าเวบได้วันนี้เองค่ะ แล้วตาจะมาต่อให้นะคะ

[ต้มแซ่บค่ะ]

มาติดตามต่อค่ะ ชีวิตเรามันก็ผันแปรไปเรื่อยๆ เนอะ มีทั้งสุขและทุกข์ มันเข้ามาเรื่อยๆ ถ้าเรายอมรับมัน มันก็จะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เอาใจช่วยจ๊ะ

ขอบคุณที่มาติดตามต่อค่ะและขอบคุณสําหรับกําลังใจค่ะ

[ต้มแซ่บค่ะ]

อ่านมาตั้งนานแต่ไม่ได้คอมเม้นให้พี่ตาสักที่ พี่ตาเขียนได้น่านติดตามมากเลยคะ พี่ตาจะกลับไทยเมื่อไหร่คะ นิตอยากเจอพี่ตาคะ นิตจะบินวันที่ 27 นี้คะอยู่ถึงเดือนเมษาคะ
แอบกังวลอยู่เหมือนกันเพราะบินกับลูกสองคนคะ หวังว่าเราคงได้เจอกันคะ

ขอบใจที่มาคอมเม้นค่ะ พี่จะกลับสี้นเดือนมีนาค่ะ อยู่เกือบถึงสิ้นเดือนเมษาค่ะ ยินดีค่ะที่จะนัดเจอกัน ถ้าใงเดี๋ยวพี่หลังไมค์ไปบอกเบอร์ค่ะ

[annaubon]

เมื่อไหร่จะมาเล่าต่อ แหมกำลังมันส์ นั่งรอ จนข้าวโพดหมดไปหลายถุงแล้ว มามากำลังรอฟังผู้มีประสบการณ์ เป็นกำลังใจให้นิยายขายดีเด้อ เหอๆๆๆ

[ต้มแซ่บค่ะ]

สวัสดีค่ะทุกๆคน หวังว่าทุกคนคงสบายดีนะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่านเรื่องของตาค่ะ วันนี้ตามาต่อให้แล้วค่ะ พอดีเข้าเวบไม่ได้หลายวันเลยค่ะ

หลังจากหางานหลายที่ก็ได้งานดูแลคนแก่ค่ะ ก็ทําได้หลายเดือนเหมือนกันแต่ก็ต้องออกเพราะมีปัญหากับหัวหน้าค่ะ คือเค้าชอบที่ตาไม่เกี่ยงงานแต่เค้าไม่ชอบที่ตาเป็นคนตรงเกินไป แล้วพอเค้าเห็นตาไม่บ่นเค้าก็ชอบเอาเปรียบตาเรี่อยเลยค่ะ

อย่าให้เล่าเลยค่ะ เอาเป็นว่าเค้าถือว่าเค้าเป็นหัวหน้าแล้วเค้าคิดว่าตาไม่กล้าตอกกลับ
เลยเอาใหญ่เลยค่ะ ตาก็ทนจนมันทนไม่ใหวเลยเอามันคืนซะมั่ง ตาร้องเรียนกับผู้จัดการค่ะ มีเพี่อนที่รู้เรื่องตลอดสองคนเป็นพยานให้ งานนี้หัวหน้าโดนเพ่งเล็งค่ะ

ตาเลยตัดสินใจออกค่ะ อยู่ก็มองหน้ากันไม่ติด จากนั้นก็เปลี่ยนงานหลายงานเหมือนกันค่ะ ก็งานทําความสะอาดมั่ง งานร้านอาหาร งานโรงแรม จําได้ว่าเปลี่ยนงานบ่อยมากๆค่ะ

ช่วงสองปีแรกต้องปรับตัวมากๆค่ะ สามีก็ต้องคอยช่วยเหลือแนะนําเกือบทุกอย่างค่ะ ชีวิตก็ดําเนินไปด้วยดีในช่วงปีสองแรก อาจจะคิดถึงบ้านมั่งแต่เราก็กลับเมืองไทยทุกปีค่ะ ก็มีทั้งสุขและทุกข์ค่ะแต่ก็ไม่หนักหนาอะไร ทํางานเสร็จก็กลับบ้าน หรือไม่ก็ไปเรียนขับรถ

