ครัวไกลบ้าน • แสดงกระทู้ - ถ้าต้องไปเริ่มทุกอย่างใหม่หมดจากศูนย์ ตอนอายุ ๔๕ จะทำได้มั้ย

โดย **แพม** » ศุกร์ ต.ค. 24, 2008 4:15 pm

หมูแดง แพมว่าจะตอบเมื่อคืนแล้ว อิอิ พิมพ์ๆหายหมด พิมพ์ใหม่ตอนเช้า วันศุกร์จ้า (พิมพ์ไปเล่นหุ้นไป หุ้นก็ตกจังเลย แต่ราคาสินค้าทำไม่ขึ้นได้ขึ้นดี อิอิ) แพมกับพ่อบ้านก็กำลังจะไปอยู่เมืองไทยจ้า ก็คงเป็นเดือนหน้า ปลดเกษียณจ๊ะ
เรื่องกลับเมืองไทย เราคิดกันมาตั้งแต่ก่อนเราแต่งงาน ว่าเมือ่ไรเธอปลดเกษียณ
เรากลับไปอยูเมืองไทยกัน เธอกลับไม่กลับฉันไม่รู้ แต่ฉันกลับแน่ แล้วเราก็สัญญากับพ่อแม่ ว่าจะกลับมาอยู่กับพ่อแม่ เลี้ยงดูพ่อแม่ ก่อนที่ท่านทั้งสองจะจากโลกนี้ไป แต่เวลาก็ไม่รอเรา พ่อไปเสียก่อนปีนี้เมือ่เดือนพฤษภาคม โอเคเราย้อนเวลากลับไม่ได้ ก็บอกแม่ เดี่ยวจะไปอยู่กับแม่ แล้วอยากพาแม่มาอยู่ในกรุงเทพ ท่านก็คงไม่เอา ก็เลยต้องตามใจท่านไปอยู่บ้านนอกพออยู่แม่เบื่อๆเราค่อยมาทำอะไรที่กรุงเทพ อิอิ แผนที่วางไว้จ๊ะ
 มาเข้าเรื่อง แพมว่า เรื่องตัดสินใจกลับบ้านเกิดเรา ง่ายกว่าตอนตัดสินใจมาอยู่เมืองนอก มาอยู่เมืองนอกยังเอาตัวรอดอยู่แบบสบายๆเค้ากินขนมปังเราก็กินขนมปัง แล้วถามว่า แล้วถ้าเรากลับไปกินข้าวแกงบ้านเราจะมีปัญหาเน้อ เราเคยกินมาตั้งแต่เกิด แล้วถูกด้วย อย่างหมูแดงทั้งเก่ง ทั้งฉลาด แล้วเข้าใจและเห็นใจผู้อื่น แล้วดูท่าทางหมูแดงก็เหมือนๆแพม คืออะไรก็ได้ ไม่เรื่องมากแพมว่าอยู่เมืองไทยสบายอยู่แล้ว แพมเอาใจช่วยจ้า ค่าเช่าบ้านอยู่นอกเมืองก็ถูก 2000-3000 บาท อยู่ได้สบาย ถ้าจะซื้อเป็นของตัวเอง คอนโดถูกๆเยอะประมาณ300,000 บาทขึ้นไปก็มีแล้วสวยด้วยถ้าเราอยู่เบื่อๆให้คนเช่าก็ได้แล้วหาบ้านอยู่ แต่ถ้าเอาแพงๆ อิอิ แถวชาดหาด 10,000,000 บาทขึ้นไป หรือใกล้บีทีเอส(รถไฟฟ้า 5,000,000)หรือในดาวน์ทาวน์กรุงเทพ แถวสีลม แพงๆ แถวช็อปปิ้ง อิอิ อย่างนี้เราไม่เอาอยู่แล้วเอาเงินฝากประจำดีกว่า
 แต่ถ้าอยู่อย่างสมถะ แพมว่าซื้อที่ดินชานเมืองออกไปถูก ๆมีที่ปูลูกผักสวนครัวด้วยยิ่งดีใหญ่ สร้างบ้านสัก 2ห้องนอน 2 ห้องน้ำ1 พักผ่อน 1 ห้องครัว ก็ไม่แพงเอาอย่างไม่แพงก็ไม่เกินล้านบาท (ถามช่างนุชจ้า)
ค่าใช้จ่าย ก็เหมือนป้าติ๋วว่า หรือน้องนุชบอก คือ เรามีน้อยจ่ายน้อย เดือนละ15,000 บาทก็อยู่ได้สบายจ้า คือคนอื่นเค้ายังอยู่ได้ ทำไม่เราจะอยู่ไม่ได้ แล้วบ้านเรา คือทุกอย่างมันอยู่ที่ใจ ถ้าเราตั้งใจแนวแน่ กลับบ้านเราดีที่สุดจ้า
แล้วหมูแดง มีแพมกับพ่อบ้าน อิอิ เป็นเพื่อนบ้าน มีอะไรคุยได้จ้า เรื่องธุรกิจทำอะไร มีร้อยอย่างพันอย่างที่จะทำ แต่ถ้าทำกิจการตัวเอง ก็ดีนะแพมว่า ตัวแพมเองก็จะทำเหมือนกันจ้า

------------------------------------------------------------------------------------------------

ถ้าจะซื้อบ้านหรือปลูกบ้านที่เมืองไทย หมูแดงคงเลือกอยู่บ้านนอกมากกว่าในกรุงเทพฯค่ะ ไม่เคยนึกรักชอบกรุงเทพฯเลย ทั้งๆที่อยู่มาตั้ง ๒๐ ปี มันไม่ใช่ตัวตนของหมูแดงจริงๆ ที่ต้องอยู่เพราะความจำเป็นบังคับเท่านั้นเอง ถ้าเลือกได้ขอกลับไปอยู่บ้านนอกดีกว่า ที่ไหนก็ได้สักแห่ง บ้านหลังเล็กๆ มีที่ให้ปลูกต้นไม้ใบหญ้าได้นิดหน่อย แค่นี้ก็พอใจแล้ว ยิ่งถ้าได้อยู่ใกล้ๆพ่อแม่ก็ยิ่งดี แต่คงทำอะไรตอนนี้ไม่ได้แน่ เพราะหากขายบ้านตอนนี้ เงินที่เหลือจากการแบ่งกันแล้วเทียบเป็นเงินไทยก็ได้แค่นิดๆหน่อยๆ คงไม่พอปลูกบ้าน

แพมจะย้ายกลับเมืองไทยเร็วๆนี้เป็นเรื่องที่ดีนะคะ แล้วแพมเตรียมที่ทางเอาไว้แล้วหรือยังคะว่าจะไปอยู่ที่ไหนกัน ถ้าอะไรลงตัวแล้วมาเล่าให้ฟังบ้างก็ดีนะคะ ให้เพื่อนๆได้เก็บประสบการณ์ของแพมเอาไว้เรียนรู้และวางอนาคตตัวเอง

โดย **Little Bird** » ศุกร์ ต.ค. 24, 2008 6:59 pm

มีหัวใจที่ไม่เคยท้อ และใจมีสุข อยู่ที่ไหนก็ไม่ลำบาก อย่างพี่หมูแดงสบายอยู่แล้วค่ะ ขอมาร่วมลงนามเป็นกำลังใจให้พี่หมูแดงอีกคนนะคะ สู้ ๆ นะคะพี่หมูแดง

------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ

โดย **naddyswiss** » ศุกร์ ต.ค. 24, 2008 9:36 pm

kuk เขียน:
ข้าราชการเงินเดือนน้อยนิด เพิ่งแตะ 19,000 บาท เดือนนี้เองคะ (ทำงาน18 ปี) เบิกค่ารักษาพยาบาลโรงพยาบาลรัฐ เคยใช้บริการแค่ตอนคลอดลูก กับเบิกตรงให้พ่อกับแม่ตอนนี้คะ ส่วนค่าเล่าเรียนก็เบิกได้แค่เทอมละ 2,260 บาท (ค่าเทอมปีละประมาณ 30,000บาท)

