ครัวไกลบ้าน • แสดงกระทู้ - ถ้าต้องไปเริ่มทุกอย่างใหม่หมดจากศูนย์ ตอนอายุ ๔๕ จะทำได้มั้ย

โดย **obb** » พุธ ต.ค. 29, 2008 1:24 am

พี่หมูแดงจะไปอยู่แปดริ้วหรือค่ะ นุชเคยไปไหว้หลวงพ่อโสธรที่หน้าโบสถ์เหมือนกัน
ไปที่ไรเขาปิดแล้วทุกที ไปสองครั้งก็ปิดสองครั้ง
สมัยก่อนนุชเรียนอยู่แถวบางเขน เรียนเสร็จก็ชวนกันไปกับเพื่อนสองคน ขึ้นรถเมล์หน้ามหาลัยเลย ไม่เคยได้เห็นหลวงพ่อจริงๆซักที สงสัยกรรมมาก....เหอเหอ เหอเหอ
เรื่องสร้างบ้าน งบประมาณค่าแรงช่างเป็นสิ่งที่พูดยากกว่า ค่าวัสดุ
จะถูกแพงก็อยู่ที่ค่าแรงของจังหวัดนั้นๆ จ้างแบบช่างชาวบ้าน ชาวบ้านทำก็ได้พี่ ถูกหน่อย เรื่องขออนุญาตปลูกสร้าง มันก็ไม่ยาก ดูว่าเราต้องไปขอที่ไหน เทศบาล หรือ อ.บ.ต สร้างบ้านเสร็จแล้วก็ไปขอก็ได้ ขอเพิ่อจะได้เลขที่บ้าน ตามมาเป็นไฟฟ้า ปะปา
ไม่ยุ่งยากหรอกค่ะ เก็บแบบแนบไปด้วย แบบฟรีมีเยอะ ในเน็ต

------------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องสร้างบ้านนี่คงต้องหาคนช่วยแน่ๆค่ะ เพราะพี่ไม่มีความรู้อะไร เพื่อนคงจะช่วยหาช่างให้ได้ พ่อก็คงช่วยดูรายละเอียดให้ได้ พี่ก็กลัวเหมือนกันเรื่องงบบานปลายเนี่ย แต่ถ้าคิดว่าจะลุยแล้วก็ต้องลุยละค่ะ ถึงเวลาก็คงจะฝ่าฟันปัญหาไปได้เอง ขอบคุณนุชสำหรับคำแนะนำดีๆนะคะ พี่คงได้มาปรึกษานุชอีกแน่เรื่องนี้ อย่าเบื่อพี่ซะก่อนล่ะ อยากจะชวนให้มาสร้างให้ก็เกรงใจเพราะไกลเหลือเกิน แต่ถ้าอยากมาเที่ยวแปดริ้วก็ลองดูนะ เอามั้ย ทำงานไปด้วย เที่ยวไปด้วย

โดย **kuk** » พุธ ต.ค. 29, 2008 5:42 am

อ่านเหตุผลของพี่หมูแดง ก็เข้าใจมากขึ้น เข้าใจหัวอกพี่หมูแดงมาก ๆ
เพราะชีวิตครอบครัวของตัวเองก็ไม่ค่อยเข้าใจกันเท่าไรคะ

หลายคนมีปัญหาเรื่องความเจ้าชู้ กินเหล้า เที่ยวเตร่
แต่ที่บ้านไม่มีปัญหาเรื่องพวกนี้เลยคะ
มีแต่เรื่องความคิดเห็นที่ไม่ตรงกัน หลาย ๆ เรื่อง
แม้แต่เรื่องการเลี้ยงลูก แต่ปัญหาใหญ่ที่สุดก็เรื่องการกินของเค้าคะ

เค้าทานยากมาก ถึงมากทีสุด ทั้งรสชาติ และวัตถุดิบที่มาทำอาหาร
บางครั้งอยากระบายเรื่องการกินของเค้านี่มาก ๆ
นี่คือสาเหตุุุุุุที่ทำให้ พบเจอกับครัวไกลบ้านแห่งนี้ละคะ

จะแยกจากกันทีไร ก็สงสารลูก ถึงความเห็นไม่ตรงกัน ยิ่งสะสมนานวันก็อยากแยกกันอยู่จะได้ไม่ทะเลาะกัน แต่พอแยกทีไรก็คิดถึงเค้า เพราะเรายังรักและห่วงใยเค้าอยู่
เค้ามีสิ่งดี ๆ หลายอย่างที่เราได้รับ

อย่างที่พี่หมูแดงบอกคะ ความอดทนบางครั้งก็สิ้นสุดลงได้ ออกนอกเรื่องมาเยอะ
แบบอารมณ์มันพาไปคะ เข้าเรื่องดีกว่า จะค่อยติดตามนะคะ ตัดสินใจในสิ่งที่เราคิดว่าดีที่สุด ไม่กระทบกับตัวเรา หรือคนอื่น ๆ มาก พ่อแม่มีความสุขในบั่นปลายชีวิต ขอเป็นกำลังใจให้คะ

ปล. ทำงานอยู่กรมเก็บภาษีเงินได้คะ คิดว่าคงแปลออกนะคะ ไม่อยากบอกตรง ๆ เดี่ยวคนเค้าจะวิ่งหนีกันหมด อิอิ แถวบ้านใครถามจะไม่บอกเลยคะ บางทีบอกเป็นครูบ้าง เหตุผลคือ พอบอกทำงานที่ไหน เค้ารู้ปุ๊บเป็นด่าใส่เลย เรื่องเสียภาษีใคร ๆ ก็ไม่อยากเสียใช่ไหมคะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