วันไหนไม่ได้ทํางานก็ไปเรียนที่คอลเลท ก็ไม่มีอะไรมากค่ะ คิดถึงลูกมากๆตอนนั้นเพราะเค้าเริ่มรู้เรื่องมากขึ้น อยากให้เค้ามาอยู่ด้วยมากๆช่วงนั้น แต่ต้องรอให้ได้พาสปอรตอังกฤษก่อน ลืมบอกว่าตอนนั้นตาเริ่มปล่อยให้ท้องตั้งแต่แต่งกับสามีได้สองปีค่ะ

พ่อแม่สามีท่านแก่มากแล้วค่ะ เค้าอยากได้หลานกัน สามีเลยขอให้ปล่อยค่ะ นี่ก็อีกสาเหตุุนึงที่ทําให้ตาอยากฆ่าตัวตายค่ะ ส่วนทําไมนั้นเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทีหลังค่ะ

วันนี้ขอแค่นี้ก่อนนะคะ แล้วตาจะมาต่อให้วันหลังค่ะ ขอบคุณที่มาอ่านเรื่องของตาค่ะ

[ต้มแซ่บค่ะ]

สวัสดีค่ะทุกๆคน คงสบายดีกันนะคะ วันนี้ตามาเขียนให้อ่านกันต่อค่ะ เพราะตากับครอบครัวจะไปบ้านพ่อแม่สามีเสาร์อาทิตย์นี้ค่ะ คงไม่ได้เขียนสองสามวัน

วันนี้จะพยายามเขียนให้อ่านกันเยอะๆค่ะ ตอนนี้ถ้าเรื่องเริ่มน่าเบื่อก็ขอโทษนะคะ พอดีมันใกล้ถึงตอนจบแล้วหล่ะค่ะ ทนอ่านกันไปก่อนนะคะ อิอิ ว่าแล้วก็มาต่อกันเลยค่ะ

หลังจากที่เปลี่ยนงานบ่อยเพื่อหาประสบการณ์เพิ่มแล้ว พอมาปีที่สามตาก็ได้พาสอังกฤษค่ะ สอบขับรถผ่าน อะไรๆก็ดีขึ้นมากๆ ก็เริ่มเตรียมทําเรื่องเอาลูกชายมา

แต่เรื่องปล่อยให้ท้องก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะท้องซักที ไปหาหมอทีไร หมอก็บอกให้รอทุกที จนตาท้อค่ะ ตอนนั้นก็เริ่มได้โปรโมทให้เป็นผู้จัดการที่ทํางานที่คาเฟ่ด้วย

หลังจากที่เริ่มต้นทํางานจากพนักงานธรรมดา ทํางานปีกว่าก็ได้เป็นผู้จัดการซักที ก็ดีใจค่ะ แต่ก็เริ่มเครียดมากๆ เพราะเริ่มมีหลายเรื่องให้ต้องคิด ทํางานแต่เช้า ปวดหัวทั้งวัน กลับมาก็ยังต้องเอางานมาทําต่อที่บ้านอีก เพราะถึงเป็นผู้จัดการ

แต่ก็ยังต้องช่วยลูกน้องทําเกือบทุกอย่าง แม้แต่เวลาส้วมมันตัน ตาก็ต้องไปล้วงเองเลยค่ะ คุณลูกน้องดันทําไม่เป็นกันค่ะ ใครที่ทํางานที่อังกฤษคงรู้ดีว่า ในที่ทํางานทุกทีทุกคนทํางานเท่าเทียมกันหมด มีอะไรช่วยได้ก็ช่วย บางครั้งเวลาคาเฟ่ยุ่งมากๆ