พี่กุ๊กค๊า พ่อโหน่งเป็นข้าราชการเหมือนกันคะ เงินเดือนพ่อโหน่งตอนนี้ ฮ่าๆๆๆ ยังไม่ถึง 15,000 บาทเลยค่ะทำมา 32 ปีแล้วก๊าบ อิอิ

แต่โชคดีที่ค่ารักษาพยาบาลของพ่อและแม่ เค้าไปเบิกต้นสังกัดของทหารเรือได้ ก้อถือว่าดีตรงนี้น่ะค่ะ เพราะพ่อโหน่งป่วยคราวก่อน ถ้าไม่มีหลวงช่วยไว่ สงสัยคงต้องหาเงินค่ารักษาพยาบาลให้พ่อพัลวันเลยค่ะพี่กุ๊ก ตอนนี้พ่อเหลืออีกแค่ 3 ปีจะเกษียณค่ะ พ่อเป็นข้าราชการบำเหน็จน่ะค่ะ ไม่ได้บำนาญดังนั้นค่ารักษาพยาบาลจากหลวงจะหมดตอนที่เค้าปลดเกษียณค่ะ

แต่พ่อโหน่งเค้าเป็นข้าราชการลูกจ้างประจำน่ะค่ะ เงินเดือนเค้าก้อไต่ตามระดับ เพราะเค้าไม่ได้จบวุฒิสูงอะไร จบแค่ม.สาม เงินเดือนเค้าก้อเลยเริ่มตันแระค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

คนรุ่นพ่อรุ่นแม่เรานี่เก่งนะ ทำงานเงินเดือนนิดเดียว เลี้ยงลูกมาจนโตได้ตั้งหลายคน คนสมัยใหม่มีเงินเดือนมากมาย แต่ใช้ยังไงก็ไม่เคยพอซักที ไม่รู้ทำไมถึงเป็นยังงั้นไปได้

โดย **meawmark** » เสาร์ ต.ค. 25, 2008 12:29 am

หลายความคิดเห็นก็มีเหมือนและก็ต่างกัน อาจเป็นเพราะนาๆจิตตัง แต่พี่หมูแดงคง

คิดเรื่องนี้มานานพอสมควรแล้ว(คาดว่า) เหมียวเชื่อว่าถ้าพี่กลับไปอยู่ไทยพี่ก็คงอยู่ได้

เพราะท่าทางพี่เป็นคนแกร่งพอสมควรนะคะ

แต่ช่วงนี้เหมียวว่าพี่อดทนอีกนิดหน่อยก่อนไม่ดีกว่าเหรอคะ เพราะฟังสถานะการณ์ที่

เมืองไทย(ที่น้องคนหนึ่งจำชื่อไม่ได้เล่า) เหมียวว่ามันใช่เลย แต่ถ้าพี่มั่นใจเรื่องงานว่า

มีรองรับแล้ว ก็ตัดสินใจเลยค่ะ ว่าแต่สงสารลุงเต๋อจังเลยที่สิ่งที่รักกำลังจะจากไป มัน

เศร้านะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ถึงแม้จะอยากกลับไปเร็วๆ แต่ก็คงทำไม่ได้หรอกค่ะ เพราะมีเรื่องอะไรต้องทำอีกมาก เรื่องหย่า เรื่องขายบ้าน เรื่องงาน หลายอย่างต้องเคลียร์ คงใช้เวลาอีกอย่างน้อยก็ ๑-๒ ปีนั่นแหละค่ะ ถึงตอนนี้ก็เห็นด้วยกับหลายๆคนที่แนะนำให้กลับไปดูลู่ทางก่อนที่จะตัดสินใจขั้นเด็ดขาด ก็คิดว่าคงจะเลือกทางนี้ ถ้าเก็บเงินได้พอและวางแผนดีๆ บางทีปีหน้าอาจจะได้กลับเมืองไทยค่ะ

โดย **Amelia** » เสาร์ ต.ค. 25, 2008 3:57 am

สถานการณ์ทางการเมืองก็ไม่ได้เลวร้ายไปเหมือนข่าวที่ออกไปต่างประเทศหรอกค่ะ
คนที่ไม่เกี่ยวข้องเขาก็ทำมาหากินไปตามปกติ เพียงแต่จะรำคาญการชุมนุม การออกข่าวของทั้งรัฐบาล ฝ่ายพันธมิตร และนปช. ยังจะพล อ.สร่างที่ออกมายุ่งด้วยหน่อยค่ะ นอกนั้นก็อยู่กันตามปกติ ไม่มีชีวิตที่ไปวุ่นวายกับเขา น้ำมันก็ลดราคาลงเรื่อยๆ ตอนนี้ข้าวของก็เริ่มลดราคาลงบ้างแล้วค่ะ แต่ก็ยังไม่ค่อยมีใครกล้าลงทุนกับธุรกิจในภาวะเศรษฐกิจที่ไม่แน่นอนของทั่วโลกตอนนี้

------------------------------------------------------------------------------------------------

คนอยู่เมืองไทยตอนนี้คงจะเหนื่อยและเครียดกับสถานการณ์น่าดูเลยนะคะ นี่ล่าสุดได้ข่าวว่าเพื่อนลาออกจากงานเพราะทนแรงกดดันไม่ไหว ออกมาอยู่บ้านเฉยๆ อายุปูนนี้คงไปสมัครงานที่ไหนไม่ได้อีกแล้วละ ก็คงต้องเป็นชาวเกาะไปจากวันนี้ ถ้าสถานการณ์การเมืองไม่เขม็งเกลียวขนาดนี้ คนไทยน่าจะมีความสุขขึ้น สติปัญหาปลอดโปร่งและคิดทำอะไรดีๆให้กับประเทศได้มากขึ้นนะคะ

โดย **obb** » เสาร์ ต.ค. 25, 2008 6:29 am

จากคอมเม้นพี่แพม...อ้างถึงช่างนุช..ปรึกษาปัญหาสร้างบ้านได้ค่ะ แต่ถ้าใครอยากสร้างตอนนี้ ขอบอกให้ใจเย็น ค่าวัสดุยังไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดนิ่งได้
จากสามแสนบาท มันจะเป็นล้านบาทเข้าไป..
ราคาเหล็กเส้นขึ้นทุกหลังเที่ยง ปูนซิเมนต์ปรับราคาหน้าใจหาย...ช่างก็เริ่มว่างงานเพราะลูกค้ายกเลิกสัญญาไปหม๊ด...ช่างนุชเลยนั่งตกงานอยู่บ้านล่ะค่ะตอนนี้

------------------------------------------------------------------------------------------------

พี่ถามหน่อยได้มั้ยคะว่านุชอยู่ที่ไหนคะ อยู่ใกล้ๆจะวานให้คำนวณค่าบ้านให้ซะเลย กระท่อมหลังเล็กๆ ๑ ห้องนอน ๑ ห้องน้ำ ห้องโถงกว้างๆ มีระเบียงรอบบ้าน ชานหน้าบ้านเอาไว้นั่งเล่น กี่แสนถึงจะเอาอยู่คะ

กลับมาอ่านของคุณหมูแดงอีกครั้ง แต่เช้าตรู่ (ทั้งที่วันนี้มีงานรออยู่เยอะ แต่โอนให้ลูกและแฟนไปทำหมด)

ตอนแรก คิดว่าจะตอบส่วนตัว เพราะเป็นเรื่องส่วนตัวของดิฉันที่ต้องการบอก
แต่คิดว่า ถ้าคนที่กำลังมีปัญหาเรื่องแบบนี้มาอ่าน อาจจะมองภาพลักษณ์ให้ตัวเองได้บ้าง

ดิฉันที่สาวๆในฮอลแลนด์เรียกว่าหญิงป้า...คือ
สุวดี...นักเขียนนิยายของขวัญเรือน (ที่มาแอบตีท้ายครัวประจำ)

