ครัวไกลบ้าน • แสดงกระทู้ - ถ้าต้องไปเริ่มทุกอย่างใหม่หมดจากศูนย์ ตอนอายุ ๔๕ จะทำได้มั้ย

โดย **obb** » ศุกร์ ต.ค. 31, 2008 2:53 am

obb เขียน:ชีวิตคู่มันก็เหมือนภาพวาดน่ะค่ะ มีชิ้นเดียวในโลก ไม่มีภาพไหนเหมือนภาพไหน แม้จะมีต้นแบบมาจากสิ่งเดียวกัน วาดต้นไม้ต้นเดียวกัน แต่คนวาดคนละคนมันก็ออกมาเป็นคนละรูป ชีวิตคู่ก็เช่นกัน คู่ใครก็คู่ของคนนั้น เอามาวัด เอามาเปรียบเทียบกันไม่ได้ ปัญหาเหมือนกันแต่ลงเอยไม่เหมือนกัน วิธีแก้ปัญหาก็ต่างกัน

เสียดายที่นุชไม่ทำงานก่อสร้างแล้ว เอาไว้ว่างๆมาช่วยพี่สร้างบ้านมั้ยล่ะ ถือว่ามาเที่ยวไง พี่คุยกับเพื่อนนะคะเรื่องซื้อที่ เพื่อนบอกว่าจะซื้อให้เปลืองเงินทำไม บ้านเพื่อนเองหลังใหญ่เบ้อเริ่ม อยู่คนเดียว มาอยู่ด้วยกัน เป็นเพื่อนกัน ช่วยกันทำงานยังจะดีกว่า เพื่อนพี่เขาทำอาหารขายค่ะ ไม่ได้เอาไปขายตามบ้านแต่จะรับทำตามสั่ง มีงานล้นมือทุกวัน หาลูกจ้างได้ถูกใจบ้างไม่ถูกใจบ้างแต่ก็อยู่ไม่นาน เมื่อก่อนตอนอยู่เมืองไทยพี่ก็จะไปช่วยวันเสาร์อาทิตย์ พอพี่ไม่อยู่เขาก็เลยต้องทำคนเดียว เคยคิดกันว่าจะทำให้มันเป็นทางการ เป็นมาตรฐาน ในรูปบริษัท แต่พี่มาเมืองนอกเสียก่อน พอเล่าให้ฟังเรื่องอยากซื้อที่ปลูกบ้าน เพื่อนบ่นเลยค่ะว่าจะทำทำไมให้เสียเงิน บ้านก็มีอยู่แล้ว ก็มาอยู่แล้วมาช่วยกันทำงานจะดีกว่า พี่ก็เลยยังลังเลเรื่องสร้างบ้านอยู่ค่ะ อาจจะชะลอไว้ก่อนจนกว่าจะแน่ใจจริงๆว่าต้องการอะไรกันแน่ คงจะอยู่กับเพื่อนไปก่อนในระยะแรก มีเพื่อนรัก ๒ คน ต่างคนต่างมีบ้านว่าง ตอนนี้เลยแย่งกันนำเสนอใหญ่เลยว่าจะอยู่บ้านไหนก็ได้ หลังหนึ่งอยู่แปดริ้ว อีกหลังอยู่กรุงเทพฯ คิดไม่ตกเลยเลิกคิดแล้วค่ะ ถึงเวลาก็คิดออกเอง นุชว่ามั้ย

มีเพื่อนดีก็ดีอย่างนี้ล่ะค่ะพี่ แต่ความคิดนุชนะ แรกๆไปอยู่กับเพื่อนก็เฮฮาดีหรอก แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความเป็นส่วนตัวของแต่ล่ะคนก็มี ยังไงก็เป็นบ้านเขาล่ะค่ะ อนาคตก็ไม่รู้อะไรจะเปลี่ยนแปลงไปบ้าง นุชว่าถ้ามีที่ทางอยู่แล้ว ก็ควรคิดเรื่อง พวกนี้ไว้บ้าง อย่างไรก็เป็นของเรา จะทำอะไรก็ได้
เรื่องธุรกิจทำรวมกัน นุชก็ว่าดี ที่มีเพื่อนรวมหุ้น แต่ก็มีไม่ดี บ้างอย่างที่ความเห็นไม่ตรงกัน เราจะกล้าขัดแย้งกันหรือเปล่า กล้าพูดหรือเปล่า ความเป็นเพื่อน มันทำให้มีความเกรงใจกันอยู่มาก กลัวพูดแล้วเพื่อนเสียใจ นุชว่ามันไม่เหมือนเวลาที่ไปทำงานข้างนอก ที่ทุกคนเป็นเพื่อนร่วมทำงาน อันนั้นพวกเขาทำใจเพื่อรับคำติชมกันพร้อมแล้ว
นุชมีเพื่อนรักเหมือนกัน ตอนนี้เธออยู่นคร แต่ก่อนคิดจะเอามันมาอยู่ด้วย เคยปรึกษาแฟน(แฟนที่เลิกกันไปแล้ว) เขาว่าเพื่อนที่ดี มีอยู่ก็ดี แต่การรวมมือทำธุรกิจกัน ฉันว่าเธออย่าเอาความเป็นเพื่อนมาเป็นการตัดสินใจดีกว่า ข้อดีก็มีข้อเสียก็มี ให้คิดระยะยาวๆ ปรึกษาให้ความช่วยเหลือกันได้
แต่นุชว่า ถ้าพี่กลับมาเมืองไทยจริง ก็หน้าจะมีบ้านเองนะคะ นุชก็เคยอยู่กับเพื่อนมาก่อน เวลาไม่พอใจกัน หน้าตาบึงตึง แต่ไม่มีใครพูดปัญหาก่อน ถามคำตอบคำ ยิ้มฝืนๆ
มันไม่เหมือนเราทะเลาะกับแฟน แฟนนะทะเลาะกันเสียงดังบ้านแตกอย่างไง เดี๋ยวก็มางอนกัน
แต่เพื่อนนี้ขาดกันโดยคำพูดไม่กี่คำได้เลยล่ะค่ะ แบบมากคนก็มากความ พอแยกกันออกมาอยู่อะไรๆก็ดีขึ้น อันนี้ความคิดนุช ก็อย่างพี่ว่าค่อยๆคิด ถ้ากลับมาจริงๆ เดี๋ยวก็ปิ้งไอเดียชีวิตเองค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ที่นุชพูดมาก็ถูกนะคะ เขาถึงเตือนกันมาไงคะ แต่พี่กับเพื่อนกลุ่มนี้คบกันมานานจนรู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้วค่ะ เป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลแน่ะ ทำอะไรต่อมิอะไรมาด้วยกันเยอะ ทั้งเล่น ทั้งจริง ธุรกิจก็เคยทำค่ะ พวกพี่อายุไม่น้อยกันแล้ว ผ่านอะไรต่อมิอะไรมาพอสมควร และเรารู้จักตัวตนของกันและกันดีค่ะ นี่เพิ่งวางสายจากเพื่อนมา เพื่อนก็เตือนว่าถ้ามีเงินน่ะให้เก็บเอาไว้ก่อนเถอะ จะเอาไปลงทุนทำอะไรตอนนี้มันไม่ค่อยดี พี่ก็คงจะอาศัยเพื่อนอยู่ไปพลางๆก่อน อย่างน้อยก็ซักเดือน ทำตัวนิ่งๆแล้วค่อยๆคิดใหม่ว่าจะทำอะไรต่อไปดี พี่ก็ว่าดีเหมือนกัน บางทีการที่เราอยู่นิ่งๆซักพัก เราอาจจะมองอะไรได้ชัดเจนขึ้นว่าตัวเรานั้นต้องการอะไรกันแน่