เจ้าของคาเฟ่เค้าก็ยังต้องมาช่วยค่ะ เค้าไม่มีการถือตัวกันค่ะ ตาทําเองทุกอย่างค่ะ อบเค้กเอง ของขายทุกอย่างก็ทําเอง ของอะไรขาดในสต้อกก็สั่งเพิ่ม ทําตารางเวลาทํางานให้ลูกน้อง ก็ทําทุกอย่างค่ะ บางครั้งไม่มีเวลาก็ต้องหอบงานมาทําต่อที่บ้าน

สุดท้ายตาเริ่มเกิดอาการเครียดมากๆค่ะ เครียดเรื่องงาน เรื่องวีซ่าลูก กังวลว่าทําไมไม่ท้องซักที เริ่มคิดว่า เป็นเพราะที่ตาเคยทําแท้งหรือเปล่าน้า ที่ทําให้ตาไม่ท้องซักที ตอนนั้นเริ่มคิดเรื่องปาปเรื่องกรรมมากๆ เกิดอาการสํานึกผิดว่า เราทําอะไรลงไปเนี่ย

[แมงป่อง]

<span style='color:orange'>สวัสดีค่ะคุณตา ติดตามอ่านเรื่องราวของคุณตาตลอดเลยค่ะ

พูดถึงเรื่องงาน ทํางานที่เมืองนอกต้องทําใจค่ะ เราเป็นพลเมืองที่สอง
อะไรพอยอมได้เราก็ต้องยอมเขาบ้างค่ะ เขาสั่งไรเราก็เออๆออๆ ถึงแม้
เราจะไม่เห็นด้วยก็ตาม อ้อไม่เคยทํางานที่เมืองไทยค่ะ แต่คิดว่าทํางาน
ที่ไหนคงจะคล้ายๆกัน แต่เห็นใจและเข้าใจคุณตานะคะ งานที่นี่ก็ tough
จริงๆแหละค่ะ คนหลายชาติ ปัญหาย่อมเยอะเป็นธรรมดาค่ะ เอาใจช่วยคุณ
ตานะคะ จะรออ่านต่อตอนต่อไปของคุณค่ะ</span>

[ต้มแซ่บค่ะ]

เราฆ่าชีวิตไปหนึ่งชีวิตโดยที่เค้าไม่ได้มีความผิดอะไรเลย พอมาคิดถึงตรงนี้ทีไร ตอนนั้นตาก็คิดว่า มันคงเป็นปาปกรรมที่ตาทําแท้ง เลยทําให้ตาไม่สามารถท้องได้ในเวลาที่ตาพร้อมที่จะมี พอเริ่มเครียด ตาก็เริ่มอารมท์เสียตลอดเวลา ลูกน้องเริ่มเข้าหน้าไม่ติด

กลับมาบ้าน ตาก็เฝ้าคิดถึงแต่อดีตเก่าๆ ภาพความทรงจําร้ายๆในอดีตมันก็เริ่มผุดขึ้นมาเรี่อยๆ มันเริ่มทําให้ตาฝันผวาตลอด ยี่งตอนนั้นชีวิตตามีความสุขขึ้นกว่าแต่ก่อน มีสามีที่ดี มีงานดีๆทํา มีรถขับเอง มีบ้านที่อบอุ่นอยู่ มีทุกอย่างที่ตาไม่เคยคิดว่าจะมีได้

ตาเริ่มเกิดกลัวค่ะ กลัวว่าจะสูญเสียทุกอย่างไป ยิ่งเหตุการณ์ร้ายๆที่เกิดขึ้นในอตีดมันยังมาหลอกหลอนตาทุกวันๆ จนสุดท้ายตาเกิดอาการที่หมอเรียกว่า พารานอย หรือกังวลเกินเหตุหน่ะค่ะ กังวลจนถึงขนาดกินไม่ได้นอนไม่หลับ เวลานอนก็ฝันร้ายตลอด