เคยแต่งงานกับผู้ชายฝรั่งหอลั่นด่า (ฮอลันดา) ที่จบปริญญาเอก
ดิฉันจบแค่ โท...เลยทำให้เขาคิดว่าเขาดีกว่าเรา
ตอนนี้เขาคือ พ่อของลูก ไม่ใช้คำว่า อดีตสามี
เพราะคำนี้ ตามความคิดของดิฉันมันบ่งให้เราเห็นว่า เรายังเป็นของเขาอยู่ เนื่องจากมีคำว่าสามีห้อยท้าย

ตอนที่ใช้ชีวิตด้วยกัน
ยังไม่เห็นไส้กัน น่าเอ็นดู
แต่อยู่ๆไป เห็นไส้กันมาก ชีวิตก็ไปคนละแบบ
และมาหนักมากขึ้นคือตอนมีลูกแล้ว
เขาเป็นพ่อที่ดี (ในตอนนั้น)
ตอนนี้โอนมาให้แม่เจ้าพลายเนยหมดทุกอย่าง

การหย่าร้าง ไม่ได้เกิดจากเขาผิด หรือเราผิด
สาวๆจำไว้เลยนะคะ การหย่าร้างคือการที่เราไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้
ไม่มีใครผิด ใครถูก
อย่าอับอาย ถ้าจะต้องหย่า เพราะอยู่แล้วไม่มีความสุข
ทนอยู่โดยการทำล้ายหัวใจของตัวเองนั่นแหละค่ะ น่าอายมากกว่าสิ่งใด

แต่การหย่าร้างไม่ใช่การแก้ปัญหา ถ้ามีลูกด้วยกัน
เป็นการตัดปัญหาหนึ่ง ไปสู่ปัญหาหนึ่ง
คือปัญหาที่ ทำอย่างไร เราจะเลี้ยงลูกหลังหย่าได้

ดิฉันหย่าแล้ว อยู่ในฮอลแลนด์ต่อไป
เนื่องจากมีลูก ที่มาโตที่ฮอลแลนด์
และดำเนินชีวิตต่อไป จนกระทั่ง...ทุกอย่างลงตัว
อยู่คนเดียวมาเกือบสิบปี ไม่เคยคิดจะมีแฟนใหม่
แต่ลูกชายบอกว่า ไม่ต้องการให้แม่อยู่คนเดียว
และบอกแม่ด้วยว่า...ผู้ชายคนหนึ่งรักแม่
แต่แม่ไม่มองน้ำใจของเขา
เขาดีกับเรา ดีกับลูกเรา ทั้งที่เราปฏิเสธเขาไปทุกครั้ง
จนลูกทนไม่ได้...บอกว่า ไม่มีใครที่จะเลวร้าย ทำร้ายจิตใจแม่ เหมือนพ่อทุกคนไป
ลูกพูดคำนี้ ทำให้ดิฉันคิดว่า ลูกก็ชอบเขา ทำไมเราไม่ให้โอกาสตัวเอง
จนในที่สุด ดิฉันก็ได้เริ่มต้นชีวิตครอบครัวใหม่

<a href='http://s156.photobucket.com/albums/t33/Suwadee/algemeen/?action=view¤t=2xnickenik.jpg' target='_blank'> รูปภาพ

</a>

เราอยู่กันอย่างมีความสุข ดิฉันก็เม้งคนโน้นคนนี้อย่างมีความสุข ตามจุดประสงค์ที่อบรมพวกเขาให้มาเอาใจดิฉัน และบอกเขาว่าพ่อแม่ปู่ย่าตายายของดิฉันเลี้ยงดิฉันมาอย่างนี้ เขาสองคนก็ควรจะดำเนินรอยตาม...ครอบครัวใหม่ของดิฉัน จึงเป็นครอบครัวที่ฮาเพราะกลั่นแกล้งกันมาตลอด

นี่คือพื้นฐานที่ดิฉันสามารถมองการใช้ชีวิตคู่ได้มาก
และประสบการณ์ที่ได้รับมานี้
อยากจะบอกทุกคนว่า
อย่าอับอายหากจะต้องหย่าร้าง
อย่าปิดกั้นชีวิตตัวเอง โดยบอกว่า ฉันจะไม่เริ่มต้นกับใครใหม่
เริ่มได้...แต่อย่าเริ่มครั้งละหลายๆคน
ให้เริ่มดู จากทีละคะน
คนที่มีลูก ให้คิดถึงลูกด้วยว่า เรารับคนนี้มาแล้ว ลูกมีความสุขไปกับเราหรือไม่

สำหรับรายละเอียดที่คุณหมูแดงบอก ทำให้ดิฉันเข้าใจมากขึ้น
แต่การที่คุณต้องการกลับไปเมืองไทย เพื่อต้องการทำงานที่นั่น
คุณถือสัญชาติบริทิชหรือว่าสัญชาติไทย

ไปแล้ว พ่อแม่เป็นห่วงเรามากขึ้นหรือน้อยลง
คุณกลับไปเมืองไทย คุณรอดแน่ค่ะ ดิฉันเชื่อแบบนี้
เพราะดิฉันเองก็เป็นแบบคุณหรือหลายๆคน
ดิฉันเป็น คนที่สามารถจับงานทุกอย่างได้ โดยไม่คิดว่า
ตัวเองมีชาติกำเนิดมาดี ย่ายายเป็นพวกเจ้าต่างแคว้น
แล้วจะต้องทำตัวแบบนางเอกหนังไทยในสมัย ก. สุรางคนางค์
ติดดินมากค่ะ...ทุกวันนี้ ถ้าคนแก่ที่ดูแลทำส้วมสกปรก ดิฉันล้างส้วมให้เลยค่ะ
ที่ฮอลแลนด์ ดิฉันก็มีเพื่อนเป็นหม่อมหลวง เธอก็จับงานทุกอย่าง
ไม่เคยรังเกียจ ขอให้เป็นงานสุจริต
และยังบอกว่า ถ้ามาเมืองไทย อยากทำธุรกิจเล็กๆ แปลเอกสาร ทำร้านอาหารเล็กๆ
หรือว่าแบ่งห้องให้นักศึกษาเช่า...แต่ทุกวันนี้ก็ยังไม่มีใครกลับ
เพราะอยู่เมืองนอก สิ่งที่ได้คือ อิสระจากสังคม ไม่มีใครจับตามองเราว่า
เราจะทำอะไร ขับรถเก่าแค่ไหน อะไรกัน เป็นเจ้า ทำไมหน้าเหมือนลาวดั้งหัก
(เขาพูดแบบนี้กันจริงๆ ที่ฮอลแลนด์ก็เคยมีคนว่าดิฉันว่า อีนี่น่ะเหรอเจ้า อีเจ้านั่งตู้ล่ะสิ)

ดิฉันมองว่า คุณเองก็สามารถใช้ชีวิตแบบนี้ได้ในเมืองไทย

แต่ขออย่าเดียวก็คือ อย่าแก้ปัญหาที่คาราคาซังหัวใจของคุณมานาน
ด้วยการหนีไปไกลแสนไกล...เพราะมันไม่ได้ทำให้เขาหรือใครรู้ว่า
เราชนะใจของเราแล้ว

ถ้าเป็นไปได้...
แยกกันอยู่ที่นี่ เริ่มชีวิตของคุณใหม่ที่นี่
โดยไม่ต้องมีลุงเด๋อมาอยู่ในความรับผิดชอบของคุณ
เพราะคุณแยกกับลุงเด๋อไปแล้ว ด้วยสาเหตุุุุุุที่คุณบอกมา
หากคุณไม่สามารถรับลุงเด๋อได้ คุณไม่ควรเหนี่ยงรั้งลุงเด๋อมาไว้ในความรับผิดชอบ
เพราะถ้าคุณยังทำอย่างนี้ คุณจะแยกชีวิตจากลุงเด๋อไปทำไม
สู้ทนอยู่ด้วยกันไม่ดีกว่ากรือคะ
การแยกกันไปแล้วยังเป็นเพื่อนที่ดีนั้น คือการที่คุณไปใช้ชีวิตในแบบที่คุณมีความสุขและปลดปล่อยตัวเองจากทุกข์ใจที่คุณพบอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

