โทรถูกกลับเมืองไทย

[patcharee]

ติดตามอ่านอยู่นะคะ

[pimlapas]

มาต่อให้ไว เข้ามาดูหลายรอบแล้ว ยังไม่มีซักตัวเลยอ๊ะเมรีที่รัก อ่านไปก็อยากร้องไห้ ด้วยนะนี่ เป็นคนบ่อน้ำตาตื้น เพราะเรื่องของเมรี แหง ๆ เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ เขียนให้ไว

[Mary UK]

<span style='color:blue'>หลบมาแล้วพี่เหอ ขึ้นต้นทีไหร่มันต้องเหอทุกที ไม่รู้ทำไมไม่เข้าใจตัวเองสาเลย
วันนี้อารมณ์ดีครึกครักมากเป็นพิเศษ ด้วยว่าไปเดินดุด<span style='color:red'>บักเกรฟ</span>ที่เทสโก้เข้า

ซึ่งไม่สามารถเดินได้อย่าง <span style='color:red'>นอหม้อ</span> จึงมีเวลาอยู่กะเย้าเฝ้าหน้าคอม เพื่อไม่เป็นการเสียเวลาก่อนที่น้ำอำมหิตจะสัมฤทธิ์ผล แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายสาก่อน มาต่อกันเลยดีกว่า

<span style='color:red'>ต่อจากความที่แล้ว</span>

ขณะที่เมรีจะเปิดประตูออกไปนั้น ไอ้คนโง่ผัวเพื่อนก็ตะโกนฝากซื้อลิโพที่โรงงานสองขวด ทำเอาคนบ้าใจหายวัวควายหูหลูบเหม็ดหนิ จะตะโกนทำไมอยู่ใกล้เหมือน<span style='color:red'>มูกกะรู</span> เนี่ยถ้าวันนั้นห้อยพระไว้ล่ะก้อ สงสัยจะนิมนต์กลับยากแน่ๆ ประมาณว่าตกใจหายขลังกันเลยทีเดียว บ้านพักที่เช่าแม้จะอยู่ใกล้โรงงาน แต่ทางที่ไปก็เปลี่ยวน่าดู ขณะที่เดินชนนั้นชนนี่เพราะไม่มีไฟตามทางเดิน ก็มีผู้ชายสองคนเดินจูง<span style='color:red'>รถเครื่อง</span>ผ่านมาพอดี ก็ยังพอทำให้ใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง ระหว่างที่จะสวนกันนั้นชายทั้งสองก็วิ่งเข้ามาประกบ พร้อมกับตบหน้าก่อนที่จะข่มหัวเมรีไม่ให้เงยขึ้น ด้วยสัณชาติญาณของกระสอบทราย เมรีได้พูดอ้อนวอนไอ้สองคนนั้น ว่าไม่ต้องลงไม้ลงมืออยากทำอยากได้อะไรก็เชิญ พอพูดจบร่างเมรีก็ลงไปนอนแผ่หลาอยู่ที่หญ้าคาห่างจากทางที่เดิน คงไม่ต้องสาธยายถึงความดุเดือดหรอกนะ เมื่อไอ้สองตัวโฉดเสร็จกิจในกาม มันก็ปล่อยให้เมรีนอนบ้าหวันอยู่ในดงหญ้าคา และจะมาได้ยินเสียงหมาเห่า ก็ตอนที่ไอ้พวกนั้นมันสต๊าทรถเครื่องนั้นแหละ หมาหน้อมาไปอยู่ไหนมาก่อนหน้านี้ก็ไม่เห่า พอรวบรวมสติได้เมรีก็รีบแต่งตัวเดินไปหาเพื่อนที่โรงงานต่อ บ้างคนอาจสงสัยว่าทำไมเมรีไม่เดินกลับบ้าน เจอะเหตุการณ์แบบนี้แล้วยังจะกล้าเดินไปโรงงานอีก ด้วยว่าความคิดในตอนนั้นอยู่ในความกลัวหวาดระแวงไปหมด อย่าลืมนะคนโง่ที่บ้านน่ะเป็น<span style='color:red'>คนชาย</span> ส่วนคนบ้าน่ะเป็น<span style='color:red'>คนหญิง</span> คิดได้ยังงั้นเลยไม่เหลียวหัวกลับ ยังไง๊ยังไงก็ไม่ขอสามเด้งในคืนเดียวกันเด็ดขาด พอไปถึงโรงงานก็บอกให้ยามไปตามเพื่อนมาหา เมื่อเพื่อนตามปั๋วกลับไปอยู่บ้านแล้ว เกือบเป็นอาทิตย์เห็นจะได้ เมรีจึงเล่าถึงเรื่องที่เกิดให้กับเพื่อนเลิฟที่เช่าอยู่ด้วยกัน พอเพื่อนฟังเสร็จมันก็คาดครั้นถึงรูปลักษณ์สันฐาน บอกได้อย่างเดียวจำมันไม่ได้ เพราะอย่างที่รู้ทางเดินมันมืด มันก็ไม่ยอมเชื่อบอกทำถึงสองคนทำไมจะจำไม่ได้ ก็อย่างที่เล่าไปแล้วนั้นแหละอยากทำอยากได้อะไรก็เชิญ ขออย่างเดียวอย่าทุบอย่าฆ่าเท่านั้นเป็นพอ และระหว่างที่นอนแผ่หลาอยู่นั้น เมรีก็ไม่ลืมตามองดูหน้าไอ้สองตัวนั้นเลย คือทั้งกลัวและอายและไม่อยากตายในเวลาเดียวกัน พอเล่าเสร็จเพื่อนก็นั่งร้องให้เงยมองเมรีด้วยสีหน้าแปลกใจ ไอ้เราก็ถามมรึงมองทำไมอยากถามอารายก็ถามมา.... <span style='color:red'>โปรดติดตามเรื่องราวในตอนต่อไปนะคะ</span>...