โดย **หมูแดง** » เสาร์ พ.ย. 01, 2008 11:49 am

คุยกันมาจนกระทู้นี้เหยียบร้อยแล้ว หลายคนหลังไมค์มาถามข่าวเรื่องพ่อ ขอรวมๆตอบตรงนี้เลยนะคะ ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วง เพิ่งคุยกับพ่อวันนี้ค่ะ อาการดีขึ้นแล้วแต่ก็ยังไม่หายดี ยังคงเวียนหัวอยู่ บางวันดี บางวันแย่ แต่ก็พยายามกินยาให้ครบตามที่หมอสั่งค่ะ พี่ก็พยายามจะโทรกลับไปบ้านบ่อยๆ ก็คิดว่าพ่อคงจะหายดีในไม่ช้า ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงอีกครั้งค่ะ

อ้อ.. กระทู้ไม่ได้ปิดนะคะ ใครจะคุยต่อเชิญคุยได้อีกเรื่อยๆค่ะ

โดย **kingkalg** » เสาร์ พ.ย. 01, 2008 2:02 pm

หวัดดีจ๊ะหมูแดงเป็นเรื่องที่ทําให้เราไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ที่ได้ทราบเรื่องนี้เหมือนกับ
ครอบครัวเราคนหนึ่งที่ต้องมาแตกแยกหย่าร้างกันไปเหมือนกับกิ่งเวลาทเลอะกันกับลุง
แหม๋ อยากจะกลับเมืองไทยเหลือเกิน ตอนนั้นและเดี๋ยวนั้น ใจเย็นเข้าไว้ยม ฮิฮิ แอบใช้ภาษาพระหน่อย ไม่มีใครเลิศเลอเพอร์เฟศ์ไปทุกคนหรอกค่ะ บ้านเมืองเราตอนนี้ก็ทราบกันอยู่ แต่ถ้าคนอย่างหมูแดงอยู่ที่ไหน ก็คงอยู่ได้สบายเพราะเป็นผู้หญิงเก่ง แต่อยากให้หมูแดงรอเวลาและโอกาสที่ดีกว่านี้ กิ่งก็คิดจะกลับไปอยู่เมืองไทยเหมือนกัน
แต่ต้องรอให้ลูกเข้ามหาลัยก่อนถือว่าเขาเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวดูแลตัวเองได้ดูแลบ้านได้
ก็คงประแภทอยู่เมืองไทย6เดือน อยู่เมกา6เดือน กิ่งขอเป็นกาลังใจให้หมูแดงด้วย
คิดให้รอบคอบก่อนที่จะทําอะไรลงไปอย่าให้ใครดูถูก กลับบ้านด้วยความภาคภูมใจ
แบบไม่มามือเปล่า รักและห่วงเหมือนครอบครัวเดียวกัน

------------------------------------------------------------------------------------------------

เราไม่กลัวคนดูถูกหรอกค่ะ ถึงแม้จะต้องกลับบ้านไปมือเปล่าก็ไม่เป็นไร ไม่ได้ถือว่าตัวเองพ่ายแพ้ สูญสิ้น และไม่เหลืออะไร เรายังมีพ่อมีแม่ มีเพื่อนรักที่คอยประคับประคอง แม้ใครจะพูดอย่างไรก็ไม่สามารถทำร้ายเราได้หรอกค่ะ เพราะเราไม่เคยสนใจขี้ปากชาวบ้าน คนที่ชอบพูดจาดูถูกคนอื่น เราถือว่าเขาไม่เหลือความเป็นคนให้เรายกย่องนับถืออีก คนที่ไม่ใช่คนพูดอะไรก็ไม่มีความหมาย ไม่สามารถทำร้ายใครได้หรอกค่ะ ถ้าเราจะกลับบ้านไม่ได้ ก็เพราะมีสาเหตุุุุุอื่น แต่ไม่ใช่เพราะไม่กล้ากลับเพราะกลัวคนจะดูถูกแน่ๆค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง ขอบคุณสำหรับกำลังใจด้วยนะคะ แต่เราเป็นคนเข้มแข็งค่ะ แค่ลมปากคนไม่ระย่ออยู่แล้ว