ในขณะที่คุณอยู่ตัวคนเดียวที่นี่ คุณมีงานทำ
มีเงินเก็บพอให้ฐานะทางการเงินแข็งแรง
แล้วคุณก็ดูลู่ทางทำมาหากิน ให้คนที่เมืองไทยดูลู่ทางไปด้วย
คุณยังต้องการกลับเมืองไทยอีก คุณกลับได้ทันที
และกลับแบบคนที่อุ่นใจเพราะมีความมั่นคงทางการเงินมาหนุนหลัง
ไม่ใช่กลับไป แล้วยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับชีวิต

วางแผนให้กับความเปลี่ยนแปลงของชีวิตก่อน ไม่ใช่ให้ความเปลี่ยนแปลงมาถือสิทธิ์ในแผนชีวิตของเรา

------------------------------------------------------------------------------------------------

ตั้งใจจะตอบตั้งแต่เช้า แต่ใจมันตื่นเต้น พิมพ์แล้วก็ลบแล้วก็พิมพ์ใหม่อยู่นั่น จบไม่ลงซักที คราวนี้ตั้งใจใหม่ ปิดวิทยุ ปิดทีวี แล้วลงมือพิมพ์ ไม่ให้มีอะไรมากวนใจให้ว่อกแว่ก จะได้พิมพ์ให้จบ ให้สมกับที่คุณหญิงป้าตั้งใจพิมพ์เช่นกัน ยิ่งถ้าสามารถโยนงานบ้านให้ลุงเด๋อไปได้ด้วยเหมือนหญิงป้า คงจะตอบได้เร็วกว่านี้แน่ๆเลย ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณหญิงป้าที่เล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟัง ต้องบอกว่าคุณกล้าหาญมากที่กล้าเอาเรื่องแบบนี้มาเล่า เพราะมันค่อนข้างเสี่ยงกับเว็บบอร์ดสาธารณะ แต่หมูแดงมองออกว่าเราคงจะคล้ายๆกัน คือตรงไปตรงมา ในเมื่อมันเป็นความจริง เราก็สามารถยอมรับมันได้และเล่าสู่กันฟังได้ เราเห็นด้วยว่าการหย่าร้างไม่ใช่เรื่องน่าอับอาย ไม่ใช่เรื่องที่จะมาหาว่าใครเป็นฝ่ายผิดหรือใครเป็นฝ่ายถูก ชีวิตคู่ต้องการปัจจัยหลายๆอย่างมาประกอบเพื่อที่จะนำพากันไปจนถึงฝั่งฝัน หลายคู่ทำได้ แต่หลายคู่ก็ล้มเหลว

ตอนที่ซื้อบ้านนี้นะคะ เราวางแผนกันว่าเมื่อลุงเกษียณแล้ว (อีก ๓ ปี) เราจะขายบ้านแล้วย้ายกลับไปอยู่บ้านเกิดของลุงที่เชสเชียร์ ที่นั่นบ้านถูกกว่านี้เยอะ เราเอาเงินที่ขายบ้านใช้หนี้แบงค์ไป เงินที่เหลือก็เอาไปซื้อบ้านใหม่หลังเล็กๆด้วยเงินสด เราก็จะสามารถปลดหนี้ทุกตัวได้ ลุงเด๋อก็ใช้เงินเกษียณ หมูแดงก็หางานทำใหม่ อาจจะเงินเดือนไม่มากเท่างานปัจจุบัน แต่ก็จะสามารถใช้ชีวิตต่อไปได้ด้วยความสุขตามอัตภาพและไม่ฟุ้งเฟ้อ ตอนนั้นขอสารภาพว่าแอบคิดไว้คนเดียวไม่ได้แอะให้ลุงรู้ว่าเมื่อขายบ้านแล้ว จะขอหย่า แบ่งทรัพย์สินแล้วจะแยกตัวไปอยู่คนเดียว จะไม่ตามลุงกลับไปเชสเชียร์ เงินที่เราแบ่งกับเงินเกษียณที่ลุงจะได้คงจะทำให้ลุงสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างสบาย บอกตัวเองว่าอดทนอีกเพียงไม่กี่ปีเท่านั้น แล้วเราก็จะเป็นไทแก่ตัว ได้ชีวิตและจิตวิญญาณของตัวเองคืนมา แต่ทำไปทำมาความอดทนมันหมดลงตรงนี้เอง รอให้ลุงเกษียณไม่ไหว บอกตรงๆว่าเบื่อเหลือเกินที่ต้องมาคอยตามรับใช้ลุงเหมือนเป็นคนรับใช้แบบนี้ รู้สึกว่าไม่ยุติธรรมเลย ทั้งๆที่เราสองคนทำงานนอกบ้านเหมือนกัน แต่เรายังต้องมาทำงานบ้านต่ออีก ในขณะที่ลุงไม่แตะอะไรเลยสักอย่างเดียว อ่านมาถึงตรงนี้เดี๋ยวคงมีคนแนะนำวิธีแก้นิสัยลุง ขอบอกไว้ก่อนเลยว่าได้ลองได้พยายามมาหลายวิธีแล้วแต่ไม่สำเร็จ ทุกวันนี้ต้องทำใจและปล่อยวางอย่างเดียวค่ะ ปล่อยวางในที่นี้คือวางจริงๆ วางแบบไม่หยิบไม่จับทำอะไรเลย ถ้าเสื้อผ้ามันจะกองเป็นภูเขารอการซัก เราก็จะปล่อยให้มันกองอยู่ตรงนั้นถ้าเราเหนื่อย บ้านจะรกจะสกปรกยังไงก็ปล่อยมันไป หายเหนื่อยเมื่อไหร่ค่อยทำ ยังเหนื่อยก็ไม่ทำ ใครจะว่ายังไงก็ช่างแต่เราทำไม่ไหวแล้วจริงๆ ก็ต้องใช้วิธีนี้ ถ้าลุงทนไม่ไหวเพราะเสื้อผ้าหมดตู้ ก็ให้ลุงไปจัดการซักเองรีดเอง จานชามไม่มีใช้ก็ให้จัดการล้างเอาเองเหมือนกัน เราอยากทำตอนไหนเราก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ทำ

เมื่อสองวันก่อนตอนที่เขียนกระทู้ บอกตรงๆเลยว่าตัดสินใจแล้วว่าจะกลับเมืองไทยแน่ ต้องเริ่มทำเรื่องหย่า เสร็จแล้วก็จะขายบ้าน จัดการทรัพย์สินแล้วก็แยกกันไป แต่พอหลายคนแนะนำให้กลับไปดูลู่ทางก่อนก็คิดว่าดีเหมือนกัน เอาเป็นว่าถ้าเป็นไปได้ปีหน้าจะลองหาทางกลับเมืองไทยดูซัก ๒ อาทิตย์ พอมาวันนี้อ่านที่หญิงป้าเขียน รู้สึกว่าจะเปลี่ยนใจอีกแล้ว ตอนนี้มีอีกหนึ่งทางเลือกคือแยกก็แยกกันไป แต่เราจะยังคงอยู่ที่อังกฤษต่อไปตามเดิม จะทำงานเก็บเงินสักปีสองปี พอมีเงินพอสร้างบ้านและลงทุนทำธุรกิจเล็กๆที่ตั้งใจไว้แล้วถึงค่อยกลับไป เราไม่ห่วงเรื่องการถือสัญชาติเพราะเชื่อว่าถึงอย่างไรเราก็เป็นคนไทย หากต้องการกลับไปอยู่เมืองไทยเราก็สามารถทำได้ แม้ว่าตอนนี้จะมีพาสปอร์ต ๒ เล่มก็ตาม แต่การจัดการอะไรต่อมิอะไรของเราก็คงไม่ง่ายนัก เพราะตอนที่จากเมืองไทยมาก็สร้างแผลเอาไว้เยอะเหมือนกัน ก็ต้องกลับไปสะสางให้เรียบร้อย ไม่อย่างนั้นสำนึกผิดมันจะตามติดตัวเราไปจนตายทำให้เราขาดความสุขได้