<span style='color:red'>บักเกรฟ</span>+ลูกองุ่น
<span style='color:red'>นอหม้อ</span>+ปรกติ (กรุณาอ่านเร็วๆรัวๆซ้ำๆคำนี้คำเดียว แล้วมันจะออกเป็นเสียงภาษาอังกฤษ)
<span style='color:red'>คนชาย คนหญิง</span> +ก็ผู้ชาย ผู้หญิง น่ะแหละแถวบ้านเรียกพันนี้</span>
<span style='color:red'>รถเครื่อง</span>+<span style='color:blue'>รถมอเตอร์ไซร์คึล น่ะค่ะ</span>
<span style='color:red'>มูกกะรู</span>+ <span style='color:blue'>จมูก กับ รูจมูก</span>

[Janeen]

ติดตามแอบอ่านเรื่องของคุณเมรีมานานแล้ว (ไม่รู้ว่าจะแอบทำไม) แต่ไม่เคยโพสต์ซักที วันนี้ไม่ไหวแล้ว โห ทำไมเรื่องราวมันถึงได้เข้มข้นขึ้นทุกวันแบบนี้เนี่ย หนิงนับถือคุณเมรีมากๆเลยนะคะที่เป็นหญิงแกร่งจริงๆเลย

[dalove]

อ่านมานาน วันนี้ขอบอกว่าคุณคือ หญิงเหล็กจริงๆ ดาว่าอดีตของดาก็เลวร้ายแล้ว พอมาเจออดีตของคุณ ของดาเลยเหมือนกับขี้ผง คุณเป็นคนเข้มแข็งมากๆ ขอให้วันนี้และอนาคตของคุณมีแต่ความสุขตลอดไปนะคะ

[little monkey]

<span style='color:blue'><span style='color:red'>ไม่ค่อยได้เข้ามาในห้องนี้ พอผ่านมาเห็นชื่อพี่เมรีเข้าเลยคลิ๊กเข้ามอ่่าน อ่านไปตอนแรก ๆก้อขำ แต่อ่านไปอ่านมากับขำไม่ออก น้ำตามาคลอที่เบ้าตาเลยค่่ะ ชีวิตพี่หน้าสงสารมาก ๆเลย เพราะเวลาคุยกะพี่เมรีทีไรหน่อยก็มีแต่ขำ ไม่คิดว่าคนอารมณ์ดีอย่างพี่จะทรมานขนาดนั้น หน่อยนับถือจริง ๆถ้ามีโล่ห์ให้คนเก่งและคนแกร่ง พี่เมรีรับไปเต็ม ๆเลยค่ะ</span></span>
<span style='color:gray'>
แต่พี่ก้อยังทำเรื่องเศร้าให้เป็นเรื่องสนุกได้ เก่งมาก ๆเลยค่ะ ทั้งหัวเราะและร้องให้ไปพร้อม ๆกันเลยค่ะ</span>