จากการแต่งงานครั้งนี้นะคะ ทำให้พี่เข้าใจว่าความรักอย่างเดียวไม่สามารถทำให้ชีวิตคู่อยู่รอดได้ เพราะความรักมันสามารถเปลี่ยนเป็นความเกลียด ความไม่สนใจ ความไม่แยแสได้ คนเราจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้ต้องมีทัศนคติในการดำรงชีวิตเหมือนหรืออย่างน้อยก็คล้ายกัน ความเข้าอกเข้าใจจึงจะตามมา นอกจากเราสองคนมีทัศนคติในการใช้ชีวิตแตกต่างกันอย่างสุดขั้วแล้วนะ โดยพื้นนิสัยของพี่เองก็เป็นคนรักอิสระเสรีมาก การแต่งงานเหมือนการผูกมัดชีวิตพี่ไว้กับคนอีกคนหนึ่ง ทำให้รู้สึกอึดอัด พี่แต่งงานตอนที่อายุมากพอสมควรแล้วคือ ๓๕ ปี เป็นคนที่ใช้ชีวิตโสดอย่างอิสระเสรีมาเป็นเวลานาน พอมาถูกผูกมัดก็เลยรู้สึกอึดอัด หมายถึงการผูกมัดทางความรู้สึกนะคะ ไม่ใช่ทางปฏิบัติ พี่ไม่พร้อมที่จะต้องดูแลใครหรอกค่ะ เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วระหว่างชีวิตโสดกับชีวิตคู่ ขอเลือกความเป็นโสดดีกว่า พี่โชคดีตรงที่ไม่มีลูกด้วยกันกับลุง การจะแยกจากกันมันก็เลยง่ายกว่าคนที่มีลูกด้วยกันที่ต้องคิดหน้าคิดหลังเยอะ

แฟนกุ๊กกินยากเหมือนพ่อพี่เลย ขานั้นนะ ผักก็ไม่กิน เผ็ดก็ไม่กิน แล้วที่แย่กว่านะคะ คือไม่กินแล้วก็ห้ามเอาขึ้นโต๊ะด้วย เวลานั่งกินข้าวด้วยกันเนี่ย ต้องมีแต่ของที่พ่อชอบเท่านั้นวางไว้ เห็นแก่ตัวชะมัดเลย (ขอตำหนิพ่อตัวเองหน่อยเหอะ) แต่หลังๆก็ถูกปฏิวัติค่ะ แอบเอามาวางทีละนิดละหน่อย แรกๆก็บ่นแต่พี่ไม่สนใจ บ่นมาก็บ่นกลับ ไม่อย่างนั้นพวกเรากินข้าวกันไม่ได้ค่ะ พอถูกต่อว่าพ่อก็บอกว่าไม่ได้กินยากซะหน่อย กินง่ายจะตายไป เป็ดตัวนึง ไก่ตัวนึง พ่อก็กินอิ่มแล้ว เอากะพ่อซิ

โดย **kuk** » พุธ ต.ค. 29, 2008 5:54 am

naddyswiss เขียน:
kuk เขียน:
ข้าราชการเงินเดือนน้อยนิด เพิ่งแตะ 19,000 บาท เดือนนี้เองคะ (ทำงาน18 ปี) เบิกค่ารักษาพยาบาลโรงพยาบาลรัฐ เคยใช้บริการแค่ตอนคลอดลูก กับเบิกตรงให้พ่อกับแม่ตอนนี้คะ ส่วนค่าเล่าเรียนก็เบิกได้แค่เทอมละ 2,260 บาท (ค่าเทอมปีละประมาณ 30,000บาท)

พี่กุ๊กค๊า พ่อโหน่งเป็นข้าราชการเหมือนกันคะ เงินเดือนพ่อโหน่งตอนนี้ ฮ่าๆๆๆ ยังไม่ถึง 15,000 บาทเลยค่ะทำมา 32 ปีแล้วก๊าบ อิอิ

แต่โชคดีที่ค่ารักษาพยาบาลของพ่อและแม่ เค้าไปเบิกต้นสังกัดของทหารเรือได้ ก้อถือว่าดีตรงนี้น่ะค่ะ เพราะพ่อโหน่งป่วยคราวก่อน ถ้าไม่มีหลวงช่วยไว่ สงสัยคงต้องหาเงินค่ารักษาพยาบาลให้พ่อพัลวันเลยค่ะพี่กุ๊ก ตอนนี้พ่อเหลืออีกแค่ 3 ปีจะเกษียณค่ะ พ่อเป็นข้าราชการบำเหน็จน่ะค่ะ ไม่ได้บำนาญดังนั้นค่ารักษาพยาบาลจากหลวงจะหมดตอนที่เค้าปลดเกษียณค่ะ

แต่พ่อโหน่งเค้าเป็นข้าราชการลูกจ้างประจำน่ะค่ะ เงินเดือนเค้าก้อไต่ตามระดับ เพราะเค้าไม่ได้จบวุฒิสูงอะไร จบแค่ม.สาม เงินเดือนเค้าก้อเลยเริ่มตันแระค่ะ

คนรุ่นพ่อรุ่นแม่เรานี่เก่งนะ ทำงานเงินเดือนนิดเดียว เลี้ยงลูกมาจนโตได้ตั้งหลายคน คนสมัยใหม่มีเงินเดือนมากมาย แต่ใช้ยังไงก็ไม่เคยพอซักที ไม่รู้ทำไมถึงเป็นยังงั้นไปได้

น้องโหน่ง พี่ก็ข้าราชการซี 6 เองคะ กะว่าจะอยู่ซี นี้ไปจนเกษียณ เพราะขี้เกียจแย่งชิงกับคนอื่นเพื่อสอบเลื่อนซีคะ กลัวได้ เดี่ยวต้องไปอยู่ต่างจังหวัด อิอิ (อย่างกับว่าได้ง่าย ๆ)

อยากอยู่ดูแลลูกคะ เห็นหลายคนแล้วที่เลือกหน้าที่การงานแล้ว ปล่อยลูกอยู่กับบ้าน ยิ่งเดี๋ยวนี้สิ่งแวดล้อม เทคโนโลยี่ ไอทีต่าง ที่เราตามไม่ทัน มีมากมาย เรามีลูกสาวก็ต้องใกล้ชิดเค้าหน่อยคะ คิดว่าแค่นี้ก็พอเพียงสำหรับตัวเองแล้ว

พี่ก็ไต่มาตั้งแต่เงินเดือน 2,900 บาท (ปี 2533) เริ่มด้วยวุฒิ ปวช ตอนนี้ใช้วุฒิปริญญาตรีคะ พ่อแม่พี่ก็ต้องเข้าโรงพยาบาลรักษาต่อเนื่อง ครั้งนึงหลักหมื่น ก็ช่วยได้ตรงนี้ จริง ๆ พี่ไม่อยากทำราชการแล้ว ไม่อยากเป็นมนุษย์เงินเดือน แต่ก็ออกไม่ได้ ติดตรงนี้แหละคะ