ถึงอย่างไรก็ต้องยอมรับนะคะว่าการใช้ชีวิตอยู่เมืองไทยสำหรับเราต้องมีปัญหาแน่ๆ เหตุเพราะเราเป็นคนคิดต่างจากคนอื่นนี่แหละ ทำให้คนรอบข้างหลายคนอึดอัด เราไม่ชอบยึดติดกับวัตถุนิยม ไม่ติดแบรนด์ ไม่ห่วงสวย ไม่ห่วงหน้าตา แต่สังคมเมืองไทยหน้ากากยังเป็นเรื่องสำคัญและจำเป็น ก็ต้องชั่งใจให้ดีว่าจะทนอึดอัดกับระบบไทยๆได้หรือเปล่า

ลืมบอกว่าหมูแดงตื่นเต้นนะที่ทราบว่าหญิงป้าเป็นนักเขียนมีชื่อเสียง สารภาพว่าหมูแดงไม่รู้จัก ทั้งๆที่เป็นแฟนขวัญเรือนมาตั้งแต่ยังเป็นนักเรียน ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็ไม่เคยได้อ่านขวัญเรือนอีกเลย เลยไม่มีโอกาสได้อ่านงานเขียนของคุณ เสียดายจริงๆเลย คงต้องหาโอกาสอ่านงานเขียนของคุณบ้างแล้วละ

โดย **Rotjana Geneva** » เสาร์ ต.ค. 25, 2008 8:32 am

ถ้าต้องไปเริ่มทุกอย่างใหม่หมดจากศูนย์ ตอนอายุ ๔๕ จะทำได้มั้ย, คิดถึงบ้านแล้ว อยากกลับบ้าน

เห็นกระทู้ของคุณหมูแดงแล้ว เกิดคำถาม...

รจนาคิดว่า คุณหมูแดงไม่ได้ไปเริ่มต้นที่ศูนย์แน่นอน... อย่าลืมหนึ่งสมอง สองมือ และประสบการณ์ที่ติดชีวิตมาอีกเพียบ (รจนาอาจจะพูดซ้ำ ๆ กับที่เพื่อน ๆ พูดไปแล้ว)

อย่าลืมเพื่อน ๆ ที่มีมากมาย ทั่วโลก ทั้งในเมืองไทย

คำว่า "ศูนย์" อาจะทำให้ใจเสียเสียเปล่า ๆ

คุณหมูแดงเป็นที่รักของคนหมู่มาก และได้ทำคุณงามความดีไว้มากมาย.... สิ่งเหล่านี้ไม่หายไปไหน ทำดีต้องได้ดีแน่นอน ศีลย่อมคุ้มครองผู้รักษาศีล

การเปลี่ยนแปลงทำให้เกิดความกลัว กังวล และไม่มั่นใจ.... เป็นภาวะปกติค่ะ เราทุกคนต้องผ่านจุดนี้หลาย ๆ ครั้งในชีวิต

รจนาคิดว่า การจากเมืองไทยมาอยู่เมืองนอก น่าจะน่ากลัวกว่าการจากเมืองนอกกลับไปอยู่เมืองไทย ในเรื่องของการปรับตัวและค่าครองชีพ

สำหรับรจนา หากต้องเจอทางเลือกแบบนี้ คงจะลำบากใจ ... แต่รจนาเชื่อว่า วิบากกรรมเป็นตัวกำหนด ขอเพียงให้เรารู้ใจของตัวเราเองเป็นดีที่สุด ตั้งมั่นอยู่ในศีลธรรม พร้อมรับกับทุกสถานการณ์ และใช้สติ-ปัญญาอย่างดีที่สุดค่ะ

เข้ามาสนับสนุนคุณหญิงป้าด้วย หากคุณหมูแดงต้องเจอกับสภาวะการเปลี่ยนแปลงหลายชนิดจู่โจมมาทีเดียว อาจจะหนักไปนะคะ (หย่า ขายบ้าน กลับเมืองไทย ฯลฯ) เพราะเป็นเรื่องยาก ๆ ทั้งนั้นเลย แม้แต่คนที่แกร่งที่สุดก็อาจจะอดหวั่นไหวไม่ได้

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

คุณรจนาให้กำลังใจคนเก่งจังนะคะ หมูแดงไม่ใช่คนดีอะไรหรอกค่ะ ในชีวิตทำเรื่องแย่ๆ น่าละอายแก่ใจไว้ก็มาก การตัดสินใจครั้งนี้ยาก แต่การลงมือปฏิบัติยากกว่าหลายเท่า แต่เชื่อว่าจะต้องผ่านพ้นมันไปได้ ขอบคุณสำหรับกำลังใจและความปรารถนาดีที่มีให้กันนะคะ

โดย **chaba** » เสาร์ ต.ค. 25, 2008 10:44 am

ชบาเห็นด้วยกับหญิงป้านะคะ แล้วก็พี่บุษคะ ชบาอยู่เมืองไทยคะ ตอนนี้เมืองไทยเศรษฐกิจไม่ดีเลยคะ โจรเยอะขโมยแยะคะ
พี่คิดดูสิคะ ตึกที่ชบาเช่าอยู่เป็นอาคารพานิชย์แล้วมีลุงกับป้าเปิดร้านขายอาหารตามสั่งหน้าร้านชบา แล้วก็ทำเพิงพักข้างๆ ร้านเพราะไม่อยากขึ้นไปนอนห้องที่เช่าไว้ เลยนอนตรงเพิงนั้นแล้วันหนึ่งลุงก็ตาย แล้วป้าก็ต้องอยู่คนเดียว ยังขายของที่เดิมยังนอนตรงที่เดิม เหมือนปกติที่เคยทำ แต่แล้วจู่ๆ วันหนึ่งก็มีคนมาขโมยของของแก เช่น เก้าโต๊ะ ถังแก๊ส มากมายคะ ขโขยไม่ว่าคะ เข้าไปกรีดมุ้งแกแล้ว บังคับแล้วแกส่งเงินกับโทรสับให้ คนแก่ขนาดนีวัย60 แล้ว ยังไม่สงสารเลยคะ คิดดูสิคะ ตอนนี้คนไม่ค่อยคิดอะไรมากแล้วนอกจากความอยู่รอดของตัวเอง ขับรถอยู่ไม่ได้ล๊อกประตู้อีกดีก็เปิดประตูรถแล้วปล้นเลย จริงๆนะคะ กรุงเทพมีแบบนี้มากมาย ต่างจังหวัดก็ติดยา ชบาว่าตอนนี้ที่ไหนๆ ก็น่ากลัว ค่ะ สำหรับชบา นะ คะ ขอโทดนะคะร่ายซะยาวอยากให้เห็นความโหดร้ายของคนไทยตอนนี้

แต่ยังไงขอเป็นกำลังใจให้พี่หมูแดงนะคะ แล้วเห็นด้วยกับหลายๆ ความคิดเห็นคะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