โดย **Loveonthebeach** » เสาร์ พ.ย. 01, 2008 4:08 pm

พี่หมูแดงคะ หนูเข้ามาเป็นกำลังใจให้พี่หมูแดงค่ะ หนูเองก็เคยมีปัญหากับสามีเมื่อปลายปีที่แล้วนี่เองค่ะ เรียกว่าแตกหักกันไปข้างนึง แต่ตอนนี้ก็กลับมาอยู่ด้วยกันอีก เหตุผลของพี่หมูแดงต่างกันกับกรณีของหนู หนูขออนุญาตเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟังนะคะ ถ้าจะถามว่าอายไหม ขอตอบว่าไม่อายค่ะ เพราะมันก็เป็นบทเรียนชีวิตบทนึงที่ทำให้ชีวิตเติบโตขึ้น

หนูกับสามีอายุห่างกันมากค่ะ หนู 35 ส่วนสามี 62 (แต่เค้าดูเด็กกว่าอายุค่ะ)เกิดวันเดียวกัน เดือนเดียวกัน ตอนทะเลาะกันแตกหักปลายปีที่แล้ว ช่วงคริสมาสต์พอดี ปัญหาเริ่มจากความหึงหวง เค้าคอยตามรับตามส่งตลอด ไม่ว่าจะไปไหน หลายคนบอกว่า สบายจะตาย แต่หนูรักอิสระ หนูถูกเลี้ยงมาให้มีอิสระ มีิความคิดเป็นของตัวเองสูง ทำอะไรด้วยตัวเอง แต่สามีชอบผู้หญิงที่อยู่ใต้โอวาส และหนูก็เข้าใจเพราะเค้าถูกเลี้ยงมาอย่างนั้น แม่เค้าเป็นคนที่ทำทุกอย่างให้ลูกและสามี ตัวเองมาทีหลัง แต่หนูถูกเลี้ยงมาให้พึ่งตัวเองให้มากที่สุด ทำอะไรด้วยตัวเองมาตลอด

หนููถูกเลี้ยงมาแบบนี้ เพราะพ่อกับแม่เลิกกันตั้งแต่หนูยังเป็นวัยรุ่น แม่บอกเสมอให้ยึนด้วยตัวเอง จะได้ไม่ถูกเอาเปรียบ ญาติทางพ่อส่วนมากเค้าก็คิดว่าหนูก็คงจะเหมือนพ่อ ดีแต่ถลุงเงินไปวันๆ แล้วก็คงเรียนไม่จบ หนูก็เลยคิดแต่ว่าต้องเอาดีให้ได้ มีแต่ย่าที่คอยสนับสนุน คอยเป็นกำลังใจ เป็นทุกอย่าง ทุกวันนี้คิดว่าถ้าไม่มีย่า คงไม่มีวันเข้มแข็งได้ขนาดนี้

ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ หนูติดต่อเรื่องโรงเรียน เรื่องหมอ หางานทำ หรือตอนที่ขอพาสที่นี่ ก็ทำเองทุกอย่าง เพราะว่าหนูไม่ชอบรอ แต่นี่ก็เป็นเหตุผลนึงของการทะเลาะกันเหมือนกัน เค้าเคยบอกว่าเค้าไม่ชอบผู้หญิงที่ทำทุกอย่างเองเหมือนไม่ต้องพึ่งผู้ชาย งั้นเธอก็ยกถุงชอปปิ้งไปดิ นั่นแหละหน้าที่ผู้ชายล่ะ แล้วอีกเรื่องก็คือ เถียงกันได้เกือบทุกเรื่องคือไม่มีใครยอมผิด

ถ้าจะถามว่าทำไมถึงกลับมาอยู่ด้วยกันอีก เพราะตอนทะเลาะกันนั้นแทบจะสวดศพกันไปข้างนึง หนูโทรเรียกตำรวจมาเลยล่ะ เพราะพี่แกเก็บพาสปอร์ตไว้ แล้วก็ออกไปนอนโรงแรมอยู่สองคืน เพื่อนคนจีนก็ชวนให้ไปอยู่ด้วยระหว่างหาที่พัก เพราะเค้าอยู่หอนักเรียนจะมีคนอื่นมาพักนานๆ ไม่ได้ คิดว่าโชคดีที่มีเงินเก็บไว้บ้างเลยไม่ลำบากเท่าไหร่แต่ก็ประหยัดเอา

เพื่อนคนจีนก็คอยเป็นห่วงว่าเราจะคิดมาก ตอนนั้นก็อยากจะอยู่คนเดียวแต่เพื่อนไม่ปล่อยให้อยู่คนเดียวตอนแรกก็รู้สึกรำคาญนะ คืนวันปีใหม่เค้าก็อยากให้เราไปฉลองปีใหม่กับปู่ที่เค้านับถือ แต่เราอยากอยู่คนเดียว เพื่อนมันก็ลากไปด้วย คืนนั้นก็ไปซื้ออาหารจีนกันเพื่อไปกินกับปู่เค้าที่บ้านพักคนชรา ในร้านอาหารจีนก็รอนานมาก พอเราได้อาหาร