ส่วนแฟนพี่ก็เป็นลูกจ้างประจำเหมือนกับพ่อโหน่งนั่นแหละ มีเงินบำเหน็จ ไม่มีบำนาญตอนเกษียณเหมือนกัน เงินเดือนเค้าตันเร็วกว่าพี่

อีก 7 ปี พี่จะทำงานครบ 25 ปี (อายุ 46 ปี) ถ้าออกก็ได้บำนาญ แล้ว แต่จะน้อยกว่าอยู่ถึงอายุ 60 ปี ไม่รู้อนาคตจะยังไง ก็พยายามใช้อย่างประหยัดเหมือนกัน คะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

เป็นข้าราชการถึงแม้เงินเดือนจะน้อยแต่ก็มีตัวช่วยอื่นๆอีก จะว่าไปในยามจำเป็นมันก็ช่วยแบ่งเบาภาระไปได้เยอะนะคะ

โดย **antmod_ant** » พุธ ต.ค. 29, 2008 6:48 am

ข้าราชการยังดี รักษาฟรี เบิกได้บ้า
แล้ว ข้าราชเกิน อย่างหนู ก้อคงต้องเบิกสามีไปก่อน แป่วๆๆ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ก็ยังดีนะที่ยังมีให้เบิก อย่างน้อยก็ยังดีกว่าที่จะโดนเบิกซะเอง

โดย **obb** » พุธ ต.ค. 29, 2008 11:15 am

เป็นแต่ก่อนนุชย้ายเลยค่ะพี่หมูแดง บอกตรงๆตอนนี้ นุชคิดว่าจะไม่ทำงานก่อสร้างอีกแล้ว ไม่ใช้ว่าตกงานบ่อยหรอกนะคะ ถ้าอยากทำจริง ลูกพี่เขาก็ส่งไปคุมไซส์งานอื่นๆได้ที่ชลบุรี ภูเก็ตเยอะไป เขาสร้างรีสอร์ทมาก....คิดแล้วเสียดาย ถ้าไปอาจจะได้เจอสถาปนิกหล่อๆ...อิอิ..เอาไว้ฟาดฟันฝีปากเล่น ตอนเช้าๆเข้าทำงาน..เหอเหอ เหอเหอ
แต่แม่ขอ บอกเลิก ไปหาทำอย่างอื่นเถอะ แม่คุ๊ณ เดือนหนึ่ง ทำงานทั้งเดือน ไม่ได้หยุด วันไหนจะหยุดบ้าง เงินก็น้อยนิด คิดจะออกมาทำเอง เสียงค้านทั้งบ้าน บอกมีสามีก่อน แล้วเอ็งค่อยคิดทำ....มันจะได้ช่วยกัน...เกิดเป็นหญิงเน้อ

อยากคุยเรื่องครอบครัว แต่ไม่มีอะไรคุยนะคะ เพราะทั้งชีวิตเฉียดแค่คำว่าแฟนเท่านั้นเอง ความไม่ชอบบ้างอย่างในตัวเขาก็มี แต่มันยังไม่ได้รวมหัวจมท้ายกัน เลยไม่เห็นทาสแท้กันมาก จะมีก็แต่ รำคาญ หงุดหงิดกันบางเรื่องเท่านั้นเอง ทั้งนี้ก็ได้เลิกลากันไปแล้ว

ก็จะขอใช้คำขอหญิงป้าค่ะ ว่าคงไม่มีใครถูกผิด ปัญหาของเราคือ ระยะทางที่ห่างไกล กับเวลาที่ห่างกันมันมาก ใจคนมันเลยจืดจางกันไปเอง เขาก็มีรักใหม่ ส่วนเราก็บ้าทำงาน ก็เหมือนทิ้งขว้างเขาเอง จบแบบเศร้าๆกันไป

------------------------------------------------------------------------------------------------

ชีวิตคู่มันก็เหมือนภาพวาดน่ะค่ะ มีชิ้นเดียวในโลก ไม่มีภาพไหนเหมือนภาพไหน แม้จะมีต้นแบบมาจากสิ่งเดียวกัน วาดต้นไม้ต้นเดียวกัน แต่คนวาดคนละคนมันก็ออกมาเป็นคนละรูป ชีวิตคู่ก็เช่นกัน คู่ใครก็คู่ของคนนั้น เอามาวัด เอามาเปรียบเทียบกันไม่ได้ ปัญหาเหมือนกันแต่ลงเอยไม่เหมือนกัน วิธีแก้ปัญหาก็ต่างกัน

เสียดายที่นุชไม่ทำงานก่อสร้างแล้ว เอาไว้ว่างๆมาช่วยพี่สร้างบ้านมั้ยล่ะ ถือว่ามาเที่ยวไง พี่คุยกับเพื่อนนะคะเรื่องซื้อที่ เพื่อนบอกว่าจะซื้อให้เปลืองเงินทำไม บ้านเพื่อนเองหลังใหญ่เบ้อเริ่ม อยู่คนเดียว มาอยู่ด้วยกัน เป็นเพื่อนกัน ช่วยกันทำงานยังจะดีกว่า เพื่อนพี่เขาทำอาหารขายค่ะ ไม่ได้เอาไปขายตามบ้านแต่จะรับทำตามสั่ง มีงานล้นมือทุกวัน หาลูกจ้างได้ถูกใจบ้างไม่ถูกใจบ้างแต่ก็อยู่ไม่นาน เมื่อก่อนตอนอยู่เมืองไทยพี่ก็จะไปช่วยวันเสาร์อาทิตย์ พอพี่ไม่อยู่เขาก็เลยต้องทำคนเดียว เคยคิดกันว่าจะทำให้มันเป็นทางการ เป็นมาตรฐาน ในรูปบริษัท แต่พี่มาเมืองนอกเสียก่อน พอเล่าให้ฟังเรื่องอยากซื้อที่ปลูกบ้าน เพื่อนบ่นเลยค่ะว่าจะทำทำไมให้เสียเงิน บ้านก็มีอยู่แล้ว ก็มาอยู่แล้วมาช่วยกันทำงานจะดีกว่า พี่ก็เลยยังลังเลเรื่องสร้างบ้านอยู่ค่ะ อาจจะชะลอไว้ก่อนจนกว่าจะแน่ใจจริงๆว่าต้องการอะไรกันแน่ คงจะอยู่กับเพื่อนไปก่อนในระยะแรก มีเพื่อนรัก ๒ คน ต่างคนต่างมีบ้านว่าง ตอนนี้เลยแย่งกันนำเสนอใหญ่เลยว่าจะอยู่บ้านไหนก็ได้ หลังหนึ่งอยู่แปดริ้ว อีกหลังอยู่กรุงเทพฯ คิดไม่ตกเลยเลิกคิดแล้วค่ะ ถึงเวลาก็คิดออกเอง นุชว่ามั้ย