โอ๊ย.. เรื่องนี้น่ากลัวจังเลยค่ะ แล้วตอนนี้คุณป้าเป็นยังไงบ้างคะ

โดย **แพม** » เสาร์ ต.ค. 25, 2008 4:11 pm

อ่านแล้วจากหลายๆความคิด เห็นด้วยกับคุณรจนามากๆ คือคุณหมูแดงไม่ได้เริ่มจากศูนย์แต่คุณหมูแดงมีสมอง ฉลาด ก็เหมือนที่พ่อเคยบอกเราเสมอว่า "ให้การศึกษาความรู้ลูกๆดีกว่าให้สมบัติ สมบัติถ้าคนไม่มีทางใช้มันก็หมดไปสักวัน แต่สมอง ความรู้จะติดตัวเราไปจนวันตาย) อีกอย่าง หมูแดงมีแต่ให้ๆต่อเพื่อนๆ โดยที่หมูแดงไม่เคยหวังอะไรตอบแทนจากเพื่อนๆ ให้อย่างบริสุทธ์ใจ แล้วฟังที่เพื่อนๆตอบหมูแดง ก็รู้แล้วเพื่อนๆก็เป็นห่วงใย และอยากจะช่วยเหลือหมูแดง เพื่อนแท้หายากส์ แต่หมูแดงมีทั่วโลกจ๊ะ ทำดีได้ดี เหมือนคุณรจว่า จริงจ้า
 แล้วแพมก็เห็นด้วย กับข้อความที่หญิงป้าว่า" กลับแบบให้ความอุ่นใจให้มีความมั่นคงทางการเงินหนุนหลังจ้า"ในกรณีที่เป็ไปได้จ้า แต่ไม่ได้หมายความว่าจะบอกให้หมูแดงทนอยู่เพื่อเงินถ้าจิตใจไม่อยากอยู่ อยู่ไปก็ไม่มีความหมาย อย่างแพมบอกน้องสาวที่เมืองไทยว่า " ทำอะไรให้ใช้สมอง อย่าใช้อารมย์ คนที่ใช้อารมย์พังทุกราย "
หมูแดงก็คงคิดเหมือนแพมว่า แล้วคำว่ามั่นคงเรื่องเงินเท่าไรพอ ที่จะอยู่เมืองไทย อย่างไม่เดือดร้อน เพราะทุกอย่างในโลกนี้ไม่แน่นอน คือเอาปัญหาแพมเป็หลักแล้วกันจ้าหมูแดง อย่างพ่อบ้านแพม เงินประกันสังคมจากรัฐบาลอเมริกาจ่ายให้น้อยมากๆ อยากได้มากก็ต้องอยู่ถึ่งอายุเกือบลงโลง ก๊ากๆๆๆ จริงจ๊ะ แล้วเศรษฐกิจสมัยนี้แพงมากๆ เงินที่ได้จากประกันสังคม จ่ายค่าภาษีและค่าประกันบ้าน แคมป์ รถ รักษาพยาบาล ค่าทำฟัน แถมรัฐบาลยังมาโยนหนี้ไว้ให้อีก อิอิ(ไม่ตายคราวนี้แล้วจะไปตายคราวไหน อิอิ) สารพัดค่าหมูแดง ก็ยังไม่พอ ถ้าเทียบเงินไทยแล้วเดือนเป็นแสนไปลงที่ภาษีหมด ขนาดบ้านได้จากกองมรดกคือไม่ต้องผ่อนแบงศ์ อิอิ ก็ชักหน้าไม่ถึ่งหลังจ้า
คุณหมูแดง แพมเองไปๆมาๆเมืองไทยทุกปี่ แพมมีบ้านทาวเฮ้าส์ที่ถนนแจ้งวัฒนะหนึ่งหลัง แล้วซื้อคอนโดเมืองทองธานีแจ้งวัฒนะไว้หนึ่งห้องจ้าถูกๆ แล้วพ่อบ้านเห็นเมืองพัทยาน่าอยู่ แล้วสนามบินสุวรรณภูมิไม่ไกลก็เลยซื้อที่ดินไว้ 1 ไร่กว่า แล้วพ่อกับแม่ยกที่ดินที่ปักษ์ใต้ให้ (น่าทำหอพักหรือปั้มน้ำมันที่ติดถนนเอเชีย) แต่ทำไปทำมา อิอิ หุ้นตกจ้าหมูแดง ก็เลยไม่ได้สร้างบ้านสักที่ เวลากลับเมืองไทยก็ไปอยู่ที่แจ้งวัฒนะแล้วไปอยู่ปักษ์ใต้บ้าง แล้วไปๆมาๆพัทยาลงต้นไม้ไว้บ้าง คุยกับคนรับเหมาก่อสร้างก็เห็นว่าราคาขึ้นมาเยอะ แต่ตอนนี้แพมจะขุดน้ำบาดาลให้พี่เขยไปเจาะอยู่
เรื่องกิจการ แพมจะทำเหมือนกัน น้องสาวว่าอยากทำ ร้านสปา พ่อบ้านอยากทำร้านตกปลา ร้านคอมพิวเตอร์อิอิ ไปคนละเรื่องคนละประเทศ อิอิ แพมอยากทำร้านแบบเซ่เวนเปิดตลอดยีสิบสี่ชั่วโมง ร้านอาหารเร่งด่วน ร้านซักเสื้อผ้า อิอิ (แต่อยากจ้างคนอื่นทำเราลงทุน) ที่เมืองไทยแพมเคยจดทะเบียนบริษัทไว้ นำเข้าส่งออก อิอิ(ว่าจะทำไม่ได้ทำสักที่ เสียค่าใช้จ่ายเปล่าๆ อิ)
 หมูแดง แพมว่าสร้าง 1 ห้องนอน 1 ห้องน้ำดีจ้า แล้วบริเวณห้องโถงกว้างๆ เราจะได้ไว้นั่งเล่น ดูทีวี จัดโต๊ะกินข้าวไว้และครัวเปิดโล่ง น่ารักดี แพมก็ชอบ คือสร้างแบบรีสอร์ท คือเปิดโล่ง ปลอดโปร่งดี แล้วดูกว้างด้วยจ้า แล้วมีระเบียงบ้านด้วย ถ้าช่างนุชว่ายังไง ราคาเท่าไร อิอิ บอกด้วยนะจ๊ะหมูแดง

------------------------------------------------------------------------------------------------

แพมมีบ้านแล้วก็ค่อยยังชั่วหน่อยนะคะ อย่างน้อยก็มีที่พัก เงินเก็บเงินออมที่มีก็ค่อยมาคิดกันว่าจะทำอะไรให้มันงอกเงยขึ้นมา แรกๆคงสับสนแหละค่ะ นั่นก็อยากทำ นี่ก็อยากได้ แต่ในที่สุดเราก็จะหาคำตอบเจอค่ะว่าอะไรคือสิ่งที่เหมาะสมกับเราที่สุดก็ลงมือทำอย่างนั้น เป็นกำลังใจให้แพมนะคะ ส่วนเรื่องบ้านนะคะ หมูแดงชอบบ้านหลังเล็กๆ ไม่เอาห้องนอนเยอะ แค่ห้องเดียวพอ แต่ใหญ่หน่อยแบบตั้งเตียงใหญ่ๆได้ มีพื้นที่อีกหน่อยพอไม่ให้แออัด แต่ขอห้องโถงโล่งๆ กว้างๆ สบายๆตา ชอบมากๆเลย เวลาเพื่อนมาหาหลายๆคนก็ปูผ้านอนเรียงกันตรงนี้แหละคุยกัน บ้านใหญ่ๆไม่ชอบเลย อ้างว้าง ไม่อบอุ่น ชอบบ้านเล็กๆ หลังกระทัดรัดแบบนี้แหละ แต่ถ้าแพงมากคงสร้างไม่ไหว สงสัยต้องทำงานที่อังกฤษอีกหลายปีแล้วค่อยๆเก็บเงินไปนะ

เข้ามาอ่านเรื่องของพี่หมูแดงอยู่หลายวันแล้ว
เป็นกำลังใจให้ค่ะ อะไรก้อตามที่พี่หมูแดงตัดสินใจทำ น้อง ๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
เชื่อค่ะ ว่าพี่หมูแดงเอาตัวรอดได้แน่นอน ทั้งที่เมืองไทย และที่อังกฤษ
ปุ้ยเองตอนนี้ก้อมีเรื่องมากมายให้ต้องคิดเหมือนกัน เป็นกำลังใจให้กันและกัน นะคะ พี่

------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจ พี่เป็นกำลังให้ให้ปุ้ยด้วยนะคะ อะไรที่ปุ้ยกำลังคิดและตัดสินใจอยู่ ขอให้เป็นทางเลือกที่ถูกต้องและมีความสุขค่ะ