<span style='color:red'>ไม่ได้คุยด้วยตั้งนาน สบายดีนะคะพี่ หน่อยก็จะติดตามและคอยอ่านเรื่องของพี่ต่อค่ะ ว่างเมื่อไหร่ก้อเข้ามาเขียนต่อน่ะค่ะ</span>

[patcharee]

อ่านแล้วเศร้าจัง
แต่ก็ยังรออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ

[momo]

เมื่อไหร่พี่เมรีจะมาต่อให้จบตอนหนอ คั่นโฆษนาย๊าวๆน๊านๆ

ผู้ชมทางบ้านรอเหงือกแห้งแย้วววว

[Mary UK]

<span style='color:blue'>หลบมาแล้วพี่น้องเห้อ ต้องขอประทานอาภัยอย่างสุดซึ้ง ที่ปล่อยให้ผู้อ่านทั้งหลายพากันเหงือกแห้งแรงติดตามก็ถดถ่อย แต่ก็ขอรับประกันอย่างเป็นทางการอีกแหละว่า เมรีจะเล่านิทานให้จบ รอแค่เดือนสองเดือนต่อตอนหวังว่าจะไม่ทำให้อาการเหงือกแห้งลุกลามไปถึงฟันกรามหลุดออกน่ะค่ะ งั้นเข้าเรื่องดีกว่า</span>

<span style='color:red'>ต่อจากตอนที่แล้ว</span>


<span style='color:blue'>เพื่อนเลิฟเมรียังคงทำหน้าเหมือนหมาถูกตอน ก็จะอารายสาอีกก็เรื่องที่เมรีจำหน้าคนชายไม่ได้นั้นเอง ก็เลยเปรียบเทียบให้เพื่อนเลิฟฟัง สมุติว่ามีรถสิบล้อขับมาด้วยความเร็วสูงสุด แต่พลาดท่าไปดุดก้อนหินจากนั้นเฉียวเอาหูแกไป ฉานว่าแม้แต่ทะเบียนรถหรือยี่ห้อใดๆแกก็ไม่มีปัญญาที่จะจดจำ ด้วยว่าปัญญาของแกมันไปกองอยู่ที่ฟุตบาทเป็นที่เรียบร้อย เหลือก็แต่เอาหนังสือพิมพ์มาปิดเพื่อไม่ให้เกิดการอุจาดตา เป็นอันว่ารับทราบตามนี้ สมุติเสียเข้าท่ามันจึงทำหน้าเข้าใจ แล้วเพื่อนเลิฟก็เตือนสติว่าสิ่งที่เกิดมีอะไรบดบังหรือว่าเจอจังๆไม่มีบดบังรึเป่า น้านน่าคิดเอาล่ะสิไม่รอบคอบเลยเรา
มองดูเวลาจะเข้าวันใหม่แค่ไม่กี่นาทีนี่เอง เมรีตอนนั้นใจเต้นตุ่มต่ำด้วยอยากหาหมอ
คือตอนที่กลัวก็คือกลัวว่าจะติดเอดส์ เนื่องมาจากไม่มีอารายในการบดบัง ต่อให้มีตังค์ก็ช่วยอารายไม่ได้ คืนนั้นทั้งคืนกลายเป็นว่าทั้งเพื่อนและเมรีไม่มีใครได้นอน เพื่อนก็ปลอบเราก็หมอบเหมือนแมวหมดโชค รุ่งเช้าอีกวันเพื่อนพาหาหมอแต่เมรีก็ปฎิเสธทันที เพราะกลัวเหลือเกินว่าสิ่งที่คิดจะกลายเป็นจริง สู้อยู่หลอกตัวเองไปวันๆจะดีกว่า อย่างน้อยความลวงก็เป็นเพื่อนที่ดีกว่าความจริงที่โหดร้าย แต่ก็นั้นแหละนอกจากเมรีจะหลอกตัวเองแล้วเมรีก็ขยันนำหน้า ก็จะอารายสาอีกแม่เล่นทำตั้งแต่ยามไม่พลัดเวร โอแอดไม่สนทำจนนายหัวสั่งให้หยุดงาน ด้วยว่าร่างกายซูบซีดผอมโทรม และต้องขอบอกให้เกิดความเข้าใจเกี่ยวกับผู้จัดการหรือที่เมรีเรียกนายหัวสาหน่อย นายหัวเมรีคนดีมีลูกน้องสุดเลิฟด้วยกันสองคน คนแรกไอ้ตาลเพื่อนเลิฟคนต่อมาคือเมรีเอง เพราะไม่ว่าจะสั่งหรือใช้อะไรได้ดั่งใจปราณา และแผนกที่เมรีกะไอ้ตาลเพื่อนเลิฟรับผิดชอบก็มีแค่สองคน แต่เป็นแผนกที่เสี่ยงตายและหนักน่าดู ที่ว่าเสี่ยงตายไม่ใช่อาราย เพราะต้องจะต้องเอาอุปกรณ์ของแต่ละแผนกในโรงงาน มาแช่น้ำกรดจากนั้นจึงขัดล้าง และทุกๆสามเดือนเมรีกะไอ้ตาลจะต้องเปลี่ยนน้ำกรดใหม่ เปลี่ยนทีไหร่จะพากันไข้สาทุกที จวบจนกระทั้งปัจจุบันนี้เมรีกะไอ้ตาลเพื่อนเลิฟพร้อมด้วยนายหัว ก็ยังคงติดต่อพูดคุยกันอยู่เสมอตามแต่โอกาศจะเอื้ออำนวย และช่วงที่เมรีได้คำสั่งให้ลาพักร้อนอย่างไม่อาจเลี่ยงได้ กินเวลา7อาทิตย์นับจากเรื่องที่เกิด แล้วสิ่งที่กลัวก็ไม่เกิดแต่สิ่งที่เกิดกับไม่ได้เกิด