ที่นี้พอออกจากร้าน มันจะไม่ทันรถไฟก็เลยต้องวิ่ง แต่เราใส่ส้นสูงก็เลยวิ่งได้ไม่นานก็หยุด แล้วพาลโกรธเพื่อนด้วย ว่ามันจะลากเราออกมาทำไมวะ หนาวก็หนาว ต้องมาวิ่งอีก คือตอนนั้นมันเหมือนกับช่วงเวลามันหยุดไปเลยนะ ว่าเรากำลังทำไรอยู่ มันเหมือนกับวิ่งแล้วไม่ถึงเส้นชัยน่ะ รู้สึกเหมือนกับคนขี้แพ้ เราก็เลยวิ่งต่อ ต้องวิ่งให้ทันเพื่อนให้ได้ จนทันมัน แล้วก็วิ่งกันสองคนจนถึงสถานีรถไฟ ช่วงเวลาแค่สิบห้านาทีที่วิ่ง มันเหมือนกับต่อชีวิตให้กับเรา่ว่า เราจะไม่ล้มเด็ดขาด แต่พอถึงสถานีรถไฟ ปรากฏว่ารถไฟออกแบบเฉียดฉิวพอดี เราเลยยืนทำหน้าแบบโคตรเซ็งเลย เพื่อนเรามันเลยหมดความอดทน มันถามว่า เธอจะเอาอะไรอีก ตอนนั้น งง จะให้กรูเอาอะไรล่ะ วิ่งมาหน้าแดง หัวฟู ส้นแทบหัก เหนื่อยฉิบ พอหันไปเห็นหน้ามัน น้ำตามันคลอ มันเรียกชื่อ เรา แล้วมันก็บอกว่า เธอมีงานทำ เธอมีเงินที่จะจ่ายค่าห้อง เธอมีพาสปอร์ต เธอไม่ต้องอยู่อย่างกลัวอะไร ส่วนฉันต้องถูกให้ออกจากประเทศภายใน สี่อาทิตย์ เราตะลึงเลย เพราะไม่เคยรู้มาก่อนเห็นมันร่าเริงมาตลอด เพื่อนมาด้วยวีซ่านักเรียน อยู่ที่นี่มาก่อนเราอีก แต่ก็อายุยังน้อย เค้าไม่อยากกลับเมืองจีนโดยที่ยังไม่ได้ปริญญากลับไป

ช่วงนั้นรู้สึกโหวงมาก เหมือนตัวคนเดียว อายเพื่อนร่วมงานที่ออฟฟิศด้วย เพราะพี่แกเล่นไปยืนดักที่ทำงานทุกวัน ทำตัวน่าสงสารมาก ภายในเดือนเดียว ผอมโกรกทั้งคู่ (แต่ตอนนี้ก็เริ่มกลับมาเป็นปกติ กวนเหมือนเดิม กลับมาอ้วนทั้งคู่เหมือนเดิม กลับมาลับฝีปากกันเหมือนเดิม) ส่งอีเมลถึงทุกคน ตอนนั้นโกรธกันมาก เราเดินเรื่องหย่า ร้อนกันทั้งคู่ ตอนนั้นก็คิดมากเหมือนกัน เพราะผู้หญิงไทยถูกมองไม่ค่อยดีอยู่แล้ว ตอนนั้นคิดแต่เรื่องนี้จริงๆ เพราะไม่อยากถูกมองไม่ดี

พอออกมาอยู่คนเดียวแล้วก็เริ่มสงบ มีอิสระ แต่เหงา ก็กลับมาเดทกันใหม่ ไปกินข้าว ไปดูหนังกันเหมือนเดิม แล้วก็ทะเลาะกันอีก พอดีหลังจากนั้น ไม่สบายหนักมาก อยู่คนเดียวไม่มีใคร เค้าก็เลยมารับกลับไปอยู่บ้านก่อนคอยดูแลเวลาไม่สบาย ก็เลยกลับมาหลงกันอีกครั้ง หนูก็เลยกลับมาอยู่บ้าน อยู่ใหม่ๆ ก็หวาน หวานกันค่ะ แต่ตอนนี้ก็เริ่มกลับมากวนประสาทกันเหมือนเดิม อวดฉลาดเหมือนกันทั้งคู่ แต่เดี๋ยวนี้พี่แกก็ช่วยงานบ้าน ทำความสะอาด แต่ก่อนเคยจ้างคนตุรกีมาทำ แต่ตอนนี้เค้าได้งานอื่นแล้ว เลยกำลังหาคนใหม่อยู่ค่ะ แต่หนูก็รีดผ้า สวนเล็กๆ หลังบ้าน หน้าบ้าน ไม่มีใครทำ พี่แกเดี๋ยวนี้ฉลาดขึ้น ใช้เมียไม่ได้ จ้างแรงงานโปแลนด์แทนค่ะจ่ายแค่สามสิบยูโร สวนเกลี้ยงเกลาขึ้น

ถ้าจะถามว่าตอนนี้ยังรักสามีอยู่ไหม รักค่ะ แต่ความรักเปลี่ยนไป แต่ก่อนทั้งรัก ทั้งหลง แต่เดี๋ยวนี้รักด้วยสมองค่ะ และเริ่มไม่ยึดติด อยู่ที่ว่าอยู่ด้วยกันวันนี้แล้วมีความสุข พรุ่งนี้ยังไม่รู้ เค้าอาจจะเปลี่ยนไปรักคนอื่น หรือเราอาจจะเปลี่ยนไป เราอยากมีลูก แต่เค้าไม่อยากมี อันนี้ก็เป็นจุดเปลี่ยนอนาคตเหมือนกัน เค้าชอบผู้หญิงหวาน ห้วอ่อน อันที่จริงแม่เค้าก็ชอบสไตล์เหมือนกัน แต่หนูก็เป็นของหนูอย่างนี้ แต่เค้าสามารถคุยกับเราได้ทุกเรื่อง เค้าว่าเรานิสัยเหมือนผู้ชาย แต่เราว่าเค้านิสัยผู้หญิงมากกว่า ก็อยู่กับปัจจุบันค่ะ พรุ่งนี้ยังไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ มีเงินเก็บไว้เป็นของตัวเองเผื่อฉุกเฉิน ใส่ความสุขให้ตัวเองมากๆ แม่บอกว่า อยากเห็นลูกมีความสุข