โดย **obb** » อาทิตย์ ต.ค. 26, 2008 3:00 am

ตอบพี่หมูแดง นุชอยู่โคราชค่ะ
การคำนวนแบบ ขึ้นอยู่กับวัสดุ ที่เจ้าของบ้านต้องการใช้ ขนาดพื้นที่ใช้สอย
ถ้าต้องการประหยัด ให้ใช้อิฐบล็อก เพราะน้ำหนักไม่มากๆนัก จะได้ช่วยประหยัดงานโครงสร้างหลัก
ส่วนเรื่องหลังคา ส่วนใหญ่บ้านเรานิยมซีแพคโมเนีย ราคาจะขึ้นอยู่กับสีของกระเบื้องค่ะ แต่ถ้าพี่ไม่ติดเรื่องยี่ห้อกระเบื้อง เดี๋ยวนี้บ้านเรามีกระเบื้องคอนกรีตออกมาตีตลาดกันมาก ราคาถูกกว่า แต่นุชชอบลอนคู่มากกว่า(โลคลาส ไปหน่อย) เพราะเดี๋ยวนี้ ลูกเล่น และสีสันก็มีมาก ราคาถูก ไม่ต้องคิดมากว่าโครงสร้างหลังคา ที่ต้องใช้เหล็ก เพราะน้ำหนักไม่มากเท่าพวกกระเบื้องคอนกรีต
ตอนนี้เหล็กเส้นบ้านเรา ราคาแพง จะเสนอราคาลูกค้าที่ ช่างยังกลุ้มเลยพี่
นุชทำงานบ้านหลังหนึ่งที่นี้ ก่อนว่างงาน
บ้านลูกค้า ก็เป็นบ้านชั้นเดียว หนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ แต่เล่นระดับ ทำให้ราคาสูง เพราะการทำงานที่เล่นระดับ ถึงจะเป็นบ้านชั้นเดียว แต่ช่างต้องทำงานเหมือนทำงานบ้านสองชั้น ขอข้ามรายละเอียดไปค่ะ ราคา 570,000บาท ขอบอกช่างไม่เหลือกำไรเลยล่ะค่ะ 570,000 เนี้ย คือราคาที่ตกลงเมื่อ ต้นปีที่แล้ว แต่เริ่มงาน เมื่อกลางปีนี้ เพราะช่วงนั้นงานมาก แบ่งช่างทำงานไม่ได้เลย
ที่นี้เลยมาเจอวิบากกรรม ค่าวัสดุ ขึ้นทุกอย่าง ผู้รับเหมาเลยเกือบตาย มีเงินงวดออก ก็ได้แต่จ่ายค่าแรงช่างเท่านั้น
บ้านหลังนั้นพื้นปูกระเบื้องแกรนิตโต้ เป็นกระเบื้องที่เหมือนหินแกรนิต แต่เป็นกระเบื้องนำเข้าจากจีน ตอนนี้นิยมใช้กันที่บ้านเรา จะทำให้ดูหรูหรามากกว่ากระเบื้องท้องตลาดทั่วไป
แต่ช่างที่ทำงานต้องมีฝีมือการปูหน่อยค่ะ
ถ้าพี่มีแบบในใจ นุชจะคิดให้ค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

น้องนุชคะ พี่ว่าถ้าราคาขนาดนี้พี่น่าจะปลูกบ้านได้ไม่ยากนะ พี่อยากได้บ้านชั้นเดียว ไม่ต้องเล่นระดับก็ได้ แต่อยากให้ตัวบ้านยกพื้นขึ้นมาหน่อย ไม่ใช่ติดกับดินเลยน่ะค่ะ ประมาณว่าเดินขึ้นบันไดซัก ๕ ขั้นแค่นี้น่ะค่ะ มีระเบียงรอบบ้านเอาไว้นั่งเล่น คงต้องกว้างซักหน่อยประมาณนั่งล้อมวงกันกินข้าว กินเหล้าได้ ประตู้บ้านบานใหญ่ๆ กว้างๆ เปิดเข้าไปมีห้องนอนใหญ่ห้องเดียว พื้นที่ๆเหลือเป็นโถงอเนกประสงค์เอาไว้นั่งเล่น นอนเล่น มีห้องน้ำ ห้องครัวที่เปิดประตูออกไปนอกบ้านได้ ครัวไทยโล่งๆ แค่นี้เองค่ะที่พี่อยากได้ พี่ไม่มีแบบในใจแน่นอนหรอกค่ะ แต่ก็ประมาณนี้ พี่คุยกับเพื่อนว่าจะหาที่ผืนเล็กๆเตรียมไว้ โชคดีที่เพื่อนมีที่อยู่แปลงหนึ่งใกล้ๆบ้านจะยกให้พี่ปลูกบ้านฟรีๆ แต่พี่ว่าจะขอซื้อเขาแต่ผ่อนจ่าย แล้วเอาเงินที่อาจจะมีไปปลูกบ้านกับลงทุนทำธุรกิจอะไรเล็กๆที่ทำงานจากที่บ้านได้ แหม.. ถ้าน้องนุชอยู่ใกล้ๆจะให้มาปลูกบ้านให้ซะเลยนะเนี่ย แต่แม้ไม่สะดวก พี่คงจะรบกวนขอคำปรึกษาอะไรบ้างหากพี่จะปลูกบ้านจริงๆละก็ การได้คำแนะนำจากคนที่รู้จริงย่อมดีกว่า ไม่อย่างนั้นพี่มีสิทธิ์ถูกหลอกเอาได้ง่ายๆ เพราะไม่มีความรู้เรื่องพวกนี้เลย ขอบคุณน้องนุชล่วงหน้าเลยนะคะ

กว่าจะไล่ตอบหมดทุกคน ปาเข้าไป ๕ วัน ดีใจนะคะที่มีคนแวะเข้ามาคุยเยอะ ทั้งเห็นด้วย ไม่เห็นด้วย ทุกคำแนะนำ และทุกความคิดเห็นมีประโยชน์หมดเลยค่ะ ขอบคุณทุกคน แต่กระทู้นี้ยังไม่ปิดนะคะ ยังคุยต่อไปได้อีกเรื่อยๆ

เมื่อวานนี้นะคะคิดว่าหลังจากหย่าแล้วคงจะอยู่ต่อไปที่นี่อีกสักระยะ อาจจะ ๑-๒ ปี พอให้เก็บเงินได้อีกนิดหน่อยแล้วก็จะย้ายกลับไปบ้านเป็นการถาวร แต่เมื่อกี๊โทรกลับไปบ้านถึงได้รู้ว่าพ่อไม่สบาย นอนอยู่ที่โรงพยาบาล เลยตัดสินใจว่าคงจะกลับบ้านแน่นอนแล้วละ คงไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว แต่กว่าเรื่องต่างๆจะเรียบร้อยก็คงกินเวลาถึง ๒ ปี เรื่องหย่าที่นี่ไม่ง่ายเหมือนที่เมืองไทยที่แค่ไปเจอกันที่อำเภอก็จบ แต่ที่นี่เรื่องมันยากและวุ่นวายกว่านั้น ปลายเดือนหน้าจะได้หยุดพักร้อน ๑ อาทิตย์ คิดว่าจะไปจัดการยื่นคำร้องต่อศาลเป็นจุดเริ่มต้นในการทำเอกสารต่างๆ หากศาลอนุญาตให้หย่าได้ก็คงต้องไปจัดการเรื่องขายบ้านให้เรียบร้อย ทุกอย่างนี้ใช้เวลานานกว่าจะสำเร็จเสร็จสิ้น ถึงกะว่าอย่างน้อยๆก็ต้อง ๒ ปีแหละค่ะกว่าจะได้กลับเมืองไทยจริงๆ ถึงเวลานั้นอาจจะเปลี่ยนใจได้อีกว่าจะอยู่ต่อหรือจะกลับ ใจจริงอยากอยู่ต่อเพื่อหาเงินอีกสักพัก แต่คิดไปคิดมาเงินมันจะสำคัญมากกว่าครอบครัวหรือ พ่อไม่สบายคราวนี้ถึงไม่เป็นอะไรมาก แต่หากคราวหน้าไม่โชคดีอย่างนี้ล่ะ เราก็คงได้แต่เสียใจ แต่การกลับบ้านไปมือเปล่า ไม่มีทุนรอน ก็รังแต่จะสร้างความเดือดร้อนให้พ่อแม่และเพื่อนฝูงที่ต้องมาคอยอุ้มชูเราอีก เราคงจะปล่อยให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้หรอก อย่างน้อยๆก็ต้องมีอะไรติดไม้ติดมือกลับไปบ้าง