คุณหมูแดงคะ...ตะกี้แฉลบจากงาน ไปไปรษณ๊ย์ ส่ง "รติภวังค์"ให้แล้วนะคะ
เซ็นให้เลย ไม่ต้องคืนให้นะคะ (เดี๋ยวคิดว่าต้องคืน)
ถึงเราไม่รู้จักกันเป็นการส่วนตัว
ดิฉันก็มีความปรารถนาดีต่อคุณ
ต้องการให้คุณ มีความสุขหลังหย่า
เช่นดิฉัน ที่ฟ้องหย่าสามี
แล้วมีความสุขมากกกกกกกกกกกกก (เป็นพหูพจน์เห็นมั้ยคะ)

ที่ให้เรื่องนี้ ต้องการให้คุณอ่านช่วงท้ายสุดของเรื่องที่ดิฉันเขียนเป็นภาษาอังกฤษค่ะ
เรื่องนี้เขียนหลังจากที่ดิฉันหย่า
แต่ไม่ได้เขียนเรื่องเจ็บปวดรวดร้าว
ตรงกันข้าม กลับหวานแหวว โรมานซ์มาก
นั่นเป็นสิ่งที่ชี้ให้ตัวดิฉันเห็นว่า ดิฉันยังต้องการมีความสุขในชีวิตอยู่

สำหรับสาวๆหลายคนที่มีช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตคู่
พยายามตรึกตรองให้ดีๆนะคะ
อย่าให้สังคมมาพันธนาการคุณไว้กับความทรมาน
อย่าให้คำว่า อยู่เพื่อลูก มาทำร้ายความสุขที่คุณควรจะมี
เพราะว่าการที่พ่อแม่อยู่ด้วยกันโดยมีปัญหา
ลูกนี่แหละค่ะ จะบ้าก่อนพ่อแม่
เพราะต้องดูผู้ใหญ่สองคนกัดกันเป็นประจำ

อย่าคิดว่าไม่มีเขาเราอยู่ไม่ได้
สาวใดที่มีสามีห่วยๆ แต่เขาเคยล้างส้วมให้เป็นประจำ
กรุณาขัดส้วมเองแล้วหาสามีใหม่ เอาที่ดี (แม้ว่าจะไม่มาล้างส้วมให้เราก็เอาฟะ)

อย่าเอาความเป็นไทยจ๋ามาบอกว่า เป็นผู้หญิงไทยต้องมีแค่ผัวเดียวเท่านั้น...
ผัวน่ะ ถ้าดัดนิสัยมาตั้งนาน ก็ยังไม่โดนใจ
ให้เอาไปคืนแม่สามี
ถ้าแม่สามีตายแล้ว จุดธูปบอก เรียกให้มารับไปด้วย
หากลูกมีด้วยกัน ก็ให้สัญญากับวิญญาณของแม่สามีว่าจะเลี้ยงให้ดีกว่าลูกชายของแม่...

อย่าจมชีวิตไว้กับคนที่ไม่เห็นหัวใจของเราค่ะ
แต่ถ้าเขาดี กรุณาอยู่ร่วมเรียงเคียงหมอนเป็นทาสสวาทของเขาต่อไป

สำหรับดิฉัน คนที่ดีกับดิฉันและลูก
ดิฉันให้เรื่อนสาม น้ำสี่
แต่ถ้าไม่ดี ต่อคนๆนั้นเป็นพ่อของลูก ไม่ได้เจอเรื่อนสาม น้ำสี่
แต่เจอ "ไฟฉิบฯ" ค่ะ

หมายเหตุ...ไฟฉิบ ย่อมาจาก ไฟฉิบ....หายยยยยยยยยยยยยยยย

------------------------------------------------------------------------------------------------

หมูแดงตื่นเต้นนะคะเนี่ย รอคอยหนังสือด้วยใจจดใจจ่อ ขอบคุณในความปรารถนาดีของหญิงป้านะคะ อีกทั้งข้อคิดคำแนะนำต่างๆด้วย หมูแดงหัวโบราณก็จริงนะคะ แต่ก็ไม่ทุกเรื่อง มีหัวใจอิสระที่พร้อมจะโบยบินไปทุกทีและมีความสุขกับทุกสิ่งที่ทำ เชื่อมั่นว่าเมื่อหย่าแล้วจะมีความสุขขึ้นแน่นอน เพราะหัวใจมันร่ำร้องเพรียกหามานาน ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะอยู่ร่วมกับใครได้เลยจริงๆ กระนั้นก็ยังอยู่มาถึง ๘ ปี เดินหลงทางมานานแล้วละ ตอนนี้เจอป้ายบอกทางอันใหม่ที่ชัดเจนแล้ว ก็คงจะเดินตามทางนี้ไป ด้วยหมายจะเจอสวนดอกไม้สวยงามอย่างที่ฝันไว้ แม้จะเดินอยู่ในทุ่งนั้นคนเดียว แต่เชื่อมั่นว่ามีความสุขแน่นอนค่ะ เพราะหากมองออกไปรอบๆ จะเห็นผู้คนมากมายโบกมือทักทายและพร้อมจะเดินเข้ามาช่วยหากเราสะดุดล้มลงอีกครั้งหนึ่ง

มาส่งข่าวค่ะว่าได้รับหนังสือแล้ว กำลังอ่านอย่างตั้งใจเลยเชียว เดี๋ยวอ่านจบแล้วจะมาเล่าให้ฟังค่ะว่าชอบมั้ย เพิ่งทราบว่าหญิงป้าชื่อเล่นว่าโจ๊ก แหม.. ช่างเข้ากับครัวไกลบ้านซะจริง ชื่อจริงก็เพราะนะคะ สุวดีวิลาศลักษณา ยาวเหมือนชื่อเจ้าชื่อนายแต่ไม่ซ้ำใครดี แล้ว Princess Van der Hagenstraat 763 หมายถึงอะไรเหรอคะ หรือหญิงป้าเป็นเชื้อพระวงศ์จริงๆ