ไม่ยอมกินอะไรเลยเป็นอาทิตย์ สามีต้องคอยเอานํ้าหยอดใส่ปากให้ เพราะตาไม่ยอมกินอะไรเลย นอนบนเตียงทั้งวัน ตอนนั้นตาเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกค่ะ ตอนนั้นตาซึ้งใจในตัวสามีมากๆ เพราะเค้าดูแลตาตลอดไม่ห่างเลยค่ะ

พยายามหาข้าวหานํ้าที่ตาชอบมาป้อนให้ พยายามให้ตากินอะไรให้ได้ เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ตลอด เวลาที่เค้าต้องไปทํางาน พ่อแม่สามีก็มาคอยดูแลตาทั้งวัน ตอนนั้นตาเหมือนคนผีเข้าผีออกเลยค่ะ บางทีก็หัวเราะ บางทีก็ร้องไห้ ยี่งทุกคนดีกับตามากๆ

ก็ยิ่งทําให้ตารู้สึกผิดค่ะ ตารู้สึกขยะแขยงตัวเองค่ะเกลียดตัวเองที่สกปรกโสมมเกลียดตัวเองที่เคยเป็นอะไรมาก่อน รู้สึกว่าตัวเองโสโครกเกินกว่าที่จะอยู่กับคนดีๆอย่างสามีได้ตอนนั้นพ่อแม่สามีไม่รู้ค่ะว่าตาเคยทําอาชีพอะไรแต่ก่อนตาก็ยิ่งรู้สึกผิดค่ะที่บอกแก

ไม่ได้ ตอนนั้นตาพยายามบอกให้สามีเลิกกับตา ให้สามีส่งตากลับบ้าน พรํ่าตลอดว่าตาไม่คู่ควรกับเค้า พรํ่าบอกเค้าตลอดเวลาว่าตาน่ารังเกียจขยะแขยงยี่งกว่าอะไรทั้งหมด
ขอให้เค้ามีคนใหม่ซะ บอกเค้าว่าเค้าดีเกินไปสําหรับตา

[ต้มแซ่บค่ะ]

เมื่อไหร่จะมาเล่าต่อ แหมกำลังมันส์ นั่งรอ จนข้าวโพดหมดไปหลายถุงแล้ว มามากำลังรอฟังผู้มีประสบการณ์ เป็นกำลังใจให้นิยายขายดีเด้อ เหอๆๆๆ

ขอบคุณที่มารออ่านค่ะ มาต่อให้แล้วค่ะ ไปซื้อข้าวโพดคั่วมาอีกซักถุงสองถุงก็ดีนะคะ จะได้อ่านให้เพลินไปเลยค่ะ อิอิ ขอบคุณสําหรับคําอวยพรค่ะ

[ต้มแซ่บค่ะ]

<span style='color:orange'>สวัสดีค่ะคุณตา ติดตามอ่านเรื่องราวของคุณตาตลอดเลยค่ะ

พูดถึงเรื่องงาน ทํางานที่เมืองนอกต้องทําใจค่ะ เราเป็นพลเมืองที่สอง
อะไรพอยอมได้เราก็ต้องยอมเขาบ้างค่ะ เขาสั่งไรเราก็เออๆออๆ ถึงแม้
เราจะไม่เห็นด้วยก็ตาม อ้อไม่เคยทํางานที่เมืองไทยค่ะ แต่คิดว่าทํางาน
ที่ไหนคงจะคล้ายๆกัน แต่เห็นใจและเข้าใจคุณตานะคะ งานที่นี่ก็ tough
จริงๆแหละค่ะ คนหลายชาติ ปัญหาย่อมเยอะเป็นธรรมดาค่ะ เอาใจช่วยคุณ
ตานะคะ จะรออ่านต่อตอนต่อไปของคุณค่ะ</span>