คุยกับเพื่อนรักคนหนึ่งที่เมืองไทยเมื่อเช้านี้ เล่าให้ฟังเรื่องอยากย้ายกลับไปอยู่เมืองไทย ให้เขาช่วยหาที่ทางที่น่าอยู่ให้ เรามีไอเดียแล้วว่าอยากอยู่ที่ไหนก็บอกเขาไป โชคดีมากที่เพื่อนมีที่อยู่แปดริ้วผืนหนึ่งเล็กๆ พอปลูกบ้านได้อย่างที่เราต้องการ ทำเลดี ไม่อยู่ในเมือง ไม่กันดาร ไปไหนมาไหนสะดวก แล้วก็ใกล้กับบ้านเพื่อนรักอีกคนแค่เดิน ๕ นาทีก็ถึงกันแล้ว ถ้าจะไปหาพ่อกับแม่ก็แค่ขับรถชั่วโมงเดียวก็ถึง ก็เลยบอกเพื่อนว่าขอซื้อที่ดินผืนนี้ต่อเลยละกัน จะได้เอาไว้ปลูกบ้าน เพื่อนบอกว่ายกให้เลยฟรีๆ ปลูกได้เลย ก็เลยเริ่มมีความหวังว่าโอกาสที่จะได้กลับเมืองไทยคงไม่ยากแล้วละ อย่างน้อยก็อยู่กับเพื่อนได้พักใหญ่ๆ ก่อนที่บ้านจะเสร็จ ที่ดินก็จะขอซื้อต่อเพื่อนมา ถ้าไม่มีเงินจ่ายเต็มงวด ก็คงจะผ่อนให้ไปตามแต่กำลัง ถ้าปลูกบ้านได้ตามแผนที่วางไว้ ก็จะได้เริ่มทำธุรกิจที่อยากทำ เป็นการทำงานอยู่ที่บ้านอย่างที่ชอบ

แต่ความเปลี่ยนแปลงมันเป็นธรรมดาโลกนี่นะ อะไรที่เราคิดไว้มันอาจจะไม่เป็นตามนั้นก็ได้ ก็คงต้องเผื่อใจเอาไว้ด้วยสำหรับข้อผิดพลาด แต่สิ่งที่เราดีใจคือเพื่อนรัก ๒ คน พร้อมจะโอบอุ้มเราเสมอ เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลกใบนี้ เรามีพ่อมีแม่ที่อยู่ใกล้ๆ มีเพื่อน หากเราล้มลงก็คงมีอีกอย่างน้อย ๘ มือที่จะช่วยประคองให้เราลุกขึ้นมาสู้ได้อีกครั้ง แม้ไม่อยากรบกวนใครแต่การได้รู้ว่ายังมีคนรอบข้างคอยสนับสนุน มันก็รู้สึกอุ่นใจดีกว่าจะไม่มีใครเลย

เข้ามาอ่านกระทู้พี่หมดแดง แล้วใจหายยังไงไม่รู้คะ่...อยากแชร์ความคิดเห็นอยู่เหมือนกัน แต่ช่วงนี้ ทำำได้แค่เข้ามาอ่าน (ตอน ทานข้าว อ่านไปด้วยทานไปด้วย) ที่บ้านยุ่งๆเรื่องรับย่าวัย เก้าสิบ มาอยู่ด้วย ต้องเตรียม อะไรหลายๆอย่าง เวลาว่างก็ น้อยลง

ปล..แปรดริ้ว พี่หมูแดง จะไปอยู่แปดริ้ว เหรอคะ่..รตีเคยไปทำงานที่นั้น อยู่แล้ว ก็ ติดใจเหมือนกันคะ เงียบสงบไม่วุ่นวาย แต่สมัยนี้ ไม่รู้ว่า เปลี่ยนแปลงไปแค่ไหนแล้ว เนาะ
เมื่อก่อน รตี ไปประจำอยู่ ห้าง ตะวันออกพลาซ่า.. วันไหนหยุด จะชอบแวะไปไหว้หลวงพ่อโสธร บางครั้ง ก็ ไปบน ขอยอดขาย ด้วยไข่ต้ม ก็มี อิิอิ พูดแล้ว ก็ คิดถึง ขนมจาก ที่เค้าขาย ที่วัดโสธร จัง... อ้าว กำลังหม่ำ เลย นอกเรื่อง ไปเรื่อง กิน ๆๆๆ เลย

------------------------------------------------------------------------------------------------

ไม่ต้องใจหายค่ะรตี พี่ยังไม่ไปวันนี้พรุ่งนี้หรอก อย่างน้อยก็เป็นปีๆนั่นแหละค่ะกว่าอะไรจะเรียบร้อย ถึงเวลาอาจเปลี่ยนใจไม่ไปก็ได้ อะไรมันก็ไม่แน่นอนทั้งนั้นแหละค่ะ และถึงจะกลับเมืองไทยยังไงก็ไม่ทิ้งครัวไกลบ้านแน่นอนค่ะ

แปดริ้วสมัยที่พี่เคยอยู่ก็เงียบสงบค่ะ พี่เรียนชั้นมัธยมที่นั่น แล้วก็วนเวียนไปมาอยู่ตลอดเพราะมีเพื่อนอยู่ที่นั่นเยอะ ถึงแม้ตอนนี้จะหากันไม่ค่อยเจอแล้วแต่ก็ยังพอมีบ้าง พี่ชอบแปดริ้วเพราะคนไม่เยอะ เป็นเมืองเล็กๆ สงบ เวลาไม่สบายใจก็แวะไปหาพ่อ (หลวงพ่อโสธร) ใจมันก็สงบลงเอง ไปไหนๆก็ต้องวนกลับมาแปดริ้วเสมอ ชอบค่ะ ไม่แน่นะรตี เราอาจจะเคยเห็นกันมาก่อนแล้วที่ตะวันออกพลาซ่าก็ได้

แม่หนูดี เขียน: อิอิ เรามีลายเซ็นต์หญิงป้าแล้วจ้า ดีใจจริงๆ ไม่ได้โดยตรงแต่มีคนส่งมาให้ค่ะ
ไม่บอกนะคะให้หญิงป้าเฉลยเองดีกว่า พิมไปแล้วนะคะ เดี๋ยวหญิงป้าค้อนเอา
แค่เข้ามาบอกว่า เห็นด้วยกับหญิงป้าทุกประการ พิมยังเป็นแฟนเหนียวแน่นเหมือนเดิมค่ะ คิดถึงเหมือนเดิมจ้า อยากอ่านเรื่องราวดี ๆ และสูตรอาหารอร่อยๆ เหมือนเดิมเช่นกันค่ะ

พี่พิม.. ตกลงคุณหญิงป้าเป็นใครเหรอ หนูงงอ่ะ มีแจกลายเซ็นต์ด้วย

พี่พิมพ์ คุณ หญิงป้าคือ เจ้าของหนังสือ ที่พี่ส่งมาให้ รตียืม อ่าน โอว้าว..ดีใจจัง ที่ได้เจอตัวจริง..หนังสือ ที่พี่พิมพ์ ให้ยืม รตีได้อ่านครบทุกเล่ม เลยคะ่ อ่านแล้วติดใจ อยากอ่านอีก

รตีชอบการเขียนของ คุณ หญิงป้ามากๆเลยค่ะ อ่านแล้ว รู้สึกดีมากๆเลยค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

อยากอ่านบ้างจัง ไม่เคยอ่านผลงานของหญิงป้าเลย

ถ้าต้องไปเริ่มทุกอย่างใหม่หมดจากศูนย์ ตอนอายุ ๔๕ จะทำได้มั้ย

ผู้ใช้งานขณะนี้