โดย **naddyswiss** » พุธ ต.ค. 29, 2008 2:54 pm

naddyswiss เขียน:
kuk เขียน:
ข้าราชการเงินเดือนน้อยนิด เพิ่งแตะ 19,000 บาท เดือนนี้เองคะ (ทำงาน18 ปี) เบิกค่ารักษาพยาบาลโรงพยาบาลรัฐ เคยใช้บริการแค่ตอนคลอดลูก กับเบิกตรงให้พ่อกับแม่ตอนนี้คะ ส่วนค่าเล่าเรียนก็เบิกได้แค่เทอมละ 2,260 บาท (ค่าเทอมปีละประมาณ 30,000บาท)

พี่กุ๊กค๊า พ่อโหน่งเป็นข้าราชการเหมือนกันคะ เงินเดือนพ่อโหน่งตอนนี้ ฮ่าๆๆๆ ยังไม่ถึง 15,000 บาทเลยค่ะทำมา 32 ปีแล้วก๊าบ อิอิ

แต่โชคดีที่ค่ารักษาพยาบาลของพ่อและแม่ เค้าไปเบิกต้นสังกัดของทหารเรือได้ ก้อถือว่าดีตรงนี้น่ะค่ะ เพราะพ่อโหน่งป่วยคราวก่อน ถ้าไม่มีหลวงช่วยไว่ สงสัยคงต้องหาเงินค่ารักษาพยาบาลให้พ่อพัลวันเลยค่ะพี่กุ๊ก ตอนนี้พ่อเหลืออีกแค่ 3 ปีจะเกษียณค่ะ พ่อเป็นข้าราชการบำเหน็จน่ะค่ะ ไม่ได้บำนาญดังนั้นค่ารักษาพยาบาลจากหลวงจะหมดตอนที่เค้าปลดเกษียณค่ะ

แต่พ่อโหน่งเค้าเป็นข้าราชการลูกจ้างประจำน่ะค่ะ เงินเดือนเค้าก้อไต่ตามระดับ เพราะเค้าไม่ได้จบวุฒิสูงอะไร จบแค่ม.สาม เงินเดือนเค้าก้อเลยเริ่มตันแระค่ะ

คนรุ่นพ่อรุ่นแม่เรานี่เก่งนะ ทำงานเงินเดือนนิดเดียว เลี้ยงลูกมาจนโตได้ตั้งหลายคน คนสมัยใหม่มีเงินเดือนมากมาย แต่ใช้ยังไงก็ไม่เคยพอซักที ไม่รู้ทำไมถึงเป็นยังงั้นไปได้

พี่หมูแดงคะ พ่อโหน่งกินเงินเดือนน้อยเดียวค่ะ แต่ว่าพ่อโหน่งเค้าเรียนมาน้อย เค้าไม่อยากให้พวกโหน่งต้องลำบากเหมือนเค้าน่ะค่ะ ดังนั้นพ่อจึงทำทุกอย่างเพื่อให้โหน่งกับพี่ชายได้เรียนที่ดีๆกันน่ะค่ะ

ตอนพ่อโหน่งทำงานแม่โหน่งก้อทำงานโรงเรียนด้วย แม่เป็นภารโรงค่ะ ส่วนพ่อนั้นตอนพี่ชายเด็กๆ หลังเลิกงานพ่อเค้าขับรถตุ๊กตุ๊กด้วย ก้อมีรายได้ดีเหมือนกัน ตอนหลังๆพ่อก้อมาขับรถส่งพระพุทธรูปต่างจังหวัดวันหยุดด้วย ตอนเค้าหนุ่มๆเค้าเลยไม่ได้พักผ่อน ส่งผลให้ตอนแก่เค้ามีโรครุมเร้าน่ะค่ะพี่

แต่พ่อกะแม่โหน่งเค้าก้อมีหนี้เยอะเหมือนกันตอนลูกๆเรียน จะมาสบายก้อตอนแก่ชราเนี่ยแหละค่ะ โหน่งเลยต้องดูแลเค้าแทน พ่อแม่เรายิ่งใหญ่เหนือสิ่งใดที่สุดค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

พ่อแม่พี่ก็เรียนมาน้อยเหมือนกัน เงินเดือนก็นิดเดียวเพราะเป็นแค่ลูกจ้างเขา แต่ทั้งสองคนเขาก็ขวนขวายนะคะ ทำมาหากินเลี้ยงลูก พี่ยังจำได้เลยว่าตอนเด็กๆตามแม่ไปช่วยทำงานตั้งหลายอย่าง รับจ้างเย็บกระสอบแป้งบ้าง เย็บจากมุงหลังคาบ้าง หิ้วของตามแม่ไปขายบ้าง เข้าป่าตัดฟืนบ้าง สารพัดแหละค่ะ พี่ยังนึกภาพตัวเองไม่ออกเลยว่าหากพี่มีลูกเองบ้าง พี่จะสามารถหาเงินมาเลี้ยงลูกได้เหมือนพ่อกับแม่ทำมั้ย บ้านพี่ฐานะแค่ปานกลาง อะไรที่อยากได้ก็ไม่ได้ทุกอย่าง แต่มีเรื่องหนึ่งที่พ่อกับแม่ไม่ยอมเลยคือเรื่องกินค่ะ ที่บ้านพี่เรื่องกินเรื่องใหญ่ ต้องมีกินแบบสมบูรณ์พูนสุขทุกมื้อ ลูกอยากกินอะไรก็ได้กินทุกอย่าง พี่เลยติดนิสัยไม่ว่าจะยังไงขอให้ท้องอิ่มไว้ก่อน ไม่งั้นหงุดหงิดค่ะ

โดย **นิรินธนา** » พุธ ต.ค. 29, 2008 4:55 pm

หญิงป้า เขียน:
ผัวน่ะ ถ้าดัดนิสัยมาตั้งนาน ก็ยังไม่โดนใจ
ให้เอาไปคืนแม่สามี
ถ้าแม่สามีตายแล้ว จุดธูปบอก เรียกให้มารับไปด้วย
หากลูกมีด้วยกัน ก็ให้สัญญากับวิญญาณของแม่สามีว่าจะเลี้ยงให้ดีกว่าลูกชายของแม่...