ขอบคุณสําหรับความคิดเห็นค่ะ ก็ที่เปลี่ยนงานบ่อยช่วงแรกๆ ก็เพราะไม่ค่อยชอบระบบการทํางานของคนอังกฤษเค้าเท่าไหร่หน่ะค่ะ แต่พอทําไปนานๆมันก็เลยชินไปเองค่ะ อิอิ

[ต้มแซ่บค่ะ]

สามีก็ไม่ยอมฟังตาค่ะ พาตาไปหาหมอบําบัดทางจิต ที่ทํางานเค้าก็ดีค่ะ เค้าเข้าใจให้ตาพักงานจนกว่าจะหายแล้วค่อยกลับไปทําใหม่ได้ ตอนนั้นตารู้สึกว่าชีวิตตามันไม่สมควรที่จะอยู่ให้หนักโลกค่ะ พยายามฆ่าตัวตายจนหมอต้องให้คนคอยดูแลตลอด

ในหัวมีแต่จะคิดว่าทํายังไงชีวิตตามันถึงจะจบสิ้นไปซะที ไม่อยากทรมารณกับอดีตที่เจ็บปวดอีกแล้ว ภาพที่ตาเคยถูกทรมารณ เวลาที่ต้องไปนอนกับผู้ชายเป็นร้อยๆคน บางครั้งก็เกือบถูกฆ่าหมกโรงแรม แต่ก็รอดมาได้หวุดหวิด แต่ตาไม่ได้เล่าในตอนก่อนๆ

เพราะตาไม่อยากพูดถึงมันค่ะ มีหลายครั้งมากที่เจอผู้ชายซาดิส เจ็บตัวหลายครั้งมาก แลกกับเงินไม่เท่าใหร่ ภาพเหล่านั้นมันกลับมาทําให้ตารู้สึกว่าโลกนี้มันโหดร้ายกับตาเหลือเกินค่ะ อดีตที่เจ็บปวดมันเหมือนหนังที่มันฉายในหัวไม่หยุด จนตาทนไม่ได้

แต่สามีจะคอยบอกตลอดว่าให้ตาคิดถึงลูก แม่ และตัวเค้ากับทุกๆคนที่รักตาให้มากๆ พยายามลืมทุกอย่างให้หมด แต่ตอนนั้นตาไม่สนใจอะไรแล้วค่ะ คิดอยากตายอย่างเดียว จนสามีต้องส่งตาเข้าสถานบําบัดทางจิต เพราะตาไม่รับรู้อะไรแล้ว

อยู่โรงบาลสามีก็อุตส่าทํานํ้าพริกผักต้มไปให้ทานค่ะ ตารู้เรื่องนี้เพราะทุกคนเล่าให้ฟัง
สามีทําอาหารไทยไม่เป็นค่ะ แต่เค้าก็พยายามทําไปให้ตากิน ไปเยี่ยมทุกเย็น ตาอยู่โรงบาลสองเดือนก็ดีขึ้นค่ะ เพราะหมอและพนักงานที่นั่นดูแลตาดีมากๆค่ะ

กลับมาบ้านได้สองอาทิตย์ก็กลับใปทํางาน ก็กลับไปเครียดกับงานอีก แต่ยังดีที่ทุกคนเข้าใจ สามีก็คิดว่าถ้าตาท้อง ตาอาจจะมีความสุขขึ้นก็ได้ เลยพาตาไปหาหมออีกรอบ คราวนี้หมอยอมส่งตัวไปโรงพยาบาลค่ะ เพื่อหาสาเหตุุว่าทําไมตาไม่ท้องซักที

หมอตรวจแล้วก็พบสาเหตุุค่ะ คือว่าหลังตากลับมาจากเยอรมัน ตาเป็นไส้ติ่งอักเสบค่ะ หมอต้องผ่าตัด แล้วทีนี้พังผืดจากแผลผ่าตัดมันใปพันท่อรังไข่ค่ะ เลยทําให้ท่อรังไข่ใม่ทํางาน ลืมบอกไปในตอนก่อนๆค่ะ หลังจากหมอรู้สาเหตุุ หมอก็แก้ใขเอาพังผืดออกค่ะ