------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจ และเรื่องชีวิตคู่ที่เอามาแบ่งปันประสบการณ์กัน นี่ก็เป็นภาพวาดอีกภาพหนึ่งที่ไม่เหมือนภาพอื่น เขาก็ยังดีนะคะที่ช่วยดูแลเวลายามเจ็บไข้ ไม่เหมือนพี่นะคะ สำหรับพี่นะ ถ้าพี่ป่วยละก็ นอนรอวันตายได้เลย รับรองว่าลุงเด๋อไม่มาดูแน่ๆ ตอนที่แต่งงานกันใหม่ๆนะคะ พี่เคยไม่สบายมาก เป็นหวัดนี่แหละค่ะแต่หนักมากขนาดว่าลุกจากที่นอนไม่ไหวเลย ต้องลางาน ๓ วัน ตลอด ๓ วันนั้นก็นอนแบบอยู่กับที่นอน ข้าวก็ไม่ได้กิน ใน ๓ วันนั้นได้ดื่มน้ำ ๑ ขวด กับยา ๒ เม็ด ที่ได้กินเพราะวางเอาไว้ข้างเตียงก่อนเข้านอนในวันแรกที่เริ่มรู้สึกตัวว่าไม่สบาย แล้วหลังจากที่เข้านอนไปในตอนนั้น ก็อาการแย่ลงเรื่อยๆ หลับๆ ตื่นๆ ตลอดเวลา ส่วนลุงเด๋อจะโผล่หน้าเข้ามาเยี่ยมๆ มองๆ หรือไม่พี่ก็ไม่รู้ เพราะพี่ก็หลับๆ ตื่นๆ แต่ในเวลาที่ตื่นไม่เคยเห็นหน้าลุงเลย จะเรียกก็ไม่มีเสียง ลุงไม่เคยโผล่หน้ามาถามว่ารู้สึกยังไง สบายดีมั้ย หิวมั้ย ปวดหัวมั้ย ไม่มีเลย แถมคืนหนึ่งตื่นขึ้นมากลางดึกพบว่าลุงไม่อยู่ พี่นั่งมึนหัวอยู่ซักพักลุงก็เปิดประตูแฟลตเข้ามา ถามได้ความว่าไปดื่มที่ผับมา ก็เลยถามว่าทำไมไม่อยู่เป็นเพื่อนกัน หากเราตายไปจะทำยังไง ลุงบอกว่าก็นอนหลับตลอดเวลา เขาอยู่บ้านก็ไม่มีประโยชน์อะไร ตั้งแต่วันนั้นเราก็เลยซึ้งในน้ำใจของลุง แล้วก็บอกตัวเองว่าต่อจากนี้ไปจะไม่ยอมป่วยเด็ดขาด ถ้าเริ่มส่งสัญญาณเมื่อไหร่ต้องกินยาดักไว้ก่อนเลย แล้วเพราะสาเหตุุุุุนี้ พี่เลยขอแยกห้องนอนออกมาเลย แล้วก็ตัดสินใจในทันทีว่าเราไม่สามารถจะเป็นภรรยาเขาได้อีกต่อไป ขออยู่เป็นเพื่อนกันเท่านั้นพอ

สำหรับหนูนะคะ หากวันนี้ยังมีความสุขอยู่ก็อยู่ด้วยกันไปเถอะค่ะ อย่างน้อยความดีเขาก็ยังมีอยู่บ้าง ตักตวงความสุขของวันนี้ให้ได้มากที่สุดนะคะ พี่ขออวยพรให้วันพรุ่งนี้ของหนูมีความสุขเช่นเดียวกับวันนี้ค่ะ

มาส่งข่าวค่ะว่าได้รับหนังสือแล้ว กำลังอ่านอย่างตั้งใจเลยเชียว เดี๋ยวอ่านจบแล้วจะมาเล่าให้ฟังค่ะว่าชอบมั้ย เพิ่งทราบว่าหญิงป้าชื่อเล่นว่าโจ๊ก แหม.. ช่างเข้ากับครัวไกลบ้านซะจริง ชื่อจริงก็เพราะนะคะ สุวดีวิลาศลักษณา ยาวเหมือนชื่อเจ้าชื่อนายแต่ไม่ซ้ำใครดี แล้ว Princess Van der Hagenstraat 763 หมายถึงอะไรเหรอคะ หรือหญิงป้าเป็นเชื้อพระวงศ์จริงๆ

ชี้แจงเรื่องชื่อนะคะ
ฃื่อนั้น มาจากทางยายกับย่า
(สุวดีวิลาสลักษณา)
ย่าเป็นลูกสาวเจ้าลาว เจ้าทวดหนีมาพึ่งพระบรมโพธิสมภารตอนลาวแตก
ยายมาจากทางเชียงแสน
แต่เขาอยู่กันแบบคนธรรมดาปกติ
คนไทยชอบคิดว่า พอเป็นเจ้าแล้ว ต้องแบบอยู่แบบหรูหราเหมือยละครจักรๆวงศ์ๆ
และคิดว่าคนเป็นเจ้าต้องรวยยยยยยยยยย ไม่รู้เรื่อง
มีสัญญากับทางบรรพบุรุษว่า ถ้าใช้ชีวิตในต่างประเทศ ตั้งรกรากที่ต่างประเทศแล้วต้องใช้ชีวิตแบบสามัญ และใช้ชื่อเพียง "สุวดี" นามสกุลที่ใช้ ให้ใช้ทางแม่
ซึ่งใช้สัญขาติไทย...