อย่าจมชีวิตไว้กับคนที่ไม่เห็นหัวใจของเราค่ะ
แต่ถ้าเขาดี กรุณาอยู่ร่วมเรียงเคียงหมอนเป็นทาสสวาทของเขาต่อไป

สำหรับดิฉัน คนที่ดีกับดิฉันและลูก
ดิฉันให้เรื่อนสาม น้ำสี่
แต่ถ้าไม่ดี ต่อคนๆนั้นเป็นพ่อของลูก ไม่ได้เจอเรื่อนสาม น้ำสี่
แต่เจอ "ไฟฉิบฯ" ค่ะ

หมายเหตุ...ไฟฉิบ ย่อมาจาก ไฟฉิบ....หายยยยยยยยยยยยยยยย

โดนตรงเนี่ยค่ะพี่หญิงป้า
โดนมากกกกกกกกกกกกกกค่ะ

"ผัวน่ะ ถ้าดัดนิสัยมาตั้งนาน ก็ยังไม่โดนใจให้เอาไปคืนแม่สามี"

จริงๆนะคะพี่ หนูว่าจริงในส่วนของหนูด้วย
หึ หึ เผอิญหนูเป็นเมียที่คิดแบบนี้เหมือนกันค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

จุดไปตั้งหลายดอกแล้วก็ยังไม่มาเอาคืนไปซะที ทำยังไงดีล่ะคะ EM101 EM101

โดย **แตง** » พุธ ต.ค. 29, 2008 8:02 pm

หมูแดง อยู่ได้อย่างมีญาติและเพื่อนน้อยยังดีกว่าอยู่แบบโดดเดี่ยวนะ เหมือนกลอนที่ว่า
อันเพื่อนดีมีหนึ่งถึงจะน้อย
ดีกว่าร้อยเพื่อนคิดริษยา
เปรียบเหมือนเกลือมีน้อยด้อยราคา
ยังดีกว่าน้ำเค็มเต็มทะเล

เวลาเราอึดอัดกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งเราชอบอ่านหนังสือของคุณหมออมรา เรื่องกุญแจใจ อ่านเป็นสิบๆรอบแล้ว อ่านแล้วก็สบายใจ ทุกวันนี้ก็เอาหนังสือเล่มนี้ติดมาอเมริกาด้วย

นี่ถ้าปลูกบ้านอยู่ฉะเชิงเทราจริงๆละก็ วันไหนกลับไปเยี่ยมบ้านจะได้แวะไปเยี่ยมเยียน เราชอบไปไหว้หลวงพ่อโสธร โดยเฉพาะวันปีใหม่ไปนั่งคอยเข้าโบสถ์ก่อนใครเค้าเลย เพราะเพื่อนๆบอกว่าจะโชคดี แต่เราว่ามันสนุกดีนะได้นั่งลุ้นแย่งเข้าโบสถ์ก่อนใครนี่

------------------------------------------------------------------------------------------------

ยินดีต้อนรับเสมอค่ะคุณแตง หากได้กลับไปอยู่แปดริ้วจริงๆ บ้านคงไม่เหงาหรอกค่ะ เพื่อนๆคงมาเยี่ยมกันเยอะเหมือนที่เคยเป็นมา เพราะยังเหลือเป็นโสดอีกหลายคนค่ะ เราเคยคุยกันสนุกๆนะคะว่าพอแก่ตัวแล้วเราจะไปหาซื้อที่แปลงติดกันแล้วปลูกบ้านหลังเล็กๆกันคนละหลัง ทำทางเดินเชื่อมหากันได้ตลอด ทำศาลาอเนกประสงค์ไว้ตรงกลางเพื่อรวมพลคนเฮฮาประสาโสดอย่างเราๆ ไม่คิดเลยนะคะว่าสิ่งที่เคยพูดไว้เมื่อ ๒๐ ปีก่อนมันจะกลายเป็นจริง ตอนนี้นะคะ บ้านเพื่อนหมูแดงคนที่เป็นเจ้าของที่กลายเป็นแหล่งชุมนุมไปแล้ว เป็นศาลาพักใจสำหรับคลายเหงาให้เพื่อนคนเศร้า เป็นภัตตาคารชั้นดีสำหรับเพื่อนผู้หิวโซ เป็นโรงแรม ๕ ดาวสำหรับเพื่อนผู้หลงทาง และเป็นอื่นๆอีกมากมายที่เพื่อนอยากให้เป็น เวลาเขารวมกันทีเขาก็จะพูดถึงหมูแดงที ทั้งคิดถึง ทั้งสมน้ำหน้าที่ต้องระเห็จมาอยู่ไกลถึงที่นี่ แต่ก็ไม่วายเรียกร้องให้กลับบ้านซะทีเพราะขาดแม่ครัวประจำก๊วน เพื่อนๆคงได้สมหวังกันละคราวนี้

โดย **suk** » พฤหัสฯ. ต.ค. 30, 2008 5:43 am

เป็นคนหนึ่งเหมือนกันที่คิดอยากกลับไปอยู่เมืองไทย แต่ติดภาระกิจว่าต้องดูแลลูกจนกว่าเขาจะโตเลี้ยงดูตัวเองได้ก่อน เพราะตัวเองยังมีห่วงคือพ่อกับแม่ที่เมืองไทย และถ้ากลับไปก็ไม่มีงานทำเหมือนกันคะ แต่พี่หมูแดงเป็นคนเก่ง มีฝีมือในการทำงานคิดว่าคงคิดหางานทำได้ ตัวเองยังเคยคิดจะเปิดร้านขายของที่เมืองไทยโดยขายสินค้าในประเทศที่ตัวเองเคยอยู่ แต่ถ้าเรากลับใครจะเป็นคนส่งของไปให้ขาย เราคงต้องเดินทางไป ๆ มา ๆ เพื่อซื้อของมาขาย แต่ถ้าแฟนพี่หมูแดงอยู่ที่อังกฤษยังช่วยกันส่งของไปขายให้ได้ แต่สถานการณ์เมืองไทยก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่ แล้วอีกอย่างเท่าที่รู้ปัญหาอาชญากรรมในเมืองไทยก็มีมาก จะปลอดภัยพอหรือไม่ ยิ่งช่วงนี้ปัญหาเศรษฐกิจมีอยู่ทุกแห่งทั่วโลก แต่ยังไงก็เชียร์คะว่ากลับเมืองไทยบ้านเกิดเมืองนอนที่เราคุ้นเคยจะดีกว่าคะ อยู่ต่างเมืองจะดียังไงก็ยังอดคิดถึงเมืองไทยบ้านเกิดเมืองนอนไม่ได้ โดยเฉพาะอาหารการกินหาได้ง่ายกว่าต่างประเทศอีก