[ต้มแซ่บค่ะ]

หลังจากพักฟื้นได้สองวันก็กลับมาบ้าน หมอก็ไม่ได้บอกว่าให้เรารอก่อน อย่าเพิ่งปล่อยให้ท้อง เราก็ไม่รู้ค่ะ ตาเลยไม่ได้คุม เดือนต่อมาตาก็ท้องค่ะ โห ยอมรับว่าช่วงนั้นตามีความสุขขึ้นมาก คิดแต่ว่าเราได้สิ่งที่เรารอคอยมานานแล้ว บอกทุกคน เห่อมากๆค่ะ

ตอนนั้นยังทํางานอยู่ บางครั้งก็ต้องยกของหนัก ก็พยายามหลีกเลี่ยง อะไรที่เค้าห้ามกินก็ไม่กิน อะไรไม่ให้ทํา ก็ไม่ทํา ถนอมทุกอย่างค่ะ กลัวแต่จะแท้ง แต่สุดท้าย สิ่งที่กลัวก็เกิดขึ้นค่ะ พอตาท้องได้สองเดือน ตาแท้งค่ะ วันนั้นสามีไปต่างเมืองกับเพี่อนค่ะ

ตาเลือดใหลไม่หยุด จนตาต้องให้คนที่เค้าเช่าห้องตาที่ตากับสามีแบ่งให้เค้าเช่า ขับรถไปส่งตาที่โรงพยาบาล พอไปถึงหมอบอกให้ตากลับมาบ้านเพราะเค้าบอกว่าเด็กยังดีอยู่ เค้าบอกว่าถ้าเลือดใหลมากกว่าเก่าให้กลับไป

ประมารณยี่สิบนาทีได้เด็กก็หลุดออกมาค่ะ สามีกลับมาพอดี อธิบายไม่ถูกหรอกค่ะว่ามันปวดร้าวแค่ไหน จําได้ว่าตาไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้เลยค่ะ ภาพที่ตาเคยทําแท้งในอดีตมันผุดขึ้นมาเป็นห้วงๆ ตอนนั้นเฝ้าโทษแต่ตัวเองว่าเป็นสาเหตุุให้ต้องแท้งคนนี้

สามีก็เสียใจไม่แพ้กันค่ะ กับพ่อแม่สามียิ่งแล้วใหญ่ ท่านเสียใจร้องให้ต่อหน้าตากับสามีเลยค่ะ ท่านบอกสงสารตากับสามี เพราะรอคอยที่จะมีลูกด้วยกันมานาน แต่สามีพยายามทําเป็นเข้มแข็งค่ะ แต่ตาแอบเห็นเค้านั่งร้องไห้คนเดียวในห้องเงียบๆ

ตอนนั้นจากที่มีกําลังใจมากมาย ว่ามีสี่งใหม่ที่จะเกิดขึ้น แต่แล้วก็เหมือนความฝันมันพังทลาย ทุกอย่างที่หวังไว้มันกลับไม่สมหวัง กับลูกชายตาที่อยู่กับแม่ที่เมืองไทย ตาก็ยังเอาเค้ามาอยู่ด้วยไม่ได้เพราะสามีอยากให้คลอดก่อน แต่พอตาแท้ง ก็เหมือนกับคนที่สิ้นหวัง

เริ่มมีอาการซึมเศร้าอีกครั้ง ไม่ยอมกินยอมนอน เฝ้าแต่โทษตัวเองที่ต้องแท้งอีก คราวนี้ตาเริ่มพยายามฆ่าตัวตาย(อีกแล้ว)คราวนี้สามีไม่ยอมส่งโรงบาลค่ะ เค้าพยายามดูแลตาเองค่ะ จนสุดท้ายก็ถึงจุดแตกหักค่ะ สามีทนไม่ได้ค่ะ เกิดอะไรขึ้น ต่อให้วันหลังค่ะ