Princess หรือที่เขาเรียก "หญิง" นำหน้านั้น เขาเรียกล้อเล่นๆ (เพราะรู้กันว่ากลับลาวไปก็ถูกสัมนา แต่เพื่อนอุตส่าห์ตั้งให้)

เนื่องจากตอนที่ย้ายจากบ้านพ่อเจ้าเนยใหม่ๆ ย้ายไปอยู่แฟลต
จากวิลล่าหลังใหญ่โต ไปอยู่ที่แฟลต ถนน Van der Hagenstraat บ้านเลขที่ 763
เพื่อนเลยสวมตะพายตำแหน่งนี้ให้
พร้อมบอกว่า
"นังโจ๊ก ลาวก็อย่ากลับไปให้เขาสัมนาเลย ไปหาที่ตายที่อื่นก็แล้วกัน เชียงแสนก็ถูกยุบไปเป็นอำเภอ หาแคว้นไหนครอบครองไม่ได้ แกก็รั้งตำแหน่งเจ้าหญิงที่ถนนที่แกอยู่ก็แล้วกัน..."

นี่คือที่มาของตำแหน่งนั้น
แต่ก็จริงนะคะ อยู่ที่นั่น คนรักทั้งแฟลต
ใครๆที่รู้ชาติกำเนิดก็เรียกล้อๆว่า ปริ้นเซส
เขาชอบ เพราะว่าเราทำตัวง่ายๆ เข้ากับทุกคนทุกชาติทุกภาษา ไม่ถือตัว แถมทำตัวเป็นโชเฟอร์ให้คนแก่ คนท้องจวนคลอด คนไม่สบายต้องไปโรงพยาบาลทั้งแฟลตอีกต่างหาก

ทางเชื้อสายนั้น ก็มีมาดี
แต่ว่าเป็นคนที่ไม่ติดเรื่องแบบนี้
ลุยทุกอย่างที่ต้องการลุย
แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยทิ้ง เมื่อมาใช้ชีวิตแบบที่ต้องการ
คือการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ เพราะท่านยายบอกว่า
The Princess needs not to wear her tiara on her head but well always in her heart. And that is the real princess.

------------------------------------------------------------------------------------------------

ชอบจังเลยค่ะ The Princess needs not to wear her tiara on her head but well always in her heart. And that is the real princess ท่านยายของหญิงป้าสอนดีจังเลยค่ะ พอฟังแล้วทำให้หมูแดงคิดถึงคุณยาย เพราะคุณยายก็มักจะสอนอะไรดีๆให้เสมอ เรื่องหนึ่งที่จำได้ดีคือเรื่องยิ้มค่ะ คุณยายบอกว่าคนเราต้องไม่เสแสร้ง หากปากยิ้มแต่ใจเชือดเฉือน อย่ายิ้มเสียดีกว่า หากจะยิ้ม ต้องยิ้มออกมาจากหัวใจ คุณยายเคยชมว่าหลานสาวคนนี้ยิ้มสวยที่สุดในโลก เล่นเอาปลื้มไปเลย เพราะเข้าใจดีว่ามันมีนัยแฝงอยู่ อะไรก็ตามถ้าได้ทำออกมาจากหัวใจแล้วมักจะสวยงามและสูงค่าเสมอ หมูแดงเชื่อว่าไม่ว่าจะดำรงชีวิตอย่างไร หญิงป้าก็ยังคงเป็นเจ้าหญิงเสมอค่ะ

หมูแดงขอบคุณนะคะที่กรุณาเล่าประวัติให้ฟัง ถือว่าเป็นเกียรติมาก และขออภัยที่สะกดชื่อผิดค่ะ เป็นสัญญาณว่าวิชาพิมพ์ดีดภาษาไทยเริ่มถอยแล้ว EM101 EM101

โดย **obb** » อาทิตย์ พ.ย. 02, 2008 2:06 am

พี่หมูแดงกลับมาเมื่อไร นุชคงได้ไปเยืยมพี่ซักวันค่ะ ยังอยากไปไหว้หลวงพ่อโสธรอยู่
ชีวิตนี้ต้องทำให้สำเร็จให้จงได้
หญิงป้ามีเชื้อสายเจ้าทางลาวเหรอค่ะ นุชเคยเห็นแต่ในละคร ไม่คิดว่าจะมีอยู่จริงๆซักคน
พูดถึงลาวแตก แต่ก่อนหลวงตาชอบเล่าให้ฟัง เพราะหลวงตาสมัยเป็นหนุ่ม ทำงานเป็นปลัดอำเภอที่หนองคาย ตอนนี้เป็นพระ อยู่วัดหลวงพ่อพระใส ท่านช่วยเหลือคนลาว ที่ค่ายอพยม
เคยเล่าเรื่องลาวแตกให้ฟังเสียจนหลานเห็นภาพ เหมือนเดินเคียงหลวงตาในค่ายอพยมยังไงยังนั้น
หลวงตาเล่า หลานก็จะร้องไห้ นึกเห็นภาพในหัว ใครนั่งอยู่ตรงไหน คนใหญ่โตสมัยนั้นเป็นใคร หลวงตาเจอใคร ทำอะไร มีสภาพเป็นอย่างไร
โตขึ้นได้เดินทางไปลาว ไปนั่งฟังเพลงเพื่อชีวิตแบบคนลาว เล่าเรื่องสมัยลาวแตก
บทเพลงมันก็เล่าเรื่องได้ดีเหมือนกันนะคะ พูดถึงตอนนี้เดี๋ยวชวนเพื่อนแบกเป๋ท่องลาวอีกซักรอบท่าจะดี

------------------------------------------------------------------------------------------------

ยินดีต้อนรับเสมอค่ะ ถ้าพี่กลับแปดริ้วไป สิ่งแรกๆที่ต้องทำคือไปไหว้หลวงพ่อโสธรนี่แหละค่ะ

โดย **risa** » อาทิตย์ พ.ย. 02, 2008 2:38 am

เข้ามาอ่านกระทู้พี่หมูแดงก็หลายที จะตอบก็หลายหน...
แต่โดนคนข้างๆ ปรามไว้.... ชีวิตคู่ของคนอื่นอย่าเข้าไปยุ่ง...
เพราะมันไม่มีนิยามตายตัว เป็นเรื่องของคนสองคน...
อยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็แยกกันไปทางใครทางมัน....