------------------------------------------------------------------------------------------------

ถ้าหวังว่าจะให้ลุงเด๋อช่วยละก็ ลืมไปได้เลยค่ะ ลุงไม่มีวันทำอย่างนั้นแน่นอน และนี่คือข้อเสียของลุงที่พี่รับได้ยาก ลุงเป็นคนไม่มีน้ำใจค่ะ หากลุงมีน้ำใจสักนิด รู้จักช่วยเหลือสักหน่อย พี่คงไม่ตัดสินใจแยกทางหรอกค่ะ

โดย **chonchon** » พฤหัสฯ. ต.ค. 30, 2008 8:59 am

สวัสดีค่ะ ทุกๆคน ไม่ได้เขามาอ่านเสียนาน มาเจอกระทู้ของคุณหมูแดงนั่งอ่านจนจบ
เราเองก็รุ่นๆเดียวกัน ชลก็อายุ 44 ปีแล้วเหมือนกันมีโครงการว่าจะกลับไปอยู่เมืองไทยเหมือนกัน ตอนนี่อยู่เยอรมันค่ะ อีก 2 ปีก็จะย้ายกลับไปอยู่เมืองไทย ถ้าหมูแดงย้ายไปอยู่เมืองไทยขออนุญาตไปเยี่ยมนะคะ มาเป็นกำลังใจให้ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ หมูแดงอยู่อังกฤษก็ไม่ไกลจากเยอรมันเท่าไร ถ้าหมูแดงพักร้อน 1 อาทิตย์ มาเที่ยวเยอรมันไหมค่ะ จะพาเที่ยวมาอยู่บ้านชล มาพักมาเที่ยวช่วงที่ยังไม่ได้กลับเมืองไทยหรือช่วงไหนที่อยากห่างๆลุงเด๋อ chonticha6@hotmail.com ลองมาเปรียนบรรยากาศดู ไว้จะทำขาหมูเยอรมันให้กิน

------------------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีค่ะคุณชล เราอาจจะได้ย้ายกลับเมืองไทยพร้อมๆกันก็ได้นะคะ ขอบคุณสำหรับคำชวนค่ะ ต้นเดือนธันวาหมูแดงจะไปเที่ยวลักเซมเบิร์ก ๒ คืน คงได้กระโดดข้ามไปฝั่งเยอรมันซักครึ่งวัน แต่คงไม่ได้ค้างค่ะ หากมีโอกาสคงได้ไปเที่ยวอีก อยู่ยุโรปดีตรงที่ประเทศใกล้กัน นั่งเครื่องเดี๋ยวเดียวก็ถึง นั่งรถไฟแค่อ่านหนังสือเพลินๆก็ถึงแล้ว กะว่าก่อนกลับเมืองไทยจะเที่ยวให้ทั่วยุโรปก่อน ประเทศละนิดละหน่อยก็ยังดี เพราะถ้าไปอยู่เมืองไทยแล้วก็คงไม่มีโอกาสมาเที่ยวต่างประเทศอีก ค่าเงินมันต่างกัน คงไม่มีเงินใช้สุรุ่ยสุร่ายในการนี้อีก ยังเหลืออีกหลายประเทศเลยค่ะที่ยังไม่เคยไป

โดย **swomoakor** » พฤหัสฯ. ต.ค. 30, 2008 9:10 am

ก็ขอเป็นกำลังใจคนแปดริ้วเหมือนกันน่ะค่ะ แม่อุ๋ยก็เป็นคนแปดริวน่ะอุ๋ยก็เกิดที่นี่แต่ไปโตในหลายๆจังหวัดน่ะ แต่ตอนนี้ครอบครัวย้ายไปอยู่ที่ปราจีนกันหมดแล้วค่ะ อุ๋ยเองก็มีความคิดว่าจะหาซื่อที่แถวนั้นเหมือนกันไม่ปราจีนก็แปดริ้ว ถ้าพี่หมูแดงได้กลับบ้านสมใจและปลูกบ้านได้ดั่งที่หวังไวๆนะคะ อุ๋ยเองก็เห็นด้วยกับคุณหญิงป้าและพี่ๆอีกหลายๆคนน่ะค่ะ ดีนะคะที่พี่หมูแดงน่ะยังมีเพื่อนรักที่รักมาก ที่คอยสนับสนุนน่ะคะ อีกอย่างที่ว่า
คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยากน่ะ ก็คงจะจริงอย่างที่ว่าล่ะค่ะ ก็ขอเป็นกำลังใจพี่หมูแดงด้วยจ้าแล้วถ้าได้กลับเมืองไทยเวลาใกล้ๆกันอาจจะได้มาเยี่ยมพี่หมูแดงด้วยนะคะเพราะแปดริ้วกะปราจีนก็ไม่ได้ห่างกันมาก

------------------------------------------------------------------------------------------------

อุ๋ยอยู่ปราจีนเหรอ แม่พี่ก็คนปราจีนนะ บ้านอยู่หาดยาง อ. ศรีมหาโพธิ ค่ะ ญาติๆอยู่ที่นั่นกันเยอะเลย พี่ไม่ได้ไปนานแล้วแต่แม่กลับไปทุกปีเพราะไปทำบุญวันตายคุณตา ไปทีก็แวะไปเยี่ยมญาติคนนั้นคนนี้ พี่ชอบที่นั่นนะคะเพราะสวนเยอะ ต้นไม้เยอะ รบรื่น สงบมาก แปดริ้วกับปราจีนไม่ไกลกันเลย แม่พี่ชอบไปประจันตคามด้วย แม่บอกว่าปลาร้าที่นั่นอร่อยกว่าที่อื่น ไปทีก็ซื้อกลับมาทีละเยอะๆ เอามาขายด้วย เอามากินด้วย ถ้าพี่กลับไปอยู่เมืองไทยพี่ก็คงได้มีโอกาสไปปราจีนบ่อยๆค่ะ เพราะบ้านที่พี่ตั้งใจจะไปอยู่เกือบถึงเขตปราจีนแล้วนะ พี่เคยขับรถไปกินข้าเย็นที่ปราจีนบ่อยๆด้วย แล้วก็ยังชอบไปล่องแก่งที่นาดีอีก ว่าไปแล้วเราคงอยู่ไม่ไกลกันหรอกนะคะ