<span style='color:red'>[COLOR=red]เมตตากรุณาติดตามรอตอนต่อไปน่ะค่ะ</span></span>

[pimlapas]

้เกาะขอบนิยายรัทด เรื่องจริงผ่านครัว ของเมรี เดี๊ยวเจ้ขอรวมเล่มตีพิมพ์ได้เปล่าเมรี ใครติดตามช้านาน จะได้ขอลายเซ็น ซะแต่เนิ่นได้สะดวกไง

[ทัพพี]

<span style='color:green'>รออยู่นะพี่เมรี มาต่อเร็วๆเด้อ </span>

[มะยมเปรี้ยว]

พี่แมรี่เหอ เป็นกำกังใจให้อีกคนหนอ สู้ๆๆๆๆๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่หนอพี่

[momo]

เหงือกเริ่มชุ่มชื้นขึ้นมาบ้างแล้วพี่เมรี ตอนนี้ก็จกข้าวเหนียวรอตอนต่อไป

[Mary UK]

<span style='color:blue'>หลบมาแล้วพี่น้องเห้อ หายหน้าหายหัวไปสานานเลย หวังว่าพี่ๆน้องๆคงไม่ลืมอมตะนิทานพันชาติของเมรีเด้อค่ะ เอาเป็นว่าเข้าเรื่องดีกว่า</span>

<span style='color:red'>ต่อจากชาติที่แล้ว</span>


<span style='color:blue'>พี่ๆน้องๆบางคนอาจจะสงสัยหรืองงตาแตกกะข้อความที่เมรีได้เขียนทิ้งท้ายที่ว่า