เป็นกำลังใจและเคารพการตัดสินใจของพี่เสมอ

------------------------------------------------------------------------------------------------

คนข้างๆริสาเตือนถูกแล้วค่ะ เขาเตือนกันไว้แล้วว่าเรื่องของผัวเมียเขาอย่าเข้าไปยุ่งเชียว เขาดีกันเราก็เป็นหมา หลายคนก็เลยเกรงๆ ยั้งๆไว้ไม่กล้าออกความเห็นอะไร ไม่เป็นไรค่ะ พี่เข้าใจดี เพียงกำลังใจที่มีให้กันก็เพียงพอแล้วค่ะ

ชีวิตคนเราไม่แน่นอนเนาะคุณหมูแดง แอบมาอ่านแล้วก็คิดเหมือนคุณริสาแหละ ที่ไม่อยากเข้าไปก้าวก่ายแนะนำอะไร เพราะปัญหาตัวเองก็คิดไม่ตกเหมือนกัน สามีอยากไปอยู่ไทย แต่พอไปแล้วขี้บ่นสารพัด อะไรๆก็ไม่ถูกใจไปหมด ขี้เกียจพูดด้วยก็เลยปล่อยตามครรลองไป ไม่กำหนดชีวิตตัวเอง แต่ก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ คิดว่ายังไงก็ต้องมีทางออกที่ดีสำหรับคนดีๆอย่างคุณหมูแดงล่ะค่ะ ฝากสวัสดีงามที่หญิงป้าด้วยนะคะ ดีใจที่ได้รู้จักค่ะ แม้จะเป็นแค่ในเว็ปไซด์ก็เถอะเนาะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณค่ะ

การให้ความช่วยเหลือทางให้คำปรึกษาที่ดีนั้น
น่าจะเป็นตอนที่เขาตัดสินใจแล้ว แล้วเราเข้าไปช่วยเขายามที่เขาต้องการความข่วยเหลือจากเราค่ะ 

ขอบคุณที่หนูเอื้องฝากสวัสดีมาค่ะ

เจ้าลาวยังมีหลายพระองค์ที่มีชีวิตอยู่นะคะ
เพียงแต่เขาใช้ชีวิตแบบสามัญชนที่ต่างประเทศกันหมดแล้ว
และเขาก็พอใจที่ใช้ชีวิตอย่างนั้น

------------------------------------------------------------------------------------------------

อดีตเป็นสิ่งที่เรียกคืนมาไม่ได้ ไม่ว่าจะอยู่หนไหน หากหัวใจเป็นสุขก็คือที่สุดของชีวิตแล้วละค่ะ แม้จะอยู่ต่ำเตี้ยเรี่ยดินแค่ไหน แต่หงส์ก็ยังคงเป็นหงส์ เชื่อว่าท่านเหล่านั้นยังคงภาคภูมิใจในชาติกำเนิดและสายเลือดบรรพบุรุษ

โดย **Loveonthebeach** » อาทิตย์ พ.ย. 02, 2008 9:39 am

ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่ะ พี่หมูแดง หนูขออวยพรให้พี่หมูแดงมีความสุข และประสบความสำเร็จกับทางเดินที่พี่ได้เลือกค่ะ พี่ทำได้อยู่แล้วค่ะ เพราะพี่เป็นคนเชื่อมั่นในตัวเอง และพี่ไม่ได้ตัวคนเดียว พี่มีครอบครัว มีเพื่อน ทั้งเพื่อนสนิท และเพื่อนในเวป และที่สำคัญที่สุด พี่มีตัวของพี่เอง กำลังใจของตัวเองเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ที่จะทำให้เราเข้มแข็งและก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง (ชูสองนิ้วค่ะ)

------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณมากค่ะ

โดย **Loveonthebeach** » อาทิตย์ พ.ย. 02, 2008 9:44 am

ขออนุญาตใช้พื้นที่มาสวัสดีพี่โจ๊กค่ะ อ้วนได้อ่านจากในเวปว่าสาวๆ ฮอลแลนด์ไปถล่มบ้านพี่โจ๊กกันตรึมเลย ว่างจะไปขอให้หญิงป้าเคาะกระหม่อมได้มั้ยเจ้าคะ EM101

------------------------------------------------------------------------------------------------

คิดค่าฝากนะคะ

Loveonthebeach เขียน: ขออนุญาตใช้พื้นที่มาสวัสดีพี่โจ๊กค่ะ อ้วนได้อ่านจากในเวปว่าสาวๆ ฮอลแลนด์ไปถล่มบ้านพี่โจ๊กกันตรึมเลย ว่างจะไปขอให้หญิงป้าเคาะกระหม่อมได้มั้ยเจ้าคะ EM101

ได้ค่ะ...ปลายพ.ย.นี้จะนัดกันอีก หลังไมค์เว็ปเขียวดีมั้ยคะ
เผื่อจะได้ไปเห็นเจ้าคุณโก๋โขลกส้มตำแจก

------------------------------------------------------------------------------------------------

หญิงป้านี่ดูท่าป๊อบปูล่าน่าดูเลยนะคะ รับสมัครคนจัดคิวมั้ยคะ

ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป ขออนุญาต คุณหญิงป้า ช่วยเล่าเรื่อง ตอนลาวแตก ให้อ่านได้บ้างไหมคะ...สนใจมากค่ะ น้องนุช ช่วยเล่าให้พี่ฟังด้วยอีกคนได้ไหมคะ ที่หลวงตาท่านเล่าให้ฟังน่ะค่ะ