โดย **bakerkitchen** » พฤหัสฯ. ต.ค. 30, 2008 9:26 am

เข้ามาอ่านกระทู้พี่หมูแดงอีกครั้ง ได้เห็นความคิด และวีถีการดำเนินชีวิตของแต่ละคนในหลายแง่หลายมุม ที่ต่างกัน ถือเป็นเรื่องที่ดีมากเลยค่ะ เป็นกระทู้ ที่เหมือนกระดานชีวิตให้ทุกคนได้ขีดได้เขียนจริง ๆ อ่านแล้ว เหมือนได้เรียนรู้ไปด้วย ข้อความของแต่ละท่านให้คติชีวิตมากมาย ขอบคุณพี่หมูแดง คุณหญิงป้า และอีกหลายท่าน ที่เอาประสบการณ์ชีวิตมาแชร์กันค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องชีวิตคู่เป็นเรื่องละเอียดอ่อนและไม่ค่อยมีใครอยากเปิดเผยกันนักหรอกนะคะ เพราะมันเสี่ยงกับเสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่จะตามมา ต้องใช้ความเข้มแข็งและความกล้ามาช่วยในการเล่าเรื่องค่อนข้างมาก คนที่มีความมั่นใจในตัวเองมากๆอย่างหมูแดงจะไม่รู้สึกว่าลำบากในเรื่องนี้ เพราะเป็นคนไม่มีความลับและยอมรับความจริงได้ แต่คนที่มีบุคลิคแตกต่างจะรู้สึกว่าต้องตัดสินใจให้ดีว่าจะเล่าเรื่องส่วนตัวลึกๆในบอร์ดสาธารณะดีหรือไม่เพราะมันเสี่ยงจริงๆ ก็ต้องขอขอบคุณคนที่ช่วยแบ่งปันประสบการณ์กัน เรื่องของคนอื่นที่เราอ่านนั้น หากไม่ปล่อยให้เป็นเพียงการชิมตัวอักษร แต่นำไปคิดตรึกตรองดูคุณก็จะเห็นอะไรดีๆซ่อนอยู่ในนั้นด้วย ทั้งข้อคิดดีๆ หรือข้อผิดพลาด ล้วนแต่เป็นกระจกช่วยสะท้อนให้เห็นปัญหาทั้งสิ้น ซึ่งอาจมีบางส่วนที่ละม้ายคล้ายกับคู่ของใครก็ได้ ชีวิตคู่เหมือนภาพวาดซึ่งมีชิ้นเดียวในโลก ไม่มีคู่ไหนเหมือนคู่อื่น ต่างคู่ก็ต่างลีลากัน เหมือนวิธีการวาดพู่กันของนักเขียนไงคะ สไตล์ใครก็สไตล์ของคนนั้น

คนเราคับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก แต่ไม่ว่าพี่หมูแดงจะตัดสินใจยังไงนกก็ขออวยพรให้พี่

โชคดีนะคะเป็นกําลังใจให้อีกแรงค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ

เข้ามาเป็นกำลังใจให้พี่หมูแดงอีกรอบค่ะ เพราะหลังจากที่ครั้งแรกคิดว่าพี่หมูแดงแค่อยากกลับไปอยู่ที่เมืองไทยเฉย

ตีไม่กล้าเสนอแนะอะไรค่ะ เพียงแต่สิ่งที่ตีคิดอยู่เสมอมาก็คือ พ่อแม่พี่น้องเรา ยังงั๊ยก็เป็นครอบครัวของเราวันยังค่ำ สามีเราถ้าเลิกกับเรา ยังงั๊ยเขาก็กลายเป็นคนอื่น เป็นสามีของคนอื่น ส่วนตัวของตี ตีจะไม่ทนอยู่เพื่อเอาใจคนอื่นแล้วตัวเองต้องมาเหนื่อยใจ แม่ตีสอนเสมอถ้าใครที่เราแต่งงานด้วยแล้วเขาไม่ดีพออยู่ด้วยไม่ได้ก็เลิกซะ (แต่เราต้องพยายามแก้ไขก่อนนะคะ) เพราะก่อนแต่งงานก็เคยอยู่คนเดียวมาได้ พอแต่งงานแล้วจะมาทำเป็นขาดเขาเราอยู่ได้ไม่ได้ เอาใจช่วยพี่หมูแดงเสมอค่ะ 

------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนที่พี่จะมาจากเมืองไทย เคยมีคนๆหนึ่งบอกกับพี่ว่าถ้าลำบากหรือไม่มีความสุขก็ให้กลับมา ไม่ต้องทนอยู่ แต่คนๆนั้นไม่ใช่พ่อหรือแม่ ไม่ใช่ญาติ เป็นเจ้านายเก่าค่ะ ทุกครั้งที่คุยกันท่านก็จะคอยถามเสมอว่ายังอยู่ได้มั้ย อยากกลับบ้านหรือยัง เมื่อไหร่จะกลับมา ถ้าพี่คิดจะกลับไปเริ่มต้นใหม่ที่เมืองไทยจริงๆละก็ คงต้องกลับไปหานายเก่าด้วยค่ะ ส่วนจะไปทำงานด้วยหรือเปล่านั้นก็ค่อยคิดกันอีกที ได้ข่าวว่าตอนนี้นายไปตั้งบริษัทฯของตัวเองแล้วด้วย มันก็ช่วยให้พี่อุ่นใจได้อย่างหนึ่งนะคะว่าถ้าพี่ยังอยากทำงานจริงๆ ก็คงหางานได้ไม่ยากค่ะ

ถ้าต้องไปเริ่มทุกอย่างใหม่หมดจากศูนย์ ตอนอายุ ๔๕ จะทำได้มั้ย

ผู้ใช้งานขณะนี้