**<span style='color:green'>แล้วสิ่งที่กลัวก็ไม่เกิดแต่สิ่งที่เกิดกับไม่ได้เกิด</span>** มันก้อจะอะไรสาอีกเล่าก็เรื่องโรคเอดส์ที่เมรีกลัวหนักกลัวหนา ผลตรวจปรากฎณ์ออกมามาว่าผ่านไม่บวก แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันดันจะมาเกิดเป็นตัวเป็นคนอยู่ในร่างเมรี และแล้วธาตุไฟทั้งสี่ที่ประกอบไปด้วย ธาตุเหล็ก โคเมี่ยน แคลเซียล ฟอสเฟต มันได้แตกกระจุยกระจายจนทำให้ยืนไม่อยู่ มันสมองหรือที่ใครต่อใครเชื่อกันว่าเป็นที่อยู่ของปัญญานั้น ก็ดันมาฟ่อโดยพร้อมเพรียงกัน แล้วเสียงกระซิบที่เริ่มดังถี่แถมสวนขึ้นอีกว่า ตึบ ตึบ ตึบ มันก้องกังวานจนทำให้เกิดอาการเย็นชาไปทั่งร่างกาย เมื่ออาการกับเสียงได้มาประสพพบเจอกันเข้า มันเลยเกิดประโยคชินปากที่นำมาใช้กันอย่างกว้างขวาง เห็นที่ไม่พ้นคำว่า มึนตึบ จากนั้นเมรีก็กลับมาตั้งหลักที่บ้านพัก แล้วเริ่มตรึกตรองถึงความเป็นไปได้ เกี่ยวกับสิ่งที่จะเกิดโดยไม่ได้ตั้งใจ คิดแล้วคิดอีกคิดจนได้ผลสรุปที่โหดร้ายตามมาก็คือ ทำแท้งอย่างเดียว ด้วยเมรีตอนนั้นไม่พร้อมพอที่จะรับผิดชอบอีกชีวิตหนึ่งที่จะเกิดขึ้นมาได้อย่างแน่นอน เพราะภาระที่เป็นอยู่ขณะนั้นก็สาหัสเอาการ และเป็นสิ่งทีเมรีเสียใจมากที่สุดกะการกระทำที่ตัวเองได้เลือกทำลงไป และไม่เคยจะให้อภัยในเรื่องนี้กับตัวเองเลย คิดต่อว่าด่าทอตัวเองตลอดว่ามีจิตใจเยี่ยงสัตว์เดรฉานไม่สมกับที่เป็นสัตว์มนุษย์ ขนาดแมลงวันหัวเขียวที่มนุษย์เรารังเกียจซึ่งอุดมไปด้วยเชื้อโรค เวลามันจะวางไข่ซักที มันต้องเที่ยวหาแหล่งอาหารที่สมบรูณ์ให้กับไข่ของมัน เพื่อว่าลูกๆของมันฟักตัวจะไม่อดตาย แล้วเมรีล่ะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสัตว์มนุษย์กับทำสิ่งที่ต่ำช้าเลวทราม ชั่งไม่อายสัตว์เดรฉานอย่างเจ้าแมลงวันหัวเขียวสาเลย...</span><span style='color:red'>กรุณาติดตามในตอนต่อไป</span>

[นิรินธนา]

<span style='color:blue'>
คิดแล้วคิดอีกคิดจนได้ผลสรุปที่โหดร้ายตามมาก็คือ <span style='font-size:14pt;line-height:100%'>ทำแท้ง</span>อย่างเดียว ด้วยเมรีตอนนั้นไม่พร้อมพอที่จะรับผิดชอบอีกชีวิตหนึ่งที่จะเกิดขึ้นมาได้อย่างแน่นอน เพราะภาระที่เป็นอยู่ขณะนั้นก็สาหัสเอาการ และเป็นสิ่งทีเมรีเสียใจมากที่สุดกะการกระทำที่ตัวเองได้เลือกทำลงไป และไม่เคยจะให้อภัยในเรื่องนี้กับตัวเองเลย </span>

<span style='color:purple'><span style='font-size:14pt;line-height:100%'>พี่แมรี่ เฮ้ออออออ กะคำๆนี้ใจหายอย่างแรงนิ

ตกลงพี่ทำมิทำอ่ะ แล้วไปทำที่ไหน

ี่พีๆ พีไม่ให้อภัยตัวเอง แต่หนูให้อภัยพี่ อิ อิ เกี่ยวไรด้วยฟะตรู</span></span>