ไม่รู้เป็นไงนึกสนใจขึ้นมามากๆเลย อยากอ่านประวัติน่ะค่ะ..... ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

เหตุผล..ที่อยากอ่านก็คือ ลูกพี่ลูกน้องจะแต่งงานกับหนุ่มที่หนองคาย แล้วชายหนุ่มก็บอกว่าเขามีเชื้อเจ้าด้วยน่ะค่ะ....เลยเกิดความอยากรู้ อยากเห็นขึ้นมาขนาดค่ะ

พี่หมูแดงคะ....ไม่ต้องขอโทษค่ะพี่ พี่ไม่ได้ผิดค่ะ ใครจะไปจำได้หมดล่ะคะพี่ เข้าใจค่ะ...ยิ่งอ่านที่พี่หมูแดงเล่า ยิ่งเข้าใจพี่หมูแดงมากขึ้นเรื่อยๆค่ะ...สู้ๆค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------

อยากฟังเรื่องลาวแตกเหมือนกัน แต่คิดว่าเหตุการณ์มันเกิดขึ้นมานานหลายปีแล้ว คนที่รู้เห็นเหตุการณ์เดี๋ยวนี้คงล้มหายตายจากกันไปหมดแล้วมั้ง คนรุ่นหลังก็ได้เพียงฟังเรื่องที่เล่าต่อๆกันมา หลายคนอาจจะไม่อยากพูดถึงเพราะมันเป็นเรื่องน่าสะเทือนใจ ขอบคุณบุษสำหรับกำลังใจนะคะ

โดย **Maooy** » อาทิตย์ พ.ย. 02, 2008 12:18 pm

ติดตามกระทู้ นี้ มาตลอด เลยค่ะ ... บางวันก็ อ่าน ซ้า แล้ว ซ้ำ อีก โดยเฉพาะ คำพูด ที่ โดน ๆ ที่บางทีเรา คิด ไม่ถึง ด้วย ซ้ำ....
อ่านแล้วมีพลังค่ะ ..

ขอบคุณและเป็นกำลังใจ ให้ พี่หมูแดง น่ะค่ะ
ขอบคุณ หญิงป้า มากค่ะ ที่เอา ข้อคิด ทัศนคติ คำพูดตรง ๆ ในแง่มุมจริง ๆ ของชีวิต มาบอกเล่าน่ะค่ะ... ถึงไม่ได้อ่านหนังสือหญิงป้าแต่ก็ติดตามอ่านในกะทู้จ้า... (^_^)!

------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ

โดย **obb** » อาทิตย์ พ.ย. 02, 2008 2:24 pm

ตุ้ยนุ้ย เขียน: ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป ขออนุญาต คุณหญิงป้า ช่วยเล่าเรื่อง ตอนลาวแตก ให้อ่านได้บ้างไหมคะ...สนใจมากค่ะ น้องนุช ช่วยเล่าให้พี่ฟังด้วยอีกคนได้ไหมคะ ที่หลวงตาท่านเล่าให้ฟังน่ะค่ะ

ไม่รู้เป็นไงนึกสนใจขึ้นมามากๆเลย อยากอ่านประวัติน่ะค่ะ..... ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

เหตุผล..ที่อยากอ่านก็คือ ลูกพี่ลูกน้องจะแต่งงานกับหนุ่มที่หนองคาย แล้วชายหนุ่มก็บอกว่าเขามีเชื้อเจ้าด้วยน่ะค่ะ....เลยเกิดความอยากรู้ อยากเห็นขึ้นมาขนาดค่ะ

พี่หมูแดงคะ....ไม่ต้องขอโทษค่ะพี่ พี่ไม่ได้ผิดค่ะ ใครจะไปจำได้หมดล่ะคะพี่ เข้าใจค่ะ...ยิ่งอ่านที่พี่หมูแดงเล่า ยิ่งเข้าใจพี่หมูแดงมากขึ้นเรื่อยๆค่ะ...สู้ๆค่ะ

เอาแบบที่นุชมีในหัวนะคะพีบุษ ส่วนใหญ่หลวงตาเล่าให้ฟังแต่ว่า พอลาวแตก คนลาวก็อพยม หอบกันข้ามโขงมา ที่หนองคายนี้ก็มาก ทางไทยเขาก็จะจัดที่ไว้ให้ คนลาวที่อพยมมา ส่วนใหญ่ก็หวังทำเรื่องรอไปประเทศที่สามทั้งนั้น ตอนที่รอ คนพวกนี้ก็ออกมารับจ้างทำงานกับคนไทย พอเย็นก็กลับเข้าแคมป์ แต่อยู่กันอย่างยากลำบาก นอนกางดินนั้นล่ะค่ะ คิดว่าถ้าจำไม่ผิด หลวงตานี้ช่วยเจ้าช่วยนายหลายคนเหมือนกันค่ะ บางคนแกพาข้ามไปส่งเลยก็มี ป้าก็เล่าให้ฟัง นุชก็จำไม่ได้ว่าใคร ต้องไปถามหลวงตาล่ะค่ะ แต่น่าจะเป็นเจ้านายสมัยนั้นล่ะค่ะ
บ้างทีก็ขี้เกียจฟังคนแก่รำลึกความหลังนะคะ
สงสัยต้องรอหญิงป้ามาเล่า นุชใจจดรออ่านด้วยคนดีกว่า

------------------------------------------------------------------------------------------------

ถ้าได้มีโอกาสฟังหลวงตาเล่าคงจะน่าสนใจมากๆเลยนะนุช

ถ้าต้องไปเริ่มทุกอย่างใหม่หมดจากศูนย์ ตอนอายุ ๔๕ จะทำได้มั้ย

ผู้ใช้งานขณะนี้